gevoelens van jaloezie

[Nessa]

Hallo,

Mijn vriend en ik zijn sinds december 2006 aan het proberen, zonder succes. Gisteren en eergisteren opnieuw een IUI laten doen (3e poging). Nu dus weer afwachten. En vooral proberen om niet te veel te hopen.

Vanmorgen een mailtje van een excollega...met foto's van haar één week oud dochtertje. Prachtig! Ik ben superblij voor haar maar tegelijkertijd ben ik ook stikjaloers. Ik voel mij hier echt niet goed bij. Herkennen jullie die tweestrijd tussen blij zijn voor een ander en tegelijkertijd jaloers zijn op die ander? Hoe gaan jullie hiermee om?

Groetjes,
Nessa

[feliz]

dag Nessa,

ik begrijp je maar al te goed. We zijn al 2 jaar op het verkeerde pad en in mijn vriendenkring en werkomgeving zijn er constant zwangerschappen en bevallingen.
En inderdaad ... het zijn prachtige baby'tjes ... je gunt het die mensen écht ... maar het doet toch zo'n pijn dat het voor jezelf niet lukt ...
Ik ben nu zelf eventjes thuis omdat de emotionele druk en de stress op het werk een beetje te veel werd en ondertussen heb ik me voorgenomen om het allemaal een beetje te proberen relativeren ... als het ooit lukt, wordt het gewoon een superbaby !
We moeten de moed erin houden en soms gewoon een paar maanden verder kijken en hopen dat het allemaal goedkomt. Maar het is niet altijd makkelijk hé !

[fiete]

ik begrijp wat je voelt :, ik ben 32 en we proberen ook al van november 2006.Elke maand krijg ik ook wel een telefoontje van vriendinnen die zwanger zijn.Vorige maand ging ik naar een feestje en iedereen zat daar met een pasgeboren kind of was zwanger ik werd er echt gek van.Het is nu al zo ver gekomen dat we niet meer naar een babyborrel gaan, geen zin meer in de babyp shows.
En of het allemaal niet erg genoeg is ging ik vorige week naar de gynaecoloog voor echo om dan inseminatie in AZ brugge te laten doen, ik had na de menstruaties wel blijvende bloedingen en hevige buikkrampen en pijnlijke borsten, bleek dat ik zwanger was maar een miskraam aan het doen ben.
Maar ik geef de hoop niet op als ik al 1 keer spontaan zwanger geworden ben zal het nog wel eens lukken zeker.
De hoop niet opgeven meiden we houden ons sterk!!!!

groetjes Sofie

[florence]

bij mij net hetzelfde. bezig sedert september 2006 en ondertussen al 3 miskramen gehad.
mijn jaloezie is ook altijd groot geweest toen er weer eens eentje kwam vertellen dat ze zwanger was maar het begint wel heel erg te worden nu.. ik moet toegeven dat ik het de mensen soms zelfs niet meer gun.. heel erg vind ik dat maar ik kan er niks aan doen. in het bedrijf waar ik werd zijn we met zo'n 550 mensen waarvan ongeveer 70% vrouwen. overal waar ik loop kom ik zwangere vrouwen tegen en iedere dag wordt er wel een mailtje verstuurd met 'blijde geboorte' als subject. het is om zot van te worden, echt waar.
nu ja, het enige wat we vooral niet mogen doen is de hoop verliezen. vanmiddag weet ik of ik vanavond pregnyl mag spuiten en dan hoogstwschlk morgen inseminatie. de 4de keer nu (1st keer met clomid).
veel sterkte aan iedereen!

[florence]

Sofie, ik heb je een PM verstuurd

[lieftje]

Hoi iedereen

Ik ben nieuw op dit forum... Wij zijn sinds november 2006 bezig om zwanger te geraken maar tot hiertoe zonder veel succes. Ik herken perfect jullie reacties op zwangere mensen in onze omgeving. Soms schaam ik mij wel over mijn jaloerse gedachten omdat ik weet dat iedereen het recht heeft om een klein wonder op de wereld te zetten maar bij sommige mensen is het echt heel pijnlijk om ze zwanger te zien... een collega van mij is 2 maanden geleden bevallen van een zoontje en dat vooral omdat haar man graag kinderen wil. En wij kijken zo uit naar een zwangerschap! Vorige maand heeft mijn jongere zus mij verteld dat ze ook aan kinderen wil beginnen. Sindsdien zit ik echt in de put... natuurlijk gun ik het haar maar ik denk nie dat ik het aankan als ze mij volgende maand komt vertellen dat ze zwanger is. Ik zou dolgraag eerst moeder worden voor ik meter word! We kunnen alleen maar doorgaan en de moed erin houden! Ooit is het onze beurt meiden!

Groetjes

[mimi]

Hallo iedereen

Ook wij zijn al twee jaar aan het proberen en het begint heel erg door te wegen. Ik sta vaak versteld als ik op het forum leest van iemand die bijvoorbeeld vijf jaar bezig is. Ik kan mij echt niet voorstellen dat het nog zolang zou duren. Onvruchtbaarheid vind ik iets waar de mensen te weinig rekening mee houden. Ik heb geleerd in de voorbije jaar dat nooit nog aan iemand te vragen. Ik weet dat men dat goed bedoelt, maar het komt zo hard aan. Hoeveel word je niet aangesproken van: 'nog geen baby op komst'. Ik ben daar achteraf echt mottig van, dat kwetst.

Via het forum heb ik geleerd dat ik niet alleen ben die het vaak moeilijk heeft (dat was wat ik altijd dacht), integendeel, ik denk dat we allen eens een dipje hebben. Wanneer ik een zwangere vrouw zie, focus ik mijn ogen tegenwoordig op iets anders, ik negeer het. Als ik dan gepasseerd ben denk ik altijd: Eigenlijk weet je wel niet hoe die zwanger is geraakt, misschien heeft deze vrouw hetzelfde ivf pad moeten bewandelen als wij...

Groetjes