Dag Els,
Ik ben blijkbaar een twijfelgeval. Er werden grenswaarden PCO gevonden. Ze vermoeden dat mijn schildklier hormoon meer in de weg staat en willen daarom 6 maanden afwachten. In maart heb ik mijn afspraak al gemaakt en als het tegen dan nog niets is, starten we met behandelingen.
Ik denk dat je er goed aan doet om een afspraak te maken bij de fertiliteitskliniek. Ok, een gynaecoloog is ook perfect bekwaam, maar ik voelde me beter bij een fertiliteitsarts die niets anders doet, veel ervaring heeft en op de hoogte is van de recente ontwikkelingen. Natuurlijk moet ieder dat voor zich bepalen.
Die lijst moest ik ook invullen. Is inderdaad standaard, die wordt met jou nog eens overlopen in het ziekenhuis. Dus je komt eerst bij de vroedvrouw, die de vragen met jou overloopt en nog enkele bijkomstige vragen stelt (en noteert). Dan bespreekt zij alles met de arts. Daarna ga jij en je partner op consultatie bij de arts. De eerste consultatie zal eerder verkennend zijn (wat is het probleem) en dan zullen de opties en verdere stappen overlopen worden...
Als ik je een tip mag geven: neem alles mee wat je hebt (bloeduitslagen, uw eigen aantekeningen over je cyclus of menstruatie,...). Ik had aan mijn huisarts gevraagd om al mijn bloedwaarden mee te geven.
Mijzelf gaf dit een rustiger gevoel: ok, er wordt hene gekeken, we doen er iets aan. Ik was dat afwachten ook beu en maakte me heel ongerust. Maar tegelijkertijd blijft het resultaat hetzelfde... wachten op de baby... (en dat gevoel heb ik nu ook: wachten... en wachten duurt lang...)
Ook de confronterende baby's/zwangeren begrijp ik. Tijdens het bezoek ben ik één en al oor, lachen, luisteren en vragen enzovoorts. Maar het slorpt al mijn energie op. Als ik terug kom van het babybezoek ben ik "leeg". Ik weet niet hoe lang ik dit toneel nog vol hou.
Ook hier de dagelijkse aankondigen en zeurende zwangeren (en ik die dan stout denk: geef die baby dan maar aan mij als het toch zo erg is),
... Iemand die samen met mij gestopt is, pas bevallen... could have been me. Ik gun het haar heel hard hoor, ze verdient dat, maar ik gun het mezelf ook.
Oh het minimaliseren. Daar kan ik ook ontzettend kwaad over worden. Ik zeg dat dan ijskoud. Zo zei ik tegen iemand: Hoezo ik heb nog tijd: Omdat ik nog "jong(27)" ben is het allemaal niet zo erg?? En tegen mijn mama zei ik in een kwade bui: de eerste die nu nog zegt dat het "allemaal wel goed zal komen" geef ik een dik pak slaag. Ik heb er genoeg van
!! Ze verschrok wel even. Ik denk dat dit het onbegrip omdat ze het niet kunnen/willen begrijpen.
Heel herkenbaar allemaal. Ik zou je post hier onder kunnen geschreven hebben.
Dikke knuffel...
Groetjes
