Eindelijk heb ik eens de stap gezet om zelf ook eens deel te nemen aan een forum. De vorige maanden (jaren) heb ik alleen maar meegelezen. Het deed altijd deugd om te weten dat je niet alleen staat met je problemen en dat er wel degelijk mensen zijn die dezelfde gevoelens hebben. We zijn nu 2 jaar bezig om zwanger te worden en we hebben al verschillende onderzoeken gehad. Blijkbaar is er niet echt iets mis (frustrerend!) Nu gaan we starten met een eerste behandeling IUI.(Eerst 2x zonder hormonen, dan 2x met hormonen) Morgen ga ik voor de eerste maal voor een bloedafname en echo. Ik zie ontzettend tegenop tegen al het "gedoe". (bloedafnames,afwezigheden op je werk, ...)Maar dat zijn natuurlijk de praktische nadelen, het meeste schrik heb ik weer van de emotionele tegenslagen. Ik moet zeggen dat ik me heel lang sterk gehouden heb, maar de laatste tijd ben ik emotioneel een wrak. Mensen kunnen toch van die "domme" opmerkingen maken!"Hoe oud ben je?" "Amai, dan wordt het wel tijd hé om aan kinderen te beginnen!" Zo'n opmerking kan me volledig onderuit halen. Zo, dat heb ik van me afgeschreven.
Ik wil via deze weg iedereen veel succes toewensen!
grapjeu-eu-eu!
Ik ben er 31, de gyne zei dat dit nog jong is hoor! 