Wij hebben in juni 2007 beslist om voor een 1ste kindje te gaan. Enkele maanden voordien werd er bij mij vastgesteld (na jaren van helse pijn) dat ik endometriose heb. Ik had een kijkoperatie en zwanger worden zou geen probleem zijn, het zou mss alleen wat langer duren.
Een jaar verder was ik nog niet zwanger en bleek dat de kwaliteit van mijn vriend zijn zaad niet het beste was. Ik kreeg een HSG om te zien of mijn eileiders doorgankelijk waren, maar dat was goed.
Ik augustus had ik een afspraak met dokter Wisanto, hij zei dat als we iui deden, dat het niet was omdat het noodzakelijk was, maar om de kinderwens te versnellen, dus dat gaf mij echt wel hoop.
Ik zei hem dat we eerst op vakantie gingen en dat we daarna verder gingen.
Mijn vriend is er dus 100% zeker van dat we geen kindje kunnen krijgen zonder hulp en wil het liefs zo snel mogelijk beginnen aan de iui, maar ik heb het er zo moeilijk mee.
Ik kan het niet aanvaarden dat het zonder hulp niet gaat lukken, ik wil het gewoon niet geloven.
Maandag kreeg ik mijn maandstonden en weer die slag dat het niets was.
Ik krijg dan gewoon geen steun van men vriend, want het is volgens hem mijn eigen fout dat ik nu weer pijn heb, want ik wacht met alles veel te lang.
Ergens heeft hij wel gelijk, dat zeg ik niet, maar hoe hij kan er zo koel overgaan??
Ik heb het er zo moeillijk mee.
-
Vereltje
- Berichten: 1948
- Lid geworden op: 16 mei 2008, 10:02
Beste Tammyke,
Voor je met welke behandeling ook begint, is het heel belangrijk dat je daar met twee klaar voor bent. Als je nog wat twijfels hebt, zet die dan eerst even op een rijtje en laat je niet opjagen. Behandelen om te behandelen is ook niet meteen gezond.
Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen idee over de verschillende behandelingen, maar ik vind van IUI dat het nog heel dicht aansluit bij een natuurlijke conceptie. De dokter "helpt" alleen een beetje om de zaadjes op het juiste moment op de juiste plaats te brengen. Al de rest speelt zich gewoon in je lichaam af, net als bij een natuurlijke zwangerschap. Het verhoogt alleen je kansen natuurlijk!
Neem je tijd dus maar rustig en hou ons op de hoogte!
Veel sterkte!
Voor je met welke behandeling ook begint, is het heel belangrijk dat je daar met twee klaar voor bent. Als je nog wat twijfels hebt, zet die dan eerst even op een rijtje en laat je niet opjagen. Behandelen om te behandelen is ook niet meteen gezond.
Iedereen heeft natuurlijk zijn eigen idee over de verschillende behandelingen, maar ik vind van IUI dat het nog heel dicht aansluit bij een natuurlijke conceptie. De dokter "helpt" alleen een beetje om de zaadjes op het juiste moment op de juiste plaats te brengen. Al de rest speelt zich gewoon in je lichaam af, net als bij een natuurlijke zwangerschap. Het verhoogt alleen je kansen natuurlijk!
Neem je tijd dus maar rustig en hou ons op de hoogte!
Veel sterkte!
-
Tammyke
- Berichten: 507
- Lid geworden op: 6 juni 2008, 12:09
Ik weet het Vereltje, ik begrijp mijn vriend ook wel.
Ik heb het gewoon moeilijk om die stap te zetten.
De ene moment zegt hij dat we er samen klaar voor moeten zijn en de andere zegt hij dat ik er niets voor over heb en dat mijn wil wet is.
Bij die iui blijft het vrij natuurlijk, dat weet ik ook.
Bedankt voor het antwoorden
Ik heb het gewoon moeilijk om die stap te zetten.
De ene moment zegt hij dat we er samen klaar voor moeten zijn en de andere zegt hij dat ik er niets voor over heb en dat mijn wil wet is.
Bij die iui blijft het vrij natuurlijk, dat weet ik ook.
Bedankt voor het antwoorden
-
Loeki
- Berichten: 12951
- Lid geworden op: 8 mei 2008, 9:30
Hey Tammyke,
Sterkte hoor, in deze moeilijke periode! Tis echt niet zo dat je niet natuurlijk zwanger zou kunnen worden, dat kan altijd, dus als je vriend je dat zegt, weet dan dat dat niet zo is. Hij zegt / gelooft het vast omdat hij graag met behandelen wil starten. En ook je pijn zal niet verbeteren denk ik hoor met IUI, dus daarvoor hoef je het ook niet te doen.
Als hij zegt dat je er niks voor over hebt ed, is dat vast uit frustratie. Hij wil zo graag starten en jij bent er niet klaar voor. Probeer je er zo weinig mogelijk van aan te trekken, want dat gaat je niet helpen. Jij beslist in welk tempo het gaat, als jij graag nog even wacht, kan dat best. Jij moet per slot van rekening de medicijnen nemen, de controles laten doen, enz enz.
Misschien kan je jezelf afvragen waarom je het zo moeilijk hebt die stap te zetten. Zie je op tegen het "kunstmatige"? Voel je je ergens schuldig (tis jouw fout echt niet hoor, maar sommigen voelen dat zo aan)? Het zal je misschien helpen vooruit te gaan in je gedachten dan (in plaats van te piekeren in cirkeltjes), wat je ook beslist (verdergaan of wachten).
En ja, jouw wil is ergens wet. Die van je vriend ook hé. Als de ene wil en de andere niet, kan je alleen proberen naar elkaar toe te groeien. Misschien kan je ook bv vragen aan je vriend het drie maanden uit te stellen ofzo, en er dan voor gaan? Dan heeft hij iets "om naar uit te kijken".
Probeer er samen over te praten, niet altijd makkelijk, I know...
Sterkte hoor, in deze moeilijke periode! Tis echt niet zo dat je niet natuurlijk zwanger zou kunnen worden, dat kan altijd, dus als je vriend je dat zegt, weet dan dat dat niet zo is. Hij zegt / gelooft het vast omdat hij graag met behandelen wil starten. En ook je pijn zal niet verbeteren denk ik hoor met IUI, dus daarvoor hoef je het ook niet te doen.
Als hij zegt dat je er niks voor over hebt ed, is dat vast uit frustratie. Hij wil zo graag starten en jij bent er niet klaar voor. Probeer je er zo weinig mogelijk van aan te trekken, want dat gaat je niet helpen. Jij beslist in welk tempo het gaat, als jij graag nog even wacht, kan dat best. Jij moet per slot van rekening de medicijnen nemen, de controles laten doen, enz enz.
Misschien kan je jezelf afvragen waarom je het zo moeilijk hebt die stap te zetten. Zie je op tegen het "kunstmatige"? Voel je je ergens schuldig (tis jouw fout echt niet hoor, maar sommigen voelen dat zo aan)? Het zal je misschien helpen vooruit te gaan in je gedachten dan (in plaats van te piekeren in cirkeltjes), wat je ook beslist (verdergaan of wachten).
En ja, jouw wil is ergens wet. Die van je vriend ook hé. Als de ene wil en de andere niet, kan je alleen proberen naar elkaar toe te groeien. Misschien kan je ook bv vragen aan je vriend het drie maanden uit te stellen ofzo, en er dan voor gaan? Dan heeft hij iets "om naar uit te kijken".
Probeer er samen over te praten, niet altijd makkelijk, I know...
-
Tammyke
- Berichten: 507
- Lid geworden op: 6 juni 2008, 12:09
Hey Loeki
Het is niet zo dat ik elke maand pijn heb, maar deze maand was het enorm. Mijn maandstonden wouden er precies niet doorkomen, het was 5 dagen een gesmodder en ineens BOEM.. Meestal heb ik mijn maandstonden zonder dat ik er iets van voel.
Ja een datum zeggen, dat heb ik al gedaan.
We gingen wachten tot na ons vakantie en ondertussen zijn we al bijna 3 weken terug thuis, dus ik kan niet blijven uitstellen e?
Waarom het moeilijk is? Ja ik heb zo het gevoel dat die kleine dan niet door ons gemaakt is, snap je wat ik bedoel? Daar heb ik het moeilijk mee en ook het aanvaarden dat we hulp nodig hebben.
Ook dat die onderzoeken en zo, pas op ik heb het der voor over hoor, maar op het werk ligt dat niet zo simpel.
Het is niet zo dat ik elke maand pijn heb, maar deze maand was het enorm. Mijn maandstonden wouden er precies niet doorkomen, het was 5 dagen een gesmodder en ineens BOEM.. Meestal heb ik mijn maandstonden zonder dat ik er iets van voel.
Ja een datum zeggen, dat heb ik al gedaan.
We gingen wachten tot na ons vakantie en ondertussen zijn we al bijna 3 weken terug thuis, dus ik kan niet blijven uitstellen e?
Waarom het moeilijk is? Ja ik heb zo het gevoel dat die kleine dan niet door ons gemaakt is, snap je wat ik bedoel? Daar heb ik het moeilijk mee en ook het aanvaarden dat we hulp nodig hebben.
Ook dat die onderzoeken en zo, pas op ik heb het der voor over hoor, maar op het werk ligt dat niet zo simpel.
-
wat is er mis?
- Berichten: 8877
- Lid geworden op: 13 mei 2008, 16:56
Liefste Tammy,
Jouw verhaal lijkt een beetje op dat van mij. Met een aantal verschilpunten weliswaar.
Maar ook een goed jaar geleden besloten we ervoor te gaan. We zouden een babytje maken. Ik had er nooit bij stilgestaan dat dit lang zou duren. Maar maanden verstreken en elke keer werd de "pijn" iets groter. En toch hé, het geloof dat het nog zou lukken was er wel nog. Tot op een bepaald moment, ik had er genoeg van. Het kon niet meer zijn dat het natuurlijk nog kon. Dus hop naar het CRG.
Ook ik had last van pijnlijke maandstonden, maar ik was er altijd vanuit gegaan dat dit normaal was. Tot ze in het CRG voor de tweede keer (eerste keer werd dit gezegd bij de gynae) zeiden dat endometriose hiervan de oorzaak kon zijn. En steeds meer begon ik te denken en ervan overtuigd te geraken dat ik endometriose had. Toen alle eerste onderzoeken normaal bleken, stond een laparoscopie me te wachten. Deze bevestigde endometriose.
Alle zichtbare letsels hebben ze kunnen wegnemen en ook de eileiders bleken vrij. Dus spontaan zwanger worden is zeker niet uitgesloten bij ons. Maar ook bij ons werd voorgesteld IUI te doen. De dokter heeft ons wel duidelijk gemaakt dat IUI wel de kansen vergroot op een zwangerschap, maar dat door de endometriose (de onzichtbare letsels) de kans kleiner is dan bij een "gezond" koppel (maar toch de moeite om die stap eerst te nemen). Aanvankelijk dacht "joepie, eindelijk komt er actie". En echt ik wou er zo snel mogelijk aan beginnen. Tot het zo ver was. Zelfs op de dag van mijn regels (waarbij echt de beslissing) moet vallen heb ik getwijfeld. Mijn ventje zou mijn keuze om er niet mee door te gaan gerespecteerd hebben. Maar ook hij wou liever beginnen dan te stoppen. Mijn twijfels kwamen voort van verschillende redenen, maar vermoedelijk heeft het aanvaarden dat spontaan een kind verwekken er niet inzit er wel mee te maken.
Nu uiteindelijk zijn we begonnen. De eerste IUI heeft maandag plaatsgevonden.
Maar ik ben wel heel relaxed de IUI behandeling ingegaan. We zullen wel zien. We zien wat het geeft. En die instelling brengt me rust.
Maar Tammy, je moet echt die beslissing samen nemen. Samen ervoor gaan of er niet voor gaan. Je kan idd nog even wachten en zien, maar misschien is het voorstel om hem te zeggen als ik binnen 3 maanden nog niet zwanger ben dan gaan we ervoor.
En als je wil weten hoe ik alles heb meegemaakt en verwerkt het afgelopen jaar, moet je maar eens mijn blog raadplegen.
Ik hoop dat je eruit geraakt en dat je achter je keuze staat. Twijfels zullen blijven (nog tot net voor de IUI had ik er), dus dat is normaal.
Groetjes,
Bokje
http://babyproject.skynetblogs.be/
Jouw verhaal lijkt een beetje op dat van mij. Met een aantal verschilpunten weliswaar.
Maar ook een goed jaar geleden besloten we ervoor te gaan. We zouden een babytje maken. Ik had er nooit bij stilgestaan dat dit lang zou duren. Maar maanden verstreken en elke keer werd de "pijn" iets groter. En toch hé, het geloof dat het nog zou lukken was er wel nog. Tot op een bepaald moment, ik had er genoeg van. Het kon niet meer zijn dat het natuurlijk nog kon. Dus hop naar het CRG.
Ook ik had last van pijnlijke maandstonden, maar ik was er altijd vanuit gegaan dat dit normaal was. Tot ze in het CRG voor de tweede keer (eerste keer werd dit gezegd bij de gynae) zeiden dat endometriose hiervan de oorzaak kon zijn. En steeds meer begon ik te denken en ervan overtuigd te geraken dat ik endometriose had. Toen alle eerste onderzoeken normaal bleken, stond een laparoscopie me te wachten. Deze bevestigde endometriose.
Alle zichtbare letsels hebben ze kunnen wegnemen en ook de eileiders bleken vrij. Dus spontaan zwanger worden is zeker niet uitgesloten bij ons. Maar ook bij ons werd voorgesteld IUI te doen. De dokter heeft ons wel duidelijk gemaakt dat IUI wel de kansen vergroot op een zwangerschap, maar dat door de endometriose (de onzichtbare letsels) de kans kleiner is dan bij een "gezond" koppel (maar toch de moeite om die stap eerst te nemen). Aanvankelijk dacht "joepie, eindelijk komt er actie". En echt ik wou er zo snel mogelijk aan beginnen. Tot het zo ver was. Zelfs op de dag van mijn regels (waarbij echt de beslissing) moet vallen heb ik getwijfeld. Mijn ventje zou mijn keuze om er niet mee door te gaan gerespecteerd hebben. Maar ook hij wou liever beginnen dan te stoppen. Mijn twijfels kwamen voort van verschillende redenen, maar vermoedelijk heeft het aanvaarden dat spontaan een kind verwekken er niet inzit er wel mee te maken.
Nu uiteindelijk zijn we begonnen. De eerste IUI heeft maandag plaatsgevonden.
Maar ik ben wel heel relaxed de IUI behandeling ingegaan. We zullen wel zien. We zien wat het geeft. En die instelling brengt me rust.
Maar Tammy, je moet echt die beslissing samen nemen. Samen ervoor gaan of er niet voor gaan. Je kan idd nog even wachten en zien, maar misschien is het voorstel om hem te zeggen als ik binnen 3 maanden nog niet zwanger ben dan gaan we ervoor.
En als je wil weten hoe ik alles heb meegemaakt en verwerkt het afgelopen jaar, moet je maar eens mijn blog raadplegen.
Ik hoop dat je eruit geraakt en dat je achter je keuze staat. Twijfels zullen blijven (nog tot net voor de IUI had ik er), dus dat is normaal.
Groetjes,
Bokje
http://babyproject.skynetblogs.be/
-
wat is er mis?
- Berichten: 8877
- Lid geworden op: 13 mei 2008, 16:56
-
Tammyke
- Berichten: 507
- Lid geworden op: 6 juni 2008, 12:09
Oh het voelt zo goed om begrepen te worden.
Voor ze die endo ontdekte, waren we ne hele lange tijd verder.
Ik had van al sinds ik heel jong ben last van mij maandstonden, maar net als jij stond ik er niet bij stil. Volgens mij was dat wel normaal.
Toen ik 17 was schreef de huisarts me de pil voor en toen ging het wel enkele jaren beter.
Hoe langer ik die pil nam, hoe meer ik weer last kreeg.
Toen na 7 jaar een einde kwam aan men relatie, stopte ik met die pil, ook omdat ik meer last kreeg van hoofdpijn, maar na een 3tal maanden werd die pijn weer erger. Dan maar een andere pil gekregen, maar nog steeds sprak niemand over die endo.
Dat ging heel niet, ik had onmenselijke pijn!
Ik kon bijna een week niet rechtop lopen van de pijn, als ik ging plassen voelde het verschrikkelijk, zelfs naar de grote wc gaan was soms een marteling.
Ik ben zelfs eens flauwgevallen van de pijn, maar ja ik wist niet dat endo bestond, dus voor mij bleef dat nog vrij normaal.(stom eigenlijk e?) Ik had nooit anders geweten.
Ik was naar de gyne gegaan en die noemde voor de 1ste keer het woorde endometriose, ik kon het zelfs nog niet herhalen! Enfin het "kon" zijn dat ik dat had, maar verder deed hij dus niets.
Toen ik met mijn vriend was, begon vrijen ook een marteling te worden. Genieten was er echt niet meer bij en ik had altijd (zelfs als ik mijn maandstonden niet had), pijn in mijn rechterzij)
Ondertussen was ik verhuist en had ik een andere ha, die dacht dat het misschien mijn appendix was, dus ik naar spoed om een echo te laten nemen.
Maar.. tijdens die echo konden ze gewoon mijn appendix niet vinden.
Bloedtest was normaal, dus ik mocht naar huis. Ze dokter zei me dat het waarschijnlijk iets gynecologisch was dus ik moest naar de gyne.
Ik had een afspraak gemaakt, maar kon pas een maand later gaan.
Op een dag op het werk kon ik niet meer, ik had zo enorme pijn. Ik belde naar de gyne, maar kon gewoon niet eerder gaan, wel kon ik bij een andere terecht en dat heb ik dan gedaan.
Hij zei meteen, meisje ik denk dat jij endo hebt, maar om zeker te zijn zullen we moeten opereren.
Mij maakte het niet uit, ik moest van die pijn af, wat ze ook deden was voor mij goed op dat moment.
Op 10 oktober 2006 was mijn operatie, in welke graad ik endo heb, daar is nooit iets van gezegd.
Ik weet alleen dat hij meerdere keren zei dat mijn buik er wel goed aan toe was. Die endo zat vooral op mijn blaas, darmen en bekken. Mijn darmen waren in mijn bekken vergroeid en daarmee dat ze toen mijn appendix niet konden vinden.
De pijn in men rechterzij, kwam door mijn baarmoederspier, daar zat die endo ook op en die spier was veel te strak gespannen, vandaar die constante pijn.
Hij heeft alle endo weggedaan, men darmen in mijn bekken losgemaakt en in die spier gesneden zodat die een beetje losser was.
Een operatie die normaal maar 45 min ging duren is uitgelopen tot 2h, maar ik ben er héél goed van hersteld.
Nadien was mijn maandstonden krijgen echt beter, zelfs nu heb ik de meeste keren echt geen last ervan.
Gisteren is de ha hier geweest omdat ik ziek ben, ik vertelde hem van die pijn dat ik had, van het vele bloedverlies en van dat bruinverlies dat wel een week duurde voor mijn maandstonden erdoor kwamen.
Hij zei dat het mss wel eens kon zijn dat ik een vroege miskraam had, ook omdat ik echt stolselt bloed verloor.
Ah we zullen het nooit weten en mss maar beter zo.
Dat was dus een hele tekst..
Sorry
Voor ze die endo ontdekte, waren we ne hele lange tijd verder.
Ik had van al sinds ik heel jong ben last van mij maandstonden, maar net als jij stond ik er niet bij stil. Volgens mij was dat wel normaal.
Toen ik 17 was schreef de huisarts me de pil voor en toen ging het wel enkele jaren beter.
Hoe langer ik die pil nam, hoe meer ik weer last kreeg.
Toen na 7 jaar een einde kwam aan men relatie, stopte ik met die pil, ook omdat ik meer last kreeg van hoofdpijn, maar na een 3tal maanden werd die pijn weer erger. Dan maar een andere pil gekregen, maar nog steeds sprak niemand over die endo.
Dat ging heel niet, ik had onmenselijke pijn!
Ik kon bijna een week niet rechtop lopen van de pijn, als ik ging plassen voelde het verschrikkelijk, zelfs naar de grote wc gaan was soms een marteling.
Ik ben zelfs eens flauwgevallen van de pijn, maar ja ik wist niet dat endo bestond, dus voor mij bleef dat nog vrij normaal.(stom eigenlijk e?) Ik had nooit anders geweten.
Ik was naar de gyne gegaan en die noemde voor de 1ste keer het woorde endometriose, ik kon het zelfs nog niet herhalen!
Enfin het "kon" zijn dat ik dat had, maar verder deed hij dus niets.Toen ik met mijn vriend was, begon vrijen ook een marteling te worden. Genieten was er echt niet meer bij en ik had altijd (zelfs als ik mijn maandstonden niet had), pijn in mijn rechterzij)
Ondertussen was ik verhuist en had ik een andere ha, die dacht dat het misschien mijn appendix was, dus ik naar spoed om een echo te laten nemen.
Maar.. tijdens die echo konden ze gewoon mijn appendix niet vinden.
Bloedtest was normaal, dus ik mocht naar huis. Ze dokter zei me dat het waarschijnlijk iets gynecologisch was dus ik moest naar de gyne.
Ik had een afspraak gemaakt, maar kon pas een maand later gaan.
Op een dag op het werk kon ik niet meer, ik had zo enorme pijn. Ik belde naar de gyne, maar kon gewoon niet eerder gaan, wel kon ik bij een andere terecht en dat heb ik dan gedaan.
Hij zei meteen, meisje ik denk dat jij endo hebt, maar om zeker te zijn zullen we moeten opereren.
Mij maakte het niet uit, ik moest van die pijn af, wat ze ook deden was voor mij goed op dat moment.
Op 10 oktober 2006 was mijn operatie, in welke graad ik endo heb, daar is nooit iets van gezegd.
Ik weet alleen dat hij meerdere keren zei dat mijn buik er wel goed aan toe was. Die endo zat vooral op mijn blaas, darmen en bekken. Mijn darmen waren in mijn bekken vergroeid en daarmee dat ze toen mijn appendix niet konden vinden.
De pijn in men rechterzij, kwam door mijn baarmoederspier, daar zat die endo ook op en die spier was veel te strak gespannen, vandaar die constante pijn.
Hij heeft alle endo weggedaan, men darmen in mijn bekken losgemaakt en in die spier gesneden zodat die een beetje losser was.
Een operatie die normaal maar 45 min ging duren is uitgelopen tot 2h, maar ik ben er héél goed van hersteld.
Nadien was mijn maandstonden krijgen echt beter, zelfs nu heb ik de meeste keren echt geen last ervan.
Gisteren is de ha hier geweest omdat ik ziek ben, ik vertelde hem van die pijn dat ik had, van het vele bloedverlies en van dat bruinverlies dat wel een week duurde voor mijn maandstonden erdoor kwamen.
Hij zei dat het mss wel eens kon zijn dat ik een vroege miskraam had, ook omdat ik echt stolselt bloed verloor.
Ah we zullen het nooit weten en mss maar beter zo.
Dat was dus een hele tekst..
Sorry
-
Tammyke
- Berichten: 507
- Lid geworden op: 6 juni 2008, 12:09
Wat is er mis?
Ik wil u nog veel succes wensen en ik hoop dat het een goed keer is voor jou!
Net zoals jouw vriend, heeft mijne ook begrip dat ik wil wachten, maar liefs wil hij ook gewoon beginnen.
Ik kan blijven wachten en steeds elke maand een teleurstelling verwerken of ik kan er gewoon mee beginnen.
Ik ben al bij dokter Wisanto geweest en van hem kreeg ik de nummer van Aline zijn vroedvrouw.
Ik heb haar gisteren gebeld, maar ze was niet bereikbaar. Ze gaat me terug bellen.
Ik ga dus een afspraak maken voor een gesprek, zodat we goed weten wat er gaat gebeuren enzo.
Mijn vriend zegt steeds, ja het kan zijn dat het zo lukt, het kan ook zijn dat ik de loto win, maar dat kan ook binnen 10 jaar zijn ook..
Hij heeft wel gelijk, we zijn echt klaar voor een kindje en ik moet me er gewoon bij neerleggen dat dat kindje mss wel komt met een beetje hulp.
Ik hoop echt dat je binnen een 2 tal weken goed nieuws hebt meid!!!
Ik wil u nog veel succes wensen en ik hoop dat het een goed keer is voor jou!
Net zoals jouw vriend, heeft mijne ook begrip dat ik wil wachten, maar liefs wil hij ook gewoon beginnen.
Ik kan blijven wachten en steeds elke maand een teleurstelling verwerken of ik kan er gewoon mee beginnen.
Ik ben al bij dokter Wisanto geweest en van hem kreeg ik de nummer van Aline zijn vroedvrouw.
Ik heb haar gisteren gebeld, maar ze was niet bereikbaar. Ze gaat me terug bellen.
Ik ga dus een afspraak maken voor een gesprek, zodat we goed weten wat er gaat gebeuren enzo.
Mijn vriend zegt steeds, ja het kan zijn dat het zo lukt, het kan ook zijn dat ik de loto win, maar dat kan ook binnen 10 jaar zijn ook..
Hij heeft wel gelijk, we zijn echt klaar voor een kindje en ik moet me er gewoon bij neerleggen dat dat kindje mss wel komt met een beetje hulp.
Ik hoop echt dat je binnen een 2 tal weken goed nieuws hebt meid!!!
-
Loeki
- Berichten: 12951
- Lid geworden op: 8 mei 2008, 9:30
Ja Tammyke, op een gegeven moment moeten we allemaal onder ogen zien dat het vanzelf moeilijk zal gaan...
Bij mij kwam het besef stillekesaan toen we een jaar bezig waren. Ik was er heilig van overtuigd dat ik wel een of ander moeilijk probleem zou hebben... Een hele klap ja, ook al weet je dan nog niks. Maar mijn ventje was toen nog volledig "in denial", we hadden niet vaak genoeg gevreeën, op de verkeerde moment, etc etc (hoewel we al twee jaar aan natuurlijke geboorteregeling deden en ik m'n cyclus door en door kende). Bij hem heeft het een half jaartje extra geduurd. We hadden toen uiteindelijk ook een datum afgesproken : als het na de skivakantie niet gelukt was, zouden we een afspraak maken. En zo zijn we stapje voor stapje verder gegaan. Tis veel om allemaal te vatten, maar weet ook dat het niet op één twee drie gaat allemaal, die onderzoeken. Misschien word je nog spontaan zwanger tijdens de onderzoeken, kan allemaal. Bij ons hebben ze nu echt wel alles alles onderzocht, maar we zijn daar toch vier maanden mee bezig geweest. Intussentijd behandel je ook niet, en kan je wennen aan het idee. Plus als je eenmaal weet wat er scheelt, kan je nog altijd beslissen of je behandelt of niet, je bent dan niet verplicht verder te gaan he.
Kbedoel maar, neem gerust je tijd, je moet er ergens klaar voor zijn, maar misschien kan het je helpen als je denkt dat ook tijdens de onderzoeken er tijd voorbij gaat waarin je niks doet, en dan kan je nog nadenken...
Bokje kheb al veel aan je gedacht hoor, nu je mee in de IUI molen zit. Hopelijk ist resultaat bij jou beter dan bij mij he!
Bij mij kwam het besef stillekesaan toen we een jaar bezig waren. Ik was er heilig van overtuigd dat ik wel een of ander moeilijk probleem zou hebben... Een hele klap ja, ook al weet je dan nog niks. Maar mijn ventje was toen nog volledig "in denial", we hadden niet vaak genoeg gevreeën, op de verkeerde moment, etc etc (hoewel we al twee jaar aan natuurlijke geboorteregeling deden en ik m'n cyclus door en door kende). Bij hem heeft het een half jaartje extra geduurd. We hadden toen uiteindelijk ook een datum afgesproken : als het na de skivakantie niet gelukt was, zouden we een afspraak maken. En zo zijn we stapje voor stapje verder gegaan. Tis veel om allemaal te vatten, maar weet ook dat het niet op één twee drie gaat allemaal, die onderzoeken. Misschien word je nog spontaan zwanger tijdens de onderzoeken, kan allemaal. Bij ons hebben ze nu echt wel alles alles onderzocht, maar we zijn daar toch vier maanden mee bezig geweest. Intussentijd behandel je ook niet, en kan je wennen aan het idee. Plus als je eenmaal weet wat er scheelt, kan je nog altijd beslissen of je behandelt of niet, je bent dan niet verplicht verder te gaan he.
Kbedoel maar, neem gerust je tijd, je moet er ergens klaar voor zijn, maar misschien kan het je helpen als je denkt dat ook tijdens de onderzoeken er tijd voorbij gaat waarin je niks doet, en dan kan je nog nadenken...
Bokje kheb al veel aan je gedacht hoor, nu je mee in de IUI molen zit.
Hopelijk ist resultaat bij jou beter dan bij mij he! -
Tammyke
- Berichten: 507
- Lid geworden op: 6 juni 2008, 12:09
Hey Loeki
Volgens dokter Wisanto zal ik verder geen onderzoeken krijgen. Alles is al wel gebeurt, ik moest gewoon een afspraak maken met zijn vroedvrouw. Ze ging ons van A tot Z uitleggen wat die iui inhield.
Daarna maakt ze een afspraak bij Wisanto voor ons en dan volgend de echo's om te zien wanneer de iui kan plaatsvinden.
Ik heb gisteren beslist dat we er gewoon voor gaan, het wordt gewoon elke maand zwaarder en zwaarder te beseffen dat het ni lukt.
Vrijen om te vrijen, daar is na al die tijd ook geen plezier meer aan. Je mag er niet aandenken, maar onbewust doe je het toch.
Omdat mijn vriend zelfstandige is en enorm veel werk heeft voor het moment, hebben we liever een afspraak 's avonds, moest dat niet gaan dan kunnen we pas na 10 oktober.
Dan kan hij wel een dag vrij nemen en maken we er een daguitstapje van.
Volgens dokter Wisanto zal ik verder geen onderzoeken krijgen. Alles is al wel gebeurt, ik moest gewoon een afspraak maken met zijn vroedvrouw. Ze ging ons van A tot Z uitleggen wat die iui inhield.
Daarna maakt ze een afspraak bij Wisanto voor ons en dan volgend de echo's om te zien wanneer de iui kan plaatsvinden.
Ik heb gisteren beslist dat we er gewoon voor gaan, het wordt gewoon elke maand zwaarder en zwaarder te beseffen dat het ni lukt.
Vrijen om te vrijen, daar is na al die tijd ook geen plezier meer aan. Je mag er niet aandenken, maar onbewust doe je het toch.
Omdat mijn vriend zelfstandige is en enorm veel werk heeft voor het moment, hebben we liever een afspraak 's avonds, moest dat niet gaan dan kunnen we pas na 10 oktober.
Dan kan hij wel een dag vrij nemen en maken we er een daguitstapje van.
-
wat is er mis?
- Berichten: 8877
- Lid geworden op: 13 mei 2008, 16:56
Hey iedereen,
Dank je wel voor de duimen. Maar ik ben heel realistisch hoor. Ik ga ervan uit dat ik slecht nieuws ga krijgen. Er is 9/10 kans dat het mislukt. En met mijn vernieuwde ik (cfr.blog) gaat het goed. Ik denk er niet zo vaak meer aan, ik ben er niet zo geobsedeerd mee bezig en kan echt met het idee "we zien wel" ermee door. Er zijn nog vele ronden.
En Tammy, natuurlijk begrijpen we je. Dat is het voordeel hier hé. Het is niet evident om te aanvaarden dat het niet zal lukken spontaan. Doordat we nu ook in de IUI molen zitten, is het zeker uitgesloten dat we geen spontane zwangerschap zll hebben. Maar het kindje is wel zeer bewust gekomen. We hbb er samen bewust voor gekozen en dat is toch beter dan een spontane zwangerschap die ongewenst is? Het is toch leuker dat het kindje gewild met liefde is gemaakt (ook al is dat niet traditioneel). Zo bekijk ik het nu. Het is idd een leuker idee dat het spontaan gekomen is, maar jammer genoeg is dat niet voor iedereen weggelegd. Sommige moeten echt veel moeite doen, en spijtig genoeg zijn wij daarbij.
Tammy, als ze je endo niet zagen op echo dan kan je niet meer dan graad 2 gehad hebben (zoals ik). Bij mij was ook een lapa nodig om echt te zien of ik het had. Het zat eveneens rond mijn darmen en blaas en nog ergens. Maar gelukkig niet in de spier. Constante pijn had ik dus niet. Maar het gevoel dat ik elk moment kon flauwvallen van de pijn (tijdens de regels) had ik wel. En nu nog eigenlijk. Het is niet beter met de operatie. Volgens de dokter (Fatemi van Jette) moet ik wel wachten tot 3 maanden na de operatie. Wel dan zou het volgende maand beter moeten zijn (ik ben in juli geopereerd). Maar tot nu toe is Brufen nog steeds mijn reddingsmiddel. Anders is werken niet echt mogelijk.
En ook wist vooraf niet dat endo bestond. Nog nooit van gehoord. Het was ook bij mijn eerste gyn bezoek (in november vorig jaar - shame on me), waar ik speciaal ging voor de maandstondenpijn, dat ze sprak van de mogelijkheid van endo. Maar opereren was nog niet direct nodig. Het feit dat dit een weerslag had op de vruchtbaarheid wist ik toen ook nog niet. Pas na maanden later nog steeds ongewenst zwangerloos te zijn, begon ik meer na te denken over de endo. Ook bij het eerste bezoek aan het CRG, werd door de dokter de endo aangehaald en gezegd dat dit de vruchtbaarheid in het gedrang kan brengen. In tegenstelling tot velen hier, was ik dan ook blij dat er een lapa zou komen. Mijn vermoeden werd zoals je weet bevestigd.
Wat Loeki zegt over samen een afspraak maken, was bij ons ook zo. Mijn ventje en ik hadden samen afgesproken als ik niet zwanger was bij de volgende ronde ik dan een afspraak zou maken bij het CRG. Zoals je weet is het ook zo gegaan.
Maar je zegt dat je al onderzoeken gehad hebt. Welke dan? Het ventje en ik hebben ook heel wat moeten ondergaan. En als je weet dat we pas de eerste keer eind april naar het CRG zijn gestapt en nu net de eerste IUI achter de rug hebben, dan weet je dat die onderzoeken echt wel veel tijd kosten. Dus veel kans om spontaan zwanger te worden. Maar ook dan is het zoals je zegt "sex for life" ipv op den duur "sex for fun". Het genieten is er ook niet meer ten volle bij.
Wie is dokter Wisanto? En wie is Aline?
Veel succes in ieder geval.
En Loeki voor jou bijna de tweede IUI?
Bokje
http://babyproject.skynetblogs.be/
Dank je wel voor de duimen. Maar ik ben heel realistisch hoor. Ik ga ervan uit dat ik slecht nieuws ga krijgen. Er is 9/10 kans dat het mislukt. En met mijn vernieuwde ik (cfr.blog) gaat het goed. Ik denk er niet zo vaak meer aan, ik ben er niet zo geobsedeerd mee bezig en kan echt met het idee "we zien wel" ermee door. Er zijn nog vele ronden.
En Tammy, natuurlijk begrijpen we je. Dat is het voordeel hier hé. Het is niet evident om te aanvaarden dat het niet zal lukken spontaan. Doordat we nu ook in de IUI molen zitten, is het zeker uitgesloten dat we geen spontane zwangerschap zll hebben. Maar het kindje is wel zeer bewust gekomen. We hbb er samen bewust voor gekozen en dat is toch beter dan een spontane zwangerschap die ongewenst is? Het is toch leuker dat het kindje gewild met liefde is gemaakt (ook al is dat niet traditioneel). Zo bekijk ik het nu. Het is idd een leuker idee dat het spontaan gekomen is, maar jammer genoeg is dat niet voor iedereen weggelegd. Sommige moeten echt veel moeite doen, en spijtig genoeg zijn wij daarbij.
Tammy, als ze je endo niet zagen op echo dan kan je niet meer dan graad 2 gehad hebben (zoals ik). Bij mij was ook een lapa nodig om echt te zien of ik het had. Het zat eveneens rond mijn darmen en blaas en nog ergens. Maar gelukkig niet in de spier. Constante pijn had ik dus niet. Maar het gevoel dat ik elk moment kon flauwvallen van de pijn (tijdens de regels) had ik wel. En nu nog eigenlijk. Het is niet beter met de operatie. Volgens de dokter (Fatemi van Jette) moet ik wel wachten tot 3 maanden na de operatie. Wel dan zou het volgende maand beter moeten zijn (ik ben in juli geopereerd). Maar tot nu toe is Brufen nog steeds mijn reddingsmiddel. Anders is werken niet echt mogelijk.
En ook wist vooraf niet dat endo bestond. Nog nooit van gehoord. Het was ook bij mijn eerste gyn bezoek (in november vorig jaar - shame on me), waar ik speciaal ging voor de maandstondenpijn, dat ze sprak van de mogelijkheid van endo. Maar opereren was nog niet direct nodig. Het feit dat dit een weerslag had op de vruchtbaarheid wist ik toen ook nog niet. Pas na maanden later nog steeds ongewenst zwangerloos te zijn, begon ik meer na te denken over de endo. Ook bij het eerste bezoek aan het CRG, werd door de dokter de endo aangehaald en gezegd dat dit de vruchtbaarheid in het gedrang kan brengen. In tegenstelling tot velen hier, was ik dan ook blij dat er een lapa zou komen. Mijn vermoeden werd zoals je weet bevestigd.
Wat Loeki zegt over samen een afspraak maken, was bij ons ook zo. Mijn ventje en ik hadden samen afgesproken als ik niet zwanger was bij de volgende ronde ik dan een afspraak zou maken bij het CRG. Zoals je weet is het ook zo gegaan.
Maar je zegt dat je al onderzoeken gehad hebt. Welke dan? Het ventje en ik hebben ook heel wat moeten ondergaan. En als je weet dat we pas de eerste keer eind april naar het CRG zijn gestapt en nu net de eerste IUI achter de rug hebben, dan weet je dat die onderzoeken echt wel veel tijd kosten. Dus veel kans om spontaan zwanger te worden. Maar ook dan is het zoals je zegt "sex for life" ipv op den duur "sex for fun". Het genieten is er ook niet meer ten volle bij.
Wie is dokter Wisanto? En wie is Aline?
Veel succes in ieder geval.
En Loeki voor jou bijna de tweede IUI?
Bokje
http://babyproject.skynetblogs.be/
-
Tammyke
- Berichten: 507
- Lid geworden op: 6 juni 2008, 12:09
Hallo, ja het doet wel plezier om te lezen en te weten dat je niet de enige bent.
Ik begin er ook meer aan te denken, dat ookal is dat kindje er niet gekomen zoals het moet, het is gewenst. We hebben er samen voor gekozen en we hebben samen die weg afgelegt.
Wisanto is een fertiliteitsarts in het Virga Jesse in Hasselt, en Aline in zijn vroedvrouw. Aline heb ik nog niet gezien of gesproken.
Welke onderzoeken er moeten gebeuren weet ik niet, maar hij zei dat alles in orde is.
Kijkoperatie is gebeurt, endo is weggenomen, ik heb een HSG gehad (al bij de vorige gyne in mei) en eileiders waren doorgankelijk.
Mijn vriend zijn zaad is gecontroleert, het was ni slecht, maar ook helemaal niet super.
Het aantal was goed, maar er waren er veel bij die niet bewogen en ook een aantal die niet goed waren van vorm.
Wisanto zei ook, dat als er iui gebeurt, dat het niet is omdat het noodzakelijk is. Het is om de kinderwens te versnellen zei hij..
Hij liet me ook de vrije keuze of ik al dan niet clomid zou nemen. Hij raadde het wel aan, hij zei als je ermee begint, dan zou ik het nemen om de kans te vergroten.
Ik heb ook al vaak (nog bij die andere gyne) echo's gekregen en daaruit bleek dat ik toch goede follikels heb en mijn bm slijmvlies ook goed is.
Ik voel meestal mijn eisrong heel duidelijk, ik kan echt zeggen waar die zit die cyclus.
Er zijn maanden dat ik echt goed pijn heb, ik heb al gezegd, dat als het op zo een maand moest lukken, dat ik die kleine meteen aan zen oorkes trek.
Die houding van; we zien wel. Ik denk dat de beste houding is die je kan hebben.
Ik denk ook zo hoor, maar toch gaat het de ene maand beter om te aanvaarden dan de andere.
Soms zo eens een dagje een dipje (wat wel eens mag) en dan kop op en door naar de volgende keer..
What doesn't kills you makes you stronger..
en dat klopt ook wel volgens mij e?
Ik wil iedereen veel succes wensen en toch duim ik mee , we zien wel.
Liefs
Ik begin er ook meer aan te denken, dat ookal is dat kindje er niet gekomen zoals het moet, het is gewenst. We hebben er samen voor gekozen en we hebben samen die weg afgelegt.
Wisanto is een fertiliteitsarts in het Virga Jesse in Hasselt, en Aline in zijn vroedvrouw. Aline heb ik nog niet gezien of gesproken.
Welke onderzoeken er moeten gebeuren weet ik niet, maar hij zei dat alles in orde is.
Kijkoperatie is gebeurt, endo is weggenomen, ik heb een HSG gehad (al bij de vorige gyne in mei) en eileiders waren doorgankelijk.
Mijn vriend zijn zaad is gecontroleert, het was ni slecht, maar ook helemaal niet super.
Het aantal was goed, maar er waren er veel bij die niet bewogen en ook een aantal die niet goed waren van vorm.
Wisanto zei ook, dat als er iui gebeurt, dat het niet is omdat het noodzakelijk is. Het is om de kinderwens te versnellen zei hij..
Hij liet me ook de vrije keuze of ik al dan niet clomid zou nemen. Hij raadde het wel aan, hij zei als je ermee begint, dan zou ik het nemen om de kans te vergroten.
Ik heb ook al vaak (nog bij die andere gyne) echo's gekregen en daaruit bleek dat ik toch goede follikels heb en mijn bm slijmvlies ook goed is.
Ik voel meestal mijn eisrong heel duidelijk, ik kan echt zeggen waar die zit die cyclus.
Er zijn maanden dat ik echt goed pijn heb, ik heb al gezegd, dat als het op zo een maand moest lukken, dat ik die kleine meteen aan zen oorkes trek.
Die houding van; we zien wel. Ik denk dat de beste houding is die je kan hebben.
Ik denk ook zo hoor, maar toch gaat het de ene maand beter om te aanvaarden dan de andere.
Soms zo eens een dagje een dipje (wat wel eens mag) en dan kop op en door naar de volgende keer..
What doesn't kills you makes you stronger..
en dat klopt ook wel volgens mij e?
Ik wil iedereen veel succes wensen en toch duim ik mee
, we zien wel.Liefs
-
Loeki
- Berichten: 12951
- Lid geworden op: 8 mei 2008, 9:30
Ben ik helemaal mee eens, dat we er uiteindelijk wel sterker zullen uitkomen, zowel als persoon als als koppel.
Knap van je dat je beslist hebt om ervoor te gaan Tammyke. En of die zwangerschap er spontaan komt of niet, zal je misschien nooit weten. Bij mijn eerste IUI kregen we 's avonds nog huiswerk, dus als ik toen zwanger was geweest, had het best van die tweede keer kunnen zijn ipv van die inseminatie. Ik vroeg me natuurlijk direct af of ze dat daarvoor deden...
Plus ik trek me ook wel op aan het feit dat dit het eerste kindje is. Als dit er kunstmatig komt, komt het tweede misschien vanzelf hé.
Ik vond het zelf een hele opluchting toen we met die IUI begonnen. Ik heb bijna de hele tijd op wolkjes gelopen, en zelfs toen het mislukte viel dat erg mee. Alleen de cystes die ik eraan heb overgehouden (wa overstimulatie, drie gele lichaampjes die van geen ophouden wisten), dat was een moeilijkere dobber om te slikken.
Bokje ik moet nog een week aan de anti-conceptie voor die
cysten weg te krijgen. Dan wellicht terug op uitgangsecho, en dan ist maar wachten om te zien of ik met de tweede IUI mag beginnen... Wanneer mag je bloed laten prikken voor het resultaat?
Knap van je dat je beslist hebt om ervoor te gaan Tammyke. En of die zwangerschap er spontaan komt of niet, zal je misschien nooit weten. Bij mijn eerste IUI kregen we 's avonds nog huiswerk, dus als ik toen zwanger was geweest, had het best van die tweede keer kunnen zijn ipv van die inseminatie. Ik vroeg me natuurlijk direct af of ze dat daarvoor deden...
Plus ik trek me ook wel op aan het feit dat dit het eerste kindje is. Als dit er kunstmatig komt, komt het tweede misschien vanzelf hé.
Ik vond het zelf een hele opluchting toen we met die IUI begonnen. Ik heb bijna de hele tijd op wolkjes gelopen, en zelfs toen het mislukte viel dat erg mee. Alleen de cystes die ik eraan heb overgehouden (wa overstimulatie, drie gele lichaampjes die van geen ophouden wisten), dat was een moeilijkere dobber om te slikken.
Bokje ik moet nog een week aan de anti-conceptie voor die
cysten weg te krijgen. Dan wellicht terug op uitgangsecho, en dan ist maar wachten om te zien of ik met de tweede IUI mag beginnen... Wanneer mag je bloed laten prikken voor het resultaat?-
wat is er mis?
- Berichten: 8877
- Lid geworden op: 13 mei 2008, 16:56
Liefste Loeki en Tammy,
Ik ondervind nu al dat ik veel geleerd hebt dit afgelopen jaar. Ik heb ondervonden dat je pas over iets kan oordelen als je het zelf meemaakt. Een heel belangrijke les. Alleen het feit dat ik dat al weet dankzij het afgelopen jaar, betekent voor mij veel. Het is toch niet helemaal voor niets geweest.
Plus, ik heb mezelf veel beter leren kennen. Ik heb geleerd dat ik veel emoties heb, die ik wegsteek. Ik heb geleerd om te gaan met tegenslagen. Ik kom hier zeker sterker uit. Jullie vast ook.
Bloed mag ik laten trekken op 6 oktober. Dus het is nog een eindje.
Wij hebben wel geen huiswerk gekregen, vandaar ook dat ik zei dat spontaan zwanger worden uitgesloten was. Want voor de IUI mag je ook geen sex hebben (toch minimum 3 dagen). Plus, als iemand zegt dat het dan moet, is de fun er toch zeker af?
En de bedenking dat het tweede spontaan kan komen heb ik me ook al gemaakt. Maar op zich vind ik dat (nu niet meer - alhoewel) zo belangrijk. Als het er maar komt. Jammer genoeg moet je voor de medische hulp wel heel wat doen. En dat is het grote nadeel. Het grote verschil is dat een spontaan kind normaal met "fun" (of toch minstens een beetje) gemaakt wordt, terwijl je voor een kunstmatig kind "lastige" zaken moet ondergaan. Maar we hebben het ervoor over hé.
Voor was IUI aanvankelijk ook een opluchting, oef eindelijk actie. Tot het zover was, tot de maand dat ik moest starten met de pilletjes. Het was eigenlijk een beetje een opgave, maar dat kwam echt van mijn twijfels. Nu ben ik blij dat ik de IUI heb ondergaan. Maar de twijfels zijn toch niet helemaal verdwenen. Begrijp me niet verkeerd hé, ik zou super blij zijn (understatement of the year) als ik zwanger zou zijn. Maar ik heb de twijfels ook nodig. Ze zijn nodig om mezelf te beschermen. Ik hou rekening met elke mislukking. En dan zijn de twijfels handig.
Veel succes!
Bokje
Ik ondervind nu al dat ik veel geleerd hebt dit afgelopen jaar. Ik heb ondervonden dat je pas over iets kan oordelen als je het zelf meemaakt. Een heel belangrijke les. Alleen het feit dat ik dat al weet dankzij het afgelopen jaar, betekent voor mij veel. Het is toch niet helemaal voor niets geweest.
Plus, ik heb mezelf veel beter leren kennen. Ik heb geleerd dat ik veel emoties heb, die ik wegsteek. Ik heb geleerd om te gaan met tegenslagen. Ik kom hier zeker sterker uit. Jullie vast ook.
Bloed mag ik laten trekken op 6 oktober. Dus het is nog een eindje.
Wij hebben wel geen huiswerk gekregen, vandaar ook dat ik zei dat spontaan zwanger worden uitgesloten was. Want voor de IUI mag je ook geen sex hebben (toch minimum 3 dagen). Plus, als iemand zegt dat het dan moet, is de fun er toch zeker af?
En de bedenking dat het tweede spontaan kan komen heb ik me ook al gemaakt. Maar op zich vind ik dat (nu niet meer - alhoewel) zo belangrijk. Als het er maar komt. Jammer genoeg moet je voor de medische hulp wel heel wat doen. En dat is het grote nadeel. Het grote verschil is dat een spontaan kind normaal met "fun" (of toch minstens een beetje) gemaakt wordt, terwijl je voor een kunstmatig kind "lastige" zaken moet ondergaan. Maar we hebben het ervoor over hé.
Voor was IUI aanvankelijk ook een opluchting, oef eindelijk actie. Tot het zover was, tot de maand dat ik moest starten met de pilletjes. Het was eigenlijk een beetje een opgave, maar dat kwam echt van mijn twijfels. Nu ben ik blij dat ik de IUI heb ondergaan. Maar de twijfels zijn toch niet helemaal verdwenen. Begrijp me niet verkeerd hé, ik zou super blij zijn (understatement of the year) als ik zwanger zou zijn. Maar ik heb de twijfels ook nodig. Ze zijn nodig om mezelf te beschermen. Ik hou rekening met elke mislukking. En dan zijn de twijfels handig.
Veel succes!
Bokje
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Bing [Bot] en 35 gasten