mijn vrouw heeft schuldgevoelens



Plaats reactie
Thijs
Berichten: 24
Lid geworden op: 11 juli 2014, 8:34

mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door Thijs » 11 juli 2014, 11:54

Hoi,

ik zou alles voor haar doen. Verdraag de laatste maanden ook enorm veel van haar. Want ja, ik vind het niet meer dan normaal dat zij, wij allebei trouwens, prikkelbaarder is, door al de spanning die we de laatste jaren, maanden, weken meemaakte. Ze is onlangs geopereerd, haar endometriose, de pijn die ze al jaren draagt, is hopelijk eindelijk weggenomen. En hopelijk kan onze kinderwens dan eindelijk ook na zovele jaren in vervulling gaan. Op een natuurlijke manier is de kans zeer klein, zo liet de dokter ons verstaan. En volgende week hebben we EINDELIJK ons intakegesprek om te starten met IVF. Erg hoopvol zijn we na al die jaren niet meer, maar een waterkans is ook een kans en die willen we met beide handen grijpen, ook al wordt het nog een moeilijke weg.

Maar de laatste tijd, laat mijn vrouw zich meer en meer ontvallen dat ze zich schuldig voelt, dat ze mij niet kan geven wat ik zo graag wil, dat ik dan maar iemand anders moet zoeken. Uiteraard komen zulke dingen vooral aan de oppervlakte als je ruzie maakt over totaal iets anders, zoiets als wel of geen balletjes in de soep. En misschien ligt de dieper liggende oorzaak van die ruzies inderdaad aan de stress, het hopen op, de vrees voor nieuwe teleurstellingen. We mengen het dan ook allemaal met een andere, voor vele een zware, periode in het leven, het bouwen van ons eigen stekje.

Als je er al jaren naar verlangt, positief probeert te blijven, opnieuw hoopt en van de ene in de andere teleurstelling valt, dan durf je amper nog te hopen als ze je vertellen dat de kans erg klein is. Bang om diep teleurgesteld achter te blijven met een huis waar de potentiële kinderkamers je er elke dag aan zullen herinneren dat één van je diepste wensen nooit in vervulling is gegaan.

Zullen we ooit ons leven een nieuwe invulling kunnen geven? Niet zolang er nog ergens een kans is. Zullen we ooit zonder pijn zwangere koppels kunnen zien, baby’s, peuters, kleutertjes? Zullen we kunnen blij zijn voor mijn broer, als hij en zijn vriendin wel zwanger raken? Want het is al zwaar als vrienden ons hun blijde boodschap komen melden.

Vragen die continu door ons hoofd spoken, waar we van hopen dat we ze nooit moeten beantwoorden. Hoe geef je iets een plaats als het continu in beweging is, verandert?

Maar de vraag die mij de laatste tijd het meeste bezighoudt, is hoe ik haar kan helpen, haar kan duidelijk maken dat ze zich niet schuldig moet voelen, dat in mijn gedachten nooit het idee sluipt dat ZIJ niet zwanger raakt? Dat ik integendeel zelfs denk dat WIJ niet zwanger raken en dat WIJ SAMEN of het ons ooit lukt of niet, samen verder zullen gaan als een sterk en liefdevol koppel, zoals we tot nu steeds gedaan hebben.

Ik hou enorm veel van haar! Als ze zegt dat ze me niet kan geven wat ik zo graag wil, dan raakt dat mij diep. Want eigenlijk, geeft ze mij haar onvoorwaardelijke liefde, dat is toch ook iets wat ik zo graag wil. Ik zal, ondanks de pijn en verdriet die ons dan ongetwijfeld zullen blijven volgen, vrede kunnen nemen met een liefdevolle doch kinderloze relatie.

Hoe maak ik haar duidelijk, dat ik begrijp waarom dat ze zich schuldig voelt, maar dat het absoluut niet nodig is?
Ze wordt binnenkort 30 jaar, iets waar ze enorm tegenop ziet, omdat ze die grens niet wou bereiken zonder kinderen, zonder zwanger te zijn. Ik wil haar helpen er voor haar zijn, maar soms voel ik me zo machteloos.

DVO Marijke
DVO Moderator
Berichten: 75
Lid geworden op: 30 augustus 2013, 10:10

Re: mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door DVO Marijke » 13 juli 2014, 14:49

Dag Stijn,

Je verhaal raakt me.. vanaf de eerste zin. Tegelijk is het een heel mooie liefdesbrief. Op het forum zijn vooral vrouwen actief. Mannen gaan anders met problemen om, storten zich op hun werk, verliezen zich in hun hobby, computer, games, gsm... maar zijn minder geneigd het praten en delen met lotgenoten op te zoeken... zo zegt men, zo denkt men. Nochtans is het leed voor mannen even groot, misschien wel groter.. omwille van de machteloosheid, het ingehouden zwijgen over de eigen pijn.. om het niet 'nog' moeilijker te maken voor de partner. Want als man wil je er zijn voor je vrouw, haar steunen, ondersteunen, beschermen, helpen en haar zo weinig mogelijk confronteren met je eigen pijn. Paradoxaal genoeg, hebben veel vrouwen hierdoor het gevoel dat ze alleen staan .. dat hun partner er te makkelijk mee om gaat.
Het zou fijn zijn indien meer mannen op het DVO forum een plaats zouden vinden om hun ervaringen te delen..
Misschien een goed idee om je reactie ook op een andere plaats te zetten bv. bij de topic over behandelingen en relatie.
Ik wou ook graag je toestemming vragen om je verhaal of een deel eruit te gebruiken in mijn voordrachten en contacten met professionals in de fertiliteit.

In elk geval wens ik jullie samen het allerbeste voor de toekomst..

Marijke (voorzitter DVO)

1234
Berichten: 333
Lid geworden op: 2 april 2012, 12:11

Re: mijn vrouw heeft schuldgevoelens

Bericht door 1234 » 13 juli 2014, 18:12

Hey,

Ook in ben geraakt door je verhaal. Het is ook allemaal zo herkenbaar, de schuldgevoelens, de gemengde gevoelens/angst voor zwangerschapsaankondigingen...

Mijn man heeft me ook altijd gezegd dat het voor hem belangrijker is/was dat hij met mij verder kon dan dat ik me helemaal verloor in de hele mallemolen. Dat is voor mij altijd een houvast geweest, want ik wist dat als het uiteidelijk niet zou lukken om een kindje te hebben, ik hem alvast niet zou verliezen. Misschien is het belangrijk om dat ook zo uit te spreken tegenover haar?

Ivm dat schuldgevoel, dat ken ik helaas ook, bij ons waren er bij beiden problemen, ik endometriose, hij slechte kwaliteit. Uiteindelijk ben ik nu 11 weken zwanger na 6 icsi pogingen en in oktober vorig jaar een operatie aan endometriose (werd ontdekt na 3 icsi-cyclussen) Ergens weten we ook dat een schuldgevoel helemaal niet hoeft, we kunnen er immers niets aan doen, maar de vraag "waarom gaat het bij anderen zo gemakkelijk en bij ons niet?" blijft ook nu nog spelen. We zullen er echter nooit een antwoord op vinden.

Als ik je verhaal lees weet ik zeker dat jullie er met zijn tweetjes ook gaan uitkomen, hopelijk snel met een zwangerschap. Ik denk dat je alleen maar kan verder doen zoals je bezig bent, haar ten volle steunen, zeggen dat je haar graag ziet en dat je zoieso met haar verder wilt...

Alvast heel veel succes!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten