Hallo,
Even voorstellen, ik ben 31 jaar en wij proberen al van oktober 2005 zwanger te worden! Na het stoppen met de pil gaf ik ons een jaar de tijd en ik dacht dat het dan wel prijs zou zijn! Maar niets is minder waar! In november 2006 ben ik dan maar naar de gyn geweest. Na alle onderzoeken te hebben ondergaan werd bij m'n man vastgesteld dat de beweegelijkheid van het zaad niet zo goed was! Nu zijn we al 2 IUI behandelingen verder, zonder resultaat! De dagen na de insiminatie zijn voor mij zeer lastig ik kan gewoon aan niets anders denken, ik probeer alle ongewone dingen die ik van m'n lichaam vaststel te linken aan het al dan niet zwanger zijn en dat is echt lastig! Er niet te veel aan denken zegt m'n man dan! Ik heb ook moeite met het feit dat het probleem bij m'n man ligt, ik weet heel goed dat hij daar niets kan aan doen maar ergens neem ik het hem kwalijk ook al is dat niet mooi van me maar ik heb dat gevoel wel! Ik weet dat ook hij het erg vindt maar toch gaat hij er beter mee om dan ik! Ik wil dan dat hij beter op z'n voeding let en geen wijn drinkt en gezonder gaat leven maar dat zorgt dan ook wel eens voor conflicten! Zo ik voel me al een beetje opgelucht! Ik wens iedereen veel sterkte toe en laat ons hopen dat iedereen geholpen wordt om z'n kinderwens in vervulling te zien gaan! Samen staan we sterk! Groetjes
Het wachten moe!
-
JD
- Berichten: 1468
- Lid geworden op: 9 mei 2007, 16:04
Hallo,
Wachten duurt inderdaad lang!
Wij zijn gestopt met de pil in november 2005, maar aangezien ik na 2 maand nog niet ongesteld was, zijn we redelijk vlug in de medische mallemolen terechtgekomen. Ik heb het gevoel dat ik steeds in de toekomst leef, aftellen naar de volgende consultatie, aftellen naar de volgende eisprong, aftellen naar al dan niet menstrueren... en dat maand na maand!
Ik heb dan nog de pech dat ik zeer moeilijk te stimuleren ben (PCO) en als ik dan na ettelijke weken uiteindelijk een eisprong heb en niet zwanger blijk te zijn, blijven er meestal cystes achter, zodat ik weer moet wachten (eerst zonder pil, soms weer efkes aan de pil!)om opnieuw te starten tot deze verdwenen zijn.
Ik kan dus niet rekenen op een cyclus van rond de 30 dagen, meestal duurt dat bij mij 2 tot 3 keer zo lang!!
Zoals je ziet ligt het probleem dus bij mij en dat doet pijn, want ik kan mijn echtgenoot (voorlopig) niet het geluk geven papa te worden! Maar anderzijds ben ik wel blij dat het probleem bij mij ligt, ik denk dat ik het hem, hoe oneerlijk het ook zou zijn, op de een of andere manier ook zou verweten hebben. Misschien in gedachten, maar tijdens een emotionele crisis of ruzie misschien wel luidop... ik kan je dus perfect begrijpen.
Gelukkig heeft mijn man nog nooit, op geen enkele manier doorgestoken dat het probleem bij mij ligt.
Ik kan je helaas geen tips geven om je gedachten te verzetten, of om de tijd te doen vliegen... soms vergeet ik het efkes, maar dagelijks tel ik af naar de volgende stap... en dat nu al meer dan anderhalf jaar. Hoe lang kan een mens dat volhouden??
Wachten duurt inderdaad lang!
Wij zijn gestopt met de pil in november 2005, maar aangezien ik na 2 maand nog niet ongesteld was, zijn we redelijk vlug in de medische mallemolen terechtgekomen. Ik heb het gevoel dat ik steeds in de toekomst leef, aftellen naar de volgende consultatie, aftellen naar de volgende eisprong, aftellen naar al dan niet menstrueren... en dat maand na maand!
Ik heb dan nog de pech dat ik zeer moeilijk te stimuleren ben (PCO) en als ik dan na ettelijke weken uiteindelijk een eisprong heb en niet zwanger blijk te zijn, blijven er meestal cystes achter, zodat ik weer moet wachten (eerst zonder pil, soms weer efkes aan de pil!)om opnieuw te starten tot deze verdwenen zijn.
Ik kan dus niet rekenen op een cyclus van rond de 30 dagen, meestal duurt dat bij mij 2 tot 3 keer zo lang!!
Zoals je ziet ligt het probleem dus bij mij en dat doet pijn, want ik kan mijn echtgenoot (voorlopig) niet het geluk geven papa te worden! Maar anderzijds ben ik wel blij dat het probleem bij mij ligt, ik denk dat ik het hem, hoe oneerlijk het ook zou zijn, op de een of andere manier ook zou verweten hebben. Misschien in gedachten, maar tijdens een emotionele crisis of ruzie misschien wel luidop... ik kan je dus perfect begrijpen.
Gelukkig heeft mijn man nog nooit, op geen enkele manier doorgestoken dat het probleem bij mij ligt.
Ik kan je helaas geen tips geven om je gedachten te verzetten, of om de tijd te doen vliegen... soms vergeet ik het efkes, maar dagelijks tel ik af naar de volgende stap... en dat nu al meer dan anderhalf jaar. Hoe lang kan een mens dat volhouden??
-
wiespergoy
- Berichten: 10
- Lid geworden op: 16 juli 2007, 16:48
Het wachten moe
Hallo,
Ik ben blij dat ik niet alleen met die gedachte zit! Ik voelde me al schuldig dat ik het geschreven had want uiteindelijk kan m'n man daar niets aan doen! Maar het blijft toch moeilijk om het helemaal te vergeten omdat ik denk dat wij als mens altijd een zondebok willen vinden ookal weten we dat dat niet eerlijk en rechtvaardig is! Maar is het rechtvaardig dat wij zo'n moeite moeten doen om dat beetje geluk van een kindje te krijgen? Ik vraag me steeds af waarom wij? Waarom is dat geluk niet voor ons? Zoveel mensen die het ene kind na het andere krijgen, er bijna niet voor kunnen zorgen, en wij komen niet aan de beurt! Eerlijk is anders. Ik denk dan dat het niet voor ons is weggelegd. Vandaag ben ik ongesteld en het doet weer pijn dat het niet gelukt is, waarom toch? Weer beginnen tellen naar de volgende afspraak, weer die controles, afwachten,lukt het nu of is het weer voor niets geweest? Tegen niemand van je familie of vrienden kunnen zeggen waar je echt mee bezig bent om die rot opmerkingen van "je zult er nu toch eens aan moeten beginnen he", ze moesten eens weten dat m'n leven alleen nog maar daar rond draait! Probeer er niet aan te denken maar dat gaat gewoon niet!
Ik kan me voorstellen dat het voor jou nog moeilijker moet zijn, zeker als je niet regelmatig menstrueerd,en dat je dan toch met de gedachte rondloopt dat je misschien wel zwanger zou kunnen zijn en als dat dan niet zo is moet de ontgocheling nog zo groot zijn. En dat wachten ja daar kunnen we niet veel aan veranderen he! Maar we mogen de moed niet opgeven, het zal voor ons alle twee wel goed aflopen, hoe moeilijk we het nu ook hebben we zullen beloond worden daar hoop ik op! Een mens kan veel verdragen, en zeker wij vrouwen, er over schrijven lucht op en dat is al een goeie stap naar verwerking en dat moeten we blijven doen anders raken we in een dal waar we niet snel zullen uitraken en dan zal het niet meer gaan! Geef de moed niet op!Ik hoop dat we ooit tegen elkaar kunnen schrijven dat het gelukt is,maar in afwachting kunnen we ons hart eens luchten en vinden we nieuwe moed om verder te gaan met wat we bezig zijn! Begrepen worden voelt goed! Het beste!
Ik ben blij dat ik niet alleen met die gedachte zit! Ik voelde me al schuldig dat ik het geschreven had want uiteindelijk kan m'n man daar niets aan doen! Maar het blijft toch moeilijk om het helemaal te vergeten omdat ik denk dat wij als mens altijd een zondebok willen vinden ookal weten we dat dat niet eerlijk en rechtvaardig is! Maar is het rechtvaardig dat wij zo'n moeite moeten doen om dat beetje geluk van een kindje te krijgen? Ik vraag me steeds af waarom wij? Waarom is dat geluk niet voor ons? Zoveel mensen die het ene kind na het andere krijgen, er bijna niet voor kunnen zorgen, en wij komen niet aan de beurt! Eerlijk is anders. Ik denk dan dat het niet voor ons is weggelegd. Vandaag ben ik ongesteld en het doet weer pijn dat het niet gelukt is, waarom toch? Weer beginnen tellen naar de volgende afspraak, weer die controles, afwachten,lukt het nu of is het weer voor niets geweest? Tegen niemand van je familie of vrienden kunnen zeggen waar je echt mee bezig bent om die rot opmerkingen van "je zult er nu toch eens aan moeten beginnen he", ze moesten eens weten dat m'n leven alleen nog maar daar rond draait! Probeer er niet aan te denken maar dat gaat gewoon niet!
Ik kan me voorstellen dat het voor jou nog moeilijker moet zijn, zeker als je niet regelmatig menstrueerd,en dat je dan toch met de gedachte rondloopt dat je misschien wel zwanger zou kunnen zijn en als dat dan niet zo is moet de ontgocheling nog zo groot zijn. En dat wachten ja daar kunnen we niet veel aan veranderen he! Maar we mogen de moed niet opgeven, het zal voor ons alle twee wel goed aflopen, hoe moeilijk we het nu ook hebben we zullen beloond worden daar hoop ik op! Een mens kan veel verdragen, en zeker wij vrouwen, er over schrijven lucht op en dat is al een goeie stap naar verwerking en dat moeten we blijven doen anders raken we in een dal waar we niet snel zullen uitraken en dan zal het niet meer gaan! Geef de moed niet op!Ik hoop dat we ooit tegen elkaar kunnen schrijven dat het gelukt is,maar in afwachting kunnen we ons hart eens luchten en vinden we nieuwe moed om verder te gaan met wat we bezig zijn! Begrepen worden voelt goed! Het beste!
-
JD
- Berichten: 1468
- Lid geworden op: 9 mei 2007, 16:04
Hallo,
Wij zijn pas getrouwd en aangezien we al 30 zijn, verwacht iedereen dat we dus vlug aan kindjes zullen beginnen, zeker mijn grootouders die uitkijken naar hun eerste achterkleinkind... moesten ze eens weten dat we daar al meer dan anderhalf jaar mee bezig zijn, en 't is zoals je zegt: dag na dag. Ik heb het nog maar aan een paar mensen gezegd en wil dat zo houden, maar anderzijds zou ik er ook met iedereen over willen praten.
Tot nu toe hebben we nog geen rotte opmerkingen gekregen, maar al die meldingen van 'wij zijn zwanger' of 'weet je al dat de dochter van ... zwanger is' of 'mijn vriendin is onlangs grootmoeder geworden' ... doen zoveel pijn. Ook op ons trouwfeest waren er 2 koppels die ons in primeur hun blijde nieuws kwamen melden
. Het deed pijn, maar gelukkig had ik teveel afleiding om me te laten gaan. Achteraf, tijdens onze huwelijksreis en bij het nagenieten van onze mooiste dag, kwam dat donderwolkje ook wel steeds terug.
Ik heb dit jaar al 3 vriendinnen/nichten zien bevallen en er volgen er nog 5 dit jaar.
Wat het wachten voor mij betreft... ik word goed opgevolgd, zodat ik altijd vrij snel weet dat ik niet zwanger ben. En ook de weken daarna moet ik wekelijks of soms 2 keer per week op controle om de evolutie van de cystes op te volgen. En op het moment dat de cystes weg zijn en mag starten met de hormonen moet ik ook regelmatig op controle om te zijn hoe de eitjes groeien. Ik weet altijd wel waar ik aan toe ben, maar in tegenstelling tot anderen kan ik niet direct na mijn menstruatie opnieuw starten met hormonen omwille van de cystes en soms duurt het enkele weken tegen dat ze weg zijn. Ook wanneer ik opnieuw start met de hormonen lukt het niet altijd om op een dag of 14 Ã 16 tot een eisprong te komen.
Tot nu toe valt de ontgoocheling van niet zwanger te zijn wel mee, ik heb het vooral heel moeilijk met het feit dat mijn cyclus zo onvoorspelbaar is, dat er geen regelmaat in zit. Na anderhalf jaar zeer problematische en lange cycli te hebben gehad, was de laatste (met een nieuwe combinatie hormonen) een succes: na 16 dagen eisprong, IUI en na 12 dagen ongesteld. Ik vond hierin moed, als alle cycli zo zouden verlopen, dat kregen we toch (regelmatig) eerlijke kansen om zwanger te worden. Vol goede moed ging ik dus op controle om opnieuw te starten met mijn hormoonbehandeling... bleek ik cystes te hebben. Dan maar een weekje wachten, dan zouden deze wel weg zijn... was natuurlijk niet het geval... nog een weekje wachten... vanavond mag ik dus op controle om te zien of ze nu weg zijn. Ik bereid me voor op het ergste, dat ze er dus nog zitten en ik dus weer met de pil zal moeten starten voor 2 weken...
In die tijdspanne heeft iemand anders er alweer een cyclus op zitten en heeft die een eerlijke kans gehad... en dat maakt me zo verdrietig, dat lange wachten op die verdomde eisprong (om dan nog maar te zwijgen van de lange periode dat ik om de paar dagen op controle moet en de financiële gevolgen...)
Sorry voor het vele blabla, misschien te gedetailleerd en te moeilijk te begrijpen zo op papier, maar dit is inderdaad een van de weinige kanalen waar je ongestoord je gevoelens los kan laten. Zelfs bij mijn man lukt het niet zo goed, want uiteindelijk zeg je toch steeds hetzelfde tegen elkaar...
Dus aan iedereen die dit leest, bedankt en ik wens iedereen veel succes en doorzettingsvermogen.
Wij zijn pas getrouwd en aangezien we al 30 zijn, verwacht iedereen dat we dus vlug aan kindjes zullen beginnen, zeker mijn grootouders die uitkijken naar hun eerste achterkleinkind... moesten ze eens weten dat we daar al meer dan anderhalf jaar mee bezig zijn, en 't is zoals je zegt: dag na dag. Ik heb het nog maar aan een paar mensen gezegd en wil dat zo houden, maar anderzijds zou ik er ook met iedereen over willen praten.
Tot nu toe hebben we nog geen rotte opmerkingen gekregen, maar al die meldingen van 'wij zijn zwanger' of 'weet je al dat de dochter van ... zwanger is' of 'mijn vriendin is onlangs grootmoeder geworden' ... doen zoveel pijn. Ook op ons trouwfeest waren er 2 koppels die ons in primeur hun blijde nieuws kwamen melden
. Het deed pijn, maar gelukkig had ik teveel afleiding om me te laten gaan. Achteraf, tijdens onze huwelijksreis en bij het nagenieten van onze mooiste dag, kwam dat donderwolkje ook wel steeds terug.Ik heb dit jaar al 3 vriendinnen/nichten zien bevallen en er volgen er nog 5 dit jaar.
Wat het wachten voor mij betreft... ik word goed opgevolgd, zodat ik altijd vrij snel weet dat ik niet zwanger ben. En ook de weken daarna moet ik wekelijks of soms 2 keer per week op controle om de evolutie van de cystes op te volgen. En op het moment dat de cystes weg zijn en mag starten met de hormonen moet ik ook regelmatig op controle om te zijn hoe de eitjes groeien. Ik weet altijd wel waar ik aan toe ben, maar in tegenstelling tot anderen kan ik niet direct na mijn menstruatie opnieuw starten met hormonen omwille van de cystes en soms duurt het enkele weken tegen dat ze weg zijn. Ook wanneer ik opnieuw start met de hormonen lukt het niet altijd om op een dag of 14 Ã 16 tot een eisprong te komen.
Tot nu toe valt de ontgoocheling van niet zwanger te zijn wel mee, ik heb het vooral heel moeilijk met het feit dat mijn cyclus zo onvoorspelbaar is, dat er geen regelmaat in zit. Na anderhalf jaar zeer problematische en lange cycli te hebben gehad, was de laatste (met een nieuwe combinatie hormonen) een succes: na 16 dagen eisprong, IUI en na 12 dagen ongesteld. Ik vond hierin moed, als alle cycli zo zouden verlopen, dat kregen we toch (regelmatig) eerlijke kansen om zwanger te worden. Vol goede moed ging ik dus op controle om opnieuw te starten met mijn hormoonbehandeling... bleek ik cystes te hebben. Dan maar een weekje wachten, dan zouden deze wel weg zijn... was natuurlijk niet het geval... nog een weekje wachten... vanavond mag ik dus op controle om te zien of ze nu weg zijn. Ik bereid me voor op het ergste, dat ze er dus nog zitten en ik dus weer met de pil zal moeten starten voor 2 weken...
In die tijdspanne heeft iemand anders er alweer een cyclus op zitten en heeft die een eerlijke kans gehad... en dat maakt me zo verdrietig, dat lange wachten op die verdomde eisprong (om dan nog maar te zwijgen van de lange periode dat ik om de paar dagen op controle moet en de financiële gevolgen...)
Sorry voor het vele blabla, misschien te gedetailleerd en te moeilijk te begrijpen zo op papier, maar dit is inderdaad een van de weinige kanalen waar je ongestoord je gevoelens los kan laten. Zelfs bij mijn man lukt het niet zo goed, want uiteindelijk zeg je toch steeds hetzelfde tegen elkaar...
Dus aan iedereen die dit leest, bedankt en ik wens iedereen veel succes en doorzettingsvermogen.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 12 gasten