Ik heb het er zo moeillijk mee.

[Loeki]

Ik heb geleerd dat ik niet altijd de rots in de branding hoef te zijn (of niet, hihi). Nog altijd probeer ik alles op mijn eigen schouders te nemen en mijn ventje zoveel mogelijk te ontlasten. En dokters leren vertrouwen, dat moet ik ook nog, hoewel het al stukken beter gaat (maar sinds de cysten weer bergaf, haha).

Ik heb zelfs tot op de dag van vandaag soms twijfels of ik wel kinderen wil. Dat klinkt misschien vreemd, of niet, we hebben het er in een ander topic ook nog eens over gehad. Het is meer een gevoel van "komen ze er niet, dan is dat maar zo, life goes on". Dus ja, bij mijn eerste IUI heb ik wel eens een moment gehad "stel u voor dat ik echt zwanger ben, wat dan". Tzijn op het eerste zicht allemaal rare twijfels, maar als je erover doordenkt, is het inderdaad allemaal pure bescherming. Ik die mezelf probeer wijs te maken dat het allemaal zo belangrijk niet is, als er geen kinderen komen, ga je toch gewoon lekker veel met vakantie?

En aja, als iemand nog eens zegt "het leven is toch niet eerlijk", dan zeg ik gewoon "nee, inderdaad niet, wie heeft ooit gezegd dat dat wel zo zou zijn". Het zal zijn zoals het zal zijn, op een gegeven moment moet je het loslaten, en aanvaarden dat je nu eenmaal alles doet wat je kan doen.

We gaan er gewoon voor hé.

[Tammyke]

Amaai Bokje en Loeki wat een wijze woorden allemaal, maar ik herken mezelf ook héél erg in jullie precies.
Wat ik vooral moeten leren heb en dat is met alles zo met mij, is hulp aanvaarden..
Ik ben een super zorgzaam iemand, iemand die steeds voor iedereen doet wat ik kan. ( ondertussen heb ik ook wel geleerd wie iets terug doet hoor )

Ik heb echt problemen met hulp aanvaarden en ik heb nu voor mezelf uitgemaakt, dat hoe dan ook iedereen wel eens hulp kan gebruiken. Het is niet iets om me over te schamen, het leven bestaat nu eenmaal uit geven en nemen. Ik geef en wil niets terug en op den duur heb je het gevoel dat je alleen op de werkld bent. Alleen al hier even mijn verhaal komen vertellen, heeft zoveel losgemaakt met mij. Ik voel hier zoveel begrip en steun, van mensen die ik niet ken, maar juist omdat wij hetzelfde meemaken begrijpen we elkaar.

Ik wist zelf ook niet van mezelf dat ik zo sterk was, dat ik de ene dag down ben, omdat het weer niet gelukt is, maar de andere dag er met volle moed weer door kan gaan.
Ik hou net als jij Loeki ook veel voor mezelf, om mijn vriend een beetje te sparen, maar soms doet het zo goed om uw gevoelens toch te laten gaan en te zeggen wat je denkt en voelt.

En inderdaad het denken van; hmm zou ik wel een kind willen? Dat is er bij mij ook geweest, maar dat moedergevoel is zo oersterk, dat je nu al (voor dat kind gemaakt is) er gewoon alles maar dan ook alles voor zou willen doen.
Ik kan nu mijn hormonen soms niet meester en ik heb ergens wel bang hoe ik ga reageren op die clomid en zo, maar ik heb het ervoor over.
We slaan er ons wel door!

Binnen x aantal tijd zijn we allemaal wel zwanger en dan denken we niet meer terug aan die pijn, die teleurstellingen, die down momenten,...
Het moment dat we dat kindje vasthebben, zullen we allemaal denken: HET WAS HET ECHT ALLEMAAL WAARD!

Aan zulke dingen hou ik me vast.

Loeki, ik hoop dat je er snel aan kan beginnen en dat alles voor de rest vlot verloopt.

Bokje, we zien wel wat de resultaten zeggen de 6de, maar stieken duim ik toch heel erg mee dat alles pos is.

[Havanne]

Bokje,

We kunnen samen aftellen, ik moet ook op 6 oktober naar de prik voor het verdict. Tis mijn 2de IUI.

Sexen op commando das frustrerend en ons zelfvertrouwen lag in een deuk. De IUI verhoogt niet alleen de kans op zwangerschap bij ons, hij brengt ook rust in onze relatie. Het doel is nog steeds hetzelfde, hoe dit te bereiken is anders.

[Tammyke]

Veel succes Havanne!
Ik hoorde dat de dokter in oktober in verlof is, dus ik weet niet wanneer hier alles kan beginnen.
Idd dat sexen op commando, pff dat is ook niet aan mij besteed hoor.

Fijn weekend allemaal!

[Loeki]

Veel wijze woorden voor een ander ja, maar hier is toch ook nog wat werk aan de winkel zenne, lol. Tgaat allemaal niet vanzelf he (of toch... ).

Dat sexen op commando hebben we ook een draai een gegeven. Is ook iets waar je om mee moet leren gaan hé. Sexen om een kindje te maken heeft trouwens wel iets "extra", vind ik.

[wat is er mis?]

Dank jullie allemaal om te duimen voor mij. Havanne ik duim ook voor jou!

En wat jullie zeggen over jullie gevoelens voor zichzelf te houden, dat is bij mij niet anders. Het ligt niet in mijn aard om mijn gevoelens te tonen, dat is het nooit geweest. Ik laat het mezelf niet toe. Ik mag niet wenen, ik mag niet tonen waar ik zwak ben. Maar dit afgelopen jaar, heb ik toch gemerkt dat het een uitdaging is. Het is een uitdaging om je gevoelens voor jezelf te houden. Maar tot nu toe is het me (bijna) altijd gelukt. En Tammy, ja ook wij hebben behoefte om onze gevoelens te uiten. En als dat niet kan bij onze vriend (omdat we het zelf niet kunnen, omdat we hem niet willen belasten) of anderen uit onze directe omgeving (omdat ze toch niet zll snappen hoe het voelt, omdat we het onszelf niet toelaten of wat dan ook), dan moeten we het ergens anders zoeken. En de verdwaalde ooievaar is daar een belangrijke uitlaatklep voor. Hier begrijpt iedereen je. Maar voor mij is ook mijn blog een belangrijke uitlaatklep. Nu, na meer dan een jaar onrust, heb ik ook eindelijk een beetje rust gevonden. Ik berust in wat er komt. Hoelang ik dit ga volhouden is wel de vraag. Maar voorlopig voel ik me goed . Ik wens jullie allemaal dit gevoel toe.

Loeki, dat je nog steeds je twijfels hebt, heb ik ook hoor. Het is normaal (denk ik toch). En ok, het klinkt vreemd en nee het is niet te begrijpen. Zelfs ik begrijp het niet. Het enigste dat ik kan bedenken is dat het uit zelfbescherming komt. Iedereen kan altijd redenen bedenken waarom ze (nog) niet klaar zijn voor kinderen. Ik heb er verschillende in ieder geval en ik WIL deze nog niet opgeven.

En Tammy, ook ik had een beetje "angst" voor het effect van Clomid (alé in mijn geval Pergotime maar is krak hetzelfde). Ik merk er helemaal niets van, of toch althans geen overduidelijke symptomen (en ook heb last van de hormoonveranderingen anders, ik kan echt wel kregelig zijn). Ook van de Utrogestan merk ik helemaal niets. Het is alleen een "vieze" boel onderaan .

Maar Tammy, vergeten wat ik "meegemaakt" heb zal ik nooit. Het heeft een te sterke impact gehad op mij. En eigenlijk wil ik het ook niet vergeten, net omwille van de lessen die ik eruit geleerd heb. Het heeft me enorm veranderd van idee over bepaalde cruciale dingen. Ik kan alles veel beter in perspectief zetten en bepaalde dingen beter relativeren. Lessen die ik niet kwijt wil. Maar wat je zegt dat ik het allemaal waard zal vinden, dat klopt als een bus. De "pijn" die we moeten doorstaan hebben zullen we denk ik niet compleet vergeten, maar de lach (en de traan) van ons kind zal het wel doen vervagen. Dat is een goede gedachte hé!

En Loeki, voor ieder van ons zal er werk aan de winkel blijven. We leren het gaandeweg wel!

Veel succes!

Bokje
http://babyproject.skynetblogs.be/

[Loeki]

Ik denk dat de "weg" het belangrijkst is, niet zozeer de uitkomst. Mentaal gezien dan he. Tis gewoon een kwestie van niet stilstaan, blijven proberen ermee om te gaan. En dan komt het wel goed.

[Tammyke]

En weet je, als je echt iets wil hé? Bij ons is dat een kindje, dan mag die weg zolang zijn, met bergen waar je over moet, goede momenten en slechte en alles wat erbij komt, dan zorg je nog dat je het einde van de weg haalt..

[Loeki]

Waar een wil is is een weg hé!

Je moet alleen inderdaad zorgen dat je het einde haalt, en daarom moet je je onderweg goed verzorgen. Jezelf, je partner, en je relatie. Tijd nemen voor teleurstellingen, maar blijven hopen...

[Tammyke]

Goeiemorgen

Bokje is het vandaag niet D-day voor jou? Ik hoop echt mee met jou dat je vandaag goed nieuws te horen krijgt.

Loeki idd, waar een wil is, is een weg.
Ik heb ondertussen die vroedvrouw nog steeds niet kunnen bereiken, volgens mij heeft ze verlof hoor.
Ma ja op die paar weken zal het ook wel niet steken denk ik.

Ik weet niet of ik het al gezegd heb, maar volgens de huisarts kon het best zijn dat ik een vroege miskraam had deze cyclus. Het was ook een rare boel allemaal, maar eerst dacht ik dat het meer kwam door op vakantie te gaan, ander klimaat en zo?
Maar ik heb best lang en veel bloedverlies gehad en dat heb ik nog nooit voorgehad.
Ik had 6 dagen na men eisprong 2 dagen bruinverlies en het moment dat ik mijn maandstonden moest krijgen had ik dat weer. Meestal duurt dat ne dag en breken ze door, nu duurde dat 6 dagen en nooit geen bloed. Altijd maar smodder, enfin we zullen het nooit juist weten wat er was. De ha wou me bloed nemen, maar eigenlijk denk ik dat je zoiets beter niet weet.

Voor het moment is mijn cyclus ook echt in de war, ik heb geen idee waar ik ergens zit, maar dat zou wel normaal zijn?
We zien wel, volgende maand zal ik wel naar de gyne kunnen en dan zeg ik heb wat er gebeurde.
Zullen wel verder zien.
Probeer het niet in men hoofd te steken, als het zo was, dan moest het zo zijn.

Een fijne week allemaal en tot snel