Gedachte verzetten, maar hoe?
Geplaatst: 1 april 2016, 14:16
Beste,
Ik zou hier ook even ons verhaal willen vertellen en terwijl zoeken achter tips! Sorry alvast voor de lange tekst die hieronder staat, maar we hebben dan ook - net zoals jullie - al veel meegemaakt ook.
Het komt er eigenlijk op neer dat ik mijn vriendin dieper en dieper weg zie zakken en weet minder en minder hoe ze terug op te peppen.
----------------------------------------------------------
Ons verhaal (tot nu toe..)
Mijn vriendin en ik zijn nu iets langer dan 1,5 jaar aan het proberen om kindjes te krijgen. Het is al een hele rit geweest en momenteel zie ik ook niet direct een einde eraan..
Het is allemaal begonnen eind 2014 toen wij besloten om aan kindjes te beginnen. We waren toen allebei 27 jaar en hadden toen een goeie relatie van zo'n jaartje. Maar we wilden allebei dolgraag kinderen en dus zijn we er toen al aan begonnen. In de ogen van m'n vriendin was ze zelf al aan de 'oude' kant om eraan te beginnen. In haar ideale scenario zou ze op die leeftijd ook al kindjes gehad hebben.. De wens was er dus zeker en vast. Als kleuterleidster is ze een geboren mama eigenlijk.. (alleen nog zonder kindjes op deze moment..)
Na enkele heel onregelmatige cyclussen hebben we al snel een afspraak bij een gynaecoloog gemaakt (juli 2015). Daar bleek dat m'n vriendin cyste had op haar eierstokken waardoor ze te veel mannelijke hormonen aanmaakt en hierdoor helemaal geen eicel ontwikkeld kon worden. Dat was al een eerste domper om te weten te komen dat we al die tijd aan het proberen te waren, terwijl er nooit een eicel gegroeid geweest is.
Ze heeft dan een tijd lang 3 pilletjes per dag moeten innemen om de cyste te laten krimpen. Uiteindelijk is dit wel gelukt geweest en konden we terug verder gaan met onze wens.
De gynaecoloog heeft toen een kuur van clomid-pregnyl voorgeschreven. Die kennen jullie waarschijnlijk ook wel: dag 3 van de regels tot dag 7 clomid innemen. Dag 12: bloed laten trekken en op onderzoek bij de gynaecoloog.. en dan beetje zien wanneer net terugkomen (naar het ziekenhuis) om de pregnylspuit te laten zetten. Na de eerste keer waren we heel hoopvol. M'n vriendin voelde zich helemaal anders dan normaal.. Haar lichaam gaf allerlei andere signalen dan dat ze gewend was. We dachten dus dat het direct prijs was. Groot was toen de tegenslag toen we merkte dat het niet gelukt was. De dingen die ze voelde hadden te maken met wat een eisprong juist allemaal teweeg bracht in haar lichaam. (voor haar dus de eerste keer)
Tijdens haar derde poging, kreeg ze heel veel pijn in haar onderbuik. Ik dacht direct aan een ontstoken appendix. Haar huisdokter heeft ons onmiddellijk doorgestuurd naar spoed. Na enkele echo's en onderzoeken bleek dat tijdens haar eisprong een eicel tegen een bloedvat gedrukt had waardoor er een bloedklonter is ontstaan. Die veroorzaakte de pijn.
Blijkbaar kan dit in uitzonderlijke gevallen voorkomen (maar toevallig ook weer bij ons..)
We mochten die maand die er kwam geen poging ondernemen omdat dit ook niet ging lukken. Er zat namelijk die bloedklonter op de plaats waar een eicel zou moeten groeien..
We hebben toen beslist om in die maand de testen al te laten doen voor inseminatie. Als we die testen gingen doen konden we sowieso een maand niet proberen dus kwam dat dan wel een beetje goed uit om het dan te doen.
De testen waren allemaal OK en we konden beginnen met een eerste inseminatie. Helaas niet gelukt. Ook de tweede is niet gelukt.
Drie dagen geleden was het terug 'dag 12' na de regels. Toen heeft m'n vriendin te horen gekregen dat de eicellen helemaal nog niet gegroeid waren en ze moest vandaag terugkomen. Daarnet terug slecht nieuws gekregen dat ze niet verder gegroeid zijn.
Dus dit zal een cyclus zonder eisprong worden.. (Kan blijkbaar ook zelden eens voorvallen, zoals verwacht dan ook weer bij ons..)
Het is al een hele weg en we zijn er nog lang niet. Maar ik merk dat het echt zwaar begint door te wegen. Vooral het mentale en emotionele is zwaar.
M'n vriendin begint heel negatief te kijken naar haar zelf en neemt haar ook alles kwalijk. Ik zou haar nooit verwijten dat het probleem bij haar ligt, maar ze doet het wel zelf zoveel.. Ik kan haar ook niet op andere gedachte brengen.
De romantiek dat er normaal zou moeten zijn om zwanger te geraken is ook helemaal weg van de moment dat je 'verplicht' moet vrijen na de pregnylspuit. Of nu op de inseminatiedag waarop ik 's morgens eerst naar het ziekenhuis moet en enkele uren laten opnieuw voor de inseminatie zelf..
Ik merk dat m'n vriendin er onderdoor aan het geraken is. Ze heeft van de dokter sinds vorige week 3 weken rust gekregen om wat te bezinnen en om die depressie te voorkomen.
Ze denkt dat alles en iedereen haar tegenwerkt. Wij hebben ondertussen mensen zien zwanger worden en bevallen die plots besloten dat ze kinderen willen die het jaar ervoor nog een abortus gepleegd hebben.. Het lijkt dan allemaal zo oneerlijk. Maar die gedachte mag je dan niet hebben natuurlijk. We zijn sowieso blij dat het bij hun wel gelukt is, maar het knaagt dan soms toch.
Momenteel heb ik geen idee hoe ik haar kan motiveren of ondersteunen:
Ik mag ook niet beginnen om eens even een tussenpauze in te lassen. Elke maand dat we niet proberen is voor haar sowieso een maand weggesmeten. Dat kan ze sowieso niet aan.
Ze is een keer naar een osteopaat geweest. Die vertelde haar om haar lichaam eens te zuiveren met enkele middeltjes. Maar dan mag ze ook even niet proberen om zwanger te geraken. Dus dat lijkt haar ook geen oplossing.
Onze omgeving zegt dat we (ze) er niet zoveel mee mag bezig zijn, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan als je zoveel pilletjes moet nemen, onderzoeken moet laten doen, .. en telkens wanneer ze in de spiegel kijkt ziet ze de uitslag in haar gezicht van de hormonen in de clomid..
Het enige dat zou helpen is om effectief zwanger te zijn denk ik.
Voor mij zelf is het ook zwaar, maar ik wil dit niet tonen aan haar omdat ze het dan nog moeilijker heeft. Ik moet er zijn voor haar en zien dat ze ondersteuning krijgt waar nodig.
Momenteel lijken kinderen krijgen allemaal zo ver weg.. Liefst van al willen we zo snel mogelijk met IVF beginnen, maar we wachten nu nog even enkele resultaten af en zitten we binnenkort samen met de gynaecoloog om verdere stappen te ondernemen.
Deze post is wel negatief en ook wel een beetje wat zelfbeklag. Ik weet heus wel dat er hier zijn die al een moeilijkere weg bewandeld hebben (of nog aan het bewandelen zijn).. en ik hoop van harte dat iedereen hier uiteindelijk een happy end kan schrijven van hun tocht!
Mijn vraag naar jullie toe is, hoe proberen jullie alles van je af te zetten? Wat zijn dingen die helpen (om samen als koppel bv te doen) hierbij.. Wij hebben sinds enkele maanden een puppie en dit helpt wel. We zijn nu ook verplicht om buiten te komen en te gaan wandelen. Dit doet sowieso deugd ook!
Ik zou hier ook even ons verhaal willen vertellen en terwijl zoeken achter tips! Sorry alvast voor de lange tekst die hieronder staat, maar we hebben dan ook - net zoals jullie - al veel meegemaakt ook.
Het komt er eigenlijk op neer dat ik mijn vriendin dieper en dieper weg zie zakken en weet minder en minder hoe ze terug op te peppen.
----------------------------------------------------------
Ons verhaal (tot nu toe..)
Mijn vriendin en ik zijn nu iets langer dan 1,5 jaar aan het proberen om kindjes te krijgen. Het is al een hele rit geweest en momenteel zie ik ook niet direct een einde eraan..
Het is allemaal begonnen eind 2014 toen wij besloten om aan kindjes te beginnen. We waren toen allebei 27 jaar en hadden toen een goeie relatie van zo'n jaartje. Maar we wilden allebei dolgraag kinderen en dus zijn we er toen al aan begonnen. In de ogen van m'n vriendin was ze zelf al aan de 'oude' kant om eraan te beginnen. In haar ideale scenario zou ze op die leeftijd ook al kindjes gehad hebben.. De wens was er dus zeker en vast. Als kleuterleidster is ze een geboren mama eigenlijk.. (alleen nog zonder kindjes op deze moment..)
Na enkele heel onregelmatige cyclussen hebben we al snel een afspraak bij een gynaecoloog gemaakt (juli 2015). Daar bleek dat m'n vriendin cyste had op haar eierstokken waardoor ze te veel mannelijke hormonen aanmaakt en hierdoor helemaal geen eicel ontwikkeld kon worden. Dat was al een eerste domper om te weten te komen dat we al die tijd aan het proberen te waren, terwijl er nooit een eicel gegroeid geweest is.
Ze heeft dan een tijd lang 3 pilletjes per dag moeten innemen om de cyste te laten krimpen. Uiteindelijk is dit wel gelukt geweest en konden we terug verder gaan met onze wens.
De gynaecoloog heeft toen een kuur van clomid-pregnyl voorgeschreven. Die kennen jullie waarschijnlijk ook wel: dag 3 van de regels tot dag 7 clomid innemen. Dag 12: bloed laten trekken en op onderzoek bij de gynaecoloog.. en dan beetje zien wanneer net terugkomen (naar het ziekenhuis) om de pregnylspuit te laten zetten. Na de eerste keer waren we heel hoopvol. M'n vriendin voelde zich helemaal anders dan normaal.. Haar lichaam gaf allerlei andere signalen dan dat ze gewend was. We dachten dus dat het direct prijs was. Groot was toen de tegenslag toen we merkte dat het niet gelukt was. De dingen die ze voelde hadden te maken met wat een eisprong juist allemaal teweeg bracht in haar lichaam. (voor haar dus de eerste keer)
Tijdens haar derde poging, kreeg ze heel veel pijn in haar onderbuik. Ik dacht direct aan een ontstoken appendix. Haar huisdokter heeft ons onmiddellijk doorgestuurd naar spoed. Na enkele echo's en onderzoeken bleek dat tijdens haar eisprong een eicel tegen een bloedvat gedrukt had waardoor er een bloedklonter is ontstaan. Die veroorzaakte de pijn.
Blijkbaar kan dit in uitzonderlijke gevallen voorkomen (maar toevallig ook weer bij ons..)
We mochten die maand die er kwam geen poging ondernemen omdat dit ook niet ging lukken. Er zat namelijk die bloedklonter op de plaats waar een eicel zou moeten groeien..
We hebben toen beslist om in die maand de testen al te laten doen voor inseminatie. Als we die testen gingen doen konden we sowieso een maand niet proberen dus kwam dat dan wel een beetje goed uit om het dan te doen.
De testen waren allemaal OK en we konden beginnen met een eerste inseminatie. Helaas niet gelukt. Ook de tweede is niet gelukt.
Drie dagen geleden was het terug 'dag 12' na de regels. Toen heeft m'n vriendin te horen gekregen dat de eicellen helemaal nog niet gegroeid waren en ze moest vandaag terugkomen. Daarnet terug slecht nieuws gekregen dat ze niet verder gegroeid zijn.
Dus dit zal een cyclus zonder eisprong worden.. (Kan blijkbaar ook zelden eens voorvallen, zoals verwacht dan ook weer bij ons..)
Het is al een hele weg en we zijn er nog lang niet. Maar ik merk dat het echt zwaar begint door te wegen. Vooral het mentale en emotionele is zwaar.
M'n vriendin begint heel negatief te kijken naar haar zelf en neemt haar ook alles kwalijk. Ik zou haar nooit verwijten dat het probleem bij haar ligt, maar ze doet het wel zelf zoveel.. Ik kan haar ook niet op andere gedachte brengen.
De romantiek dat er normaal zou moeten zijn om zwanger te geraken is ook helemaal weg van de moment dat je 'verplicht' moet vrijen na de pregnylspuit. Of nu op de inseminatiedag waarop ik 's morgens eerst naar het ziekenhuis moet en enkele uren laten opnieuw voor de inseminatie zelf..
Ik merk dat m'n vriendin er onderdoor aan het geraken is. Ze heeft van de dokter sinds vorige week 3 weken rust gekregen om wat te bezinnen en om die depressie te voorkomen.
Ze denkt dat alles en iedereen haar tegenwerkt. Wij hebben ondertussen mensen zien zwanger worden en bevallen die plots besloten dat ze kinderen willen die het jaar ervoor nog een abortus gepleegd hebben.. Het lijkt dan allemaal zo oneerlijk. Maar die gedachte mag je dan niet hebben natuurlijk. We zijn sowieso blij dat het bij hun wel gelukt is, maar het knaagt dan soms toch.
Momenteel heb ik geen idee hoe ik haar kan motiveren of ondersteunen:
Ik mag ook niet beginnen om eens even een tussenpauze in te lassen. Elke maand dat we niet proberen is voor haar sowieso een maand weggesmeten. Dat kan ze sowieso niet aan.
Ze is een keer naar een osteopaat geweest. Die vertelde haar om haar lichaam eens te zuiveren met enkele middeltjes. Maar dan mag ze ook even niet proberen om zwanger te geraken. Dus dat lijkt haar ook geen oplossing.
Onze omgeving zegt dat we (ze) er niet zoveel mee mag bezig zijn, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan als je zoveel pilletjes moet nemen, onderzoeken moet laten doen, .. en telkens wanneer ze in de spiegel kijkt ziet ze de uitslag in haar gezicht van de hormonen in de clomid..
Het enige dat zou helpen is om effectief zwanger te zijn denk ik.
Voor mij zelf is het ook zwaar, maar ik wil dit niet tonen aan haar omdat ze het dan nog moeilijker heeft. Ik moet er zijn voor haar en zien dat ze ondersteuning krijgt waar nodig.
Momenteel lijken kinderen krijgen allemaal zo ver weg.. Liefst van al willen we zo snel mogelijk met IVF beginnen, maar we wachten nu nog even enkele resultaten af en zitten we binnenkort samen met de gynaecoloog om verdere stappen te ondernemen.
Deze post is wel negatief en ook wel een beetje wat zelfbeklag. Ik weet heus wel dat er hier zijn die al een moeilijkere weg bewandeld hebben (of nog aan het bewandelen zijn).. en ik hoop van harte dat iedereen hier uiteindelijk een happy end kan schrijven van hun tocht!
Mijn vraag naar jullie toe is, hoe proberen jullie alles van je af te zetten? Wat zijn dingen die helpen (om samen als koppel bv te doen) hierbij.. Wij hebben sinds enkele maanden een puppie en dit helpt wel. We zijn nu ook verplicht om buiten te komen en te gaan wandelen. Dit doet sowieso deugd ook!