gesprekspartner

[marjan]

[Silvie]

Ik heb deze site ook gisteren op nieuws gehoord en kom ook maar eens even kijken.
Wij zijn zoals Marjan ook net gestart met onze derde IUI en morgen of overmorgen is weeral de inseminatie.
Ben eigenlijk nog maar net bekomen van de vorige IUI en nu is het weeral zover.
Dit is de eerste keer dat ik zelf eens deelneem aan een forum, maar denk dat wel leuk kan zijn om gedachten en ervaringen uit te wisselen met mensen die een gelijkaardige positie zitten.

[Ingeborg]

Marjan en silvie...fijn dat jullie deze site vonden! Het kan zo goed doen elkaar bij elke poging te steunen, want als er écht iemand is die je begrijpt is het iemand die in hetzelfde schuitje zit hé...
Het is fijn om elkaar te onderstuenen en idere keer mee te leven...hopende dat jullie snel elkaars grote vreugde kunnen delen!!

Marjan, hoever je ook staat in je fertiliteits'gang'....iedereen mag klagen...want het is gewoon zwaar, welke behandeling je ook ondergaat...je hebt verdriet, je bent onzeker...ik herken het zo!!

Silvie, ik vergeleek het altijd met een ladder die je opklimt, op weg naar de roze wolk, en dan net als je bovenaan bent, (en soms als je dan wat overtijd bent, al een teen op de roze wolk), donder je er keihard vanaf!! Dan met blauwe plekken en veel pijn weer die ladder op...
Wij zijn gewoon superwezens dat we dit allemaal aankunnen hé..

Sterkte, moed, hoop!!
Ingeborg
(ex-ICSI-patient)

[Bieke]

Hallo

Ik ben Bieke (26) en sinds bijna 2 jaar getrouwd met Noël (29).
Wij hebben al een kinderwens van voor ons huwelijk en hebben nu in januari onze eerste IUI-poging achter de rug (gestimuleerde cyclus met Clomid en Pregnyl).

De inseminatie vond plaats op zondag 21/01/2007 (Pregnyl gespoten 19/01/2007). Dus eigenlijk zou ik zondag 04/02/2007 in principe ongesteld moeten zijn (al hoop ik natuurlijk heel erg van niet).

De zwangerschapstest zou dan woensdag of donderdag gebeuren.

Enerzijds kijken we erg uit naar wat ons te wachten staat, anderzijds zijn we ook wel bang voor de teleurstellingen enz. Erg dubbel allemaal...

Ik wens iedereen hier heel veel sterkte en vooral succes toe in alles wat jullie ondernemen!!!

Groetjes
Bieke

[Silvie]

Hoi

De uitleg over de roze wolk is wel heel goed beschreven. Bij mij is de roze wolk telkens maar heel klein, maar wel heel hoog. Nu heb ik weer volop moed (ook beetje hoop) voor de nieuwe poging hoor.

Bieke, dat wordt een spannend weekend voor je. Bij mij mag ik in ziekenhuis Middelheim steeds exact na viertien dagen een bloedproef laten doen om te kijken of ik zwanger ben. Na twee weken kunnen ze het HCG hormoon al detecteren in uw bloed. Ik neem vanaf de dag na de inseminatie ook utrogestan (bolletjes om op te steken om de innesteling te bevorderen) en deze kunnen de maandstonden één à twee dagen uitstellen. Maar de afspraken hierover zullen wel overal verschillend kunnen zijn.
Ik wens je alvast véél succes.

Ik had nog een andere vraag. Ik spuit menopur en dan volgt de pregnyl spuit. Ik heb al gehoord dat sommige vrouwen ongeveer zes dagen nà de inseminatie nog een spuit pregnyl krijgen. Dit zou de innesteling bevorderen. Heeft iemand van jullie hier al ervaring mee? Ik krijg maar één spuit pregnyl, maar wil natuurlijk ook een tweede indien dit inderdaad de innesteling zou bevorderen.

Silvie (30 jaar)

[DVO webmaster]

hey sylvie,

ik heb tijdens 2 van mijn zes IVF pogingen een nabehandeling met pregnyl gekregen. Volgens mijn gyne lieten ze de keuze Utrogestan of Pregnyl afhangen van het aantal eicellen. Minder dan tien, dan stelde mijn gyne pregnyl voor. Meer dan 10 moest ik Utrogestan nemen, omdat pregnyl dan te risicovol zou zijn (overstimulatie).

Ik spreek nu wel van al een viertal jaar geleden.

Ik heb na die twee keer nooit meer pregnyl willen nemen, omdat ik daar steeds van overtijd ging. Met utrogestan werd ik netjes 14 dagen na de punctie ongesteld en moest ik die vreselijk spannende bloedtest niet meer echt afwachten. Mijn lichaam liet me zelf weten dat het niet gelukt was.

Kortom, voor mijn gyne waren de ondersteuningskansen van Utrogestan en pregnyl gelijk.

(nog een klein nadeel aan pregnyl is dat je later moet testen en zeker geen thuistest mag doen. pregnyl bevat immers hcg/zwangerschapshormoon en kan een valse positieve test geven)

Succes
Marijke

[liesje000]

Hallo allemaal,

Oef eindelijk lotgenoten.....Inderdaad de kuur met clomid en pregnyl zijn niet te onderschatten. Ik wist niet dat het zo een impact kon hebben op een persoon. De roetsjbaan waarop je terechtkomt is echt met ups en downs. Mijn vrienden vertelden met rechtuit dat ik niet meer dezelfde was als voorheen. Ze hadden gelijk, maar anderzijds deed het ook heel erg pijn. Je verliest gewoon de controle over jezelf. Na 6 vruchteloze behandelingen met IUI gaan we volgende maand op gesprek voor een IVF behandeling. Weer een nieuw tijdperk.
Heel veel sterkte aan iedereen en hopelijk kunnen we een troost zijn voor elkaar.

Liesje

[sandra]

hey Sylvie..

Ik heb enkel een spuit Pregnyl gekregen 48 voor de pickup.. Na de terugplaatsing heb ik dan Utrogestan moeten nemen.

We hebben een zoontje van 18 maand , na een laatste terugplaatsing van onze laatste cryo.. Hij is trouwens een schat van een eskimoken..
Zoals onze dochter van 7 trouwens.. (spontane, onverklaarbare zwangerschap)..

Groetjes

ps.. voor diegenen die willen... ik wil altijd vraagjes beantwoorden hoor. Ik heb gedurende enkele jaren de hele molen doorlopen..

[Iris]

Ik heb een beetje hetzelfde gevoel als Marjan (heb ik al het recht om te klagen, terwijl anderen al een veel langere weg afgelegd hebben?). We hebben nog maar één (mislukte) KI achter de rug (ondersteund met Pergotime, Pregnyl en Utrogestan). De tweede poging hebben we moeten stoppen omdat op dag 10 'mijn eitjes al gesprongen waren'. Volgende keer dus wat vroeger gaan voor een echografie.

Bij de voorafgaande onderzoeken had ik het vooral lichamelijk moeilijk. Een standaardbezoek aan de gyne vond ik al verschrikkelijk, laat staan onderzoeken met onmogelijke namen als hysterosalpingografie... Vandaar dat ik ook hoop dat IVF niet nodig zal zijn, want dat zal wel wat anders zijn dan KI.

Ondertussen vind ik het echter vooral emotioneel zwaar. Moest ik kunnen, ik zou alles laten vallen om alleen nog maar hiermee bezig te zijn. Ik besef echter dat dat niet kan, vooral door de lange periodes van wachten. Nu alweer twee weken wachten tot de volgende maandstonden.
Ook het voortdurend geconfronteerd worden met kinderen en zwangere vrouwen (mijn man en ik staan allebei in het onderwijs, dus veel vrouwen, dus veel zwangerschappen), of mensen die vragen wanneer wij er eindelijk eens aan gaan beginnen, ... kan mij de ene keer boos en de andere keer verdrietig maken.

Behalve mijn ouders en de directie (uiteraard om praktische redenen), is niemand op de hoogte van onze problemen. Hebben jullie iemand in vertrouwen genomen?

[marjan]

Beste Iris, het is heel moeilijk om een goede gesprekspartner te vinden... Veel mensen lachen het in het begin een beetje weg, zeker als je nog niet ver in de behandeling staat, zoals ovulatie inductie of IUI "Och, er zijn er zoveel, het komt wel goed" en anderen kunnen er niet mee overweg omdat je opnieuw verdrietig bent en ze je in wezen niet kunnen helpen. Je verwacht ook helemaal niet van sommige mensen dat ze je niet begrijpen (zoals je moeder of je beste vriendin)... Het is ook niet eenvoudig omdat je niet weet hoelang de hele situatie zal duren: soms kan je het vervelend vinden dat je het van bij het begin aan mensen vertelde en je je later "verplicht" voelt te antwoorden wanneer ze vragen naar je probleem. Ook op het werk let je best op voor wat een eventuele "sensatie" zou kunnen worden: "En hoever sta je nu al? Wat heeft de gyne gezegd?" of voor mogelijke gesprekken achter je rug : "Och ja, en marjan, dat schaap, ziet toch af...". Mijn persoonlijke ervaring zegt dat je dus best oplet tegen wie je wat zegt. Ik ben er echter wel volledig van overtuigd dat je je verhaal MOET kunnen delen. Kies een vriend/vriendin die je begrijpt en waarbij je terecht kan; tegelijk ook iemand die je NIET alle dagen ziet (soms heb je gewoon geen zin om erover te praten). Laat een ballonnetje op over hoe hij of zij reageert op (in)fertiliteitsproblematiek. Op de website staat een hele mooie tekst over je geheim vertellen bij "verwerken" en dan links "je omgeving". Als ik me niet vergis staat hierover ook een tekstje bij "delen". Ik hoop dat je ook hier op het forum je verhaal kwijt kan en steun vindt.

[Yone]

Wij hebben 3 IUI-pogingen gehad en zijn nu bezig aan de 2e keer IVF (maandag pick-up).
Ik vond de IUI heel zwaar! Ik heb het altijd als repetitie gezien op IVF.
De gynaecoloog kon ons meestal pas rond 23u ontvangen (omdat je overal tussen moet geschoven worden). Mijn man is vrachtwagenchauffeur en als hij niet in Kortrijk kon zijn voor zijn "bijdrage" dan ging ik hem halen... De laatste keer ben ik van Kortrijk naar Oostkamp gereden, terug naar Kortrijk, daar vulde hij zijn potje, terug naar Oostkamp, en ik dan tenslotte weer naar Kortrijk! Toen hebben we besloten dat dit enkel maar voor extra stress zorgt. De openingsuren van het labo in Kortrijk waren trouwens heel beperkt.
Bij IVF heb je het gevoel dat het wel de moeite is om een halve dag niet op het werk te verschijnen.
Ik ben voor de eerste IVF naar Roeselare geweest, en daar moest ik om de 2 dagen gaan voor bloed en echo. Nu zitten we in 't UZ in Gent en daar ben ik maar 2 keer op controle moeten gaan en maar 1 keer bloed geprikt! Op den duur heb je echt genoeg van al die naalden!!!
Wij hebben de eerste keer onze familie op de hoogte gebracht, maar we waren zo teleurgesteld in hun "beperkte" interesse (ook wel omdat ze niet weten hoe te reageren) dat we dit deze keer niet hebben gedaan. Er zijn wel veel vrienden en collega's op de hoogte. Van die mensen eis je minder medeleven, dus is er ook minder teleurstelling!
Ik heb er (nog) niet echt een probleem mee als ik anderen zwanger zie en ik kan nog steeds genieten van een baby in mijn armen, maar ik begin echt wel te verlangen om zelf zwanger te zijn. Vorig jaar dacht ik meer van "we zien wel"...

[Silvie]

Toen mijn vriend en ik anderhalf jaar geleden aan kinderen begonnen, heb ik dat spijtig genoeg tegen veel vrienden en familie gezegd. Ik was zo blij dat we er eindelijk (en dan vooral mijn vriend) klaar voor waren en wilde dat delen met vriendinnen. Nu heb ik er soms al wel spijt van gehad. Ze weten dat we ondertussen aan onze derde IUI poging met menopur (na zes mislukte behandelingen met clomid) bezig zijn. Ik heb het emotioneel ook al heel moeilijk gehad. Ik zou soms ook wel alleen met 'zwanger worden' willen bezig zijn, omdat alle andere dagelijkse zaken (zoals werk, ons huis verder af werken,...) ook veel energie vragen. Maar dat kan natuurlijk niet. Je moet gewoon verder. Toen een goede vriendin na drie maanden proberen, zwanger werd, had ik het heel moeilijk. Ik heb echt geprobeerd om blij voor haar te zijn. Ik vroeg telkens hoe het met haar ging, en hoorde naar haar verhalen over misselijke en moe zijn... Maar geen enkele keer vroeg zij aan mij hoe het met mijn behandelingen ging. En hoe ik me voelde bij haar zwangerschap. Na een tijdje begon ze mij te mijden. Toen ik vroeg waarom, vertelde ze me dat ze mij verwijtte dat ik niet blij genoeg voor haar was. Ze voelde dat ik jaloers was en vond dat niet kunnen... Sommige mensen beseffen gewoon niet hoe moeilijk vruchtbaarheidsproblemen zijn en kunnen de meest groffe en domme dingen zeggen.
Andere vriendinnen proberen er wel voor mij te zijn, maar toch merk ik dat ze me vaak niet begrijpen. Ik spreek de laatste tijd met nog maar een paar vriendinnen over mijn gevoelens rond de behandelingen, omdat zij er zelf ook mee bezig zijn. Ik verwijt mijn andere vriendinnen niets, want ze bedoelen het niet slecht.
Ik probeer de laatste tijd mijn gevoelens wat onder controle te houden, en ook tegenover zwangere vrouwen me minder slecht te voelen. Zij weten niet dat ze mij kwetsen met uitspraken zoals 'zwanger worden is makkelijk, maar bevallen...' Of jij kan dat nog niet weten want je hebt geen kinderen... Zij zullen ook wel hun eigen problemen hebben, denk ik dan maar.
Ik wens jullie allen nog veel succes en zoals ik tegen mezelf ook zeg: 2007 wordt HET jaar dat het ook voor ons zal lukken!!!

[liesje000]

Hoi Iris,

Ik kan me helemaal vinden in jouw verhaal. Ik sta namelijk ook in het onderwijs (kleuters). Ik word ook elke dag geconfronteerd met mama's met een dikke buik en kleine ukken. Ik krijg dan ook heel vaak te horen en nog geen tweede? Ik heb tot nog toe ook enkel mijn ouders, directie en beste vrienden van de hele zaak op de hoogte gebracht. Gelukkig kan ik op mijn werk op heel veel steun rekenen van directie en collega's. Ik kan mij voorstellen dat dit voor heel veel mensen soms heel moeilijk is om op je werk vrij te krijgen om weer maar eens te moeten gaan voor een behandeling. Ik ben afgelopen jaar ook enkele weken thuis gebleven, daar de behandeling met clomid mij zo in een put had geduwd. Ik kon geen confrontatie meer aan met eender wie. Ik ben dan ook zeer blij dat dit item via de media in de schijnwerpers werd gezet, want heel veel mensen weten echt niet wat vruchtbaarheidsbehandelingen inhoud. Nu kunnen we eindelijk onze verhalen eens aan elkaar kwijt in plaats van ze telkens alleen te moeten verwerken.

[Iris]

Ik ben afgelopen jaar ook enkele weken thuis gebleven, daar de behandeling met clomid mij zo in een put had geduwd. Ik kon geen confrontatie meer aan met eender wie.

De medicatie die ik moet nemen, is blijkbaar niet zo zwaar. Toch ben ik soms bang om af te spreken met mensen die ik lange tijd niet gezien heb, want wie weet welk heuglijk nieuws zij te vertellen hebben? Ik vind dit van mezelf wel nogal verachtelijk, want uiteindelijk heeft iedereen recht op een kind en weet je bovendien niet wat dat koppel allemaal heeft doorstaan. Of zoals Silvie al formuleerde: iedereen heeft zijn problemen. Bij anderen lijkt alles perfect te lopen, maar dat zullen ze ook wel van ons denken zeker

Bedankt voor jullie reacties. Ik hoop, net als Liesje, dat we elkaar via deze weg steun kunnen geven.

[Bieke]

Hallo Sylvie

Sorry dat ik pas nu reageer maar gisteren ben ik niet achter de computer geraakt.

Het is inderdaad een erg spannend weekend. Vandaag zijn we 14 dagen na de IUI en ik zou dus eigenlijk vandaag ongesteld moeten worden... (Maar heb me ook laten vertellen dat dit evengoed één van de volgende dagen kan zijn...)
In elk geval: tot nu toe geen menstruatie te bespeuren... Nu wordt het echt wel spannend. Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat. Ik kan in elk geval momenteel niet zeggen dat ik me zwanger voel maar ik heb ook geen 'menstruatiesymptomen' momenteel.

By the way: ik ben in behandeling in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen.
Daar zeggen ze dat je voor de bloedtest als volgt moet rekenen: 14 dagen + 2 à 3 dagen bijtellen. Dus eigenlijk op dag 16 à 17 na de IUI.
Da's dus dinsdag of woensdag.

Ik hou jullie op de hoogte.

Wat die 2de Pregnylspuit betreft: ik heb ook al gehoord dat dit gedaan wordt maar heb er zelf geen ervaring mee. Mijn baarmoederslijm wordt altijd heel dik van zichzelf.

@ Marijke: Marijke, jij beschikt blijkbaar over andere gegevens betreffende Pregnyl en testen. In het ziekenhuis hebben ze me gezegd dat de Pregnyl ongeveer een 10-tal dagen in je lichaam kan blijven zitten. Na die 10 dagen zouden er geen sporen meer van te vinden zijn (heb dat gevraagd in het ziekenhuis ivm het testen op dag 14).

Tot gauw allemaal en heel veel succes!!!

Ik duim voor jullie.

Bieke (26 jaar)