Bericht
					
								door AnneliesP » 16 mei 2012, 16:21
			
			
			
			
			Hallo,
Dit is de eerste maal dat ik iets neerschrijf op het forum. Al een hele tijd volgen mijn vriend en ik de verhalen hier wat en halen we er heel wat steun en informatie uit.
Nu voel ik me echter ook klaar om hier ons verhaal te doen.
Ons verhaal begint een veertiental maanden terug. We wisten al heel lang, van voor we elkaar leerden kennen, dat we kinderen wilden. Toen we een koppel werden, merkten we dat onze band heel sterk was en dat we samen kinderen willen. Vorig jaar stopte ik dan ook met de pil. Elke maand opnieuw hoopten we op positief nieuws, dat we zwanger waren. Maar elke maand opnieuw bleef het uit. In het begin mijmerden we samen over hoe het zou zijn met zo'n klein wezentje in huis, maar naarmate de tijd verstreek werden we steeds ongeruster dat er toch iets 'mis' zou zijn. Meer en meer mensen in onze omgeving werden zwanger en zijn ondertussen al bevallen. Voor ons bleef het uit... In november sprak ik erover met de huisarts, maar die vond dat er nog helemaal geen probleem was, dat we het tijd moesten geven. Echt ongerust waren we nog niet, maar het begon toch al wat te knagen. We bleven positief en bleven denken dat er wel meerdere koppels minstens een jaar moesten proberen, dat we ook meestal maar de succesverhalen horen: 'Twas van den eerste keer raak!'
In januari maakte ik dan toch een afspraak met de gyneacoloog. Hij zei meteen dat hij voorstander is om meteen beiden te onderzoeken. Dus mijn vriend moest een staaltje binnen brengen. Bleek dat er geen enkele zaadcel gevonden werd. Samen zijn we opnieuw naar de gyneacoloog geweest en op ons aandringen heeft hij ook mij onderzocht. We kregen te horen dat ik perfect in orde was, er zat een follikel klaar die perfect van grootte zou zijn tegen de eisprong. Voor ons was het al een geruststelling dat we toch al 1 op 2 hadden. Nu moesten we enkel zorgen dat we 2 op 2 haalden.
Dezelfde week nog mochten we op consultatie bij een dokter inwendige ziekten. Daar werd opnieuw een staal van mijn vriend gevraagd. Maar ook dit leverde geen enkel zaadcel op. Er werd ook een genetisch onderzoek gedaan.
Op de resultaten van dit laatste moesten we een zestal weken wachten. Eind maart kregen we dan te horen dat er genetisch niets fout is, een hele opluchting dus. Maar dat hij wel lijdt aan azoöspermie. Deze dokter maakte een afspraak met een uroloog in UZ Gent.
Afgelopen week zijn we dus naar UZ Gent geweest. Mijn vriend moet nu binnen een 7tal weken geopereerd worden. Ze zullen een TESE uitvoeren. De uroloog zei ons dat we nu moeten wachten op het resultaat van die TESE. Als die goed is, en er worden zaadcellen gevonden dan kan een behandeling gestart worden bij mij. Als ze niets vinden, dan moeten we gaan denken aan KID en is dit een andere behandeling. De uroloog gaf wel te kennen dat er weinig kans is dat er zaadcellen gevonden zullen worden.
We staan zeker open voor KID, want we zijn ervan overtuigd dat 'vader' zijn veel meer is dan 'zaadcellen' leveren.
We zitten dus opnieuw op het wachtbankje. Er zijn nog geen afspraken gemaakt met andere dokters of zo. We moeten afwachten wat de TESE oplevert.
Is er iemand die hier ook ervaring mee heeft? Die in hetzelfde schuitje zit of hier al voorbij is?
We zitten met heel veel vragen.
Stel dat er zaadcellen gevonden worden:
- Hoe lang moeten we dan wachten voor een afspraak om een behandeling op te starten?
- Welke behandeling wordt dan opgestart en hoe lang duurt die dan?
En stel dat er geen zaadcellen gevonden worden:
- Hoe lang moeten we dan wachten op een afspraak voor een behandeling?
- Welke behandeling moet dan gevolgd worden? En hoe lang duurt die?
We hebben heel veel moed en zijn meestal heel positief. We laten ons hoofd niet hangen, maar af en toe is het wel lastig en zijn er toch wel wat tranen. Vooral wanneer een nieuw baby'tje geboren wordt in onze omgeving, wanneer er nog iemand zwanger is, ...
Groetjes.