Pagina 1 van 1

Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 21 juni 2015, 11:25
door Zoé
Dag iedereen

Ik lees al een tijdje de verschillende onderwerpen op dit forum en het is misschien een beetje raar, maar het doet soms deugd om te lezen dat mijn man en ik niet de enigen zijn met problemen om een kindje te krijgen. Ik heb er lang over nagedacht om hier mijn verhaal te doen, maar ik merk dat ik er behoefte aan heb om het van me af te schrijven. Het is nog steeds een groot taboe om met vriendinnen of familie te spreken over vruchtbaarheidsproblemen en daardoor durf ik het onderwerp zelf nooit aan te snijden. Maar goed, hier volgt ons verhaal. Ik hoop dat iemand het verhaal herkent en me een beetje kan geruststellen...

Anderhalf jaar geleden besloten mijn man en ik om te gaan voor een kindje samen. Ik nam al jaren de pil en ben dan gestopt met de pil te nemen. Al snel merkte ik de voordelen van de pil: veel minder pijnlijke maandstonden, maar anderzijds waren er ook nadelen: meer acné. Nu goed, daar kan ik wel mee leven. Elke maand waren we extra aan het klussen wanneer het "die tijd van de maand" was. En elke maand opnieuw wachtte ons die teleurstelling toen mijn maandstonden doorbraken. Ondertussen volgde de ene zwangerschapsaankondiging na de andere van onze vrienden, broers en zussen. Heel frustrerend als het bij jou dan niet lukt. Na een jaar was het zelfs zo erg dat ik moeite moest doen om blij te zijn voor een ander. Ik vond het zo oneerlijk dat het bij ons niet lukte.

Uiteraard begonnen we ons wat zorgen te maken en hebben we toen besloten om naar een fertiliteitsarts te raadplegen. Want wie weet was er iets mis en kon dat snel opgelost worden... Na de eerste onderzoeken bleek dat bij mij alles in orde was (follikelmeting, bloedafname), daarna was mijn man aan de beurt. Hij moest een staaltje binnenbrengen en dan zouden zijn zaadcellen bekeken worden. Voor mijn man was dit heel moeilijk om zo op commando een staaltje af te leveren. Uiteindelijk heeft hij zijn verstand op nul gezet en hij was zo fier dat het hem gelukt was. Staaltje binnengebracht en een weekje gewacht op de uitslag. Toen kregen we echter een koude douche: er zat geen enkele zaadcel in het staaltje. De dokter wou zeker zijn en liet hem nog een tweede staaltje binnenbrengen. Opnieuw hetzelfde... Niet alleen de zaadcellen waren een probleem, ook het volume bleek niet voldoende te zijn. Daarom werd er meteen gedacht aan retrograde ejaculatie. De dokter legde ons uit dat de zaadcellen dan in de urine terechtkomen en dat onze droom nog steeds verwezenlijkt kon worden, maar dan zou de bevruchting via IVF moeten verlopen. Ik had het daar heel moeilijk mee omdat dit niet de manier was waarop ik me alles had ingebeeld. Mijn droombeeld viel aan diggelen.

Volgende stap was dan een urinestaal binnenbrengen na de ejaculatie. We waren heel hoopvol dat daar wel zaadcellen in zouden aangetroffen worden, anders zou het een TESE worden om zo op zoek te gaan naar zaadcellen. Jammer genoeg werden opnieuw geen zaadcellen gevonden en waren de resultaten binnen van de bloedafname bij mijn man. Bleek dat zijn hormonale waarden serieus afweken: zo goed als geen testosteron, en cortisolwaarde ook niet in orde. De endocrinoloog vertelde ons dat er waarschijnlijk iets mis is met de hypofyse. De hypofyse stuurt signalen uit zodat testosteron en andere hormonen aangemaakt zouden worden, die dan op hun beurt zorgen voor de aanmaak van zaadcellen. Opnieuw was ik helemaal van de kaart, want nu hebben we helemaal geen zekerheid dat het ooit nog zal lukken. De voorlopige diagnose verklaarde wel een aantal andere problemen: verlaagd libido, snel uitgeput, snellere vetopname. Dingen waar mijn man mee te kampen heeft, maar waarvan we nooit hadden gedacht dat deze met zijn hormonen te maken zouden hebben.

Nu moet mijn man opnieuw bloed laten nemen (deze keer 's ochtends) zodat de twee bloedafnames met elkaar kunnen vergeleken worden. Bovendien moet hij nu 24 uur urine verzamelen. De twee onderzoeken staan voor deze week gepland en de uitslag volgt de week daarop. Waarschijnlijk moeten we ook nog een echografie laten nemen om te zien of er een gezwel zit op die hypofyse. De week daarna worden we opnieuw verwacht bij de fertiliteitsarts.

Momenteel staat ons leven zo in het teken van onderzoeken en onzekerheid dat het voor mij echt heel moeilijk is om nog aan iets anders te denken. Je hoopt zo hard dat alles goed komt, maar toch wil je ergens voorbereid zijn op het ergste. Voor mijn man is het uiteraard ook niet gemakkelijk, maar ik heb de indruk dat hij zich sterk houdt omdat bij mij alles in orde is en we in het ergste geval nog kunnen zwanger worden via KID. Ikzelf heb het daar veel moeilijker mee omdat ik echt een kindje wil van mijn man. Ik denk er misschien veel te veel over na.

Maar goed, zijn er nog die ervaring hebben met dit soort problemen? Wat was de behandeling? En wat waren de resultaten? Ik hoop hiermee wat goede moed te kunnen putten uit jullie reacties.

Groetjes
Zoé

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 23 juni 2015, 14:02
door Vraagtekens
lieve Zoé

ik begrijp helemaal dat dit als donderslag bij heldere hemel kwam!

Mijn man is als kind geopereerd en behandeld geweest voor kanker.
toen hebben ze via stralen de aanmaakcellen vernietigd.
(wat ze ons nooit meegedeeld hebben)

Met als gevolg wij konden ook niet zwanger geraken samen.
via TESE operatie hebben ze dat ontdekt.
In de bloedwaarden was ook zijn hypofyse hormoonwaarde laag en testosteron ook
(nog steeds, heeft daar al eens zalfje voor genomen, kan ook via spuit, maar mijn man heeft buiten
wat opgezette borst daar niet echt veel last van)

ik zou niet direct het ergste denken ivm gezwel aan hypofyse, het kan gewoon een foutje van de natuur zijn.
Door de lage hypofysewaardes werd ons wel gezegd dat onze kans op iets te vinden bij TESE heel erg klein was,
maar het overwegen waard.. we hebben dat ook gedaan, maar helaas was er niets te vinden..
Bij vele andere wel.. ja kan dus niet afgaan op andere verhalen..

Jouw gevoel begrijp ik ook volledig.. vroeger was mijn man tegen donor en ik zei ja als dat je kinderwens kan vervoledigen, waarom niet.. tot ik dan voor de keuze stond..
dan zei mijn man onmiddellijk ja dan is het donor en dan stond ik daar van oei euh ja.. van een vreemde.. niet van ons?!
ik wist het allemaal niet goed!
ik dacht ook van brr dat gaat maar vies zijn, sperma van iemand anders in mij laten spuiten..
maar we hebben er toch voor gekozen..
na een lange wachttijd voor vinden van donor was de eerste inseminatie daar.. ik was super nerveus!
maar eigenlijk was er nx aan.. en mijn man kei lief tegen mijn buikje! komaan zwemmertjes!! goed jullie best doen..
en toen wist ik: dit zit goed!

na tal van teleurstellingen
kwam uiteindelijk het goede nieuws we waren zwanger!
en vanaf die dag van eerste inseminatie tot de dag van vandaag hebben we het ons nog geen moment beklaagd!
het is gewoon ons kindje!
en btw: zoontje is nu 10 maand en is helemaal een papas baby!

ik wou ook een kindje van mijn man en mezelf..
maar dit is ook een kindje van ons twee..
mss niet 100% genetisch en niet 100% zoals wij het gewild hebben..
maar het is wel ons perfecte gezinnetje
en mijn man zei overlaatst..
had ik niet onvruchtbaar geweest, hadden we nooit dit kindje gehad!
ik zou het voor geen geld van de wereld willen inruilen of afgeven!
mss maar goed dat ik onvruchtbaar ben...

ik hoop dat jullie alsnog goed nieuws krijgen en ze jullie kunnen verder helpen!
verlies alvast de moed niet!
er zijn nog zoveel opties en mogelijkheden!
en jah het magische van een kindje maken valt dan misschien weg..
maar je krijgt echt wat moois in de plaats waardoor je dat echt allemaal vergeet!

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 23 juni 2015, 17:14
door Zoé
Dank je wel voor je reactie. Fijn om te lezen dat jullie samen een mooi zoontje hebben en dat alles uiteindelijk is goedgekomen.

Toen jullie het slechte nieuws hadden vernomen, hebben jullie toen alles aan de familie verteld? Ikzelf ben nu wat aan het twijfelen om het te vertellen. De laatste tijd krijgen we echt heel veel opmerkingen over kinderen krijgen of vragen zoals: "En? Zijn jullie goed aan het klussen?" Op dit moment kan ik dat echt missen als kiespijn, maar goed. Eigenlijk zouden deze vragen nooit gesteld moeten worden, vind ik.

Deze week stalen binnengebracht. Volgende week uitslag van het bloed en de urine. Het wachten is soms wel vervelend...
Ik heb toch nog stiekem wat hoop dat die dokters alles in orde kunnen brengen. De endocrinoloog bekeek de baardgroei van mijn man en concludeerde dat die testosteronwaarde toch ooit wel goed moest geweest zijn. De vraag is alleen of ze dat kunnen herstellen...

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 24 juni 2015, 15:57
door Vraagtekens
ja wij wisten natuurlijk wel de oorzaak...
Wij hebben het aan de directe familie
zijnde ouders en broers en zussen direct verteld..
de rest wist van niets..
want je moet echt ff met iemand kunnen praten en klagen bij een behandeling..
want alleen tegen elkaar is niet evident!
ik had er meer behoefte aan dan mijn man..
die is meer op zichzelf.. maar ik ben vrij emotioneel dus ik moest echt eens bij iemand kunnen huilen en klagen en zagen
en dan weer doordoen..

Wij hadden grote kinderwens en we wisten met het verleden van mijn man dat we ff genetisch moesten checken..
dus voor we echt begonnen zijn hebben we eerst zijn staal laten controleren want we wisten al dat testosteronwaarde laag stond (jaar ervoor bloeddruk crisis gehad en dan ontdekt dat er gezwel op schildklier was en zo ontdekt dat ook testosteronwaarde te laag was).
toen we de dag voor kerst telefoon kregen met het nieuws dat er niets gevonden was in het staal en er waarschijnlijk ook niets meer zal zijn.. toen sloeg onze wereld in elkaar en hebben we onze ouders gebeld en het gezegd..
we hadden nood aan steun en familie
en we hadden ook nood aan mensen die ons moed konden geven bij de komende onderzoeken die zouden volgen..

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 9 augustus 2015, 14:26
door Lizzy00
Hoi, wij zitten ook wat met hetzelfde probleem. Na een jaar proberen ook de eerste verdere onderzoeken laten doen. Toen bleek dat mijn man in beide stalen ook 0,0 zaad had. Wat een klap in ons gezicht. Dat was in mei. Nadien ook een hoop testen/ onderzoeken. Uiteindelijk blijkt mijn man drager te zijn van muco. Daardoor zijn de zaadleiders niet volledig. Maar lijkt voor de rest wel alles in orde. Testosteron en alle andere waardes mooi in orde. Echo liet alles zien waar het moet zitten en van de juiste grootte. ZE geven ons wel veel kans, maar toch is het bang afwachten op de TESE half sept. Wij zijn het er van in het begin ook eens geweest, vinden ZE niets dan wordt het donorzaad. Hopelijk vinden jullie ook een oplossing. Je moet het misschien ook allemaal wat tijd geven om te laten bezinken. Ik duim met jullie mee.

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 12 augustus 2015, 16:55
door Lie'ke
Mijn partner heeft een tumor op de hypofyse gehad toen hij begin de 20 was.
Deze hebben ze weg genomen waardoor hij zelf geen hormonen meer kan aanmaken, hiervoor neemt hij dan ook medicatie. Wij wisten van het begin dat we een vruchtbaarheidsbehandeling zouden nodig hebben moesten we kinderen willen maar dat maakt het natuurlijk niet gemakkelijker...

We zijn eerst naar een fertiliteitscentrum in de buurt gegaan, volgens die professor was het al snel duidelijk, er werd geen zaad gevonden dus het gemakkelijkste was om zwanger te raken via een donor.
Daar we toch liever een kindje van onszelf wilden hebben we aangedrongen op andere behandelingen, een hormoonbehandeling was mogelijk volgens die professor maar de slaagkans was nihil (volgens hem).
We hebben die kans genomen maar inderdaad, de resultaten bleven uit...

Na een jaar had ik er echter genoeg van ( ik had immers van het begin geen goed gevoel bij dat centrum) en heb ik mijn partner kunnen overtuigen om naar Jette te gaan en ik kan zeggen dat dit de beste beslissing ooit geweest is.
Hier vertelde ze ons dat de kans op een zwangerschap met het zaad van mijn man zeer groot was al zou het vermoedelijk nooit spontaan kunnen gebeuren.
We zijn dan voor de 2de keer gestart met een hormoon behandeling (de juiste deze keer) en na iets minder dan een jaar is er voldoende zaad ingevroren om te starten met ISCI

Groetjes Lie'ke

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 5 september 2015, 11:18
door Zoé
Bedankt voor jullie reacties.
Ondertussen zijn wel alweer een paar maanden verder en dus ook heel wat onderzoeken verder. Mijn man is ondertussen een hormoonbehandeling gestart. Ik geef hem nu vier keer per week spuitjes zodat hij zaadcellen zou aanmaken. In zijn hersenen werd geen tumor gevonden; we hebben er dus het raden naar waar het probleem vandaan komt. De spuitjes zijn best lastig want mijn man en ik worden er elke week en bijna elke dag mee geconfronteerd. Het zorgt dus voor heel wat frustraties bij ons beiden. Deze week werd er opnieuw bloed afgenomen om te zien wat het effect is van deze hormoonbehandeling en volgende week mag ik bellen voor de uitslag. Jammer genoeg heb ik er geen goed oog op. Ik ben anders zo positief, maar de laatste tijd heb ik er echt moeite mee om optimistisch te blijven. De arts zei ons dat we sowieso vier maanden moesten wachten om zaadcellen aan te maken en daarna weten we nog helemaal niet wat die kwaliteit zal zijn (als er al zaadcellen zullen aangemaakt zijn). Voor mij duurt het gewoon allemaal veel te lang. En dan te bedenken dat anderen er nog maar aan moeten denken en al zwanger raken en dat er anderen dan weer hun baby op een berm achterlaten.
Afwachten dus!

Lizzy00: Mijn man blijkt ook drager te zijn van muco, maar niets mis met zijn zaadleiders. Ik duim ook mee voor jou! Laat gerust iets weten hoe het verder loopt.
Lie'ke: Super goed nieuws. Een hele goede beslissing om te veranderen van fertiliteitscentrum. Hopelijk is het bij jullie snel prijs! ;)

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 14 september 2015, 21:11
door Zoé
Tijd voor een update! Vorige week goed nieuws gehad van de endocrinoloog. Uit het bloedresultaat bleek dat de testosteron waarde bij mijn man normaal was, wat voorheen helemaal niet het geval was. Volgende maand moeten we opnieuw een zaadstaaltje binnenbrengen en hopelijk vinden ze daar wat terug. Ik ben heel benieuwd, want de dokter zelf was heel optimistisch en zei dat de testosteron waarde al een indicatie was dat het zaadstaaltje er ook positief zou uitzien.
Ik weet niet wie dit allemaal leest, maar ik hou jullie op de hoogte. Ondertussen zijn we al twee maanden bezig met spuitjes te zetten...

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 11 oktober 2015, 10:16
door Lie'ke
Hey Zoé,

Bij mijn partner heeft ook een tijdje geduurd om voldoende zaad te verzamelen zodat we met ICSI konden beginnen dus blijven hopen, al die spuitjes zijn de moeite waard :)
Hopelijk krijgen jullie dus goed nieuws bij het volgende onderzoek, ik duim alvast voor jullie, bij mijn vriend zat er denk ik pas na bijna 6 maanden zaad in het staal dus moest het niet zo zijn niet opgeven!

Dit alles zet idd wel wat druk op de relatie, wij zijn toen we met dit alles starten hulp bij een psycholoog gaan zoeken omdat ik met het wachten niet meer om kon gaan...
We wachten ondertss al meer dan 3 jaar op ons wondertje en dat begon toen erg op mij te wegen, zo erg dat er geen plaats meer was in mijn leven voor iets anders dan het denken en het leven voor een kind...
De psycholoog heeft ons goed geholpen en doet dat nog steeds.
Toen mijn man met de spuitjes begon communiceerde we bijna niet meer uit schrik om de andere partner nog meer te kwetsen/pijn te doen maar nu kunnen de gelukkig onze angsten en vragen wel weer aan elkaar bloot geven :)

Ik moet maandag weer terug naar Jette en hopelijk weet ik dan wnr de pick up kan gebeuren zodat we weer een stap dichter bij ons wondertje zijn :)
Ik zo zo zeggen hou me op de hoogte en als er iets is let me know ;)

Groetjes Lie'ke

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 28 november 2015, 19:19
door Zoé
Hey Lie'ke

We zijn ondertussen weer wat verder en zoals je zelf al aangaf, werd er bij ons ook niets gevonden. We moeten dus nu opnieuw drie maanden wachten en daarna zien we wel of er dan iets aangetroffen wordt. Eerlijk gezegd begin ik het wat beu te worden en snap ik niet dat die dokter ons al zo snel liet terugkomen als er op die bijsluiter van het medicijn vier maanden staat. Maar goed, je kunt je wel voorstellen dat de moed me weer in de schoenen gezonken is en dat ik mijn hoop weer heb verloren.

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 1 december 2015, 18:43
door Lie'ke
Mijn vriend heeft in totaal 1 jaar hormonen gespoten, eind juni 2014 is hij gestart en eind juni 2015 is hij ermee gestopt.
Eens er zaad gevonden was, ik denk dat dat rond januari was bracht hij elke maand een staaltje binnen ( maar ik geloof dat onze proffesor toen zelfs zei dat het bij sommige 9 maanden kan duren voor er zaad gevonden wordt) en voor we het wisten was er genoeg zaad ingevroren om te starten met de ICSI.
Met de ICSI zijn we begin oktober gestart, toen was het aan mij, elke dag hormonen spuiten vanaf de 2de dag van de menstruele cyclus... Op 16 oktober vondt de pick up plaats, er zijn toen 11 eicellen gevonden...
Van deze 11 waren er 5 bruikbaar en zijn er 4 gedeeld...
Op 19 oktober is er 1 eicel terug geplaatst en zijn er 2 ingevroren...
12 dagen later kregen we het goede nieuws, zwanger!
En dit van de 1ste keer...
De moed dus echt niet opgeven,dit alles is dubbel en dik al deze moeite waard!

Ik duim voor jullie dat jullie bij de volgende afspraak goed nieuws krijgen
Liefs Lie'ke

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 22 juli 2016, 10:57
door Zoé
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog iets gepost heb, maar ik merk dat ik er weer behoefte aan heb om alles van me af te schrijven. Ik geef jullie even een update.

Mijn man is ondertussen al een jaar hormoonspuitjes aan het zetten, maar nu een hogere dosis. We gingen eerst naar het Imeldaziekenhuis, maar daar zijn we achteraf bekeken heel slecht geholpen. De dokter die we daar hadden, kende er eigenlijk veel te weinig van en deed maar wat. Bleek dan achteraf dat mijn man wel de juiste spuitjes nam, maar een veel te lage dosis toegediend kreeg. Geen wonder dat we geen resultaat zagen. Na 9 maanden bij die dokter zei hij tijdens de laatste consultatie dat hij eigenlijk niets meer kon doen voor ons en hij raadde ons aan om op consultatie te gaan bij een andere dokter, een goede vriend van hem. Dat hebben we uiteraard niet gedaan, want we hadden al genoeg tijd én centjes verspeeld. Toegegeven dat kost allemaal stukken van mensen! Daarna een afspraak gemaakt in UZ Brussel, dat duurde weer super lang om een afspraak te krijgen, maar daar kregen we toen het nieuws dat de dosis veel te laag was en dat het daardoor vanzelfsprekend was dat er steeds geen zaadcellen gevonden werden.

Nu zijn we weer vier maanden spuitjes aan het zetten, deze keer de goede dosis en vorige week heeft mijn man een zaadstaal moeten binnenbrengen. Je raadt het al; weer negatief. De dokter zei ons dat het vaak wat langer dan vier maanden duurt vooraleer er zaadcellen zijn. Ik wist dat al op voorhand dat het langer kon duren, maar het was weer een klets in mijn gezicht en ik ben daar beginnen te wenen. Ik ben mentaal echt doodop. Ondertussen heeft iedereen van onze vriendenkring al kindjes en zijn er veel die aan hun tweede kindje beginnen. Het voelt echt alsof ik mijn tijd aan het verkwisten ben en ik een oude mama ga worden en dan waarschijnlijk niet eens een biologisch kind van mijn man ga hebben.

Mijn man vindt het maar vanzelfsprekend dat mocht dit alles voor niets geweest zijn, we beroep zouden doen op donorsperma, maar ikzelf heb het daar moeilijk mee. Soms heb ik gewoon zin om mijn hele leven overhoop te gooien en opnieuw te beginnen met iemand anders. Ik merk ook dat ik steeds vaker denk dat hij de schuldige is van alle ongeluk die we al gehad hebben en dat ik dat al eens durf te zeggen in een ruzie. Ja, ik ben soms echt een drama queen, maar eerlijk gezegd voelt dit als het ergste wat ik al in mijn leven heb meegemaakt (en ik heb al veel meegemaakt)...

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 19 juli 2017, 13:32
door Zoé
Even hier een reactie plaatsen zodat degene die stilletjes meelezen en misschien iets gelijkaardigs meemaken, weten hoe het uiteindelijk is afgelopen.

Mijn man heeft de TESE laten uitvoeren, waarbij ze eigenlijk meteen zaadcellen hebben gevonden. De vele spuitjes deden dus hun werk, maar bleek nu dat hij ergens een blokkage had waardoor het niet op de natuurlijke manier lukte. Dit was in november 2016. Een maand later mochten we opnieuw op consultatie om de volgende stap te bespreken. Voor ons zat er niet veel meer op dan een ICSI-behandeling te starten met de ondertussen ingevroren zaadcellen van mijn man. Helaas konden we pas in januari starten, want in december was het te druk.

Het was in januari dan uiteindelijk mijn beurt. Begonnen aan de spuitjes, af en toe voelde ik me wel wat lastig door de vele hormonen, maar voor de rest verliep het vrij vlot. Dan een keertje moeten teruggaan om te zien hoe mijn eicellen het deden en ik had er al snel vrij veel. Toen moest ik op een bepaald moment op een precies tijdstip twee andere spuitjes zetten om de maandag erop dan de pick-up te laten plaatsvinden. De dokter raadde me aan om dit onder "plaatselijke verdoving" te laten doen, wat inhield dat je een spuitje in de bil krijgt voordat je binnen moet en een pijnstiller op voorhand moet slikken. Ik had echter het "geluk" dat er op dat moment vertraging was en dat mijn verdoving eigenlijk al uitgewerkt was toen ik aan de beurt was. Ik heb het toen wel als vrij pijnlijk ervaren. Het resultaat mocht er echter wel wezen; er werden 19 eicellen geoogst, waarvan er 16 rijp waren. Weer een stapje verder.

Toen moesten we drie lange dagen wachten op meer nieuws. Komt er een terugplaatsing? Zijn er eicellen goed bevrucht? Allemaal vragen die door je hoofd spoken, maar doordat ik eigenlijk nog wel vrij veel last had van mijn gezwollen eierstok (ik heb er maar één meer) ging de tijd wel wat sneller voorbij. Ik vond het toen ook een hel om dit allemaal geregeld te krijgen op mijn werk, aangezien ik er nooit iets over verteld heb aan mijn werkgever.

Na drie dagen het telefoontje dat ik 's middags mocht langsgaan voor de terugplaatsing! Van de 16 eicellen waren er 5 bevrucht en waren die goed aan het delen. Eerst vond ik dit wat teleurstellend dat het er "maar" vijf waren, maar al bij al was ik al blij dat ik het traject helemaal kon doorlopen.

De terugplaatsing dan. Die vond ik vrij vreemd, wachten in een gang totdat je naar binnen mag met veel andere mensen rondom je die daar net voor hetzelfde komen. Daarna in een hokje je omkleden: een schort aantrekken en plastiek over de voeten (voor de stinkvoetjes? was ik stiekem aan het denken) en dan wachten tot ze je roepen. Daarna mag je meelopen en gebeurt de terugplaatsing. Die was helemaal niet zo pijnlijk als de pick-up, maar op een stoel gaan liggen met je benen open voor vier mannen; er zijn aangenamere dingen in het leven. We mochten toen meekijken op het scherm en ineens zag je het bevruchte eitje dan in je baarmoeder terechtkomen. Dat was het dan. Op dat moment leek het allemaal zo simpel, maar als je de weg bekijkt die we al hebben afgelegd, was dit toch wel een rollercoaster aan emoties en onzekerheden geweest. Achteraf komen de vragen dan; hopelijk hebben ze geen fouten gemaakt en is dit wel echt "ons kindje", hopelijk gaat alles lukken en dan krijg je hier uiteindelijk twee weken de tijd voor om die vragen rustig te laten ronddwalen in je gedachten.

Twee weken later mocht ik toen teruggaan om bloed te laten nemen. Met mijn werk lukte het me niet om exact twee weken later te komen, dus ging ik een dagje vroeger om bloed te laten nemen. Ik was nog niet ongesteld geworden en had ook geen bloedverlies gehad, maar wel een beetje een zeurderig gevoel. Of dat nu van de pick-up en mijn gezwollen eierstok kwam, dat kan ik niet vertellen. Op het werk smaakte de koffie me niet meer en bleef die altijd op mijn maag liggen. Ik begon me al af te vragen of ik de griep aan het krijgen was. Maar bon, een dagje later kreeg ik een telefoontje dat alles positief was en dat de eerste tekenen van een zwangerschap zichtbaar waren in mijn bloed. Uiteraard direct mijn man gebeld om te vertellen dat alles 'voorlopig' goed was. We durfden toen eigenlijk nog niet blij te zijn.

Daarna elke week moeten teruggaan om bloed te laten nemen om te zien of alles goed evolueerde. Uiteindelijk opnieuw telefoon dat er een afspraak zou gemaakt worden voor een eerste echo. Na het zien van dat kleine mensje op de monitor en het horen van die snelle hartslagen beseften we het pas echt. We krijgen een kindje!

Ondertussen nu alweer zes maanden zwanger op het moment dat ik dit berichtje schrijf. Ik besef maar al te goed hoe moeilijk het is om te verlangen naar een kindje en elke maand opnieuw teleurgesteld te zijn; om koppels in de vriendenkring te hebben die zwangerschapsaankondigingen doen op Facebook of tijdens een etentje, waar je je dan zelf stiekem heel slecht bij voelt; om ouders, kameraden te hebben die je vragen wanneer er kinderen komen en of we er misschien geen willen; de opscheppende vrienden die zo'n fantastisch leven hebben met kinderen, waarvan de man dan fier zegt dat het telkens van "den eerste keer prijs" was. Ik snap het allemaal. En ik vind het erg om dit allemaal mee te maken of dit moeten mee te maken. Laat mijn verhaal jullie een sprankeltje hoop geven. Hoe uitzichtloos de situatie ook moge zijn, er is altijd een kans dat alles terug goed komt. Geluk schuilt namelijk in een klein hoekje.

Ik wens jullie allemaal veel succes en dat al jullie dromen werkelijkheid mogen worden!

Re: Hormoonstoornis - Hypofyse

Geplaatst: 16 augustus 2017, 14:42
door DVO Marijke
We bedanken je om je verhaal hier op het forum te delen en zijn er zeker van dat velen uit het lezen ervan de moed zullen verzamelen om verder te gaan. Proficiat met je langverwachte zwangerschap !