Stom, mislukt lichaam!

[Twixxie]

Hoi allemaal

Ik hoop dat dit niet op onbegrip stuit maar na een eerste kindje (ook IUI - eerste poging prijs - zwangerschap zonder al te veel fysieke moeilijkheden) is mijn kinderwens nog niet volledig. Ik heb dan ook al heel snel het gevoel hier niet emotioneel over te mogen worden, aangezien het al een keer gelukt is en ik mij zelf niet kan voorstellen hoe dit voor koppels die zelf nog niet aan eentje geraken.

Nu zijn we sinds mei opnieuw gestart maar dat verloopt verre van vlot zoals die eerste keer. In mei ging men een spontane cyclus zonder letrozole proberen maar eicel kwam niet tot rijping. Cyclus daarna met provera, letrozole en pregnyl zonder succes en de daarop volgende maand met letrozole en pregnyl opnieuw zonder succes. Ik voelde mij zo mislukt en ging hier al mentaal onderdoor (ik durf dit echt amper luidop zeggen want weet hoe belachelijk dit kan klinken voor wie een jarenlang traject doormaakt). Ik heb dus twee maanden gestopt om terug wat op mijn effen te komen. Het lijkt soms alsof er geen ander doel meer is. Gelukkig heb ik mijn zoontje en blijf ik niet in de droefheid hangen.

Deze cyclus ging ik opnieuw proberen maar bij echo's was er niet echt een goede eicel te vinden. Er was al eens vermoeden van PCOS maar geen diagnose. Bloedafname ook niet duidelijk. Vandaag telefoon dat mijn bloedwaarden zelfs achteruit gegaan zijn. Ik was echt radeloos en vroeg zelfs al of ze met IVF konden starten. Opnieuw, weinig rationeel van mij (I know!).

Ik heb nu zoveel spijt van die twee maanden niet te proberen en vrees nu dat het nooit nog zal lukken. Zo boos ook op mijn lichaam, hoewel ik dat niet wil zijn omdat het al een pracht van een kind gedragen, gebaard en gezogen heeft.

Zijn hier nog vrouwen die een 'mislukte' cyclus hebben gehad? En hoe daarmee om te gaan. In mijn hoofd ben ik nu volledig mislukt als vrouw omdat ik niet eens een eitje laten rijpen. Ik kan er ook heel moeilijk met anderen (buiten mijn man) over praten en dat helpt ook niet.

[Glow]

Hey Twixxie,

Een fertiliteitstraject is altijd een zware mentale slag en iedereen ervaart het anders. Dus jouw gevoelens tellen zeker! Ik weet dat veel fertiliteitsklinieken psychologische hulp aanbieden. Is dat een optie voor jou? Die kunnen je vast tips geven over hoe je dit mentale aspect kan aanpakken. En dan voor het praktische lijkt het me wel goed dat je eens een overleg plant met je arts? Daar kan je je zorgen eens op tafel leggen en alle opties bespreken. Het is ook voor iedereen een beetje zoeken welke behandeling het beste werkt! Zo had ik bijvoorbeeld net last van overstimulatie en waren er teveel follikels om verder te gaan. Zo heb ik een maand pauze moeten nemen en mijn dosis moeten verlagen. Ik heb ook al eens een cyste gehad waardoor ik een aantal weken de pil moest nemen. Dat hakt er mentaal zwaar op in, maar daar moet je ook wel eenmaal door. Ik dacht ook dat het niet ging lukken. Bij de derde poging was ik al de ivf aan het plannen. Maar kijk, er zit nu toch een prachtige dochter in mijn buik.

Sowieso, veel succes!!

[vanjan]

Hoi,

Wij hebben ook al 1 kindje via een IUI. Na de 2de inseminatie was het toen raak.

Nu zijn we bezig van November vorig jaar en nog steeds niets.
Ik heb ook al een aantal cyclussen moeten over slaan omdat mijn ei zelfs niet met medicatie wou rijpen.
Bij mij rijst de vraag dan ook wat is er nu zo anders dan met het eerste kindje?
Toen lukte het direct en nu zijn we al zo lang bezig.

Ik heb in dat jaar ook zelf bewust een pauze genomen. Als je met teveel negatieve gedachten zit ben ik ervan overtuigd dat dit ook een aanslag op je lichaam is. Dit is dan energie die niet naar de bevruchting kan gaan.
Dus voor mij is dat dan geen verloren tijd maar tijd dat mijn lichaam heeft om te herstellen en aan te sterken.

Wij hebben nu ook al het gesprek gehad wat als er maar 1 kindje komt. (Dit is er ook geweest voor de start maar dan wat als er geen kinderen komen.)
Dit is voor sommige nog heel vroeg in de behandeling maar ik wil niet vechten voor een kind als ik weet dat de andere partij veel eerder had willen stoppen.
Mijn gezin is het belangrijkste in mijn leven en dit mag niet lijden onder het doel van 2 kinderen.
Wij hebben nu een punt tot waar we gaan en niet verder want ik wil op het einde van de rit niet 2 kinderen hebben maar geen gezin meer. Dat brengt bij mij ook een soort rust en vertrouwen dat mijn partner mij ten alle tijden steunt.