eerste IUI poging

[milky]

Hallo,

vorige maand heb ik de eerste keer IUI gehad, en helaas is ze niet gelukt. Ik had dit eigenlijk best onderschat. We zijn in het ziekenhuis van Hasselt, en de gynaecoloog en de vroedvrouw vallen heel goed mee. Maar de emotionele kant vind ik zwaar! Zijn er nog mensen die dit ondervinden?

[liesje000]

Hallo,

Inderdaad de emotionele kant is heel erg zwaar. Ik ben nu ongeveer 1 jaar en een half in behandeling (ook in Hasselt) en heb al heel wat waters doorzwommen. Ik ben verschillende keren met ziekteverlof geweest, daar ik het echt niet meer aankon. Momenteel heb ik een rustperiode van 2 maanden achter de rug en ben ik enigszins op mijn positieven aan het komen. Dit is echt nodig. Heb tussen de derde en vierde IUI poging ook een rustperiode ingelast, omdat het zoveel van je lichaam vraagt. Donderdag heb ik een nieuwe afspraak en kan ik volgende maand starten met mijn eerste IVF poging. (Heb 6 IUI pogingen achter de rug). Emotioneel heb ik echt in een achtbaan gezeten. Het ene moment vrolijk en monter, het volgende moment rotslecht en niet voor rede vatbaar. Voor de kleinste dingen kon ik beginnen huilen. Hopelijk moet het bij jou zover niet komen. Maar ik denk dat het wel heel herkenbaar is voor je.
Nog veel succes.
Liesje

[mams]

Ik begrijp jullie verhalen heel goed (ben ook in behandeling in Hasselt, een ICSI-behandeling).
Wat wel heel belangrijk is, is dat je uitgerust aan een behandeling begint. Leg geen druk op jezelf, neem desnoods enkele maanden rustpauze dan zijn je kansen nadien veel beter. Ik merk dat met ICSi, als ik behandelingen vlak na mekaar doe ziijn de eicellen veel minder in kwantiteit en in kwaliteit...

Doe waar je jezelf goed mee voelt, maar probeer ook nog van mekaar te genieten...

Groetjes
Mams

[wes en Mel]

dag milky

Ik heb reeds 2 IUI behandelingen gehad in Torhout!
Omdat de gyn ons daar afgeblaft en verweten had omdat we enkel vragen stelden, zijn we naar het UZ in Gent getrokken!
Nu zijn we gestart met de derde IUI!
Het is inderdaad heel erg moeilijk!
Emotioneel... Je moet het uit je hoofd zetten en je mag er niet aan denken, maar terwijl moet je wel elke dag medicatie slikken en rekenen en tellen wanneer je dit moet en wanneer je dat moet...Iedereen rond je is ondertussen zwanger of heeft bevallen...
Dan nog eens het effect van de hormoonpillen en spuiten!!
Het verlangen alleen al is zo erg!

Ik voel met je mee...

[Griet]

Hallo,

Morgen is voor ons de eerste poging. Best wel spannend!
Na 2 jaar proberen hebben we dan toch maar de stap gezet. Alle testen en kijkoperatie zijn gebeurd en geen verklaring te vinden. Het gevoel is dubbel: Als ze niets vinden, zal alles wel in orde zijn. Langs de andere kant denk ik dan: laat ze iets vinden, dan weten we tenminste wat het probleem is... en misschien de oplossing.
Nu we de stap naar IUI hebben gezet, voel ik wel opluchting. Ik ben blij dat we het even uit handen kunnen geven. Laat de wetenschap het maar oplossen!

Morgen dus eerste inseminatie. We proberen het eerst op mijn natuurlijke cyclus aangezien alles normaal is.
Vandaag te horen gekregen dat ik zelfs de pregnyl niet moest gebruiken.
Opluchting dat er geen hormonen aan te pas komen, want daar zag ik zo tegenop.
Ik probeer mijn hoop niet op deze poging te zetten.
Ik hou me gewoon voor dat het in 6 keer wel zal lukken.
Ik weiger heel dit gedoe mijn leven te laten beheersen, en dat maakt het persoonlijk voor mij wel nog houdbaar.

Tof om ook jullie verhalen te horen. Dat geeft het medisch verhaal een menselijke kant en wat meer begrijpbaar...

Groetjes
Griet

[tweedep]

Hallo,

Ik heb nu mijn tweede IUI achter de rug en zondag weet ik het resultaat. Rustig afwachten tot de 14 dagen om zijn is niet gemakkellijk aangezien ik veel zeurende buikpijn heb en niet echt meer op een positief resultaat hoop.
Nooit gedacht dat het zo emotioneel zwaar zou worden.

[M&M]

Goedemiddag,

Dit is voor ons ons eerste berichtje. Zijn op zoek gegaan naar anderen met soortgelijke problemen als wij. Na anderhalf jaar 'proberen'waren we nog steeds niet zwanger. Via via uiteindelijk voor het ziekenhuis in Genk gekozen, hoewel onze eigen gyne verbonden is aan Hasselt. Amai, dat viel tegen. Na een eerste IUI (te weinig zaadcellen en slechte morfologie) en een laatste onvriendelijk gesprek met de dokter in Genk, denken we er over om naar Wisanto in Hasselt over te schakelen. Heeft iemand ervaring met hem?

Welke onderzoeken zijn echt noodzakelijk? Er is een duidelijke oorzaak bij ons gevonden. Moeten dan al de andere onderzoeken nu ook al direct (doorlaatbaarheid eileiders etc). Ik wordt al hypernerveus van de gedachte... en dan moet je proberen er niet mee bezig te zijn en rustig te blijven. Ook wij zitten op de roetsjbaan.

Groetjes,

M&M

[liesje000]

Hoi M&M

Ik ben reeds anderhalf jaar in behandeling bij Wisanto in Hasselt. Ik ben super tevreden van hem en zijn assistente. Er wordt de nodige tijd genomen en wanneer je de stap zet naar IVF zoals wij nu komende maand, krijg je een 3 uur durend gesprek met al de nodige uitleg en materialen. Ik voel me er heel erg op mijn gemak. Je bent geen nummer. Ik ken persoonlijk ook een koppel die in Genk in behandeling zijn en die daar ook niet zo tevreden zijn. Feit is wel dat het in Hasselt enorm druk is. Wat niet wegneemt dat er geen tijd wordt gemaakt. Hopelijk worden jullie gevoelens beantwoord. Veel succes nog.
Groetjes liesje.

[M&M]

Hoi Liesje,
bedankt voor je antwoord. We hebben toch doorgezet in Genk anders moesten we in Hasselt weer helemaal opnieuw beginnen en dat zag ik ook niet zitten. En ik vond niet dat ze in Genk het recht hadden om ons deze maand onze kans te ontnemen omdat zij ons een slecht gevoel geven. Het lijkt wel of ik voor mezelf dat weekend een klik heb gemaakt en mijn emoties heb uitgeschakeld. De insemenatie op zich ging ook beter dan de eerste keer hoewel ik deze keer veel meer krampen had erna. Morgen moet ik bloed laten trekken voor de uitslag maar ik voel al dat het mis is. Ik moet zeggen dat ik het emotioneel wel zwaar vind en er is niemand die het begrijpt.'het zal wel komen' is de reactie van de meeste. Anderzijds lijkt het of ik geen reden heb om me slecht te voelen want het is nog 'maar' IUI en nog 'maar' de 2de poging. Het heeft me wel opgelucht om het aan onze directe familie te vertellen, hoewel ik soms ook het gevoel heb dat ze het te zeer opvolgen en dat kan ik dan ook weer niet hebben... Ik ben gewoon humeurig en prikkelbaar denk ik. Morgen zal het wel weer beter gaan zeker..
Ik wens jullie in ieder geval heel erg veel succes met jullie ivf!

Tot binnenkort! M&M