Een verhaal, zoals iedereen hier

[Marytte]

Een jaar en een half geleden ben ik gestopt met de pil. We waren heel gelukkig toen bleek dat ik na 5 maanden zwanger was. Maar 4 weken later had ik een miskraam. In gedachte dat dit veel vrouwen overkomt ben ik niet bij de pakken blijven zitten en gehoopt op een snelle herkansing. Maar de cyclus vlotte niet, vele echo's later een kuur gevolgd met eeen hormoon waar ik al de naam niet meer van weet, en daarna een eerste stimulatie met Clomid. Gelukkig heb ik van al deze middelen weinig last; ik sta het mezelf ook niet toe. 2 cycli later zijn we in de IUI gerold, 3 cycli later hebben ze me geopereerd via een kijkoperatie. Allemaal weinig te zien, praktisch geen problemen. We zijn dan 2 maanden met de mallemolen gestopt, terug herbegonnen. Donderdag een negatieve bloedtest, vrijdag mijn maandstonden zodat ik morgen weer Clomid kan spuiten.
Ik moet dit blijkbaar eens schrijven om het op papier te zien, want ik kan het nog altijd niet geloven...
Iedereen zegt: "je bent toch al zwanger geraakt, je weet dat het kan" En ik weet het, maar het is zo zwaar te zien dat het niet waar is.

[Prins22]

Dag Marytte,

wat je vertelt is voor mij erg herkenbaar (zie forum algemeen: omgaan met de pijn voor mijn verhaal). Het is een bullshit dooddoener: "je bent toch al zwanger geraakt". Wat ben je ermee als het niet opnieuw gebeurt? Ik ben nu bijna 2 jaar aan 't proberen en 1 keer 3 mnd zwanger geweest. Het is bij mij echt met ups en downs, ik heb soms echt geen moed meer. Het enige wat we kunnen doen is onze situatie proberen te relativeren en weten dat er anderen zijn die al véél langer aan 't sukkelen zijn.

Kan je er met iemand over praten? Iemand die je toelaat dat je weent en die weet dat je niks gebaat bent met rationele opmerkingen? Ik las onlangs het DVO-boek en vond dat ook wel een "hart onder de riem", al heb ik tranen met tuiten gehuild tijdens het lezen!

Ventileer heus maar op dit forum, 't helpt niet altijd maar het verlicht toch wel!

Liefs, Prins

[Miekec]

Dag Prins en Marytte,

Ik begrijp jullie gevoelens. Wij zijn nu 1 jaar en 2 maanden bezig. De tweede maand was ik zwanger, maar dat is ook op een miskraam uitgedraaid. We hebben hier fameus met in de put gezeten, maar beetje bij beetje zijn we er terug in gaan geloven. Momenteel ben ik voor een vijfde cyclus met clomid bezig. De gyneacologe had vorige keer gezien dat er een mooi eitje klaar zat maar ... . Vorige week was ik vijf dagen over tijd en dan kwam er ineens die 'rot'-menstruatie. Ik heb het momenteel wel moeilijk, maar dat kan blijkbaar ook wel liggen aan die clomid. We beginnen te denken aan verdere stappen, maar misschien is dat nog wat vroeg. We weten het allemaal niet zo goed. Vandaag ben ik ook op baby-bezoek geweest. Kei schattig en ik ben kei blij voor de mama en de papa, maar diep vanbinnen doet het toch wel pijn. Ik voel me hier wel erg egoïstisch over.

groetjes,