mijn vrouw heeft schuldgevoelens
Geplaatst: 11 juli 2014, 11:54
Hoi,
ik zou alles voor haar doen. Verdraag de laatste maanden ook enorm veel van haar. Want ja, ik vind het niet meer dan normaal dat zij, wij allebei trouwens, prikkelbaarder is, door al de spanning die we de laatste jaren, maanden, weken meemaakte. Ze is onlangs geopereerd, haar endometriose, de pijn die ze al jaren draagt, is hopelijk eindelijk weggenomen. En hopelijk kan onze kinderwens dan eindelijk ook na zovele jaren in vervulling gaan. Op een natuurlijke manier is de kans zeer klein, zo liet de dokter ons verstaan. En volgende week hebben we EINDELIJK ons intakegesprek om te starten met IVF. Erg hoopvol zijn we na al die jaren niet meer, maar een waterkans is ook een kans en die willen we met beide handen grijpen, ook al wordt het nog een moeilijke weg.
Maar de laatste tijd, laat mijn vrouw zich meer en meer ontvallen dat ze zich schuldig voelt, dat ze mij niet kan geven wat ik zo graag wil, dat ik dan maar iemand anders moet zoeken. Uiteraard komen zulke dingen vooral aan de oppervlakte als je ruzie maakt over totaal iets anders, zoiets als wel of geen balletjes in de soep. En misschien ligt de dieper liggende oorzaak van die ruzies inderdaad aan de stress, het hopen op, de vrees voor nieuwe teleurstellingen. We mengen het dan ook allemaal met een andere, voor vele een zware, periode in het leven, het bouwen van ons eigen stekje.
Als je er al jaren naar verlangt, positief probeert te blijven, opnieuw hoopt en van de ene in de andere teleurstelling valt, dan durf je amper nog te hopen als ze je vertellen dat de kans erg klein is. Bang om diep teleurgesteld achter te blijven met een huis waar de potentiële kinderkamers je er elke dag aan zullen herinneren dat één van je diepste wensen nooit in vervulling is gegaan.
Zullen we ooit ons leven een nieuwe invulling kunnen geven? Niet zolang er nog ergens een kans is. Zullen we ooit zonder pijn zwangere koppels kunnen zien, baby’s, peuters, kleutertjes? Zullen we kunnen blij zijn voor mijn broer, als hij en zijn vriendin wel zwanger raken? Want het is al zwaar als vrienden ons hun blijde boodschap komen melden.
Vragen die continu door ons hoofd spoken, waar we van hopen dat we ze nooit moeten beantwoorden. Hoe geef je iets een plaats als het continu in beweging is, verandert?
Maar de vraag die mij de laatste tijd het meeste bezighoudt, is hoe ik haar kan helpen, haar kan duidelijk maken dat ze zich niet schuldig moet voelen, dat in mijn gedachten nooit het idee sluipt dat ZIJ niet zwanger raakt? Dat ik integendeel zelfs denk dat WIJ niet zwanger raken en dat WIJ SAMEN of het ons ooit lukt of niet, samen verder zullen gaan als een sterk en liefdevol koppel, zoals we tot nu steeds gedaan hebben.
Ik hou enorm veel van haar! Als ze zegt dat ze me niet kan geven wat ik zo graag wil, dan raakt dat mij diep. Want eigenlijk, geeft ze mij haar onvoorwaardelijke liefde, dat is toch ook iets wat ik zo graag wil. Ik zal, ondanks de pijn en verdriet die ons dan ongetwijfeld zullen blijven volgen, vrede kunnen nemen met een liefdevolle doch kinderloze relatie.
Hoe maak ik haar duidelijk, dat ik begrijp waarom dat ze zich schuldig voelt, maar dat het absoluut niet nodig is?
Ze wordt binnenkort 30 jaar, iets waar ze enorm tegenop ziet, omdat ze die grens niet wou bereiken zonder kinderen, zonder zwanger te zijn. Ik wil haar helpen er voor haar zijn, maar soms voel ik me zo machteloos.
ik zou alles voor haar doen. Verdraag de laatste maanden ook enorm veel van haar. Want ja, ik vind het niet meer dan normaal dat zij, wij allebei trouwens, prikkelbaarder is, door al de spanning die we de laatste jaren, maanden, weken meemaakte. Ze is onlangs geopereerd, haar endometriose, de pijn die ze al jaren draagt, is hopelijk eindelijk weggenomen. En hopelijk kan onze kinderwens dan eindelijk ook na zovele jaren in vervulling gaan. Op een natuurlijke manier is de kans zeer klein, zo liet de dokter ons verstaan. En volgende week hebben we EINDELIJK ons intakegesprek om te starten met IVF. Erg hoopvol zijn we na al die jaren niet meer, maar een waterkans is ook een kans en die willen we met beide handen grijpen, ook al wordt het nog een moeilijke weg.
Maar de laatste tijd, laat mijn vrouw zich meer en meer ontvallen dat ze zich schuldig voelt, dat ze mij niet kan geven wat ik zo graag wil, dat ik dan maar iemand anders moet zoeken. Uiteraard komen zulke dingen vooral aan de oppervlakte als je ruzie maakt over totaal iets anders, zoiets als wel of geen balletjes in de soep. En misschien ligt de dieper liggende oorzaak van die ruzies inderdaad aan de stress, het hopen op, de vrees voor nieuwe teleurstellingen. We mengen het dan ook allemaal met een andere, voor vele een zware, periode in het leven, het bouwen van ons eigen stekje.
Als je er al jaren naar verlangt, positief probeert te blijven, opnieuw hoopt en van de ene in de andere teleurstelling valt, dan durf je amper nog te hopen als ze je vertellen dat de kans erg klein is. Bang om diep teleurgesteld achter te blijven met een huis waar de potentiële kinderkamers je er elke dag aan zullen herinneren dat één van je diepste wensen nooit in vervulling is gegaan.
Zullen we ooit ons leven een nieuwe invulling kunnen geven? Niet zolang er nog ergens een kans is. Zullen we ooit zonder pijn zwangere koppels kunnen zien, baby’s, peuters, kleutertjes? Zullen we kunnen blij zijn voor mijn broer, als hij en zijn vriendin wel zwanger raken? Want het is al zwaar als vrienden ons hun blijde boodschap komen melden.
Vragen die continu door ons hoofd spoken, waar we van hopen dat we ze nooit moeten beantwoorden. Hoe geef je iets een plaats als het continu in beweging is, verandert?
Maar de vraag die mij de laatste tijd het meeste bezighoudt, is hoe ik haar kan helpen, haar kan duidelijk maken dat ze zich niet schuldig moet voelen, dat in mijn gedachten nooit het idee sluipt dat ZIJ niet zwanger raakt? Dat ik integendeel zelfs denk dat WIJ niet zwanger raken en dat WIJ SAMEN of het ons ooit lukt of niet, samen verder zullen gaan als een sterk en liefdevol koppel, zoals we tot nu steeds gedaan hebben.
Ik hou enorm veel van haar! Als ze zegt dat ze me niet kan geven wat ik zo graag wil, dan raakt dat mij diep. Want eigenlijk, geeft ze mij haar onvoorwaardelijke liefde, dat is toch ook iets wat ik zo graag wil. Ik zal, ondanks de pijn en verdriet die ons dan ongetwijfeld zullen blijven volgen, vrede kunnen nemen met een liefdevolle doch kinderloze relatie.
Hoe maak ik haar duidelijk, dat ik begrijp waarom dat ze zich schuldig voelt, maar dat het absoluut niet nodig is?
Ze wordt binnenkort 30 jaar, iets waar ze enorm tegenop ziet, omdat ze die grens niet wou bereiken zonder kinderen, zonder zwanger te zijn. Ik wil haar helpen er voor haar zijn, maar soms voel ik me zo machteloos.