De wanhoop nabij!

[Quirina]

Ha Rainbow, ja zo klinkt dat idd wel grappig!
Anderzijds, nu ja erdoor moet... toch echt niet grappig!
Weer een ronde voor niets!

Met mij gaat het wel.
Probeer er niet teveel aan te denken.
Ik twijfel alleen of ik nu eens acupunctuur zou proberen of niet. Heb er gisteren met ventje over gesproken, want wij zijn eigenlijk zeer nuchtere mensen die niet teveel in het alternatieve geloven. We hadden wel alletwee zoiets van : "baadt het niet, het schaadt ook niet" en bij velen helpt het toch.
Nu alleen nog een afspraak maken, zeker? Ik twijfel tussen die goeie Dr. Roose, maar dat is wel ff rijden en die zijn agenda is misschien goed gevuld of eentje bij mij in de buurt. Ik zal eerst eens horen bij Johan Roose (ben gisteren op z'n website geweest).

Aardbeitje, hoe is het met jou? Ben je de teleurstelling al teboven?

Vaantje, 24 is idd een serie! Eens je begint te kijken --> verslavend!

Dames, ik ga hier nog wat prutsen aan een film die ik gemaakt heb voor een goede vriendin die zaterdag trouwt. Pff, prulwerk!

Hou jullie taai!
Quirina

[fladder]

Hoi allemaal,

Ik ben ontzettend nieuw hier, maar lees al zeer lange tijd mee! De drempel om over onze situatie te spreken ligt voor mij vaak hoog, omdat ik het gevoel heb dat niemand ons begrijpt. Al onze vrienden hebben kinderen, ondertussen het tweede of derde al, mijn jongere nichtjes zijn bevallen, mijn collega's kunnen elk moment hun wondertje omarmen en net heeft een volgende aangekondigd 6 weken zwanger te zijn... Voor mij een zoveelste confrontatie, die maakt dat ik deze stap naar jullie, lotgenoten, zet.

Ik ben 29 jaar en sedert twee jaren zijn mijn man en ik zeer actief aan het proberen om zwanger te worden. We hebben reeds 7 miskramen achter de rug, de langste zwangerschap duurde 14 weken. Onderzoek na de curretage heeft aangetoond dat ons dochtertje gehandicapt was waardoor de natuur zou gereageerd hebben ... Na een lange mallemolen van onderzoeken, die jullie ongetwijfeld allemaal kennen, blijkt mijn man zijn zaad 95% misvormd te zijn, zeer ernstige misvormingen aan staart en kop, veel te laag aantal en weinig beweeglijk. Bij mij hebben ze niets gevonden... Sedert twee jaren hebben we mooi dag om dag betrekking, gedurende een week of twee om de eisprong zeker niet te missen, geen alcohol, dieet van gezond eten, sport,.. noem maar op. Er is niets dat ik of mijn man meer kon doen.

We hebben net onze tweede iui achter de rug, die opnieuw is misgegaan. De zwemmers geraken er wel, maar het gaat steeds mis... Waarschijnlijk doordat er een mismaakte zwemmer de eicel mislukt.

Ik had nooit gedacht dat een wondertje maken, dat leuk moet zijn, zo een lijdensweg ging worden. Ik ben dit alles zo ontzettend beu! Ik heb soms gewoon niet de moed om opnieuw naar de arts te bellen, afspraak, echo eicel grootte bepalen, pregnyl spuiten en inseminatie. Ik voel me dan zo schuldig dat ik niet de moed heb om opnieuw aan een ronde te beginnen. Ik hoop bij jullie de steun en het begrip te vinden die ik bij anderen zo hard mis.
De opmerkingen 'wacht maar tot je zelf een kind hebt, dan wordt alles anders' ben ik zo beu gehoord. Beseffen mensen niet dat dat enorm kan kwetsen!

Ik heb vandaag arts gebeld voor iui 3 te regelen. Ik wou haar vragen of ik extra hormonen kan nemen om onze kansen te vergroten, maar ze heeft deze week vakantie, zowel de arts als de assistente, dus ik blijf op mijn honger zitten...

Tot snel allemaal


en ik duim voor iedereen op het wachtbankje

[Quirina]

Hoi Fladder,

Wat een verhaal... wat moet je wel niet doormaken na 7 miskramen... ik sta versteld van je doorzettingsvermogen. Ok, geen haar op je hoofd dat er aan denkt om op te geven, maar toch, il faut le faire!

Helaas is het voor ons inderdaad een lange en zeer moeilijke weg. Wat ik hierdoor geleerd heb is : loslaten. Niet dat ik dat al kan natuurlijk Alles in mijn leven kon ik beïnvloeden in positieve zin, op alles had ik dus min of meer controle. Maar moeder natuur laat zich niet zomaar dicteren en zoals je zegt : wat je ook doet, het heeft precies geen zin. Leef je zo strikt en gezond, toch lukt het niet. Wat kan je dan nog meer doen? Niets, zo blijkt... ons lot ligt in de handen van dokters en zelfs niet daar... Ik heb voor mezelf beslist dat moeder natuur een trut is

Wij zijn onverklaarbaar nog niet zwanger en ik ben iemand die voor alles een uitleg zoekt. Wel er is geen uitleg, heel moeilijk!

Hoe gaan jullie als koppel hier mee om?
In het begin leek het alsof het bij mijn man lag, maar zijn stalen zijn uit zichzelf verbeterd waardoor er nu geen probleem meer is. Ik herinner me wel dat ik het hem toen niet kwalijk wou nemen, want hij kan er niets aan doen... maar anderzijds dacht ik soms ook "als ik niet zwanger kan geraken, ga ik dat dan als een te groot gemis ervaren?" Hij wil geen spermadonor en geen adoptie.
Ik zie hem ongelooflijk graag en we hebben hier wel openlijk over gesproken en uiteindelijk heeft het ons dichter bij mekaar gebracht, maar het is toch niet te onderschatten welk effect dit heeft op een koppel.

Wat anderen inderdaad als vanzelfsprekend beschouwen, wordt voor ons toch iets enorm waardevol. En ja, eens de kindjes er zijn zullen ze 's nachts wenen en ja ik ga hun soms achter het behang willen plakken omdat ze niet willen luisteren en ja ik ga moe zijn, maar verdorie : het is een zeer bewuste keuze geweest! En alle mensen die ongevraagd hun ongetwijfeld goed advies geven : laat het!

Fladder, kom hier gerust ventileren!
Ik denk dat alleen wij die er door moeten, ook echt kunnen begrijpen wat je voelt.

Groetjes,
Quirina

[Glenys]

Hoi Fladder, allereerst welkom hier. T'is een moeilijke stap hé, dat eerste berichtje op DVO. Mij gaf dat het gevoel van: "nu geef ik voor de eerste keer toe dat er problemen zijn met onze vruchtbaarheid". Wees maar niet bang, we hebben allemaal deze eerste stap gezet en
het is een opluchting om je gevoelens te kunnen wegschrijven.

Wat me wel meteen opviel in je verhaal is dat je toch nog probeert via IUI. Heb je daar een reden voor? Is de sprong naar IVF of ICSI (nog) te groot voor jou? Dat kan ik best begrijpen. Maar als dat niet het geval is, waarom jezelf al die IUI's aandoen als je betere resultaten hebt met ICSI? Dan selecteren ze immers de beste zaadjes, of kan je de zaadjes op voorhand helemaal screenen en de gezonde eruit halen. Als je dan zwanger bent, zal de kans op een miskraam drastisch verlagen. Ik begrijp niet dat je gyn dat nog niet heeft voorgesteld. Misschien toch eens navragen? (tenzij je IVF of ICSI te verregaand vind natuurlijk)

Ik heb zelf 9 IUI's achter de rug en moest ik het allemaal opnieuw doen dan zou ik het aantal beperken tot 3. Ik vond een IUI immers emotioneel even belastend dan een IVF of ICSI. Elke mislukte poging is een opdoffer en hoe meer opdoffers, hoe moeilijker het wordt. Althans, dat is mijn ervaring. Jij hebt dan ook nog telkens de kans op een miskraam. Dat zou voor mij echt moordend geweest zijn.

Ik wens je het beste toe!

[fladder]

Hoi Quirina Eerst en vooral bedankt voor de reachtie. Zoals je zegt er staat geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt aan opgeven, want deze maand moest maar eens de juiste zwemmer er geraken, of deze maand moest ik eens een goeie eicel missen, of .... ga zo maar door. Als we een maand niet proberen denk ik bij mezelf het zou deze maand geweest kunnen zijn en we hebben deze kans niet gegrepen. Ik ga dan kapot van schuldgevoel en daarom ga ik elke maand door en door. Maar anderzijds merk ik dat het steeds moeilijker wordt. Na elke IUI het wachtbankje, symptomen die wel of niet opduiken, de stress, zou het zou het niet,... dan opnieuw overtijd, opnieuw bloeding,... De dokters, ja mevrouw er was wederom een bevruchting maar de samenstelling zal niet goed geweets zijn, de natuur reageert erop door het af te drijven... Vreselijk wat ze dan zeggen. Het valt me op hoe ontzettend zwaar het me begint te vallen om telkens door te gaan, om opnieuw kracht te vinden en vooral op positief aan een ronde te beginnen. Het vreselijke is dat ik nu zoiets heb van: 'Ok, neem maar echo, doe iui maar het wordt toch niks!' en ik vind het vreselijk van mezelf dat ik zo denk. Het loslaten waar jij van spreekt is me altijd goed gelukt, kop op volgende ronde meer geluk we zetten door en deze keer loop ik verloren... Ik was net als jou overal het positieve in zien en vooral zeker vooral een uitleg willen voor zaken die niet lopen zoals ze moeten lopen, maar als die verklaring uitblijft loop ik bijna tegen de muren omhoog van frustratie...

Als koppel zijn we zeer zeker sterker geworden. Vooral door wat er met onze kleine *Nora* is gebeurd. We leefden samen zo toe naar dat eerste wondertje en dan plots na al die tijd gaat het mis... niemand had dit nog verwacht. mijn man en ik vonden steun bij elkaar, praten voortdurend en hij zorgde ongelooflijk goed voor mij. ik wilde geen mensen zien, wilde me niet douchen, wilde niet eten, ... hij deed alles voor ons 2! toen uit onderzoek bleek dat de oorzaak bij hem lag, ging en gaat hij nog steeds door een hel. tot deze ronde konden we het aan, maar ik merk dat ik deze keer hem de schuld begin te geven, wat ik nooit gedaan heb! dan denk ik bij mezelf, met een andere man had ik deze miserie niet gehad... ik haat mezelf als ik zo denk, wat oh wat zie ik mijn man graag en wil ik hem nooit kwijt. ik weet dat dit slechts een moment is en eens mijn bloedingen weer over zijn ook deze gedachten weg zijn en ik weer moed zal hebben om er tegenaan te gaan maar dit is rot rot rot rot!!!

Voor jullie ook enorm zwaar om dragen dat jullie geen verklaring krijgen. Dat vond ik vreselijk de onzekerheid de onbeantwoorde vragen dat houdt nooit op! en eens er één beantwoord wordt, staan er al een hele resem nieuwe klaar... wat je zegt is oh zo waar... een kindje in onze, ieders hier, situatie is zo bewust gekozen, ik denk dat wij meer beseffen dat een geschenk een kindje is en dat het niet iets vanzelfsprekend is dat de normale gang van zaken is!!

Zijn jullie nu bezig met iui of iets anders?
Hormonen?

sterkte

Valerie

[fladder]

Hallo Glenys, bedankt voor je reactie op mijn berichtje. ik vond het inderdaad enorm moeilijk om de stap te zetten een bericht te posten. het is alsof je aan het de wereld zegt, kijk eens hier, hier ben ik, ik en mijn vruchtbaarheidsproblemen. ik heb besloten het toch te doen omdat ik het gevoel heb dat ik in mijn omgeving, buiten van mijn man uiteraard, niet de steun vind doe ik zoek. wanneer ik er met vriendinnen of mijn zus over probeer te spreken, krijg ik antwoorden als: Ja maar ik ken die en die hadden ook problemen en daar is het nu ook gelukt, of jullie tijd komt wel, of nog een andere klassieker, jullie zijn er gewoon te veel mee bezig, of ammaai ja mijn zus is nu ook al 5 maanden aan het proberen en nog niets... ik kan zo oneindig doorgaan en het enige wat ik dan wil doen, als mensen dieze domme domme uitspraken doen is ze als het ware opeten!!

het proberen via iui is niet onze keuze geweest. ik heb al aan de dokter gevraagd wat de zin is van iui als je mismaakte zwemmers goed laat zwemmen om er te geraken, dan krijg je toch alleen maar miskramen... kunnen we niet in één keer overstappen naar ivf waar een selectie op morfologie kan gebeuren... de dokter zei me dat hij dit niet wou doen, hij wil 6 keer iui doen omdat er bij mij geen problemen zijn vastgesteld. hij geeft aan dat er 5% van de zwemmers een goede morfologie hebben en dat er maar één van die 5% via iui moet geraken. trouwens zei hij de 6 keer iui wordt terugbetaald waarom deze kansen dan niet grijpen??? als je aan mij zou vragen wat ik zou willen doen, zei ik onmiddellijk ivf ik zou nog liever gisteren begonnen zijn dan vandaag, omdat ik idd mijn geloof in iui ben verloren...

Hoe is het bij jullie nu eigenlijk?
En als je wil, wat waren jullie de oorzaken?

heel veel succes met alles waarmee jullie bezig zijn!

groetjes

Valerie

[Glenys]

Hoi Valerie,

Wat jammer dat je gyn per sé eerst die 6 IUI's wil doen, die jij eigenlijk niet wil. Ik dacht wel dat de meeste gyn's eerst 3 keer verplicht IUI doen, maar of dit ook zo wettelijk is vastgelegd? Bij jullie is de oorzaak zo duidelijk. Ik begrijp best dat het op natuurlijke wijze kan lukken maar hoeveel miskramen moet je daarvoor nog doorstaan? Zoiets is toch bijna onmenselijk? Naar welk ziekenhuis ga je? Toch toevallig niet naar St.Augustinus?

Bij mijn ventje en ik is er nooit een oorzaak vastgesteld. Vandaar ook dat we zoveel IUI's achter de rug hebben. Jammer genoeg heb ik ook 3 biochemische miskramen achter de rug (HCG lager dan 25). Daarna hebben we IVF gedaan en 1 keer een CRYO teruggekregen. Dan ben ik veranderd van gyn (Dr. Valkenburg van LIFE Leuven) en zij stelde voor om 50/50 IVF/ICSI te doen. Ik was eerst tegen ICSI maar omdat ik meer eicellen had dan voorspeld heb ik op "de overschot" ICSI laten doen. Heel opvallend waren de ICSI-embryo's van betere kwaliteit dan de IVF-embryo's. Er werden twee ICSI-embryo's teruggeplaatst en ik ben nu 7 weken zwanger van een tweeling. Nog heel pril dus maar ik ben wel overgelukkig!

[muisinie]

wow glenys en fladder,
wat een verhalen zeg!!!

ALs ik mij vergelijk met mijn vrienden en familie baal ik er echt van waarom zij allemaal uit het niks zwanger worden en waarom wij zo lang moeten wachten. Maar als ik dan jullie verhalen hoor ... die zijn toch nog van een ander kaliber.

Kort verhaal: mijn ventje en ik zijn nu iets meer dan 2 jaar aant proberen voor een baby zonder resultaat.
Na een jaar zijn we te rade gegaan en toen een HSG-test laten doen voor doorgankelijkheid eileiders en daarna een kijkoperatie omdat die test vreesde voor een geblokkeerde eileider. Op de operatie niks gevonden behalve een klein beetje endometriose, die ze hebben weggebrand.
Mijn ventje zijn staaltjes waren niet zo goed dus eerst leek het probleem bij hem te liggen. Het probleem ligt ook bij zijn morfologie (te veel abnormale vormen). Maar door dat de beweegelijkheid en hoeveelheid boven het gemiddelde ligt compenseert hem dat een beetje en moet een natuurlijke zwangerschap toch mogelijk zijn volgende de dokters.
Na weer wat "klussen" nu in april weer bij arts geweest (andere gynae deze keer) en heeft hij voorgesteld om te starten met IUI.
Ik was dus super enthousiast maar blijkbaar gaat daar nog redelijk wat onderzoek aan vooraf.
Bloedonderzoeken, echo's, gesprekken, ... kortom we zijn nu weer bijna 3 maand verder ... en zijn nu dus bezig met "controlled trials" maw ik krijg echo (FM) en moet hormonen nemen, krijg dan mijn pregnyl spuit en dan ist "klussen" thuis.
De gynae wil dit 2a3 keer doen om mijn bloedwaarden te kunnen opvolgen en te zien of myn eisprong ongeveer elke maand rond zelfde periode is etc ... en ergens denkt hij dat het op die manier wel zal lukken maar ik heb daar sterk mijn twijfels bij.
Soit .. ik ben nog altijd redelijk optimistich maar zijn dan ook nog niet lang bezig met effectieve behandeling ...

ALs koppel is het inderdaad een tweestrijd: het breekt je of het maakt je sterker. Wij zijn er ook sterker uit gekomen omdat we er samen voor willen gaan en dat het probleem eigenlijk beetje bij ons beiden ligt allicht ... willen elkaar dus zeker geen verwijten maken want het is de natuur die niet mee wil, ik kan het maar zo verklaren!
Maar ik kan goed begrijpen dat er een moment komt dat je wel eens denkt "het is zijn schuld" - want je hoort dikwijls van die verhalen van mensen die uit elkaar gaan en dan uit het niets meteen zwanger zijn van hun nieuwe partner!
Maar daar wil ik neit aan denken. ik zie mijn ventje doodgraag en we trouwen volgend jaar dus ...

wow glenys! dikke proficiat met je zwangerschap !!! en dan nog wel een tweeling, zie je dat beetje zitten? Ben laatst naar een kaartlegster geweest en die voorspelde me ook "na lang wachten en vele doktersbezoeken" een tweeling.

Wat is weer juist het verschil tussen IVF en ICSI??

vele groetjes
muis

[vaantje]

Heey lady's...

Mijn hoop is even ver te zoeken.
Vraag me af ooit zwanger te geraken.
Weet het allemaal ff-kes niet meer.
Beetje de put in gekropen denk ik.

Liefs

[muisinie]

hey vaantje,

**dikke knuffel**
Het klinkt nu vast toch allemaal cliché maar "kop op en blijven gaan"!

Paar dagen geleden had ik ook een dipje maar ben er gelijk weer bovenop. ALs ik dan sommige verhalen lees hier op het forum vraag ik me af waarom ik aan het klagen ben. Heb nog geen miskramen gehad, nog geen zware dagelijkse spuiten, geen cystes, ...
dus al bij al kan ik eigenlijk nog niet klagen.

Maar ik snap als je in dipje zit er weinig is dat je weer positief doet denken hé meid.
We moeten blijven geloven dat het "ooit" aan onze beurt is.
ALs we daar niet in geloven maken we het onszelf enkel maar nog moeilijker want dan voelen we ons slecht voor niks.

Kop op meid !!!
knuf,
muis

[Zij en haar]

Hey Vaantje,

Ik begrijp je volledig... Momenteel (sinds gister) ben ik het ook allemaal een beetje beu.

Het lijkt of iedereen zwanger raakt (ja, zelfs hier ) en ik maar niet...

Ik heb zelfs nog maar net mijn 2de beurt (KID) gehad (negatief), maar we zijn al zo lang aan het wachten... dat elk negatief resultaat er te veel aan is...

Ik hoop dat ik binnen een paar dagen mijn hoop en energie terug vind en weer volle moed voor de volgende poging kan gaan... En ik hoop ook hetzelfde voor jou...

Ik stuur je daarom ook veel zonne-energie, veel positieve gedachten en een schitterende regenboog vol kleur!

Liefs,
Z/H

[fladder]

@ Glenys: VAN HARTE PROFICIAT met de dubbele zwangerschap!!! dubbel geluk!!! Heel leuk voor jullie!! En in dit stadium maakt het echt niet meer uit he of ze nu per 2 tegelijk komen Ik duim mee dat alles goed blijft gaan, met alletwee de bandietjes. of 6 IUI's wettelijk bepaald zijn weet ik niet, maar er worden er in elk geval 6 terugbetaald door de mutualiteit. De arts zei toen, ach je betalen er 6 terug, dus neem die kansen dan maar... ik begon toen over het feit dat we al zo lang probeerden, vele miskramen, om de dag geklust en in één keer de mogelijkheid tot ivf. De arts deed percies of ik van een andere planeet kwam, waarom zou je dat doen, wacht maar eerst de 6 iui's af... Momenteel doet onze eigen gynea de iui's, dat is wittevrongel waar we bij zijn in het hospitaal van duffel, sint maarten, voor de onderzoeken van mijn man hebben we dokter B. Verheyden van het UZA, hij doet ook ivf, dus moest het zo ver komen/zijn dan denk ik dat de gynea ons naar hem zal doorsturen... Bij wie zijn jullie in behandeling als ik dat vragen mag. Tevreden van? Wij zijn vollop op zoek naar goede artsen vandaar...

@muis: ja 2 jaar is zo lang en er gebeurt zo veel in die jaren. Vooral de mensen rondom jou die zwanger worden, bevallen en met hun wondertjes komen pronken schieten er in uit. Ik duim voor jullie mee dat de iui mag lukken!! IVF leggen ze eicel en zaadcellen in een schaaltje en moet de zaadcel zelf de penetratie doen, bij ICSE wordt de zaadcel in de eicel ingebracht door de arts

@ vaantje: ik denk dat ik naast je in de put zit momenteel. het is vreselijk om zo lang te moeten wachten en de ene teleurstelling na de andere te incasseren, overal worden mensen zwanger, ook op forums, en die van jou blijft uit... zo confronterend terwijl de tijd niet stil staat!Het besef dat wat eigelijk een leuke periode moet zijn een lange strijd wordt is zwaar. Weet dat het ok is om je eens rot te voelen. ik vind dat we allemaal het recht hebben om ons eens goed slecht te voelen. het is dan ook een zware last die we dragen. Maar ik weet ook dat na een donkere periode uiteindelijk telkens weer de zon gaat schijnen. Dus zit gerust even in je put, huil, roep, tier,... eens goed en eens je er klaar voor bent en uit je put komt, zal de zon er zijn!! denk aan je in deze miserabele tijden....

[Glenys]

Hoi Fladder,

Na 10 behandelingen ( 8 IUI's, 1 IVF en 1 CRYO) zijn we weggetrokken bij onze gyn. Dat was de beste beslissing die ik kon nemen! We zijn (op aanraden van iemand hier op het forum) naar Dr. Valkenburg gegaan. Wat een zaligheid! Zij heeft een privé-praktijk in Hove waar je naartoe kan gaan om s'morgens je bloed te laten nemen of een echo te laten doen. Zij is niet op haar mondje gevallen maar je kan bij haar echt met al je twijfels terecht. Ze zal haar wenkbrauwen misschien eens optrekken als je met een theorie op de proppen komt, maar ze luistert echt wel. Ze kan het verdragen dat je een behandeling suggereert. Als ze ergens niet in gelooft, doet ze het wel niet. Bijv. assisted hatching wou ze absoluut niet doen. Ze argumenteerde ook uitgebreid waarom niet en achteraf bleek dat ik die techniek ook effectief niet nodig had om zwanger te worden. Ik merkte bij een vorig bezoek ook op dat ze de avond voor de consultatie mijn dossier nog eens had doorgenomen. Super!

De voordelen van Valkenburg zijn de volgende:
* je kan meteen met de behandeling beginnen , zij heeft geen wachttijden (tot nu toe)
* als je een afspraak maakt, moet je nooit langer dan 15 min. wachten (heel handig om te organiseren voor je werk)
* ze werkt samen met LIFE-Leuven waar ook de Pick-up van de eicellen gebeurt. Daardoor moeten de eicellen niet vervoerd worden maar gaan ze meteen in de broedkast. Als je in Duffel gaat moeten de eicellen nog vervoerd worden naar het labo. (Let wel, dit geldt voor IVF/ICSI)
* De pick-up van de eicellen gebeurt onder volledige verdoving waardoor je geen stress en pijn hebt
* Vakenburg is een vrouw
* Ze is Nederlands en windt geen doekjes om de problemen of diagnoses.
* Ik ging altijd naar haar privé-praktijk en genoot er echt van dat ik niet meer in het ziekenhuis moet zijn
* zij concentreert zich enkel op fertiliteit waardoor je niet in een wachtzaal zit met zwangere buikjes. Ook de pick-up in leuven gebeurt in een apart gebouwtje zonder zwangeren. ( in St. Augustinus was dit in het bevallingskwartier )
* Zij stelde me voor om in laatste instantie PGD te doen, een techniek waarbij jij zeker gebaat zal zijn.

Ach, ik kan wel doorgaan met positieve commentaar maar ik heb ook geleerd hoe belangrijk het is om je goed te voelen bij iemand en om voldoende uitleg te krijgen. Voor iedereen is dat uiteraard anders. Het moet gewoon klikken. Als jij je goed voelt bij je gyn, moet je daar zeker blijven.

Veel succes hé!

[Quirina]

Hey Vaantje, ça va meid? Je lijkt er erg door te zitten? Krijg je jezelf er terug bovenop?

Fladder, wij zijn momenteel bezig met IUI (begin juli de 5de al), zonder hormonen omdat er niets fout is. Ik ga bij Life in Leuven en die werken liefst zoveel mogelijk in spontane cycli.

Ik moet zeggen dat ik er zo min mogelijk aan probeer te denken. Ik heb ook wel leuke vooruitzichten : eind juli gaan wij naar USA. Vlak daarvoor weet ik of het raak is of niet. Eigenlijk ben ik in mijn hoofd al bezig met IVF. Oké, we hebben nog 3 keer te gaan, maar ik heb er geen goed gevoel bij. Je zou kunnen zeggen 'waarom nog die 3 IUI's dan doen'? Goh ja, de dokters geven het nog kans, dus waarom niet?
Ik ben zeer nuchter, maar ik denk dat ik vanaf volgende cyclus toch ook eens acupunctuur ga proberen... mijn cycli zijn nogal aan de lange kant, misschien krijgen we ze zo wat korter. Baadt het niet, het schaadt ook niet.

Veel liefs,
Quirina

[vaantje]

Heeey...

Gaat een stuk beter hoor.
Was ff-kes een dieper gat dan normaal
Maar nu weer de duimkes omhoog!

Hoe is het met de andere dames hier?

Liefs Vaantje