Wanneer stopt die pijn..

[Ineke004]

Ik heb dit forum al vaak bezocht, maar nooit iets geplaatst. Ik voel me onbegrepen door familie en vrienden. Graag had ik mijn verhaal gedaan in de hoop er iets positiefs uit te halen.

Mijn man en ik zijn ondertussen 10 jaar samen en hebben altijd kinderen gewild. We zijn er bewust laat mee begonnen. We wilden eerst van elkaar genieten en ik had geen groot moedergevoel. Op mijn 32e, in de zomer van 2012,zijn we eraan begonnen, de knoop doorgehakt om ervoor te gaan. We konden het niet eeuwig blijven uitstellen en we werden er niet jonger op.
Bij de 2e poging was het al raak. Gelukkig want vanaf het moment dat we die knoop doorgehakt hadden, kon het niet snel genoeg gaan. Ik kreeg echter al snel krampen en bruinverlies. Op 7w naar gynae geweest en het bleek buitenbaarmoederlijk te zijn. Wat een klap. 'gelukkig' was ik er snel bij, ik kreeg een lichte chemobehandeling zodat het vruchtje zou krimpen tot niets. Na twee behandelingen was het weg, heel tegenstrijdig, ik wilde het niet weg, ik wilde mijn kindje. Het werd een moeilijke periode. We moesten 6m wachten om terug te proberen zodat de chemo zeker uit mijn lijf was. We kregen te horen dat we gewoon pech hadden en daar trok ik me aan op. Volgende keer beter.

Na die 6m was ik na de eerste keer direct terug zwanger. Ik voelde al snel dat het goed zat en dacht aan een tweeling omdat ik extreem veel last had van misselijkheid. Op 8w3d naar de gynae, helemaal overtuigd van ons geluk. Die eerste zwangerschap was vergeten, nu zou alles goed komen. Het was idd een tweeling, zo blij toen de gynae dat zei, maar die lach op mijn gezicht werd abrupt onderbroken toen ze zei dat de hartjes niet meer klopten. Anderhalve week, op 23 mei 2013, de dag dat ons eerste kindje moest geboren worden, een curettage gekregen. Wat een hel. Ik voelde me afgevoerd naar een slachtbank en hoopte nooit meer wakker te worden.
We kregen te horen dat we gewoon nog eens pech hadden. Zowel van de gynae als onze omgeving en we werden tenminste snel zwanger. Alsof dat troost bood.

Een maand later kwam mijn tweelingbroer vertellen dat ze hun eerste kindje verwachten. Mijn wereld stortte in. Nog twee maanden later verwachte mijn andere broer hun 2e kindje. Allebei zouden ze in 2014 geboren worden. Twee nieuwe leventjes, maar niet voor ons. Ondertussen werden mijn beste vriendinnen zwanger en wij waren al even terug aan het proberen maar het wilde maar niet lukken. Als heel je omgeving zegt dat je tenminste snel zwanger wordt, ben je daar natuurlijk ook van overtuigd. De maanden die volgden waren immens zwaar. Elke maand werd de teleurstelling en de pijn groter en groter. We kregen ook geen erkenning voor ons verlies. Zet je erover, ga op reis, dan lukt het wel.
Al die zwangeren rond mij, het geen erkenning krijgen, het doodzwijgen, het onempatisch vermogen van onze omgeving,het deed pijn.

Eind november 2013 zijn we hulp gaan zoeken, met eerst de botte reactie van anderen 'waarom, je bent toch al zwanger geweest?'. Ik wilde weten wat er mis was en zwanger worden dat niet leek te lukken. We hebben al de testen doorlopen, er was niks te vinden (enkel littekenweefsel aan mijn baarmoedermond door de curettage, maar dat mocht geen probleem meer zijn). We zouden starten met iui, weeral slechte reacties van mijn omgeving: jullie kunnen toch natuurlijk zwanger worden? Probeer gewoon verder.. Maar ik was op en wilde onze kansen verhogen.

Ondertussen kwamen kerst en nieuw eraan. Ik was van onze tweeling uitgerekend voor 21 december 2013. Niemand die er bij stilstond tijdens die periode. Onze vrienden vonden het een goed moment om gezellig te vieren. Kerstkaartjes stroomden binnen zonder stil te staan bij ons verdriet. Kerst gingen we niet met onze familie vieren, daar werd het toch doodgezwegen en ik kon er niet zitten en doen alsof er niks aan de hand was, terwijl wij daar met ons gezinnetje hadden moeten zitten. Weer veel onbegrip. Wat deed ik hen toch allemaal aan!
Oud op nieuw was een jaarlijkse traditie geworden om met vrienden op weekend te gaan. Maar omwille van mijn wachtdienst op het werk kon ik niet ver weg van huis om te vieren. Mijn vrienden besloten toch op weekend te gaan. Wij konden niet mee door de afstand. Ik voelde me driedubbel gestraft. Ik was niet zwanger, ik kon niet ver weg van huis om te vieren én onze vrienden lieten ons alleen. Het was een helse periode en heb nog weinig vertrouwen in bepaalde vrienden en familieleden.

In februari 2014 zijn we dan begonnen met iui. Ondertussen een tweede mislukte poging achter de rug. Een laatste kans om in 2014 nog een kindje te krijgen. Niet dus, het zal ten vroegste voor 2015 zijn, als dat al ooit zover komt.Dat we dit zouden moeten doorstaan, had ik nooit kunnen denken. 2013 had zo mooi kunnen zijn en nu blijkt 2014 het ons ook niet te gunnen
De onzekerheid knaagt. De pijn van de vorige verliezen blijft. Telkens nieuwe moed zoeken en telkens die teleurstelling weer aangaan. Familiebijeenkomsten mijd ik, telkens die confrontatie tussen de andere gezinnetjes en dan hun doodzwijgen erover. Feestdagen doen pijn, dan wordt het gezin zijn extra benadrukt. Ze beseffen niet hoe pijn dat doet, ookal probeer ik het uit te leggen.

Gelukkig heb ik een lieve man die me begrijpt en steunt. Samen zijn we alleen in deze helse tocht, die hopelijk niet blijft aanslepen.

Alvast bedankt voor jullie luisterende 'ogen' en aan iedereen veel sterkte die dit ook moeten meemaken.

[Elmi]

Hoi Ineke,
Als je begrip zoekt voor je situatie, ben je hier aan het juiste adres!
Onze verhalen lopen allemaal anders, maar allemaal kennen we de wanhoop, de angst, het immense verdriet en het onbegrip van de buitenwereld.
Jij hebt ook al wat moeten doorstaan.. Ikzelf heb ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap achter de rug, en vijf 'gewone' miskramen. Inderdaad, wat mensen kunnen zeggen, het is soms niet te geloven.. Maar ik heb wel geleerd me daar boven te zetten. Ik probeer meer naar de 'bedoeling' van hun woorden te luisteren, dan naar de effectieve woorden. En ieders bedoeling is meestal toch om troost te bieden.. Hoe onhandig het ook is wat ze zeggen.. En de goed raad die je hoort, tsja.. Ons probleem is ook niet het zwanger worden, bij jullie ook niet, maar wel het blijven, en jammer genoeg gaat dat vaak over bepaalde aspecten van het innestelen, en van celdeling, waar de wetenschap geen controle op kan uitoefenen.. Als mensen dingen zeggen als 'laat het los', 'ga op reis' etc, dan word ik ook boos hoor. En soms leg ik dan uit dat op reis gaan echt niet ervoor gaat zorgen dat die celdeling beter verloopt.. Maar soms laat ik het ook gewoon zo.
Ik wens je veel sterkte! En je mag hier altijd je verhaal kwijt, en je frustraties de vrije loop laten..
Je kan misschien ook steun vinden in het IUI forum, als je nogmaals een poging onderneemt?
Xx

[xiore]

lieve Ineke,

Ik kan me voorstellen dat je je machteloos en onbegrepen voelt. Mensen weten soms niet wat ze moeten zeggen, dus zeggen ze niets of zeggen de stomme dingen die je gevoel alleen maar erger maken.

Maar je staat niet alleen er zijn meer mensen die iets soortgelijks meemaken en die wel begrijpen hoe je je voelt.

Ik wens je heel veel sterkte toe!

[Lotje1981]

De hoop niet opgeven, al is dat niet elke dag even makkelijk. En dat weet ik zelf ook. Wij werden 2 x zwanger via ivf en moesten ze beide keren weer afgeven

(mk 9w tweeling, mk 16w zoontje)

de pijn die blijft, tis nu bijna 3 maand geleden dat ik bevallen ben van men zoontje dat overleden was in mijn buik. Nog elke dag denk ik eraan ... duedate van de tweeling hebben we inmiddels gehad (10 april) die van Hesse komt eraan ... het blijft pijn doen.

Maar je mag de hoop niet opgeven, proberen vooruit te kijken en ik weet dat het ni makkelijkis hoor, maar eigenlijk moet je bedenken dat je geen andere keuze hebt. Ik hoop dat jullie snel zwanger zijn en deze keer voor 9 maand, het "geluk" zal jullie kant wel uitkomen. En idd de woorden , tis echt gewoon pech maken het er niet makkelijker op.

Heel veel succes en een knuffel voor wat het je kan helpen.