Moed behouden?

[Patricia Torfs]

Hallo

Ik ben een vrouw van bijna 31. Ik ben reeds 9 jaar gehuwd met mijn echtgenoot en sinds 3.5 jaar zijn wij aan het proberen om kindjes te krijgen.
Na een jaartje hadden de indruk dat het blijkbaar niet vanzelf ging en hebben we onszelf laten onderzoeken. Nu wat bleek, dat het probleem bij ons beiden ligt.
Nu, dat is een klap die je moet verwerken maar enfin, je moet verder of je nu wil of niet.
Eerst hebben wij een behandeling met Clomid geprobeerd maar daar reageerde ik zooooo slecht op dat we dat na een tijdje toch hebben moeten stopzetten.
Toen ben ik via via in het Middelheim Ziekenhuis terechtgekomen waar ik nu met IUI bezig ben (sinds januari 2006).
In april 2006 kwam het goede nieuws eindelijk.. Ik was zwanger. Maar ons geluk was van zéér korte duur aangezien ik eind mei een miskraam kreeg. Ik ben toen een tijdje moeten stoppen met de behandeling want het was emotioneel té zwaar.
Om een héél lang verhaal toch een beetje korter te maken. Sinds maart ben ik terug begonnen, maar ik moet zeggen dat het toch wel weer moeilijker is dan gedacht. Zijn er mensen die "tips" hebben over hoe je dit toch wel lange proces ondertussen vol kunt houden?
Groetjes

[Ann De Coninck]

Hey Patricia!

Hier even een berichtje om je moed in te praten! Ik ben 25 jaar en woonachtig te Nieuwkerken, dus niet zo ver van jou! Wij zijn reeds 1,5 jaar bezig. Het probleem ligt vooral bij mij. Door een appendix (met ernstige comlicaties) 5 jaar geleden is mijn rechtereileider dichtgegroeid en lijd ik aan PCO. Ik krijg van mezelf geen eisprong. Ook ik onderging enkele pogingen met Clomid, tevergeefs. Vorig jaar in juni onderging ik een ovariële drilling, geen effect. Sinds november ook gestart met Menopur, maar nog langs de natuurlijke weg. In februari bleek ik zwanger te zijn, maar ik kreeg een vroeg miskraam. Tijdens die periode had ik ook te kampen met een overstimulatie, dus dat was best een moeilijke periode. Door die overstimulatie bleef ik rondlopen met een cyste, die men probeerde weg te prikken, maar ze kwam terug. 7 mei wordt deze dan eindelijk weggehaald, waardoor ik hoop tegen de zomer terug te starten, maar dan met inseminatie. Eens je die weg ingeslagen bent, is het dikwijls een lange en harde weg. Wat ik doe om me goed te voelen, is er veel over praten. 12 mei ga ik ook naar de infodag die georganiseerd wordt. Ik probeer me steeds vast te klampen aan het idee dat mijn eierstokken "ziek" zijn en dat het ooit wel eens zal lukken, met behandelingen natuurlijk. Spraken jullie nog niet over adoptie?
Groetjes, Ann.

[Patricia Torfs]

Hey Ann

Weet je, ik weet niet hoe andere mensen hierover denken, maar ik ben er absoluut nog niet aan toe en weet eigenlijk niet of ik er ooit aan toe ga zijn. Zeker niet zolang er hoop is op een eigen kindje.
Dat is weer een volledig andere weg die je moet inslaan en ook niet bepaald de gemakkelijkste.
Nu, voorlopig gaat het wel denk ik. Het ergste zal zijn dat (waarschijnlijk) september als ik dan nog niet zwanger ben, wij de keuze zullen moeten maken of we naar IVF of iets dergelijks gaan. Dat is toch weer net iets anders. Als je met inseminatie zwanger wordt ben je in grote mate 'natuurlijk' zwanger eens het gelukt is, met IVF moet je toch meer oppassen. Allee ja voor zover ik er al dingen van gehoord heb hé.
Ik hoop in ieder geval dat het voor jullie heel snel mag lukken. Misschien tot lees.

[Katy]

Hoi Patricia

Ik begrijp je volkomen. Ook ik was in het begin tegen IVF, en dan vooral om ethische redenen.
Wat met de resterende eicellen die men heeft weggeprikt ? Wat met de resterende embryo's ? Ik had het daar wel moeilijk mee.
Maar later bleek nu dat ik zowieso geen IVF krijg, gezien de meerkans op slagen in mijn geval slechts 1% bedraagt tov IUI.
Dus is al mijn enige hoop nu gevestigd op IUI.
Het is inderdaad zwaar elke keer, keer op keer die teleurstelling te verwerken, maar het voordeel van IUI is, dat je onmiddellijk een nieuwe kans krijgt. Het gaat iets vlugger dan IVF.
Ik weet soms ook niet waar ik de moed haal om verder te doen. Ik kom wel geregeld hier een kijkje nemen op het forum en dat helpt.

groetjes

Katy

[kathleenchris]

Hallo Patricia,

Moed, het is soms heel moeilijk hé.
Ik heb een bengeltje van 4 jaar. Voor hem, hebben we 2 jaar geprobeerd. Ik had al een hele rij onderzoeken achter de rug en twee IUI. Omdat we zo slecht opgevangen werden door de gyn waren we gestopt. Ondertussen verandert van werk, dus alles stond even op hold ... en ja ik was gewoon zwanger geworden. Alles verliep goed en ik heb een flinke zoon van 4. Na wat miserie gehad te hebben (dus verstand op nul om zwanger te worden ... we zien wel dachten we), was ik plots snel zwanger (na 6 maanden). Alles verliep goed, tot het wel heel stil werd in m'n buik. Ons meisje zat in de knoop met de navelstreng. Ze is na 30 weken zwangerschap dood geboren. Een harde dobber, waar ik het soms nog heel moeilijk mee heb.
We willen graag een derde kindje, maar weer geraken we niet zwanger. Het is nu ook 1.5 jaar geleden en ik ben terug met IUI begonnen. Ik moet eerlijk toegeven dat het precies een hele hoge berg is waar we overeen komen, maar de berg wordt steeds groter. Zo opnieuw beginnen met de behandelingen is uiteindelijk minder evident dan ik dacht. Langs de ene kant probeer ik me er gewoon niet veel meer bij voor te stellen. We zien wel. Ik zie het als een manier om er controle over te krijgen (wat het dan ook mag zijn) en vraag me bitter weinig af, en hoop niet te veel.Het startsein is dan wel gegeven nu, maar uiteindelijk voel ik me er nog niet echt goed bij. Ik loop precies achter alles aan ipv controle hebben

Adoptie vind ik persoonlijk heel moeilijk temeer omdat ik al een kindje heb. Maar soms denk ik er ook over na, alleen zie ik dat het niet altijd even gemakkelijk is (er zijn nogal veel adoptiekindjes in de klas van m'n zoontje)

dus heeeeeeeeel veeeeeeeeeeel succes. en we duimen dat het goed verloopt.
knuffel

[catsmart]

Dag Patricia,

Ik weet dat het moeilijk is om door te blijven zetten maar je moet gewoon omdat die drang naar kinderen te groot is en je die wilt vervullen. Daarom zijn we toch allemaal bezig met die ellendige toestanden?

Mijn situatie is een klein beetje anders omdat ik in weze vruchtbaar en kerngezond ben, maar een lesbische relatie heb, terwijl er hier veel mensen zitten met vruchtbaarheidsproblemen. Hoe dan ook is de behandeling hetzelfde en zitten we in hetzelfde schuitje.

Ik hou het eigenlijk vol door alles met de glimlach te aanvaarden.

Ten eerste mogen we allemaal heel blij zijn dat dit soort dingen kan: IVF, IUI, noem maar op ... ik vind het magisch dat de medische wereld dit allemaal aankan met een aanvaardbaar succesrate!

Ten tweede weiger ik het hoofd te laten zakken wanneer er iets tegensteekt, gewoon omdat die drang er is om dat kind te hebben.

Wij zijn sinds oktober vorig jaar bezig om een 2de kind te krijgen en het verloopt allemaal niet via een leien dakje. Wij hebben ook de nodige teleurstellingen te verwerken gehad, maar het is nu eenmaal zo. Ondertussen gaat het leven gewoon verder en ga je werken of doe je wat je dagdagelijks doet.
Ik denk dat daar net de kracht in ligt, dat je ondertussen gewoon doorgaat en op bijna automatische piloot weer maar eens naar dat ziekenhuis trekt om in de wachtrij tussen lotgenoten te zitten.
Ik weet het, da's gemakkelijker gezegd dan gedaan, zeker als je die schrijnende verhalen hier allemaal leest, maar we moeten elkaar oppeppen hé, en dat doe je door met mensen te praten die hetzelfde meemaken. that's it.

het feit dat je hier komt om je verhaal te doen en steun te zoeken is teken dat je er bijlange nog niet mee wilt stoppen.

Veel moed!