Moet ik het mijn vriend vertellen...

[Michaela]

Lieve allemaal,

Sinds mijn 17de weet ik dat ik PCOS heb omdat ik niet tot nauwlijks menstrueerde. Hoe het er ondertussen met mijn natuurlijke cyclus aantoe is weet ik niet want ik heb vanaf dat moment een implanon en een mirena spiraal gehaad die beide invloed hebben op de cyclus.

Op mijn 18de ontmoette ik mijn huidige vriend. Mijn PCOS is nooit ter sprake gekomen omdat kinderen krijgen gewoonweg nooit ter sprake kwam.

Nu, 5 jaar later zijn we 22 en 23 en dromen samen over later. Ik ben er achter gekomen dat hij heel graag kinderen wilt. Hij heeft het er vaak over dat hij graag huisvader wilt zijn, dan hoef ik ook mijn cariere niet opzij te zetten.

We keken laatst een tv serie waarin een vrouw er achter kwam dat ze geen kinderen kon krijgen waarop haar vriend haar verliet. Ik vroeg hem wat hij zou doen als ik geen kinderen kon krijgen waarop hij antwoorde dat hij wel van mij hield maar kinderen toch heel belangrijk voor hem waren.

De tijd schrijdt voort, we denken over samenwonen en nog steeds durf ik hem niet over mijn PCOS te vertellen. De gedachte dat ik geen kinderen kan krijgen is vreselijk maar als er daarbij ook de liefde van mijn leven verlies... En ben bang hem te verliezen maar meer dan alles gun ik hem een gezin.

Ik hoor jullie denken, zwangerschap met PCOS is niet onmogelijk. Maar ik weet pas of het gaat lukken kan worden als ik een kindje in mijn armen heb.

Op het moment zit ik nog midden in mijn studie geneeskunde, het duurt nog zeker 3,5 jaar voor ik kan gaan proberen zwanger te worden. Een zwangere jonge arts vergooit haar kans op een opleidingsplek maar dat heb ik er voor over.

Wat moet ik doen, het hem niet vertellen begint steeds meer te voelen als een leugen. Maar ik ben zo bang dat hij mij verlaat, misschien niet nu maar toch wel over een jaar als er definieve keuzes gemaakt moeten worden, als hij een appartement moet gaan zoeken.

Het liefst zou ik nu mijn mirena spriraaltje er uit halen en hopen op een spontane zwangerschap in de komende 4 jaar... (of zelfs al beginnen met Clomid)

Liever zit ik zonder diploma, zonder geld maar met kind en vriend (ja dames, een kind kost geld maar hij is rond dit jaar een goed studie af) dan dat ik in onzekerheid wacht tot ik na mijn studie een opleidingsplek heb.

Lang verhaal... sorry daarvoor. Maar wat denken jullie.
Moet ik het mijn vriend nu al vertellen?
Moet ik zo snel mogelijk beginnen zwanger te worden of nog 4 jaar wachten (ik ben dan 26)?

[Pan]

Hallo,

Ik begrijp je verhaal en je angst wel. Ikzelf heb ook pco maar in mijn geval is mijn vriend op de hoogte. Als ik jou was zou ik er toch over praten met je vriend. Dit is zeker geen simpele stap dus probeer zelf aan te voelen wanneer het moment er is want vroeg of laat zal het toch uitkomen. Als je vriend je echt graag ziet dan zal hij je blijven steunen en graag zien. En zoals je in je bericthje zei PCO betekend niet dat je geen kinderen kan krijgen, het is alleen iets moeilijker, juist daarom is het belangrijk dat je voldoende steun kijgt want geef eerlijk toe, je vriend zal ooit wel eens zien dat je eventueel medicatie neemt, en hij zal vragen stellen. Deze situatie kan je beter vermijden want dan heb je maar 2 keuzes, opbiechten of liegen... Ik begrijp dat je bang bent hem te verliezen, maar je hebt PCO en daar kan je echt niks aan doen, daar heb je niet voor gekozen en eerlijkheid duurt het langst. Qua studies kan ik zeggen dat je ze beter afmaakt, ga voor zekerheid, ga voor een job die je graag doet want eenmaal gestopt met studeren is het moeilijk om terug te starten (spreek uit ervaring)

Heel veel sterkte toegewenst in deze situatie

Groeten
Pan

[koala]

Michaela,


Ik zou dat zeker bespreken met je vriend. Dan kan je samen bekijken wat jullie willen doen. En je kan echt wel zwanger worden met PCO, het kan alleen wat langer duren. Zelf hebben we 2 jaar geprobeerd om gewoon zwanger te worden, toen werd vastgesteld dat ik PCO heb. Ondertussen zijn we bijna 3 bezig met behandelingen (eerst Clomid, dan Menopur, daarna IUI en nu IVF). Ik ben er ondertussen 36. En zie, gisteren hebben we het nieuws gekregen dat ik zwanger ben na onze eerste IVF-poging. En geloof me, zo'n behandeling is niet iets wat je alleen wil doen. En er zullen bij je vriend misschien ook wel wat onderzoeken moeten gebeuren.

veel succes ermee!

[stefanie]

hallo,

ik zou dit zeker aan je vriend vertellen
mss moest je dit wel al enkele jaren geleden gedaan hebben want ik lees dat jullie nu 5 jaar samen zijn
je vriend zal dit nu mss moeilijker kunnen aanvaarden omdat je nu al 5 jaar een "geheim"hebt voor hem..

hopelijk raken jullie er samen uit

grtjs

[Emmake]

Eigenlijk moet je het niet zien als een geheim. Met PCO weet je immers nooit waar je aan toe bent, waar het voor staat. Er zijn zelfs vrouwen (o.a. mijn moeder) die gewoon spontaan zwanger worden met pco.
Anderen moeten wat zoeken, zoals ik, maar daar lukt het ook bij.
Misschien is zijn sperma niet optimaal? Ofwel had je wat anders voor? Misschien had het gewoon 'op de natuurlijke manier' ook wel erg lang geduurd, zonder dat ze iets vinden...?!
PCO is geen dodelijke ziekte, niets waarvoor jij je moet schamen, het is een deel van jou.
De ene heeft lange benen, de andere korte armen, ... je bent gemaakt zoals je bent, je bent mooi en goed zoals je bent. En niemand is 'perfect' he.
Jullie komen er wel uit. Het zal mss allemaal niet zo vlot gaan, maar het komt vast in orde!!!

[sara1980]

voor ik zwanger probeerde te worden, had ik nog nooit van PCOS gehoord, maar ik vermoedde wel dat ik niet erg vruchtbaar was omdat ik voor ik met de pil startte zelden ongesteld werd. De eerste jaren van onze relatie heb ik daar nooit over gesproken, we waren 18 en wisten wel dat we ooit samen kinderen wilden, maar ik was er helemaal nog niet mee bezig. Pas toen de eerste koppels in onze vriendenkring zwanger werden en onze samenwoonplannen concreter werden, heb ik mijn twijfels over mijn vruchtbaarheid geuit, maar hij heeft er nooit een probleem van gemaakt of mij enig verwijt gemaakt.
Uit je verhaal kan ik opmaken dat jullie ook nog jong waren toen jullie een koppel werden, ik denk dat het dan normaal is dat jouw vruchtbaarheid niet echt een 'topic' is, maar dat je nu wel op een moment bent gekomen om hem te vertellen dat het misschien allemaal zo vlot niet zal gaan.
Je zou eventueel al met anticonceptie kunnen stoppen om te zien of je een cyclus krijgt en je nog eens laten nakijken door de gyne. Als jullie er dan echt voor willen gaan, hoef je niet eerst een jaar of langer te proberen. Ik ben na een half jaar al doorgestuurd naar een fertiliteitskliniek.

[Kaat1982]

Hey Sara,

Ik zou het zeker ook vertellen. Ik weet van mijn 16e dat ik PCO heb, ik had een onregelmatige cyclus en ik heb zelfs eens meer dan een maand zware regels gehad. Met ziekenhuisopname tot gevolg.

Zoiets vertel je niet bij het begin van je relatie, want dan denk je daar ook niet aan.
Wanneer kinderen nog eens ter sprake komen, zou ik het zeker wel vertellen.
Het is niet iets om je over te schamen hé. Het wil ook niet zeggen dat jullie de kinderwens nu al moeten opbergen. Maar het geeft hem ook een realistisch beeld van hoe 'zwanger worden' zal verlopen.

Toen ik het met mijn vriend over kinderen had, heb ik hem verteld dat dat bij mij niet zo vanzelfsprekend zou zijn, dat we daar hulp voor nodig zouden hebben. Hij is daar heel goed mee omgegaan.

Veel succes Sara!