Ik ben Kaat en ben er 29, in het najaar 30. Mijn man is er 37, we proberen al enkele jaren. Maar steeds lukt het niet, en nu omdat, vooral bij mij de ongeduldigheid toestaat hebben we sins januari al heel wat onderzoeken gehad en gestart ondertussen...
Ik ben vorige maand gestart met een IUI behandeling. Mijn man en ik gebruiken al 3 jaar geen voorbehoedsmiddelen en na
recent onderzoek is gebleken dat ikzelf maar een eisprong heb om de drie maand en dat mijn man een slechte kwaliteit van zaadcellen heeft.
Mijn gynaecologe is Dr. Laureys en werkt met het Jan Palfijnziekenhuis te Gent.
Zij heeft ooit samengewerkt met Dr. Decleer, te Aalte-Brug, wijzelf wonen te Aalter en ik heb van die man al 2 hele positieve verhalen gehoord, maar dat zal wel van andere artsen ook zo zijn, hij heeft die twee koppels toch kunnen helpen.
Ik heb clomid opgestart, dan controle: de follikels waren aan het groeien en bijna groot genoeg, dan 5 dagen erna opnieuw echo en zowel links en rechts 20 mm al en een derde nog wat kleiner dus een hele goede reactie op de clomid (wel drie pilletjes daags) dan Pregnyl ingespoten gekregen, dit was op vrijdag 25 maart in de
late namiddag en dan de IUI op zondag ochtend 27 maart, en die ochtend bij het opstaan toch iets gevoeld, kramp/pijn zowel links als rechts, ik denk dus de eisprong? Het IUI zelf ging vlot en pijnloos... Nu elke avond nog de vaginale capsules om de innesteling te doen slagen...
Ik ben dus nu nog in de wachtweken en voel toch regelmatig kramjes, ik ben vermoeider maar geraak moeilijk in slaap ook. en deze ochtend na iets te eten toch wel misselijk... Nu het is hopen en blijven hopen... Maar toch niet teveel of de teleurstelling is dan te groot, al heb ik de neiging om altijd het slechtste te verwachten
Ik ben blij dat ik de ervaringen van anderen hier kan lezen, want in mijn omgeving lijkt iedereen spontaan zwanger te geraken...
Grtjs en ik duim voor jullie allemaal! X