De Verdwaalde Ooievaar

Late reactie maar geluk is aan onze kant 8 dagen na hsg heeft er een bevruchting plaats gevonden en ben nu 19 weken zwanger van een zoontjee gelukkiger kunnen wij niet worden
Na 1,5 jaar toch eindelijk succes er is dus hoop dames

xxx

Hey allemaal,

Jullie hebben dit allemaal enkele jaren geleden gepost maar ik lees het nu pas vermits ik gisteren naar de gyneacoloog geweest ben ook in het middelheim en de vaststelling van Pco heb gehad. Mijn wereld stond even op zijn kop tranen rolde over mijn ogen en vragen stakeb de kop op. Wat gaat ee gebeuren? Gaat het nog lang duren voor ik zwanger ga geraken? Verdik ik van de hormonen? Zouden jullie mij een antwoord op mijn vragen kunnen geven?

Groetjes Astrid

Dag Astrid,

Ik ben 29 en heb ook pcos. Ik zal even mijn traject vertellen (maar hou er rekening mee dat dit afhangt van ziekenhuis tot ziekenhuis, in veel ziekenhuizen zijn de wachttijden langer om op te starten), ikzelf ga naar AZ Sint-Lucas in Gent.

Sept 2016 pilstop, nooit menstruatie gekregen na de pilstop dus in april 2017 bij de gynae gegaan voor verdere onderzoeken. Hieruit bleek ik pcos te hebben en mijn vriend slechte spermakwaliteit (dit bleek uiteindelijk niet correct te zijn na onderzoeken in een fertiliteitskliniek, het sperma is dus wel ok).
Ik ben 15 mei op intake gesprek gegaan in de fertiliteitskliniek van AZ Sint Lucas, op 8 juni werden de sperma en bloedresultaten besproken, mijn pcos werd bevestigd, mijn vriend zijn spermakwaliteit was in tegenstelling tot de eerste resultaten zeer goed. Er werd ons dus een inseminatietraject (IUI) voorgesteld en aangezien de kwaliteit van het sperma goed was konden we ook opteren voor enkel hormonenbehandeling bij mij en dan vrijen op de juiste dag, maar we hebben toch voor IUI (dus voorbehandeld sperma kunstmatig op de juiste moment, zijnde tijdens je eisprong, in de baarmoeder spuiten om het zeer concreet te zeggen) gekozen.
Direct daarna ben ik gestart met medicatie om menstruatie op te wekken. Eind juni 2017 kreeg ik dan menstruatie en moest ik starten met hormonen om een eicel te doen rijpen, bij IUI start je voor zover ik weet altijd eerst met clomid. Dit zijn pilletjes en moet je gedurende 5 dagen nemen aan het begin van je cyclus. Na enkele dosisaanpassingen (het is blijkbaar bij pcos patienten soms moeilijk om de juiste dosis te vinden) had ik begin augustus een goede gerijpte follikel, vervolgens moest ik een spuitje zetten in mijn buik om mijn eisprong op te wekken en heb ik dus begin augustus 2017 mijn eerste IUI gekregen. Aangezien de clomid mijn baarmoederslijmvlies zeer dun maakte (dus slechte kans op innesteling) was de kans wel zeer klein dat het ging lukken zeiden de dokters en het is effectief niet gelukt.
Daarna weer clomid opgestart maar geen enkele dosis was nog ok om een follikel tot rijping te brengen, ik reageerde niet meer op de medicatie, dit was wel even een domper en ik heb toch wel diep gezeten toen. Echter, hierdoor kwam ik in aanmerking (maar wel nadat effectief bewezen is dat je niet meer op clomid reageert) voor dagelijkse hormoon spuitjes in de buik (in mijn geval menopur, je kan dit zelf doen, heb ik gedaan, of door de thuisverpleging laten doen) die rechtstreeks inwerken op je eierstokken (clomid zorgt via een omweg voor eicelrijping door je hersenen te stimuleren om die hormonen te produceren). Dit kan dus pas als je effectief niet meer op clomid reageert aangezien de hormoonspuiten veel duurder zijn voor de overheid om terug te betalen en je dus enkel toestemming krijgt van de mutualiteit om deze te gebruiken als clomid niet meer werkt.
Met die spuitjes ben ik rond 8 oktober kunnen starten nadat mijn menstruatie weer kunstmatig opgewekt werd met medicatie. Die spuitjes moest ik van dag 1 tot 10 van mijn cyclus zetten en dan op dag 10 op controle, als je follikel nog te klein is moet je mogelijk nog wat bijspuiten, ik had het geluk dat ik maar 1 dag extra moest spuiten omdat ik al 1 vrij grote follikel klaarzitten had. Dan moest ik op dag 12 s avonds een spuitje zetten om mijn eisprong op te wekken en had ik op dag 14 inseminatie.
Ik heb heel veel geluk gehad denk ik, want na de tweede inseminatie (en dus mijn eerste kuur met menopur) op 21/10 bleek ik op 6/11 zwanger te zijn, ik ben dus nu 9 weken ver.

Om op je vragen te antwoorden: van de clomid ben ik wel een twee tal kilo bijgekomen en was ik psychisch echt een monster, ik was erg kribbig tegen mijn vriend en kon met iedereen ruzie maken, ik kreeg voor niets huilbuien en was echt zeer negatief over de hele vruchtbaarheidstoestand. Eenmaal ik ermee gestopt ben en naar menopur ben overgestapt was ik die 2 kilo direct kwijt en was mijn humeurigheid ook weg. Helaas kan je bij IUI of zelfs gewoon als je eicelrijping wil induceren en dan bevruchting wil verkrijgen door na je eisprong te vrijen dan kan je clomid in eerste instantie niet vermijden, aangezien dat sowieso eerst moet gegegeven worden van de overheid. Pas nadat de fertiliteitsarts kan aantonen dat je effectief niet reageert mag je overstappen op spuitjes.
Wordt je dus snel zwanger? In mijn geval kan ik zeggen ja, maar ik denk dat ik heel veel geluk gehad heb. De fertiliteitsarts zei dat je per IUI moet rekenen op 20% kans, ik heb jammergenoeg nog niet veel succesverhalen zien passeren in het IUI gedeelte in het forum. Ik denk dat veel afhangt van geluk en vooral ook van de spermakwaliteit.
Veel mensen moeten na enkele (maximum 6) IUI pogingen overstappen op IVF of ICSI. Daar zie je veel meer en vaak ook sneller succesverhalen aangezien je dan vertrekt van een bevruchte embryo die zich "enkel nog" moet innestelen. Al heb je ook vrouwen die enorm op de sukkel zijn bij IVF/ICSI.
Ik denk dat het in beide gevallen een beetje een combinatie van zeer veel factoren (kwaliteit eicellen, zaadcellen, pcos of niet, leeftijd is ook zeer belangrijk etc) is en van een beetje geluk. Ik had me in april 2017 bij de pcos diagnose voorop gesteld dat ik toch hoopte binnen 2 jaar zwanger te kunnen worden, het is uiteindelijk veel sneller gegaan dan ik had durven dromen en ik weet dat ik mijn twee handjes mag kussen als ik in juli met mijn eerste kindje in mijn armen zal liggen.

Ik wens je veel moed Astrid, want het kan een lange weg zijn. Ga er niet vanuit dat je binnen het half jaar zwanger bent, zet er geen termijn op, hoop gewoon dat het ooit zal lukken, zet je hoop niet op een gezin met 4 kinderen, maar hoop op 1 kindje, dan kan het alleen maar beter worden. Probeer er met vrienden en familie over te praten als je het moeilijk hebt. Ze kunnen dan ook proberen rekening houden met jouw gevoelens, want je zal wel merken dat het heel moeilijk zal beginnen worden om mensen uit je omgeving spontaan en zonder problemen zwanger te zien worden, om continu de vraag te krijgen wanneer jij "eindelijk" aan kinderen gaat beginnen etc. Als ze het weten, dan weten ze dat het moeilijk zal zijn en dan gaan ze hopelijk geen lastige opmerkingen meer maken.
Probeer ook je relatie niet uit het oog te verliezen, praat met elkaar, doe ook vaak iets leuk samen want op de duur draait je leven volledig rond dokterafspraken, follikelmetingen en medicatie. In mijn geval heeft het ons wel sterker gemaakt, ik heb mijn vriend op een veel gevoeligere, begripvollere manier leren kennen dan ooit tevoren en we waren al 9 jaar samen toen de diagnose viel. Het was iets waar we samen door moesten.
En bovenal, het zal niet altijd makkelijk zijn, maar probeer positief te blijven. Ik denk nog altijd dat mijn poging 2 deels gelukt is omdat ik echt vertrouwen had in de nieuwe behandeling en echt geloofde in de kansen dat het zou lukken, als je in je hoofd begint te denken: "Het zal toch weer niets zijn" is het in mijn ogen niet echt bevorderlijk.

Als je nog vragen hebt, stel gerust, alvast veel succes en goede moed!

Hallo Astrid,
Ik heb geen PCO, maar wel een lang vruchtbaarheidstraject erop zitten. Wat het problem bij ons was, zijn we nooit te weten gekomen. We hebben 9X IUI gedaan met Chlomid/Menopur. Ik had geen last van bijwerkingen van de medicatie, maar dat is natuurlijk voor iedereen verschillend.
De dokter wou ons al eerder laten overstappen naar IVF, maar ik had daar veel schrik voor. Uiteindelijk tock overgestapt naar IVF (wat eigenlijk achteraf gezien best meeviel) en bij de 3de terugplaatsing van poging 1 zijn we zwanger geraakt, nu 12 weken.
Wat ik wel erg moelijk vond was de psychologische kant van bijna 3 jaar dag in dag uit hiermee bezig te zijn. Hopen/teleurstelling/moed oprapen/....
Praten met mijn partner & enkele vriendinnen heft me erg goed geholpen. Ben zelf na mijn 2de miskraam even naar een psycholoog geweest, maar dat was voor mij niet echt een succes. Ik probeerde op regelmatige momenten echte ontspanningsmomenten in te bouwen (yoga, massage,...).

Ik wens jullie heel veel success toe op jullie pad en veel goede moed.

Astrid93 schreef: ↑

8 december 2017, 11:54

Hey allemaal,

Jullie hebben dit allemaal enkele jaren geleden gepost maar ik lees het nu pas vermits ik gisteren naar de gyneacoloog geweest ben ook in het middelheim en de vaststelling van Pco heb gehad. Mijn wereld stond even op zijn kop tranen rolde over mijn ogen en vragen stakeb de kop op. Wat gaat ee gebeuren? Gaat het nog lang duren voor ik zwanger ga geraken? Verdik ik van de hormonen? Zouden jullie mij een antwoord op mijn vragen kunnen geven?

Groetjes Astrid

dag astrid! ik weet hoe je je voelt, ik kreeg in juni 2016 hetzelfde te horen! en inderdaad je wereld stort in! wij zijn nu gestart met medicatie! ik wou hiermee wachten tot na mijn trouw en erna kreeg ik ook nog een cyste op mijn eierstok! ik ben ook wel bang om te verdikken van de hormonen! kben net 4 kilo afgevallen en ik zou die niet graag terug krijgen, maar als dat de prijs is die ik moet betalen om een kindje te krijgen, met veel plezier!! ik hou je op de hoogte van mijn veranderingen!! laat zeker iets weten!! dan kunnen we elkaar wat helpen!!

SOHN schreef: ↑

8 december 2017, 13:41

En bovenal, het zal niet altijd makkelijk zijn, maar probeer positief te blijven. Ik denk nog altijd dat mijn poging 2 deels gelukt is omdat ik echt vertrouwen had in de nieuwe behandeling en echt geloofde in de kansen dat het zou lukken, als je in je hoofd begint te denken: "Het zal toch weer niets zijn" is het in mijn ogen niet echt bevorderlijk.

Als je nog vragen hebt, stel gerust, alvast veel succes en goede moed!

Graag zou ik hier even op reageren
(@ SOHN: zeker niet slecht bedoeld tegen jou ! en voor de rest ben ik het eens met alles wat je in je comment geschreven hebt )
Maar ik ben bij meerdere pogingen zeer positief ingesteld geweest, achter gezien mischien te positief, want na een jaar behandeling ben ik nog steeds niet zwanger... En door telkens echt te denken dat het deze keer wel zou lukken is de klap achteraf telkens ook veel zwaarder.

Vaak wordt er gezegd dat "je er niet mee bezig moet zijn en dat het dan van zelf zal gaan", maar er niet mee bezig zijn is zoals jullie weteen onmogelijk. Het is ook oneerlijk tegenover de vrouwen in onze situatie want zo lijkt het alsof het onze eigen schuld is, we moeten er maar niet mee bezig zijn.

Ook "je moet positief ingesteld zijn anders lukt het niet" interpreteer ik zo, precies alsof het nog niet gelukt is omdat ik te negatief ingesteld ben. Volgens mij heeft dat er niet veel mee te maken, het is vooral een kwestie van geluk hebben en op een duur ook van doorzetten.

Voor dit jaar ben ik dus vol strijdlust maar niet te positief ingesteld
En ik ga er niet vanuit dat de volgende poging zal lukken, maar hopelijk wel dat ik aan het einde van dit jaar wel zwanger mag zijn (hopelijk is dat niet te positief )

Hey ellie87,

Ja misschien steek ik dat wel in mn hoofd hoor die positiviteit. Ik heb dan ook wel veel geluk gehad dat mijn tweede iui positief was. Dus ik moet niet veel zeggen.
En zoals je zegt: mensen die zeggen dat je het moet loslaten: bullshit, die begrijpen dat niet. Loslaten is echt iets dat je nt kan als je in het traject zit.

Maar strijdlust is zeker ook een goede ingesteldheid!

Ik wens je in 2018 een zwangerschap toe!
Veel succes en moed allemaal!
Gr
Sohn

Hallo iedereen

In juni 2018 ben ik met de pil gestopt, sindsdien geen menstruatie meer gehad. Aangezien ik ondertussen ook al wat acné had, begon ik te vermoeden dat ik PCOS heb.
Vorige week toch naar de gynaecoloog geweest (ze vond dat ik wel heel geduldig gewacht heb :p ). Ik ken niets van echo's, maar wat we daar zagen was wel heel duidelijk: Allemaal cysten op mijn eierstokken.

Nu moet ik Progesteron innemen om zo uiteindelijk na een jaar nog eens een menstruatie te krijgen.
Daarna moet ik mijn bloed laten trekken, zodat we de volgende stappen kunnen bespreken.

Ik was eigenlijk blij toen ik buiten kwam van de gynaecoloog. Ik wist wat er aan de hand was, en ik had het gevoel dat het behandelbaar was.
Nu ik dit allemaal hier zo lees, zakt de moed me wel wat in de schoenen.
Ik had gehoopt met aangepaste voeding en supplementen mijn hormonen terug in balans te krijgen, maar zo simpel is het precies niet. Alle behandelingen die ik hier lees, het klinkt zo vermoeiend, zowel fysiek al emotioneel.

23 mei hebben mijn vriend en ik een nieuwe afspraak bij de gynaecoloog, ik houd jullie op de hoogte.

Hey Debora,

Hier een gelijkaardig verhaal.
april 2018 gestopt met pil na 10 jaar pilgebruik. Mijn maandstonden kwamen in het begin wel regelmatig dan plots onregelmatig om de 2 a 3 maanden. Via een bloedname en echografie dan ook PCOS vastgesteld.

Bij mij was de volgende stap ook om eerst mijn maandstonden op te wekken en dan met Femara (Letrozole) te starten voor 5 dagen (dag 3 tem 7), eicelmeting op dag 12 en uiteindelijk op dag 13 pregnyl gespoten (mijn follikel was op dag 12 nog maar 16 mm maar er was er wel eentje!). Nu ondertussen 2 weken later en net een negatieve bloedname..

De moed zakt me nu even in de schoenen al weet ik dat we nog maar een ronde deden met medicatie (ergens blijf je echt wel hopen dat het bij jou van de eerste keer raak zal zijn...)

Hopelijk word je morgen wat wijzer bij de gynaecoloog.

Groetjes

DeboraZonderH schreef: ↑

30 april 2019, 18:34

Hallo iedereen

In juni 2018 ben ik met de pil gestopt, sindsdien geen menstruatie meer gehad. Aangezien ik ondertussen ook al wat acné had, begon ik te vermoeden dat ik PCOS heb.
Vorige week toch naar de gynaecoloog geweest (ze vond dat ik wel heel geduldig gewacht heb :p ). Ik ken niets van echo's, maar wat we daar zagen was wel heel duidelijk: Allemaal cysten op mijn eierstokken.

Nu moet ik Progesteron innemen om zo uiteindelijk na een jaar nog eens een menstruatie te krijgen.
Daarna moet ik mijn bloed laten trekken, zodat we de volgende stappen kunnen bespreken.

Ik was eigenlijk blij toen ik buiten kwam van de gynaecoloog. Ik wist wat er aan de hand was, en ik had het gevoel dat het behandelbaar was.
Nu ik dit allemaal hier zo lees, zakt de moed me wel wat in de schoenen.
Ik had gehoopt met aangepaste voeding en supplementen mijn hormonen terug in balans te krijgen, maar zo simpel is het precies niet. Alle behandelingen die ik hier lees, het klinkt zo vermoeiend, zowel fysiek al emotioneel.

23 mei hebben mijn vriend en ik een nieuwe afspraak bij de gynaecoloog, ik houd jullie op de hoogte.

Flora1992 schreef: ↑

22 mei 2019, 14:38

Hey Debora,

Hier een gelijkaardig verhaal.
april 2018 gestopt met pil na 10 jaar pilgebruik. Mijn maandstonden kwamen in het begin wel regelmatig dan plots onregelmatig om de 2 a 3 maanden. Via een bloedname en echografie dan ook PCOS vastgesteld.

Bij mij was de volgende stap ook om eerst mijn maandstonden op te wekken en dan met Femara (Letrozole) te starten voor 5 dagen (dag 3 tem 7), eicelmeting op dag 12 en uiteindelijk op dag 13 pregnyl gespoten (mijn follikel was op dag 12 nog maar 16 mm maar er was er wel eentje!). Nu ondertussen 2 weken later en net een negatieve bloedname..

De moed zakt me nu even in de schoenen al weet ik dat we nog maar een ronde deden met medicatie (ergens blijf je echt wel hopen dat het bij jou van de eerste keer raak zal zijn...)

Hopelijk word je morgen wat wijzer bij de gynaecoloog.

Groetjes

Dag Flora

Dat is niet leuk om te horen ik wens hier iedereen zo hard die positieve test toe.
Wat zijn de volgende stappen bij jou? Ik had begrepen dat je 3 keer zo'n eisprong kon laten opwekken (Het was enorm veel informatie bij de gynaecoloog gisteren, ik kan fout zijn).

Ik moet nu ook progesteron innemen, op dag 3 beginnen met Clomid en dan op dag 11 echo laten nemen + Pregnyl laten spuiten. Ik had wel een beetje het gevoel van 'Kom, we zullen je hier eens zwanger maken'. Op mijn andere vragen heeft de gyneacoloog niet echt geantwoord.