Gestart met IUI

[Elise24]

Hallo iedereen,

Dit forum is nieuw voor mij, maar ik hoop hierin een uitlaatklep te vinden voor mijn gevoelens en ook mensen te leren kennen die zich hierin wel kunnen vinden. Wij zijn in maart 2015 gestart met proberen... Kort daarna werd vastgesteld dat ik endometriose had. Ik wilde me toen nog niet laten opereren omdat ik dacht dat het allemaal wel vanzelf zou gaan.
Niet dus...
In november 2015 werd ik geopereerd. De arts zei me na de ingreep dat alles goed verlopen was maar dat de endometriose wel overal aanwezig was. Blaas, darmen, buikvlies, baarmoeder, eierstokken. Nu ik was opgelucht dat alles verwijderd was en dat we na mijn herstel weer vol goeie moet konden proberen. Toen ik op controle moest gaan wist de dokter me te vertellen dat ik nog in nabehandeling moest. Drie maand Decapeptyl werd voorgeschreven. Hij had me vertelt dat ik waarschijnlijk wel wat last zou hebben van die hormonen. De bijwerkingen waren heel uitgesproken bij me, ik had last van hoofdpijn, slapeloosheid, gewichtstoename, wisselende stemmingen, enz. Mijn lichaam kreeg in die 3 maanden wel voldoende tijd om te herstellen. Nu zijn we aan het wachten tot ik opnieuw ga menstrueren. We weten ondertussen ook dat bij mijn man niet alles is zoals het zou moeten zijn. Dus moet ik eind deze maand op consult ter voorbereiding van IUI.
Het wachten duurt eindeloos. Ik weet dat ik hierin zeker niet alleen ben, maar er over babbelen helpt. Eerlijk waar ben ik wel bang voor wat zal komen. Ik heb totaal geen idee wat er staat te gebeuren.
Ik hoop dat jullie mij wat raad kunnen geven en wat meer info kunnen verstrekken.
Hoopvolle groetjes

[EKM81]

Dag Elise,


eerst en vooral: je moet echt niet bang zijn! Ik was het ook, geloof mij, en de inseminatie op zoek valt goed mee.
Eigenlijk stap je op een trein en weet je niet waar je uitkomt, je hoopt enkel maar dat de eindhalte een baby in je armen zal zijn. Het wachten is het ergste, dat en het feit dat iedereen in je omgeving lijkt zwanger te worden uit het niets.
Daar heb ik het de laatste weken erg moeilijk mee. Voor ons is maar een 'pauze'maandje waarin we nog eens op consultatie gaan bij de dokter.
In onze omgeving is de naaste familie en vrienden op de hoogte van het probleem dat we hadden, maar niet dat we ondertussen met de IUI gestart zijn. We hebben hier bewust voor gekozen, omdat we niet elke maande willen zeggen: 'Sorry, maar het is niet gelukt'. Op 't werk weten ze het wel, omdat we een heel klein team zijn, en dat helpt wel. Soms wou ik dat ik het gezegd dat tegen bijvoorbeeld m'n mama, omdat dit ook steun kan geven. Aan de andere kant zou zij hier misschien te emotioneel op reageren en dat heb ik echt niet nodig.
M'n vriend en ik hebben gelukkig veel steun aan elkaar, en je verhaal op dit forum kwijt kunnen helpt ook wel al!
In welk ziekenhuis ben je in behandeling? Wij gaan naar Jette, waar we wel voldoende uitleg kregen, maar vooral alle details via een DVD nog eens thuis konden bekijken.

groetjes!

[Elise24]

Dag Elise,


eerst en vooral: je moet echt niet bang zijn! Ik was het ook, geloof mij, en de inseminatie op zoek valt goed mee.
Eigenlijk stap je op een trein en weet je niet waar je uitkomt, je hoopt enkel maar dat de eindhalte een baby in je armen zal zijn. Het wachten is het ergste, dat en het feit dat iedereen in je omgeving lijkt zwanger te worden uit het niets.
Daar heb ik het de laatste weken erg moeilijk mee. Voor ons is maar een 'pauze'maandje waarin we nog eens op consultatie gaan bij de dokter.
In onze omgeving is de naaste familie en vrienden op de hoogte van het probleem dat we hadden, maar niet dat we ondertussen met de IUI gestart zijn. We hebben hier bewust voor gekozen, omdat we niet elke maande willen zeggen: 'Sorry, maar het is niet gelukt'. Op 't werk weten ze het wel, omdat we een heel klein team zijn, en dat helpt wel. Soms wou ik dat ik het gezegd dat tegen bijvoorbeeld m'n mama, omdat dit ook steun kan geven. Aan de andere kant zou zij hier misschien te emotioneel op reageren en dat heb ik echt niet nodig.
M'n vriend en ik hebben gelukkig veel steun aan elkaar, en je verhaal op dit forum kwijt kunnen helpt ook wel al!
In welk ziekenhuis ben je in behandeling? Wij gaan naar Jette, waar we wel voldoende uitleg kregen, maar vooral alle details via een DVD nog eens thuis konden bekijken.

groetjes!

Hallo EKM81,

Wij zijn voorlopig nog in behandeling in Izegem. Daar is er ook een gyn. die gespecialiseerd is in fertiliteit. Ik hoop dat men ons kan helpen. Ik heb al heel veel goeds gehoord over Jette. Ik hoop dan ook voor jullie dat het een keertje lukt. Het is zoals je zegt, je weet niet waar je uitkomt. Onze naaste familie is wel op de hoogte en ergens heb ik daar spijt van, omdat je inderdaad elke keer opnieuw weer moet zeggen dat het toch niet is gelukt. En elke keer opnieuw doet dat pijn.
Als koppel sta je inderdaad sterker, ook wij trekken ons daaraan op. Er zijn mensen die uit elkaar gaan omdat ze moeilijkheden hebben.
25 maart moeten wij op gesprek bij de gyn.. Ik veronderstel dat hij ons dan alles zal uitleggen en de eerste inseminatie zal plannen. Klopt het dat er eerst enkele follikelmetingen gebeurt?
Leuk om er met iemand te kunnen over praten die het begrijpt. Iedereen zegt wel 'we verstaan het' maar, iemand die het echt meemaakt weet pas wat het vraag van jezelf en van ons als koppel.

Groetjes

[EKM81]

Voordat wij begonnen met de inseminaties hebben ze mij mei 2015 een follikelmeting laten doen zonder dat we opgestart waren. Dit als zijnde test om me beter te kunnen adviseren. Wij moesten op de wachtlijst voor een donor waardoor we pas gestart zijn in december. Elke maand ziet er zo wat hetzelfde uit: dag 3 bloedafname, daarna al dan niet start met Chlomid (hangt ervan af wat zo op de dagelijkse monitoring van Jette zeggen), maar bij mij was het telkens met Chlomid. Rond dag 12-14 moest ik langsgaan voor een follikelmeting en bloedafname, daarna zagen ze wanner de inseminatie kon plaatsvinden. De eerste twee keer ben ik 2 keer moeten gaan hiervoor, omdat ik telkens te vroeg was. De derde keer konden ze dit beter voorspellen waardoor ik maar één keer langs moest gaan. En daarna is er de inseminatie. Heel snel gebeurd, voorbij voordat je het weet. En dan beginnen de 15 langste dagen van de maand... 2 weken wachten voordat je op nieuw een bloedafname hebt om te zien of je zwanger bent. In de namiddag/tegen de avond bellen ze dan telkens om het resultaat mee te delen. Verschrikkelijk stressvolle dag! Maar hé, het is al zoveel mensen gelukt, dus ons moet het op een dag toch ook lukken
Ik moet zeggen dat ik me na elke IUI mislukt voel als het niets is, terwijl het gewoon de natuur is... ik voel me schuldig omdat het enkel maar aan mijn lichaam kan liggen dat er bv. geen innesteling heeft plaatsgevonden... Gedurende de 15 dagen wachten gaat er ook vanalles door je hoofd en lichaam. Je denkt verschillende keren zwanger te zijn, want je voelt je wel misselijk, maar uiteindelijk doen je lichaam en hoofd soms gek ! Maar opnieuw: op een dag zal het prijs zijn, daar moeten we in geloven

Toen we nog onderzoeken hadden in Jette zaten we in de wachtzaal. Er kwam toen een koppeltje voorbij met een echo in hun handen. Toen zei de vrouw tegen de man: 'Dan is al de miserie, de pijn en het wachten echt wel niet voor niets geweest'. Het haar op m'n armen kwam recht te staan en ik krijg er nog altijd een krop van in m'n keel is als ik er aan terug denk, maar dit doet mij hopen! Ooit zullen wij daar wandelen met een echo in de hand en waarschijnlijk hetzelfde zeggen

[Elise24]

Bedankt voor je uitleg, nu weet ik al iets... En kan ik ook daar mijn vragen naar de gyn wat op baseren. Het wachten vind ik nu al zo verschrikkelijk... Zelfs al is je geduld echt op, moet je toch nog blijven wachten.
'k Moet zeggen dat ook ik kippenvel kreeg toen ik las over de situatie in de wachtzaal. We moeten ervan overtuigd zijn dat dit inderdaad ooit voor ons het geval zal zijn.
Is een volgende inseminatie voor jullie al gepland? Ik hoop met jullie mee!


groetjes

[EKM81]

Bedankt voor je uitleg, nu weet ik al iets... En kan ik ook daar mijn vragen naar de gyn wat op baseren. Het wachten vind ik nu al zo verschrikkelijk... Zelfs al is je geduld echt op, moet je toch nog blijven wachten.
'k Moet zeggen dat ook ik kippenvel kreeg toen ik las over de situatie in de wachtzaal. We moeten ervan overtuigd zijn dat dit inderdaad ooit voor ons het geval zal zijn.
Is een volgende inseminatie voor jullie al gepland? Ik hoop met jullie mee!


groetjes

Wij moeten op 23 maart eerst langs de dokter en daarna horen wat zij zegt. Als we gewoon met IUI kunnen doorgaan met wat andere medicatie, dan zal er in april terug een inseminatie zijn. Dus laat ons hopen! Zo'n maandje niets is echt wel dubbel. Aan de ene kant doet het me deugd omdat ik nu eens niet moet denken en tellen welke dag ik bloed moet laten afnemen, of naar Jette moet... Aan de andere kant zijn we op die manier nog altijd niet zwanger. Deze maand ben ik ook 3 jaar gestopt met de pil, dus ik begin het wel een beetje gehad te hebben ! Maar wat moet dat moet! Dus wachten we nog maar een beetje

[Elise24]

Hallo EKM81,
Wij moeten 25 maart naar de dokter. Dus ik denk dat we allebei verlangen naar ongeveer dezelfde periode! Maar voorlopig wordt het dus wachten
Veel succes!

[EKM81]

Inderdaad! Ik moet zeggen dat ik al heel wat steun gehaald heb uit dit forum, nooit gedacht, maar het is wel zo!
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, en dat helpt. Ben nu bezig met het lezen van het boek 'De verdwaalde ooievaar'. Nog maar 55 pagina's ver, maar nu al een aanrader! Zo verschillende verhalen en toch veel herkenbare stukken!
Naast dit boek nog 2 andere boeken gehaald van de bibliotheek, moesten die ook interessant zijn, dan geef ik ze nog door! Je weet nooit dat het kan helpen om de tijd wat sneller te doen gaan!

[Elise24]

Inderdaad de steun van hier op het forum is enorm! Zelf was ik ook al op zoek naar boeken waar ik verhalen van lotgenoten kon lezen... maar tot nu toe nog nooit iets gevonden dus misschien is het boek dat jij voorstelt inderdaad een aanrader en lees ik hem ook wel een keer! Ik werk als verpleegkundige in een ziekenhuis en gisteren heb ik het toch even moeilijk gehad!! Er was een vrouw die kwam voor een zuigcurretage! Ze was 6 - 7 weken ver... Daar mag ik niet aan denken!! Ik moest die vrouw troosten en haar proberen weer courage te geven maar ze moest eens weten...
Hopelijk komen er niet te veel zo'n dagen... Ook is gisteren een collega van mij bevallen... Nog zo'n confronterende situatie! Echt een slechte dag!
De moed mogen we niet laten zakken ... maar dat is op die momenten niet evident.

[EKM81]

Inderdaad de steun van hier op het forum is enorm! Zelf was ik ook al op zoek naar boeken waar ik verhalen van lotgenoten kon lezen... maar tot nu toe nog nooit iets gevonden dus misschien is het boek dat jij voorstelt inderdaad een aanrader en lees ik hem ook wel een keer! Ik werk als verpleegkundige in een ziekenhuis en gisteren heb ik het toch even moeilijk gehad!! Er was een vrouw die kwam voor een zuigcurretage! Ze was 6 - 7 weken ver... Daar mag ik niet aan denken!! Ik moest die vrouw troosten en haar proberen weer courage te geven maar ze moest eens weten...
Hopelijk komen er niet te veel zo'n dagen... Ook is gisteren een collega van mij bevallen... Nog zo'n confronterende situatie! Echt een slechte dag!
De moed mogen we niet laten zakken ... maar dat is op die momenten niet evident.

Begrijp het volledig. Ik heb het gevoel dat de hele wereld zwanger wordt... Ik kan zonder veel moeite te doen 5 mensen opnoemen die ik ken die zwanger zijn... Elke keer dat iemand een aankondiging maakt moet ik blij zijn voor hen, maar doet het pijn vanbinnen. Maar inderdaad, we mogen de moed niet laten zakken! Op een dag is het ons moment!

[Elise24]

Hallo,

Hoe gaat het bij jullie? Wij zijn reeds begonnen met het spuiten van Puregon. Volgende week woensdag moeten we opnieuw naar de gyn voor een eerste follikel meting. Hopelijk is deze goed. We kregen ook het nieuws dat er maar 2% van de zaadcellen van mijn man goed zijn... Dat was wel een domper...

Hoopvolle groetjes

[Dora26]

Oej 2% maar goed, dan bedoel je de morfologie van de cellen waarschijnlijk? Dat is inderdaad wel aan de lage kant, gemiddeld is dat 4%. Heb je een idee van het aantal cellen? Want als je een groot aantal cellen hebt in het totaal, kan die 2% achteraf nog wel 'meevallen'.
Gaan ze jullie dan ook gewoon helpen met iui als de zaadcellen toch aan de lage kant zijn? Want mogelijk moet je dan ivf of icsi gaan doen... of hebben ze je daar niets over verteld?

En hoe lukt het jou met de Puregon? Niet teveel bijwerkingen?
Ik duim mee voor een goede fm!

[Elise24]

Oej 2% maar goed, dan bedoel je de morfologie van de cellen waarschijnlijk? Dat is inderdaad wel aan de lage kant, gemiddeld is dat 4%. Heb je een idee van het aantal cellen? Want als je een groot aantal cellen hebt in het totaal, kan die 2% achteraf nog wel 'meevallen'.
Gaan ze jullie dan ook gewoon helpen met iui als de zaadcellen toch aan de lage kant zijn? Want mogelijk moet je dan ivf of icsi gaan doen... of hebben ze je daar niets over verteld?

En hoe lukt het jou met de Puregon? Niet teveel bijwerkingen?
Ik duim mee voor een goede fm!

Met de 2% worden de snelle 'zwemmertjes' bedoeld. Van de 170 miljoen zijn er ongeveer 3000 snel bewegelijk. Wat niet zoveel is. Maar we proberen het positief te zien. Het zijn er toch 3000 he... We hebben nu 4 kansen gekregen met IUI. Lukt het niet dan is het met IVF. We zullen zien. Hopelijk snel meer geluk!
De Puregon valt best mee, tot nu toe niet echt bijwerkingen. Hopelijk blijft het zo...
Wij duimen ook mee voor iedereen die het nodig heeft!
Groetjes