Menopur ... miskraam ... en nu?

[Pien]

Poging 1 na miskraam helaas niets. Ongesteld en weer 6 weken. Prikken en wachten. Moedeloos hoor. Wordt vooral verdrietig van alle zwangere om me heen.

[Babs01]

Ik vermoed dat dit topic niet meer echt in gebruik is, aangezien de laatste reactie al zo lang geleden is. Maar het sluit zo goed aan bij wat ik tegenwoordig meemaak, dat ik stiekem een beetje hoop dat er toch nog gelijkgestemde zielen zijn hier ergens...

Ik ben nu een dik anderhalf jaar bezig. Eerst clomid, daarna overgestapt op menopur. Bij de eerste poging menopur was ik zwanger. Na 12 weken ging ons kindje echter dood, dat was begin juli. ik zou nu in januari bevallen zijn als alles goed was blijven gaan. Ik had gehoopt tegen dan terug zwanger te zijn, maar helaas...
Na 2 maanden de pil zijn we terug gestart begin september. We deden 2 pogingen na elkaar. Het opnieuw beginnen viel me echt ENORM zwaar. Ik herken zoveel van wat hier al stond. Het is zo'n ellende, vooral emotioneel, maar tijdens de behandelingen zelf ook fysiek vind ik.
Nu moet ik wachten tot eind december om terug te mogen starten, wat me echt tegensteekt. De tijd duurt zoooo lang nu, en ik word langs alle kanten omringd door zwangere vrouwen, wat het me zo verschrikkelijk moeilijk maakt.
Ik kan alleen maar denken aan de volgende poging, die echt gewoon MOET lukken, ik zie het gewoon niet eens zitten om eraan te denken dat het langer zou kunnen duren.

Mijn cyclussen zijn ook lang, alleen mocht ik vanaf de laatste keer met 1,5 ampulle starten, waardoor het beter is geworden (al op dag 16, een waar record!). Ik doe ook acupunctuur, al een hele tijd, en probeer vanalles en nog wat om mezelf te helpen.

Ik vermoed dat de vorige actievelingen hier allen al terug zwanger zijn? Ik heb alleszins op een ander forum gezien dat Emmake ondertussen een dochtertje heeft gekregen (moest je dit lezen:proficiat!).

Is er hier nog iemand anders in een vergelijkbare situatie?

Groetjes,

Barbara/Babs
xxx

[sassie2]

Zoals je wel al zult gelezen hebben in 'als een zwangerschap niet eindigt zoals verwacht', heb ik dus een week geleden een miskraam gehad na 6 pogingen IUI. En ik vind het nog moeilijk, hoor, de droom opbergen. Ik zat hier heel even op het 'zwanger' forum, en kan het niet laten om daar af en toe nog wat te lezen. Blijkbaar ben ik echt de enige die een miskraam had, en alhoewel ik het iedereen gun, ben ik zo jaloers ...

Gezien het aan mijn man ligt, moet ik wel geen hormonen nemen, enkel dus de pregnyl 36 uur voor mijn eisprong.
Het wachten is het moeilijkste, hé, en die onzekerheid. Ik moet bij mijn volgende regels weer op controle, maar niemand kan me zeggen of die lang gaan wegblijven. En stel je voor dat ze zegt dat we beter nog een maand wachten, dan word ik helemaal zot ... En dan weer wachten op FM, en weer wachten op NOD, en ga zo maar door ...

En inderdaad, ook ik mag er niet aan denken dat de volgende poging misschien niet lukt, want het lijkt me nu al een eeuwigheid om tot eind januari te moeten wachten, zeker met al die feestdagen er tussen.

[kaat1983]

Dag Meiden,

heel herkenbare gevoelens hier. Ik heb in augustus een miskraam gehad en bij nu ook opnieuw bezig met inseminaties. Het wordt moeilijker om dragen merk ik dan vroeger. De eerste IUI na de miskraam is mislukt en vanaf vandaag begin ik terug te spuiten. Vorige keer hebben we pas inseminatie gehad op dag 23... Hopelijk nu wat votter? Ik ben de moed voorlopig wat kwijt. Zodanig erg dat ik vandaag tegen de dokter gezegd heb dat ik er wil mee stoppen. Tis mij echt beu. Het niets meer kunnen plannen... Ons leven staat al meer dan een jaar stil...

veel liefs,
Kaat

[Caroline33]

Pien ben ik, (weet niet hoe ik een andere naam heb gekregen, maargoed)
Ik kreeg een berichtje dat er weer gereageerd was op dit forum onderdeel. Het is al een tijd geleden dat ik me heb laten zien op een forum deels vanwege de frustraties en de nog ergere verhalen op deze site die me behoorlijk ontstemde.
Ik had enorm veel steun aan Emmake en baalde dat ik haar verloor als forumdeelgenootje, omdat we nagenoeg in hetzelfde schip zaten. Een dochtertje voor haar....het is het knokken dus waard geweest.

Inmiddels ben ik een jaar vol knokken verder. Het knokken wordt mij hopelijk ook waard, want ja, mijn testje is na 6 pogingen na de miskraam eindelijk positief.
Er zit drie dagen verschil tussen de zwangerschap van nu en vorig jaar, ik ben bang voor dezelfde afloop, want die kon qua timing niet erger. 1e kerstdag verteld(12wk) en 2e kerstdag ging het mis. De komende tijd zal het spannend blijven, de onzekerheid is grandioos. Genieten...kan ik nog niet. De grootste druk is er wel van af, minder verdriet en er is wel ruimte voor opluchting en vooruitkijken, maar het is oh zo spannend. Wel ben ik al trots op mezelf dat ik ondanks me zo slecht te voelen wel heb doorgezet. Dus hou vol is mijn boodschap en hoewel ik er nog lang niet ben, hoop ik dat ik jullie met dit berichtje toch weer even wat energie heb kunnen geven om vol te houden tussen alle tranen, frustraties en onzekerheden door.

[liezeke]

Heej Pien!

Soms kan je je inderdaad nog dieper laten zakken door de 'ergere' verhalen, hé. wat er allemaal kan gebeuren en wat je nét niet in de hand hebt maar toch in de hand dacht te hebben (not!!!).
Bij deze; vergelijk je niet met mij, de oorzaak van ons 'erg' verhaal is één die je nooit zal overkomen.
Dusseuh; één ding al uitgeschakeld;) (we blijven positief;))

Ook al zijn we een tijdje 'out', toch blijft een kaarsje branden voor jullie... verwerken combineren met extra verwerken kan heel zwaar zijn.

zoen,

liesje

[Babs01]

Hoi allemaal,

leuk dat er wat reactie is...

Sassie, je hebt gelijk, het wachten en de onzekerheid kunnen echt wel vreten he. Ik hoop dat je je regels snel krijgt zodat je deze maand nog een nieuwe poging kunt ondernemen... Ik vind het ook moeilijk om te zien dat andere mensen met wie ik samen zwanger was, gewoon verder zwanger kunnen zijn en ik wel de enige lijk bij wie het moest mislopen.

Pien/Caroline, ik ben heel blij voor jou dat het terug gelukt is. Ik kan me meer dan goed voorstellen hoe onmogelijk het is om te genieten, hoeveel angsten je hebt. En dat je zit te denken aan dingen zoals dat de timing hetzelfde is en zo, waardoor je begint te vrezen dat alles hetzelfde gaat worden. Enz. Je verhaal geeft me dan toch een heel klein beetje hoop (en dat het maar een klein beetje is ligt aan mij hoor, niet aan jou ) Dat knokken kan dan toch beloond worden... Hoe heb jij dat allemaal volgehouden trouwens? Tips zijn welkom :-S Ik duim alleszins echt heel erg dat je zwangerschap deze keer wel mag uitgroeien tot een wonderbabietje...

Kaat, wat jij daar zegt is inderdaad zo herkenbaar. Je leven staat gewoon inderdaad stil. Om onnozel van te worden, je kan niks doen, probeert plannen uit te stellen terwijl dat achteraf helemaal niet nodig was, leeft van controle tot controle, van poging tot poging, enz. Ik vind ook dat het na de miskraam moeilijk en zwaarder wordt. Er komt precies plots zoveel meer bij kijken! Ik heb ook heel vaak momenten dat ik het echt totaal niet zie zitten, dat ik ermee wil stoppen, al die troep wil weggooien. Maar als het puntje bij paaltje komt, is het enige dat ik wil toch uiteindelijk weer verdergaan, een nieuwe kans, terug beginnen. Ik zit nu in een rustpauze. Ik had het nodig, en dacht dat het 1 maandje moest zijn, maar ze hebben er een kleine maand bij aangeplakt, wat wel tegenviel. Maar tegelijk brengt het wel, heel eventjes. een beetje rust...Al blijft die droom, het verlies van ons kindje, en die kinderwens toch het voornaamste wat mijn leven bepaalt.

Liezeke, je hebt gelijk dat je je dieper kan laten zakken door de verhalen van anderen, maar ik hoop dat je daar niet teveel aan denkt. Jouw verhaal is er ook een, en ook al is dat pijnlijk en willen we liever niet gehoord hebben dat zulke dingen ook kunnen gebeuren, het kan wel en het gebeurt wel, en het doet jou pijn, en daarom moet jij dat verhaal ook kunnen vertellen hier he, naast het verhaal over waar je nu mee bezig bent...
En jij weet ook maar al te goed hoe moeilijk het allemaal is he, terug starten na het verlies van je kindje, terug al die miserie met dan nog eens een stapel rouw erbovenop... Ik blijf toch duimen duimen duimen voor deze poging...

Ondertussen heb ik zelf vandaag een rustig dagje gehad. Ik tel verder af naar het moment dat we terug gaan beginnen, al heb ik nu al schrik voor de emotionele rollercoaster die dat weer gaat opleveren. Op dit moment zitten we ook met het dilemma of we naar het kerstfeest bij m'n schoonfamilie gaan, en of we mee met de megabende nieuwjaar gaan vieren (hele hoop vrienden waarvan pakweg een kwartl dit jaar kinderen heeft gekregen, een ander kwart zwanger is, een derde kwart al kinderen heeft, en het laatste kwart eigenlijk nog geen kinderen wilt...). We zien wel, hopelijk brengt tijd raad...

Liefs en een hele dikke knuffel
Barbara
xxx

[Caroline33]

Hoi Babs,

Allereerst moet ik zeggen dat ik het knap van je vind dat je ruim een maand je rust heb gepakt. Het gveoel dat de tijd stilstaat heb ik ook zo ervaren en ik wilde dan ook geen tijd verliezen. Dat is één van de redenen geweest door te zetten zonder enige pauze. Ik zou er al helemaal niet aan moeten denken om achteruit te kijken als je te oud bent geworden en je hebt er niet alles aan gedaan om je wens uit te laten komen, dan maar door de zure appel heen en de tanden op elkaar.
Ik heb afleiding gezocht in m'n werk en dat ging lang goed, maar het was eigenlijk verstoppertje spelen met je gevoel. In de vakantie kwam het er dan ook wel uit. Ik heb toen professionele hulp gezocht, maar zei gaf bij het 2e bezoek aan mij niet te kunnen helpen....goh wat was ik boos en moedeloos als zij me al niet kon helpen....maargoed, waardeloze psychologe.
Verder ben ik confrontaties uit de weg gegaan, omdat ik merkte dat ik daar erg van slag door raakte. Als ik jou plannen met kerst lees dan is het eerste dat in me opkomt: denk aan jezelf! Ik ga dit jaar ook al het familiegedoe uit de weg, want zo vrolijk/sterk en zelfverzekerd voel ik me nog niet. Ik ben ook druk op internet te zoeken wat we met z'n tweetjes kunnen gaan doen, om de dagen maar door te komen. Je moet zelf bepalen of het je waard is het verdriet er na, diegene die ervan weten hebben echt wel begrip voor je situatie en zo niet, pech voor hun, het gaat immers om jou.
Knokken, ja ik ben wel een vechtjas, maar heb ook zeker bij de pakken neer gezeten en vond de tijd maar voorbijkruipen en toch ook zo snel gaan. Bijna elke dag een traan en vooral na het zoveelste bezoek aan het ziekenhuis. Daarna moest ik vaak door naar mijn werk, droogde m'n tranen voor ik naar binnen ging en dan maar doorgaan, zodat de dag sneller om ging tot ik eens goed nieuws zou ontvangen. Nee, het is me echt niet makkelijk vergaan en om op het eerste terug te komen....ik had eigenlijk ook pauze moeten nemen, ik heb echt een jaar weggedonderd en veel vriendinnen verloren door alleenmaar met die kinderwens bezig te zijn en vooral met het mislukken ervan. Achteraf is geen pauze nemen, voor mij ook niet zo'n goeie keuze geweest.
Ook voor jou zal ik flink duimen, hou vol!

Pien

[Babs01]

Hej Pien,

heel erg bedankt voor je antwoord...
Ik hoop echt heel erg dat het ondertussen nog steeds goed gaat met jullie en de zwangerschap...

Ik ben nu terug gestart met de duphaston pilletjes, zodat we rond kerstmis terug zullen kunnen starten. Maar ik kijk er enorm tegenop. Als ik nu eens zou weten dat het zou lukken, dan keek ik ernaar uit. Maar ik ben zooooooooo bang voor een nieuwe teleurstelling. En inderdaad, de tijd tikt maar voort en voort, ik word er gek van. Op het halfjaar dat nu bijna voorbij is sinds de miskraam, heb ik dus welgeteld 2 kansen gehad. Ik ga geen kind meer krijgen voor m'n 29e, terwijl ik op m'n 26e gestopt ben met de pil. Vandaag heb ik gehoord dat mn schoonzus zwanger is van haar 2e, haar eerste kreeg ze toen we net gestopt waren met de pil. En zo blijft alles doorgaan. Een pauze nemen is misschien goed, maar ook zo dubbel...

Het nieuws van mn schoonzus heeft ook ineens duidelijk gemaakt dat we zeker niet naar kerstmis gaan bij die kant van de familie. Het is misschien erg, maar ik wil haar gewoon niet zien. Ik wil haar NIET zien. Het idee alleen al dat ik haar moet zien met haar kleine en dan een kleine in haar buik. Nee dankjewel, daar pas ik voor. En nieuwjaar hebben we ook afgezegd. We wilden iets zoeken om weg te gaan, maar het lijkt te laat om nog ergens een hotel te zoeken, en we willen ook niet eender waar heengaan. Dus zullen we thuis blijven en proberen het onder ons gezellig te maken. Tegelijk kan ik er zo boos van worden dat we onszelf die dingen bijna 'moeten' ontzeggen. Ok, we kiezen er zelf voor. Maar ik heb niet voor deze miserie gekozen, ik zou niet liever willen dan dat ik ook gewoon leukjes onbezorgd mee kon gaan feesten en genieten van mijn leven. Het is gewoon allemaal zo frustrerend...

Ik ga ook naar een psycholoog, gelukkig wel een goeie. Wat is me dat voor iets zeg, dat jouw psychologe toen gewoon zei dat ze je niet kon helpen! Ik ben zelf psycholoog, en vind dat wel wat raar. Het enige dat ik me kan bedenken waarom ze je niet kan helpen, is misschien omdat ze ofwel zelf iets soorgelijks mee gemaakt heeft en dan kan ze je eigenlijk niet goed genoeg helpen omdat jouw verhaal het hare te hard zou raken. Een andere mogelijkheid is dat ze gewoon weet van zichzelf dat ze niet begripvol is voor onze problematiek, en dan zou je r ook niks aan hebben natuurlijk. Maar ja, je zit daar dan wel. Dan heb je jezelf zover gekregen om hulp te zoeken en krijg je het deksel op de neus! Erg is dat...

Ik vraag me echt af wanneer deze miserie eindelijk gaat stoppen. Ik heb het gewoon zo gehad!!! Iedereen kan z'n babietje houden, ik ken niemand die een kindje verloren heeft na pakweg 8 weken, geen enkele persoon! En uitgerekend ons moest dat overkomen, na ook al die moeite. Ik maar zwijgen tot 12 weken, want je weet maar nooit, terwijl iedereen het al rondbazuint vanaf 7-8 weken en die hebben dan ook nooit iets voor!! Die bevallen 7 maanden later van een gezond kind, allemaal! Ik vind het gewoon zo oneerlijk...

Ach, ik heb echt een slechte dag vandaag...
Morgen een nieuwe dag zeker...

Ik wens jou heel veel succes alleszins, ik duim dat alles goed blijft gaan!

Hoe gaat het met de anderen?

Veel succes allemaal...
en veel moed om de eindejaarsperiode door te komen ook...

Liefs
Barbara
xxx