Hoe mentaal fertiliteitstraject doorstaan

[Anoniem2039]

Dag allemaal,

Ik ben nieuw op het forum, hoewel ik wel verschillende keren op het forum gelezen heb, op zoek naar ervaringen, hoop. Lang gedacht “ik ga niets plaatsen, het geeft geen meerwaarde”, maar dat stadium ben ik inmiddels gepasseerd.

Ons verhaal in het kort: ik ben 31 jaar momenteel, pilstop oktober 2020, waarna heel onregelmatige cyclus. De gynaecoloog zag er geen graten in, kan een jaartje duren (begrijpelijk). Na de laatste cyclus van 70!! dagen toch maar een ander gynaecoloog geraadpleegd, die mij meteen serieus nam. We zijn in augustus 2021 begonnen met hormonen (Femara), samen met pregnyl. Altijd mooie follikel klaar, maar in december nog geen resultaat. Kijkoperatie in december gehad (cyste op mijn eileider, wat vochtblaasje bleek te zijn). Voor het overige alles in orde, evenals spermakwaliteit. Ik krijg wel elke keer opmerking dat baarmoederslijmvlies dun is (5,4mm), maar zou geen probleem zijn, de kwaliteit is prima. Toch maar begonnen met tarwekiemolie, hetgeen de laatste maal (feb 2022) toch (denk ik) iets van resultaat had (cd 11 een dikte van 5,9mm).
Januari 2022 afgesproken 3 x iui (waarvan inmiddels 2 mislukt), daarna overgang naar IVF.

Waarschijnlijk een standaardverhaal. Mentaal zit ik er momenteel onderdoor. Hoewel we via het ZH niet lang bezig zijn, ben ik voor mezelf al wel anderhalf jaar gefixeerd op zwanger worden: geen alcohol, genoeg bewegen, geen cafeïne, gezonde voeding, osteopaat met inwendig onderzoek, extra vitamine E, foliumzuur, een app bijhouden,… om nog maar te zwijgen van dokter Google (ik voel alles, zelfs een verstopte neus is een symptoom van zwangerschap, ook mijn kat die recent op mijn buik begint te ‘kneden’).
Recent gestart met acupunctuur. Geloof er niet meteen in, maar het zou maar kunnen helpen.

Dit alles heeft een enorme invloed op mijn dagdagelijks leven. Altijd alles regelen op het werk (gelukkig een begripvolle werkgever, maar het blijft ook dan bijna onhaalbaar, zeker gezien mijn emotionele toestand momenteel. Ik sta er niet voor open om al mijn collega’s op de hoogte te brengen), vriendinnen die ‘ongepland’ zwanger worden, babyborrels, feestjes,… ik ben van een sociale vrouw veranderd naar een onzeker meisje (zo voel ik me), die nergens over kan meebabbelen. Wat heb ik nu bij te brengen in gesprekken over kinderen.

Vragen en opmerkingen als: en jullie, dat huis moet toch gevuld worden! Je moet dat loslaten! Het komt wel goed! Je hebt te veel stress! Ook van mijn partner (die ook niet meer weer wat hij moet zeggen).

Huilbuien, onzekerheid, moodswings, helse schrik voor ivf, wat als het nooit lukt, zelfs de gedachte “wil ik nog kinderen? Ik kan mezelf niet eens rechthouden, laat staan dat ik een kind moet opvoeden”. Terwijl dit altijd mijn grootste droom was. Zo had ik me dit niet voorgestelde.

Ik weet het even niet meer. Ik zit in een vicieuze neerwaardse cirkel momenteel. Ik ben er me ook van bewust dat ik mezelf wentel in zelfmedelijden en daar haat ik mezelf voor.

Jullie lezen dit waarschijnlijk vaker, maar het doet me misschien deugd om het even van me af te schrijven.

Lieve groetjes, en goeie moed voor iedereen in een fertiliteitstraject.

Julie

[Taki]

Hey Julie,

Ik herken me enorm in jouw verhaal en gevoelens! Denk velen op dit forum. Het hele traject is een enorme rollercoaster van gevoelens, de ontgoochelingen stapelen zich op en bij iedereen rondom jou lijkt het altijd meteen raak. Mensen die het geluk hebben om niet in dit traject te zitten hebben echt totaal geen besef hoe ons leven volledig bepaald wordt door die kinderwens, ook het werk en privé activiteiten moeten vaak rond de behandeling gepland worden. Ik zie ook meer en meer op tegen sociale activiteiten, ook op het werk gaat het zo vaak over kinderen. Vermoeiend allemaal, maar ooit gaan we ook over niets anders meer kunnen babbelen .

Maar ik trek me op aan de gedachte dat het ooit wel lukt!! Ik ken niemand (rechtstreeks of via via) bij wie het niet gelukt is, dus het komt voor ons wel in orde!

Veel succes met jouw traject en het is zeker ok om je af en toe slecht te voelen!

[tessa96]

Hey,

Ik ben nieuw op dit forum en was wat aan het lezen toen ik jou verhaal zag. Hoe gaat het ondertussen met je? Hoe ver staat jullie traject?

Ik herken me heel hard in je gevoel. Wij kunnen binnenkort eindelijk starten met KID, maar vind het nu al zo moeilijk en zwaar. Heel me leven staat in teken van zwanger worden, en het moment dat dan je beste vriendin komt vertellen dat ze zwanger is, dan zakt de grond gewoon onder je voeten weg. Het is zo pijnlijk om andere zwanger te zien en telkens te moeten liegen als mensen vragen wanneer we aan kinderen gaan beginnen. (Niemand weet van ons traject).

Ik hoop dat het ondertussen beter met je gaat.

Veel liefs.

[Lore90]

Hey iedereen, ik herken me hier ook helemaal in. Ik ben 32 en ben sinds kort voor mijn 30ste met de pil gestopt. Onregelmatige cyclussen. Daar neem ik nu al langer dan 2 jaar vitamines voor (gamefix f) op aanrader van mijn gynaecoloog.

Na 14 maanden was ik spontaan zwanger. Helaas eindigde dit in een missed abortion.
Ondertussen zijn we alweer bijna een jaar verder aan het proberen en ben ik toe aan mijn 4de IUI. Soms vraag ik me af of het zin heeft. En vooral: wat is er mogelijks mis? Zien ze iets over het hoofd? Ze dachten aan PCOS maar breek toen niet uit mijn bloedwaarden.

Wij gaan na de 4de IUI waarschijnlijk IVF doen al heb ik daar wel schrik voor...

Veel liefs en goede moed! Lore

P.S. Hier weten onze dichte vrienden en familie van ons traject. Persoonlijk zou ik dit ook niet meer kunnen verbergen. Het hoeft er niet altijd over te gaan, maar toch fijn dat we dit niet alleen moeten dragen en erover kunnen spreken...

[Lieveheersbeestje4]

Hey allemaal,

Wat goed dat jullie dit durven te delen. Ik ben zelf 34 en anderhalf jaar bezig zwanger te worden. We zitten nu in ons vierde IUI. Gisteren zakte de moed in mijn schoenen weg toen het broertje van mijn vriend vertelde dat hij en zijn vriendin zwanger zijn (binnen 4 maanden). Vandaag zat ik er dan ook helemaal doorheen en heb ik mij een dagje ziek gemeld voor werk (terwijl ik normaal zo helemaal niet ben).
Soms wordt het je gewoon allemaal even te zwaar en is het moeilijke het positieve er nog van in te zien. Het moeilijkste eraan vind ik dat het gewoon allemaal zo oneerlijk voelt. Herkennen jullie dit? Je probeert er zo hard voor te vechten terwijl het geen garantie geeft op resultaat. Iets wat we helemaal niet gewend zijn. Dat het niet lukt, maakt je ook niet anders dan wie je bent. Kon je er maar controle over uitoefenen dan was het veel makkelijker geweest. Morgen ga ik weer naar mijn werk en dan zet ik voor mijn gevoel weer een masker op. Het lijkt alsof ik soms in twee werelden leef.

@Lore90 ik snap de gedachten wat er mis kan zijn en of het nog zin heeft. Bij ons hebben ze ook niets kunnen vinden. Hopelijk vind je weer de moed om verder te gaan.

We proberen nu IUI ook te combineren met de natuurlijke LH piek van mijn cyclus. Mijn lichaam werkt op een bepaalde manier en ik geloof niet altijd in de standaard aanpak van het ziekenhuis. Elk lichaam is anders. Mijn tip voor jullie vertrouw ook op je eigen intuïtie wat je denkt wat goed voelt.

Heel veel moed en kracht toegewenst voor jullie allemaal!