Dag Hollibol,
t Is zeker even slikken als je te horen krijgt dat je PCO hebt. Ondertussen zitten wij met een heel ander verhaal waarbij de PCO een bijkomstigheidje is geworden (maar daar ga ik je niet mee lastigvallen), maar toen ik de eerste keer te horen kreeg dat we hulp zouden nodig hebben, heb ik tranen met tuiten geweend. Bye bye romantisch beeld. (ik kan je me droom levendig voorstellen: op een avond als je partner thuis komt van z'n werk, hem een test met twee streepjes onder de neus steken
). Ik kan me voostellen dat het hard aankomt, zeker als je nog niet echt aan het proberen bent en je zelf nog niet doorhad dat er iets niet klopte...
Maar je hoeft niet te wanhopen: 1 op de 10 vrouwen zou aan PCO leiden en die hoeven zich heus niet allemaal in 1000 en 1 bochten te wringen om zwanger te worden.
Er is een heel simpel middeltje om je eierstokken aan de praat te krijgen: clomid. Sommige gyns geven het gewoon mee, en laten je een aantal maanden op eigen houtje proberen. In andere centra volgen ze je direct op waardoor je een paar keer naar de gyn moet om te kijken of er een follikel rijpt en wanneer die zou springen. Bij sommige vrouwen helpt Clomid niet, maar dan kan je overstappen op Menopur (wel spuitjes)
Als er nog wat andere factoren tegen zitten (verminderde zaadkwaliteit, endometriose,...) kan het zijn dat je via inseminaties, IVF of ICSI moet proberen, maar daar moet je niet van uitgaan want dat is nog steeds een minderheid.
En om met een positieve noot te eindigen: een vriendin, kreeg in maart te horen dat ze PCO had en in mei dat ze zwanger was. Eén keertje Clomid, opgevolgd door haar gyn, bedgymnastiek op de juiste moment en 9 maand later is ze bevallen van een heerlijk babietje. Dus het hoeft helemaal geen kommer en kwel te zijn!
Liefs,
Repelsteeltje
PS: super dat je voor eiceldonatie wil gaan! Echt, er zijn er weinig die de hele hormonen rompslomp willen ondergaan voor iemand anders!
zijn doorgekomen! hiphoi hoeree. 
