Woensdag ging ik naar de kerk. Soms heb ik daar steun aan, want ik heb het gevoel dat ik bij niemand terecht kan. Mijn man heeft het er ook lastig mee, maar hij verkiest er niet teveel over te praten, om geen onnodige zorgen en paniek te maken.
Daar las ik een boek:
God, help me abortus te plegen. Het kindje is te vroeg.
Ik vond het afschuwelijk. De reden waarom ik daar was, en dan zoiets moeten lezen. Dat iemand een ongeboren kinderleven zo onnadenkend weggooit, alleen maar om de simpele reden dat het niet past...?
Ik weet dat dit dagelijkse realiteit is, maar het kwam hard aan,zeker nu we er zoveel moeite voor doen, zonder resultaat.
Ik ben hier nog niet lang actief, maar ik ben hier gekomen in de hoop een aantal begrijpende mensen te vinden. Nu merk ik dat het niet zo simpel is om hier ingang te vinden.
Veel reacties komen er niet, en ik vind het ontzettend spijtig, temeer omdat dit juist een forum is dat over die problematiek handelt. Ik kan nog niet meepraten over Clomid, of Pregnylspuiten, maar dat wil niet zeggen dat ik niet te maken heb met de onzekere gevoelens die het allemaal met zich meebrengt. We zijn al een aardig poosje aan het proberen, en tot nu toe hebben we 2 eisprongen gehad.
Wat ik kwijt wil (naast het abortusverhaal) is dat ik echt wel op zoek ben naar een aantal mensen om mee te praten. Mensen die eveneens te maken hebben met die gevoelens, en zo zijn er op dit forum wel genoeg, denk ik. Ik voel me op dit moment ontzettend alleen daarin.
blij dat ik het even kwijt ben..
Irith
Het moet me toch even van het hart.
-
Irith
- Berichten: 12
- Lid geworden op: 29 april 2010, 18:45
-
Mona Lisa
- Berichten: 514
- Lid geworden op: 13 augustus 2009, 13:21
hallo,
natuurlijk is iedereen hier welkom en met je gevoelens, twijfels en dergelijke kan je hier zeker terecht.
één keer de stap gezet is om aan kinderen te beginnen, wil natuurlijk iedereen graag zo snel mogelijk een dikke buik hebben.
Zijn jullie al lang gestart?
Ik zou toch proberen om in je vriendenkring of familie een steun en toeverlaat te vinden. stel dat jullie ooit ook in de medische mallenmolen willen stappen ... dan is het goed als je er eens af en toe deftig kan over praten of gewoon je vreugde of verdriet kan delen.
Als koppel moet je je ook durven openstellen naar elkaar. Die medische mallemolen is ook belastend voor een koppel ... sluit elkaar niet buiten. Praat en steun elkaar.
ik wens je heel veel succes
natuurlijk is iedereen hier welkom en met je gevoelens, twijfels en dergelijke kan je hier zeker terecht.
één keer de stap gezet is om aan kinderen te beginnen, wil natuurlijk iedereen graag zo snel mogelijk een dikke buik hebben.
Zijn jullie al lang gestart?
Ik zou toch proberen om in je vriendenkring of familie een steun en toeverlaat te vinden. stel dat jullie ooit ook in de medische mallenmolen willen stappen ... dan is het goed als je er eens af en toe deftig kan over praten of gewoon je vreugde of verdriet kan delen.
Als koppel moet je je ook durven openstellen naar elkaar. Die medische mallemolen is ook belastend voor een koppel ... sluit elkaar niet buiten. Praat en steun elkaar.
ik wens je heel veel succes
-
Irith
- Berichten: 12
- Lid geworden op: 29 april 2010, 18:45
we zijn al in de medische mallemolen gestapt, maar mijn lichaam dwarsboomt het. We gingen met Clomid beginnen, maar na de Provera afgerond te hebben, bleek dat ik een cyst had. Intussen ben ik daaraan geopereerd en is het weer afwachten.
Wij zijn gestart sinds eind oktober vorig jaar. Waarschijnlijk klinkt dat jullie kort in de oren, maar de emotionele rollercoaster start niet pas na een jaar, of toch niet bij mij. De onzekerheid was er onmiddellijk, door mijn zeldzame menstruatie vroeger. Intussen heb ik 2 eisprongen gehad, dus op meer dan 7.5 maanden kan dat tellen!
We sluiten elkaar zeker niet buiten, maar mijn man geeft zich liever niet over aan die emotionele rollercoaster, hij is nuchterder, en ik wil zijn hoop niet telkens doen wankelen met mijn twijfels. We praten erover, maar ik heb het gevoel dat ik bij niemand terecht kan met mijn grote angst dat we nooit een kindje voor onszelf zullen hebben. Jullie kennen het wel..
Hoelang zijn jullie aan het proberen, als ik mag vragen?
Een aantal mensen van buitenaf zijn op de hoogte, maar tot dusver zijn we nog niemand tegengekomen die ook met deze problemen kampt..En dat vind ik spijtig. Iemand die dezelfde angst heeft, het zou deugd doen om te weten dat we niet alleen zijn.
Groeten, jij eveneens veel succes en bedankt voor het antwoord
Wij zijn gestart sinds eind oktober vorig jaar. Waarschijnlijk klinkt dat jullie kort in de oren, maar de emotionele rollercoaster start niet pas na een jaar, of toch niet bij mij. De onzekerheid was er onmiddellijk, door mijn zeldzame menstruatie vroeger. Intussen heb ik 2 eisprongen gehad, dus op meer dan 7.5 maanden kan dat tellen!
We sluiten elkaar zeker niet buiten, maar mijn man geeft zich liever niet over aan die emotionele rollercoaster, hij is nuchterder, en ik wil zijn hoop niet telkens doen wankelen met mijn twijfels. We praten erover, maar ik heb het gevoel dat ik bij niemand terecht kan met mijn grote angst dat we nooit een kindje voor onszelf zullen hebben. Jullie kennen het wel..
Hoelang zijn jullie aan het proberen, als ik mag vragen?
Een aantal mensen van buitenaf zijn op de hoogte, maar tot dusver zijn we nog niemand tegengekomen die ook met deze problemen kampt..En dat vind ik spijtig. Iemand die dezelfde angst heeft, het zou deugd doen om te weten dat we niet alleen zijn.
Groeten, jij eveneens veel succes en bedankt voor het antwoord
-
fee
- Berichten: 1470
- Lid geworden op: 20 september 2009, 15:23
hallo Irith,
Ik hoop toch dat je hier je steun en toeverlaat vindt. Want dit allemaal alleen moeten verwerken is toch niet zo evident.
Ik weet perfect hoe je je voelt. Ikzelf heb op 11 maanden tijd nog maar 2 echte kansen gehad. In oktober 2009 endometriose vastgesteld, waardoor ik tot maart inactief was.(wel al bezig van sept08) Dan mochten we uiteindelijk beginnen aan onze 1ste IVF-poging. Jammergenoeg is deze mislukt. Na een maandje rust mochten we 2 cryo's terugplaatsen. Ook deze poging is jammergenoeg mislukt. Nu moet ik wachten tot eind augustus om een 2de IVF poging te kunnen aanvangen omwille van de zomerstop in de ziekenhuizen.
Net zoals jij heb ik altijd die onzekerheid gehad, ook omwille van het feit onregelmatig te zijn en de verschrikkelijk pijnlijke ms.
Ik ben bang om nooit mama te worden. Terwijl ik dit schrijf, krijg ik terug tranen in mijn ogen.
Irith, weet dat je hier niet alleen bent. Wij begrijpen jouw gevoelens allemaal.
Mijn man ziet het ook allemaal veel nuchterder en verwijt hem soms dat ik te weinig steun van hem krijg.
Een paar mensen zijn op de hoogte bij ons, maar hoe langer het duurt, hoe minder interesse ze tonen, vind ik wel jammer. En soms heb ik spijt dat ik het hen allemaal verteld heb.
Ik wens je heel veel sterkte toe in dit ganse proces.
Ik hoop toch dat je hier je steun en toeverlaat vindt. Want dit allemaal alleen moeten verwerken is toch niet zo evident.
Ik weet perfect hoe je je voelt. Ikzelf heb op 11 maanden tijd nog maar 2 echte kansen gehad. In oktober 2009 endometriose vastgesteld, waardoor ik tot maart inactief was.(wel al bezig van sept08) Dan mochten we uiteindelijk beginnen aan onze 1ste IVF-poging. Jammergenoeg is deze mislukt. Na een maandje rust mochten we 2 cryo's terugplaatsen. Ook deze poging is jammergenoeg mislukt. Nu moet ik wachten tot eind augustus om een 2de IVF poging te kunnen aanvangen omwille van de zomerstop in de ziekenhuizen.
Net zoals jij heb ik altijd die onzekerheid gehad, ook omwille van het feit onregelmatig te zijn en de verschrikkelijk pijnlijke ms.
Ik ben bang om nooit mama te worden. Terwijl ik dit schrijf, krijg ik terug tranen in mijn ogen.
Irith, weet dat je hier niet alleen bent. Wij begrijpen jouw gevoelens allemaal.
Mijn man ziet het ook allemaal veel nuchterder en verwijt hem soms dat ik te weinig steun van hem krijg.
Een paar mensen zijn op de hoogte bij ons, maar hoe langer het duurt, hoe minder interesse ze tonen, vind ik wel jammer. En soms heb ik spijt dat ik het hen allemaal verteld heb.
Ik wens je heel veel sterkte toe in dit ganse proces.
-
Repelsteeltje
- Berichten: 1422
- Lid geworden op: 23 juli 2009, 10:33
Hoi Irith,
k Weet niet waar je al berichtje gepost hebt, maar ik dacht dat er onder 'andere' ook een topic is 'Clomid en dan'. Misschien is dat een groepje dat aansluit bij jouw situatie.
k Heb hier zelf een tijdje rondgedwaald, terwijl we aan de procedureslag bezig waren om te kunnen starten met KID en ook al waren er toen niet veel in mijn situatie, er is altijd wel iemand die naar je wil luisteren... Je niet inhouden om iets te schrijven als je dat nodig hebt.
Ook al zijn jullie nog niet lang bezig, dat betekent niet dat je het niet moeilijk mag hebben met het idee om in de mmm te stappen. Ik had zelf na een half jaar door dat het niet zou lukken zonder hulp, na cycli van 2-3 maand. En ik had het daar ook heel moeilijk mee.
Geen gevoelens verdringen, maar er open over praten. Probeer het ook met je man te bespreken, ook al zal hij niet mee zitten huilen, hij zit waarschijnlijk ook met gelijkaardige gevoelens, al uit hij die anders...
Nog veel succes meid!!!
Repelsteeltje
k Weet niet waar je al berichtje gepost hebt, maar ik dacht dat er onder 'andere' ook een topic is 'Clomid en dan'. Misschien is dat een groepje dat aansluit bij jouw situatie.
k Heb hier zelf een tijdje rondgedwaald, terwijl we aan de procedureslag bezig waren om te kunnen starten met KID en ook al waren er toen niet veel in mijn situatie, er is altijd wel iemand die naar je wil luisteren... Je niet inhouden om iets te schrijven als je dat nodig hebt.
Ook al zijn jullie nog niet lang bezig, dat betekent niet dat je het niet moeilijk mag hebben met het idee om in de mmm te stappen. Ik had zelf na een half jaar door dat het niet zou lukken zonder hulp, na cycli van 2-3 maand. En ik had het daar ook heel moeilijk mee.
Geen gevoelens verdringen, maar er open over praten. Probeer het ook met je man te bespreken, ook al zal hij niet mee zitten huilen, hij zit waarschijnlijk ook met gelijkaardige gevoelens, al uit hij die anders...
Nog veel succes meid!!!
Repelsteeltje
-
Irith
- Berichten: 12
- Lid geworden op: 29 april 2010, 18:45
Ik heb er geen spijt van dat ik dit gepost heb, eindelijk respons, eindelijk herkenning, en eindelijk weten dat ik niet alleen ben, en dat er mensen zijn die al jaren geduld moeten oefenen. Al bij al zijn onze vooruitzichten inderdaad nog redelijk positief, we hebben nog geen heel trajet met teleurstellingen doorlopen. Wat natuurlijk geen garantie is dat dat traject er niet zal komen.
Maar alleen al de herkenning van gevoelens doet deugd. Kinderen zijn geweldig, en ik kan me zo goed inbeelden hoe het zou zijn. Mijn moeder heeft 9 kinderen gebaard, en ik stond meer voor de opvoeding in dan zij. Zodoende heb ik een enorm moedergevoel ontwikkeld, en ik wil niets liever dan daar iets mee doen. Ik voel me er klaar voor, mijn man wil er zo graag aan beginnen. Helaas worden we op de proef gesteld. Het lijkt niet eerlijk, het is frustrerend en soms is de angst gewoon overweldigend. In een ander topic heb ik verteld over mijn angst dat zelfs adoptie niet zou lukken, omwille van mijn negatieve jeugd. Dus ik hoop dat jullie begrijpen dat ik echt wel ontzettend bang ben om nooit moeder te worden, om nooit een echt gezin te hebben.
Onze dokter heeft ons daarnet duidelijk gemaakt dat er misschien geen reden hoeft te zijn voor het uitblijven van de eisprong. Maw ik heb gewoon weinig eisprongen, ondanks dat mijn eierstokken in orde zijn. Daar moet ik me bij neerleggen, en we zullen alles op stimulatie moeten zetten.
Jullie kennen er intussen heel wat meer van dan wij. Ik voel me nog een groentje, en toch, als ik eenzaam ben, voel ik me alsof ik alle teleurstelling niet kan dragen. Nu weet ik dat het dus wél kan. Voor een kindje blijf je gaan. Ik kan jullie niet veel troost of hulp bieden, aangezien jullie al zoveel verder zitten, maar ik apprecieer het wel dat jullie de moeite hebben genomen om me min of meer hier te aanvaarden. Het heeft me even moed gegeven om te blijven afwachten, met een spikkeltje hoop. Te weten dat jullie dat ook doen, noodzakelijkerwijs, geeft toch wel moed..
Mona Lisa, duurt het zo lang eer je weet wanneer je zwanger bent van IVF, of is dit een voorafgaande bloedtest?
Fee, waarom was je zo lang inactief door de endometriose? Ik meende dat ze het konden weghalen bij een kijkoperatie, maar ik bleek het niet te hebben, dus ik heb er geen ervaring mee. 2008 is al een heel poosje, en het is frustrerend dat je de zaken moet laten liggen door een zomerstop....:s
Repelsteeltje, is jouw poging dan geslaagd?
Het meest frustrerende van de zaak vind ik eigenlijk niet het wachten. ik ben bereid om te wachten voor een kindje, ik ben nog jong en heb nog alle tijd. het ergste vind ik dat andere mensen, mensen van wie ik echt vind dat ze het minder verdienen dan wij, die niet naar hun kinderen omkijken, die ze vernederen of mishandelen, dat die mensen wel zo vlot zwanger worden...
Maar alleen al de herkenning van gevoelens doet deugd. Kinderen zijn geweldig, en ik kan me zo goed inbeelden hoe het zou zijn. Mijn moeder heeft 9 kinderen gebaard, en ik stond meer voor de opvoeding in dan zij. Zodoende heb ik een enorm moedergevoel ontwikkeld, en ik wil niets liever dan daar iets mee doen. Ik voel me er klaar voor, mijn man wil er zo graag aan beginnen. Helaas worden we op de proef gesteld. Het lijkt niet eerlijk, het is frustrerend en soms is de angst gewoon overweldigend. In een ander topic heb ik verteld over mijn angst dat zelfs adoptie niet zou lukken, omwille van mijn negatieve jeugd. Dus ik hoop dat jullie begrijpen dat ik echt wel ontzettend bang ben om nooit moeder te worden, om nooit een echt gezin te hebben.
Onze dokter heeft ons daarnet duidelijk gemaakt dat er misschien geen reden hoeft te zijn voor het uitblijven van de eisprong. Maw ik heb gewoon weinig eisprongen, ondanks dat mijn eierstokken in orde zijn. Daar moet ik me bij neerleggen, en we zullen alles op stimulatie moeten zetten.
Jullie kennen er intussen heel wat meer van dan wij. Ik voel me nog een groentje, en toch, als ik eenzaam ben, voel ik me alsof ik alle teleurstelling niet kan dragen. Nu weet ik dat het dus wél kan. Voor een kindje blijf je gaan. Ik kan jullie niet veel troost of hulp bieden, aangezien jullie al zoveel verder zitten, maar ik apprecieer het wel dat jullie de moeite hebben genomen om me min of meer hier te aanvaarden. Het heeft me even moed gegeven om te blijven afwachten, met een spikkeltje hoop. Te weten dat jullie dat ook doen, noodzakelijkerwijs, geeft toch wel moed..
Mona Lisa, duurt het zo lang eer je weet wanneer je zwanger bent van IVF, of is dit een voorafgaande bloedtest?
Fee, waarom was je zo lang inactief door de endometriose? Ik meende dat ze het konden weghalen bij een kijkoperatie, maar ik bleek het niet te hebben, dus ik heb er geen ervaring mee. 2008 is al een heel poosje, en het is frustrerend dat je de zaken moet laten liggen door een zomerstop....:s
Repelsteeltje, is jouw poging dan geslaagd?
Het meest frustrerende van de zaak vind ik eigenlijk niet het wachten. ik ben bereid om te wachten voor een kindje, ik ben nog jong en heb nog alle tijd. het ergste vind ik dat andere mensen, mensen van wie ik echt vind dat ze het minder verdienen dan wij, die niet naar hun kinderen omkijken, die ze vernederen of mishandelen, dat die mensen wel zo vlot zwanger worden...
-
fee
- Berichten: 1470
- Lid geworden op: 20 september 2009, 15:23
Irith,
Blij te horen dat je toch wat (h)erkenning voelt. Nogmaals meid, weet dat je hier niet alleen staat.
In november 2009 kreeg ik mijn kijkoperatie. Endometriose was te ver gevorderd om het tijdens dezelfde kijkoperatie weg te halen.
Daar het zowiezo IVF ging worden, heeft mijn gyn beslist om mij daar niet aan te opereren. December 09, jan 10 en febr 10 heb ik op inactief gestaan omwille van medicatie die ik nam om de endo te doen slinken.
Maart 10 heb ik een eerste IVF poging gehad. April was een verplichte maand rust en in mei heb ik 2 cryo's teruggeplaatst gekregen. Nu lig ik terug stil tot aug 10. Dus alles bij elkaar zo'n dikke 10 maand dus.
Ik mag daar niet te veel bij stil staan of ik begin terug te panikeren.
Blij te horen dat je toch wat (h)erkenning voelt. Nogmaals meid, weet dat je hier niet alleen staat.
In november 2009 kreeg ik mijn kijkoperatie. Endometriose was te ver gevorderd om het tijdens dezelfde kijkoperatie weg te halen.
Daar het zowiezo IVF ging worden, heeft mijn gyn beslist om mij daar niet aan te opereren. December 09, jan 10 en febr 10 heb ik op inactief gestaan omwille van medicatie die ik nam om de endo te doen slinken.
Maart 10 heb ik een eerste IVF poging gehad. April was een verplichte maand rust en in mei heb ik 2 cryo's teruggeplaatst gekregen. Nu lig ik terug stil tot aug 10. Dus alles bij elkaar zo'n dikke 10 maand dus.
Ik mag daar niet te veel bij stil staan of ik begin terug te panikeren.
-
koala
- Berichten: 721
- Lid geworden op: 3 december 2009, 19:01
Dag Irith,
Je gaat hier veel lotgevallen tegenkomen met elk hun eigen verhaal en behandelingen. En ook al ben je nog maar een nieuweling, dat wil niet zeggen dat je hier niks kan bijdragen. En ik ben hier ondertussen ook van het ene groepje naar het andere gegaan naarmate mijn behandelingen.
Vorig jaar in juni (slik al een jaar geleden) zijn wij begonnen met de behandelingen na de vaststelling PCO. We waren toen al 2 jaar bezig om kinderen te krijgen. Eind 2009 kijkoperatie, vanaf januari Clomid/pregnyl spuiten, en nu is het wachten op een nieuwe cyclus voor Menopur. Maar eerst 4 weken op verlof, dus ik zal nog een cyclus langer moeten wachten. In het begin van de behandeling zou ik dat heel erg gevonden hebben, maar nu beschouw ik dat als een rust cyclus zonder bijwerkingen van al die hormonen, zonder afspraken met gyn. Heerlijk ontspannend en nadien weer volle moed aan de slag.
Je gaat hier veel lotgevallen tegenkomen met elk hun eigen verhaal en behandelingen. En ook al ben je nog maar een nieuweling, dat wil niet zeggen dat je hier niks kan bijdragen. En ik ben hier ondertussen ook van het ene groepje naar het andere gegaan naarmate mijn behandelingen.
Vorig jaar in juni (slik al een jaar geleden) zijn wij begonnen met de behandelingen na de vaststelling PCO. We waren toen al 2 jaar bezig om kinderen te krijgen. Eind 2009 kijkoperatie, vanaf januari Clomid/pregnyl spuiten, en nu is het wachten op een nieuwe cyclus voor Menopur. Maar eerst 4 weken op verlof, dus ik zal nog een cyclus langer moeten wachten. In het begin van de behandeling zou ik dat heel erg gevonden hebben, maar nu beschouw ik dat als een rust cyclus zonder bijwerkingen van al die hormonen, zonder afspraken met gyn. Heerlijk ontspannend en nadien weer volle moed aan de slag.
-
Repelsteeltje
- Berichten: 1422
- Lid geworden op: 23 juli 2009, 10:33
Hey Irith,
Ik denk dat 80% van de DVO-ladies tijdens de stimulatie hormonen neemt, dus niet mee inzitten.
Een vriendin van mij was na een half jaar en cycli van meer dan 3 maand naar het fertiliteitscentrum gegaan; Alles onderzocht en in orde verklaart en een maand later zwanger na stimulatie met Clomid. Gewoon om te zeggen, het hoeft geen ellenlange lijdensweg te worden. Komaan meid, je kan het.
Het gevoel dat het te zwaar voor je is, is heel herkenbaar; ik heb dat gevoel ook soms dat ik denk dat ik er niet sterk genoeg voor ben. Maar, je zou er van versteld staan door hoeveel miserie je bestand bent!
En op je vraag of mijn poging gelukt is: ik weet sinds dinsdag dat ik zwanger ben na de derde poging, net geen jaar voor de azoöspermie-diagnose...
Veel succes en moed toegewenst!!
Repelsteeltje
Ik denk dat 80% van de DVO-ladies tijdens de stimulatie hormonen neemt, dus niet mee inzitten.
Een vriendin van mij was na een half jaar en cycli van meer dan 3 maand naar het fertiliteitscentrum gegaan; Alles onderzocht en in orde verklaart en een maand later zwanger na stimulatie met Clomid. Gewoon om te zeggen, het hoeft geen ellenlange lijdensweg te worden. Komaan meid, je kan het.
Het gevoel dat het te zwaar voor je is, is heel herkenbaar; ik heb dat gevoel ook soms dat ik denk dat ik er niet sterk genoeg voor ben. Maar, je zou er van versteld staan door hoeveel miserie je bestand bent!
En op je vraag of mijn poging gelukt is: ik weet sinds dinsdag dat ik zwanger ben na de derde poging, net geen jaar voor de azoöspermie-diagnose...
Veel succes en moed toegewenst!!
Repelsteeltje
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 17 gasten