ivf, een kind fabriceren, ik krijg het niet over mijn hart.

[ilse73]

dag moedige vrouwen, allemaal...
ik ben ilse, 40 en nu ben ik helemaal klaar met ons kinderloos zijn.
we zijn enkele jaren geleden gaan dokteren nadat vastgesteld was dat ik pcos heb.
dr ombelet in genk draaide er geen doekjes om, gezien mijn leeftijd en lichamelijke gesteldheid, direct ivf.
ik ben verpleegkundige en 20 jaar geleden, tijdens de lessen gynaecologie werd ons het principe van ivf al duidelijk uitgelegd. toen had ik al ethische bezwaren over deze wetenschappelijke methode van kinderen fabriceren. in mijn optiek kiest een kind zijn/haar ouders en niet andersom. pas op, ik ben geen geloofspurist en ik heb enorm veel respect voor mensen die hierin een andere keuze maken. maar ik krijg het niet over mijn hart om een kind te laten maken. in een proefbuis. buiten mijn lichaam. zonder gevoelens. zonder het warme, geborgen gevoel van een heerlijke vrijpartij. ik krijg het niet geplaatst. mijn lieve vriend begrijpt mijn standpunt, maar heeft er niet zoveel moeite mee als mij. hij is van mening dat medische wetenschap steeds verder ontwikkeld en dat we daar gerust gebruik van mogen maken. zijn er nog vrouwen/mannen die deze mening delen? hoe gaan jullie hiermee om?
ilse.

[Vlientje]

Hey Ilse,


Ik ben wel een pak jonger, maar heb ook PCOS.
Clomid werkte niet, en na de ovariële drilling duurde het ook nog een tijdje. Toen hebben mijn man en ik besproken hoe ver we wilden gaan, ook op aangeven van de gynaecologe. IUI zagen we zitten, maar IVF niet, IVM dan weer wel.
De reden is anders dan die jij aangeeft, mijn man wou niet dat ik mijn lichaam vol hormonen pompte, want zo'n behandeling is zowel fysisch als psychisch niet te onderschatten.
Wij hebben het geluk dat het op de natuurlijke manier lukt.

Jouw argument van dat liefdeloos verwekken: het getuigt van heel veel liefde voor een kind als jullie samen aan IVF beginnen. Jouw man wil het al, dus eigenlijk zit je al goed, want voor een man is dit ook niet te onderschatten. Jouw lichaam krijgt een behandeling, en jouw man moet zijn zaad in een potje doen (en geloof me voor een man is dat ook niet evident), dus eigenlijk is dat een hele liefdevolle daad van jullie beide, want hier begin je niet zomaar aan. Het getuigt van heel veel liefde voor mekaar vind ik.

Wat je ook beslist, praat erover en probeer het van verschillende kanten te bekijken.

Veel moed en veel liefs,


Eveline

[OhMyGucci]

Ilse,

Ik kan jouw bedenking wel volgen, maar ik denk dat je het te negatief bekijkt.
Zelfs "in een proefbuis" is dat nog een samensmelting van iets van jou en iets van je vriend. Wat betreft de warmte en liefde; jullie baby'tje zal toch groeien in jouw lichaam, en het is toch in dat groeiproces dat de liefde aan het kind wordt gegeven.

Als je echt graag een baby wil heb je ook geen andere keuze.
Ik denk dat je je moet proberen wat los te maken van jouw visie op IVF en moet trachten alles wat te nuanceren.

Ik ben nu 31, mijn vriend is 40 en heeft reeds een dochter van 13. In het begin van onze relatie wilde mijn vriend echt geen kind meer. Dat evolueerde naar "oké dan zullen we wel", maar dat was voor mij niet genoeg, ik wilde dat hij uit liefde die keuze maakte. Uiteindelijk zijn we zover geraakt maar ben ik dus ook genoodzaakt geweest te starten met "medisch geassisteerde voortplanting" zoals dat zo lelijk genoemd wordt. Ik had het ook liever anders gezien, momenteel zijn wij ook eigenlijk op commando aan het vrijen, maar we willen het graag allebei en dat is volgens mij het voornaamste bij de keuze voor een kind. Als je je daarbij moet laten helpen, dan is dat zo. Er worden zoveel kinderen geboren die op de "gewone" manier verwekt zijn maar jammer genoeg niet uit liefde. Dat vind ik voor het kind in kwestie veel erger, zeker als het dan ook nog zonder veel liefde mag opgroeien...

Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal, maar ik zou zeggen, ga ervoor!! Jij en je vriend worden vast fantastische ouders!

[Krike]

ik ben ook in behandeling in genk. En ze gaan nogal losjes over ivf vind ik, voor hun is het zo zelfsprekend he.. Voor ons net dat beetje moeilijker om een plaats te geven, net zoals je zegt , een kind van de wetenschap, en willen we dat wel? Ik weet t ook nog altijd niet.. Ben na 2 rondjes clomid zwanger geworden, helaas een miskraam.. Nu willen ze een stap verder, spuiten.. Ook oke maar ze spreken nu al van mogelijk ivf.. Heb t er ook moeilijk mee, het geluk is wel ik ben 22 jaar, van zodra ik de 25 gepasseerd ben en t is nog niet gelukt ga ik er wel voor ... Denk ik.... Wil gewoon dolgraag een kindje en t blijft toch van je twee ook he... Zou er gwn voor gaan als ik jou was

[Faith_82]

Ik begrijp je gevoel errond wel...

Even mijn situatie schetsen:

Ik heb een zoontje van 3 jaar, spontaan en volledig natuurlijk verwekt. Ik was toen 28 jaar. Dezelfde zomer (zelfs dezelfde week) als ons zoontje verwekt werd, kreeg ik de diagnose PCOS...
Ruim 2 jaar geleden beslisten we om voor een brusje tegaan.
Ik hoopte op weer een spontane verwekking... Maar neen, het lukte niet!

Dan maar naar dr. Ombelet en we zijn een stimulerende behandeling opgestart.
De 1e ronde was ik zwanger maar dit draaide op een MK uit

Omdat ik zo moeilijk te stimuleren bleek restte ons enkel nog IVF.
Pfff, dat was even raar... Een ware klap!
Hoe kan dat nu? We hebben reeds een kindje wat 'vanzelf' gegaan was. En nu dit...
En toch was ik vrij snel overtuigd hoor.
We wilden gewoon zo graag nog een kindje en het leeftijdsverschil werd alleen maar groter tussen ons zoontje en zijn brusje. Dus zijn we ervoor gegaan!

Ik beschouw het niet zo dat 'ons kindje' daar in dat schaaltje lag. Onze celletjes zijn daar wel samengebracht en in de beste omstandigheden gebracht om uit te groeien tot iets moois. Maar mijn kindje zit nu in mijn buikje!! Lekker warm, omringd door zoveel liefde en genegenheid!

Persoonlijk vind ik het ook een hele liefdevolle stap, een mooi gebaar als een koppel al die ellende doorstaat om een klein wezentje op de wereld te brengen.
En, dit kindje heeft er (in jouw woorden) ook 'zelf' voor 'gekozen' om bij ons te zijn hè. Want niet in elk schaaltje vindt bevruchting plaats, niet elke TP loopt tot een goed einde en de natuur kan nog altijd beslissen voor een MK.

Ik ben de wetenschap dankbaar om mijn lichamelijk mankementje even te helpen overbruggen!! En nu pakt mijn lichaam het voor de komende maanden over, zodat dit kleintje alle liefde en warmte kan voelen dat het verdient!

[Faith_82]

ik ben ook in behandeling in genk. En ze gaan nogal losjes over ivf vind ik, voor hun is het zo zelfsprekend he..

Dat klopt idd!
Maar daardoor kreeg ik wel vertrouwen in hen! Ze weten waar ze mee bezig zijn. Ze kunnen je lichaam vertalen en er het beste uithalen!

Dr. Ombelet is de man met de kennis. Ik heb zijn andere kant ook leren kennen toen ik een MK had. Ik vind het een super team, samen met de consulentes die altijd voor je klaarstaan als je met vragen, opgekropte gevoelens enz zit.

Ze weten heus wat het inhoudt, ook emotioneel.
Maar ja, het zijn dokters, mensen die voor de wetenschap leven...
Ik kan ze alleen maar dankbaar zijn

[koala]

Ik heb ook PCO en ondertussen een zoontje van bijna 1 jaar. En hij is er gekomen via IVF. We hebben wel het geluk gehad dat het bij ons gelukt is met 1 poging.
En ik ben super blij voor de wetenschap dat die voor zulke wonderen kunnen zorgen. En voor ons is hij wel degelijk liefdevol gemaakt, na 3 jaar behandelingen hebben we er genoeg moeite voor gedaan en dus vond ik die stap naar IVF echt wel doenbaar.
En we zien ons zoontje doodgraag en zouden hem totaal niet meer kunnen missen. Een brusje komt er niet meer, ik heb geen zin meer in al die behandelingen en wil nu volop van hem genieten. En ja, het waren zware jaren, fysiek en mentaal, maar ik zou het zo opnieuw doen. Veel succes alleszins voor iedereen hier!