Eindeloos verdriet
Geplaatst: 18 oktober 2013, 17:16
Lieve allemaal,
Als jullie dit lezen zal het waarschijnlijk zijn omdat jullie een gelijkaardig verhaal meegemaakt hebben.
Voor mij is het de eerste keer dat ik iets op een forum schrijf of lees, maar ik heb de behoefte om mijn verhaal te delen....
We hebben een zoontje van 20 maanden en zo'n 6 maanden geleden dachten we dat de tijd rijp was voor een broertje of een zusje. Midden juni had ik een vroegtijdig miskraam, maar aangezien ik nog maar net gestopt was met de pil en het miskraam zo vroeg kwam heb ik er emotioneel gezien maar een paar daagjes last van gehad.
Dat is nu wel anders.....
Op 10 september ontdekte ik dat we opnieuw zwanger waren. Wat was de vreugde groot. De eerste weken leefden we op een roze wolk tot aan de eerste controle bij de gynaecoloog op 24 september. Volgens mijn berekeningen zou ik dan zo'n 7 weken zwanger zijn. Echter tijdens de controle werd vastgesteld dat het eerder leek alsof het vruchtje slechts 5 weken oud was. Een controle afspraak werd gepland na 2 weken en er diende 2x een hcg waarde geprikt te worden op een week van elkaar... Maar ergens in mijn hart voelde ik dat er iets niet klopte. De volgende dag heb ik in tranen opnieuw naar mijn gyn gebeld en uitgelegd dat ik echt dacht reeds 7 weken ver te zijn en dat er dus wel degelijk al een hartje zichtbaar had moeten zijn! Mijn gyn vond het inderdaad een vervelend verhaal en verplaatsen de afspraak met een week. Na 1 dag volledig van de kaart te zijn geweest, heb ik mijn leven bij elkaar geschraapt en besloten gewoonten weekje te wachten. Mijn zwangerschapshormonen raasden op volle toeren, ik was misselijk, moe, had gespannen borsten en noem maar op. Ook mijn hcg waarden leken goed door te stijgen.
De controle ongeveer 1 week later toonde een duidelijke groei van het vruchtje maar nog steeds geen hartactiviteit. Nog een weekje geduld dan maar... En zo liep ik gedurende enkele weken rond met 1 grote brok stress in mijn buik. Tranen die zich schuilhielden net achter mijn ogen, maar die ik moedig niet naar buiten liet komen. Er was immers nog een kans! Weer een weekje later was er echter nog steeds geen hartactiviteit en leek het verhaal ten einde te zijn. Hoewel ik me nog steeds ontzettend zwanger voelde was er geen enkele hoop meer op een nieuwe baby.. 1 week later stond mijn curettage gepland( 15 oktober) en gedurende die hele week was ik een absoluut wrak... Slapen kon ik niet, eten kon ik niet. De ene huilbui werd gevolgd door de andere. Het was pure horror!
Op 15 oktober ben ik vervolgens het ziekenhuis binnengegaan voor mijn curettage.. Huilend hebben ze mij in slaap gedaan en hysterisch ben ik wakker geworden! Ik heb zo ontzettend veel verdriet en pijn in mijn hart dat ik niet meer weet hoe ik hiermee moet omgaan! Ik geloof echt dat je kan sterven van een gebroken hart, of zo voelt het toch alleszins. En het ergste is dat je hier helemaal alleen in staat! Opgepast, ik heb alle steun en begrip van mijn man, maar dat is niet hetzelfde. Er is niemand die lijkt te verstaan hoe diep de pijn wel zit en iedereen lijkt zo'n miskraam te bagatelliseren... 15-20% van alle zwangerschappen eindigen in een miskraam; beter nu dan na 6 maanden; je wil toch geen gehandicapt kind?... En dat weet ik allemaal wel, maar het verandert niets aan het eindeloze verdriet in mijn hart? Hoe moet je hiermee omgaan. Weet met mezelf geen blijf!! Hoe hebben jullie dit verwerkt? En vooral hoe pak je de angst naar de toekomst toe aan. Er is immers niemand die mij kan garanderen dat het de volgende keer wel zal lukken. Wat als het dan weer mislukt? Ik kan dit miskraam al niet meer aan.....
Als jullie dit lezen zal het waarschijnlijk zijn omdat jullie een gelijkaardig verhaal meegemaakt hebben.
Voor mij is het de eerste keer dat ik iets op een forum schrijf of lees, maar ik heb de behoefte om mijn verhaal te delen....
We hebben een zoontje van 20 maanden en zo'n 6 maanden geleden dachten we dat de tijd rijp was voor een broertje of een zusje. Midden juni had ik een vroegtijdig miskraam, maar aangezien ik nog maar net gestopt was met de pil en het miskraam zo vroeg kwam heb ik er emotioneel gezien maar een paar daagjes last van gehad.
Dat is nu wel anders.....
Op 10 september ontdekte ik dat we opnieuw zwanger waren. Wat was de vreugde groot. De eerste weken leefden we op een roze wolk tot aan de eerste controle bij de gynaecoloog op 24 september. Volgens mijn berekeningen zou ik dan zo'n 7 weken zwanger zijn. Echter tijdens de controle werd vastgesteld dat het eerder leek alsof het vruchtje slechts 5 weken oud was. Een controle afspraak werd gepland na 2 weken en er diende 2x een hcg waarde geprikt te worden op een week van elkaar... Maar ergens in mijn hart voelde ik dat er iets niet klopte. De volgende dag heb ik in tranen opnieuw naar mijn gyn gebeld en uitgelegd dat ik echt dacht reeds 7 weken ver te zijn en dat er dus wel degelijk al een hartje zichtbaar had moeten zijn! Mijn gyn vond het inderdaad een vervelend verhaal en verplaatsen de afspraak met een week. Na 1 dag volledig van de kaart te zijn geweest, heb ik mijn leven bij elkaar geschraapt en besloten gewoonten weekje te wachten. Mijn zwangerschapshormonen raasden op volle toeren, ik was misselijk, moe, had gespannen borsten en noem maar op. Ook mijn hcg waarden leken goed door te stijgen.
De controle ongeveer 1 week later toonde een duidelijke groei van het vruchtje maar nog steeds geen hartactiviteit. Nog een weekje geduld dan maar... En zo liep ik gedurende enkele weken rond met 1 grote brok stress in mijn buik. Tranen die zich schuilhielden net achter mijn ogen, maar die ik moedig niet naar buiten liet komen. Er was immers nog een kans! Weer een weekje later was er echter nog steeds geen hartactiviteit en leek het verhaal ten einde te zijn. Hoewel ik me nog steeds ontzettend zwanger voelde was er geen enkele hoop meer op een nieuwe baby.. 1 week later stond mijn curettage gepland( 15 oktober) en gedurende die hele week was ik een absoluut wrak... Slapen kon ik niet, eten kon ik niet. De ene huilbui werd gevolgd door de andere. Het was pure horror!
Op 15 oktober ben ik vervolgens het ziekenhuis binnengegaan voor mijn curettage.. Huilend hebben ze mij in slaap gedaan en hysterisch ben ik wakker geworden! Ik heb zo ontzettend veel verdriet en pijn in mijn hart dat ik niet meer weet hoe ik hiermee moet omgaan! Ik geloof echt dat je kan sterven van een gebroken hart, of zo voelt het toch alleszins. En het ergste is dat je hier helemaal alleen in staat! Opgepast, ik heb alle steun en begrip van mijn man, maar dat is niet hetzelfde. Er is niemand die lijkt te verstaan hoe diep de pijn wel zit en iedereen lijkt zo'n miskraam te bagatelliseren... 15-20% van alle zwangerschappen eindigen in een miskraam; beter nu dan na 6 maanden; je wil toch geen gehandicapt kind?... En dat weet ik allemaal wel, maar het verandert niets aan het eindeloze verdriet in mijn hart? Hoe moet je hiermee omgaan. Weet met mezelf geen blijf!! Hoe hebben jullie dit verwerkt? En vooral hoe pak je de angst naar de toekomst toe aan. Er is immers niemand die mij kan garanderen dat het de volgende keer wel zal lukken. Wat als het dan weer mislukt? Ik kan dit miskraam al niet meer aan.....