IUI-clubje

[Fuego]

Dankjulliewel Glow en Sifi!

Ik probeer er niet al te veel hoop op te zetten aangezien het met de letrozole ook nog niet gelukt is.

Ik ben onder behandeling bij het AZ Klina in Brasschaat.

[Sifi]

Dankjulliewel Glow en Sifi!

Ik probeer er niet al te veel hoop op te zetten aangezien het met de letrozole ook nog niet gelukt is.

Ik ben onder behandeling bij het AZ Klina in Brasschaat.

Hey Fuego ik versta dat ik ben in mijn wachtweek na eerste iui en wil er ook niet te veel hoop op zetten te bang voor de teleurstelling achteraf .maar er is zeker kans he kop op
Veel succes en geluk voor iedereen x

[Zitav]

Al eventjes geleden dat ik gekeken heb, ik wens jullie allemaal succes met jullie poging!

[Glow]

Al eventjes geleden dat ik gekeken heb, ik wens jullie allemaal succes met jullie poging!

Hoe is het met jou?

[Zitav]

Al eventjes geleden dat ik gekeken heb, ik wens jullie allemaal succes met jullie poging!

Hoe is het met jou?

Hier alles oké, heb nog niet al te veel symptomen buiten snel honger maar even snel verzadigd. Vandaag precies wat minder in mijn haak, maar ook niet misselijk, ik kan het moeilijk uitleggen.. Verder verveel ik mij de dagen dat ik niet echt iets gepland heb (ik werk in de zorg en ben onmiddellijk moeten stoppen met werken).
19e eerste echo, de schrik dat het niet goed zou zijn zit er wel in.
Hoe is het met jou? Morgen eerste echo, spannend !!

[Glow]

Al eventjes geleden dat ik gekeken heb, ik wens jullie allemaal succes met jullie poging!

Hoe is het met jou?

Hier alles oké, heb nog niet al te veel symptomen buiten snel honger maar even snel verzadigd. Vandaag precies wat minder in mijn haak, maar ook niet misselijk, ik kan het moeilijk uitleggen.. Verder verveel ik mij de dagen dat ik niet echt iets gepland heb (ik werk in de zorg en ben onmiddellijk moeten stoppen met werken).
19e eerste echo, de schrik dat het niet goed zou zijn zit er wel in.
Hoe is het met jou? Morgen eerste echo, spannend !!

Ik herken het gevoel! Ik heb juist hetzelfde. Jij kan dus een jaar niet werken? Dat is lang! Ik mag zelf niet meer in het labo komen, maar deed dat ook amper. Gelukkig is mijn job hoofdzakelijk administratief en kan ik veel thuiswerken (en kan ik zo middagdutjes doen). Ik snap die schrik wel. Ik ben ook heel zenuwachtig voor de echo van morgen, maar ook blij dat die er eindelijk is! Ga je ook weer in het UZ naar de gynaecoloog?

[Zitav]

Hoe is het met jou?

Hier alles oké, heb nog niet al te veel symptomen buiten snel honger maar even snel verzadigd. Vandaag precies wat minder in mijn haak, maar ook niet misselijk, ik kan het moeilijk uitleggen.. Verder verveel ik mij de dagen dat ik niet echt iets gepland heb (ik werk in de zorg en ben onmiddellijk moeten stoppen met werken).
19e eerste echo, de schrik dat het niet goed zou zijn zit er wel in.
Hoe is het met jou? Morgen eerste echo, spannend !!

Ik herken het gevoel! Ik heb juist hetzelfde. Jij kan dus een jaar niet werken? Dat is lang! Ik mag zelf niet meer in het labo komen, maar deed dat ook amper. Gelukkig is mijn job hoofdzakelijk administratief en kan ik veel thuiswerken (en kan ik zo middagdutjes doen). Ik snap die schrik wel. Ik ben ook heel zenuwachtig voor de echo van morgen, maar ook blij dat die er eindelijk is! Ga je ook weer in het UZ naar de gynaecoloog?

Nee en eigenlijk gaat het zelfs langer zijn door bevallingsverlof en borstvoedingsverlof, maar dan ga ik gelukkig weten wat doen.
Ik ga wel zelf iets in elkaar steken voor de doopsuiker enzo en naai graag dus ga me daar mee bezig kunnen houden.
Ha ik ben blij dat ik lees dat je middagdutjes doet, ik doe dat ook ik voel mij zo lui, ik doe amper iets, maar ben super moe.
Nee, ik ga naar mijn eigen gynaecoloog nu. Mijn vriendin durft ook de autostrade niet op, dus zou een lange weg worden naar het zh als ik daar moet bevallen .
Jij wel ?

[Glow]

Hier alles oké, heb nog niet al te veel symptomen buiten snel honger maar even snel verzadigd. Vandaag precies wat minder in mijn haak, maar ook niet misselijk, ik kan het moeilijk uitleggen.. Verder verveel ik mij de dagen dat ik niet echt iets gepland heb (ik werk in de zorg en ben onmiddellijk moeten stoppen met werken).
19e eerste echo, de schrik dat het niet goed zou zijn zit er wel in.
Hoe is het met jou? Morgen eerste echo, spannend !!

Ik herken het gevoel! Ik heb juist hetzelfde. Jij kan dus een jaar niet werken? Dat is lang! Ik mag zelf niet meer in het labo komen, maar deed dat ook amper. Gelukkig is mijn job hoofdzakelijk administratief en kan ik veel thuiswerken (en kan ik zo middagdutjes doen). Ik snap die schrik wel. Ik ben ook heel zenuwachtig voor de echo van morgen, maar ook blij dat die er eindelijk is! Ga je ook weer in het UZ naar de gynaecoloog?

Nee en eigenlijk gaat het zelfs langer zijn door bevallingsverlof en borstvoedingsverlof, maar dan ga ik gelukkig weten wat doen.
Ik ga wel zelf iets in elkaar steken voor de doopsuiker enzo en naai graag dus ga me daar mee bezig kunnen houden.
Ha ik ben blij dat ik lees dat je middagdutjes doet, ik doe dat ook ik voel mij zo lui, ik doe amper iets, maar ben super moe.
Nee, ik ga naar mijn eigen gynaecoloog nu. Mijn vriendin durft ook de autostrade niet op, dus zou een lange weg worden naar het zh als ik daar moet bevallen .
Jij wel ?

Ja, continu moe zijn van niets te doen. Maar het lichaam werkt hard, natuurlijk! Ik ga wel naar het UZ. Is het dichtste bij ons. We bezitten ook geen auto dus we gaan een beetje creatief moeten worden.

[Zitav]

Ik herken het gevoel! Ik heb juist hetzelfde. Jij kan dus een jaar niet werken? Dat is lang! Ik mag zelf niet meer in het labo komen, maar deed dat ook amper. Gelukkig is mijn job hoofdzakelijk administratief en kan ik veel thuiswerken (en kan ik zo middagdutjes doen). Ik snap die schrik wel. Ik ben ook heel zenuwachtig voor de echo van morgen, maar ook blij dat die er eindelijk is! Ga je ook weer in het UZ naar de gynaecoloog?

Nee en eigenlijk gaat het zelfs langer zijn door bevallingsverlof en borstvoedingsverlof, maar dan ga ik gelukkig weten wat doen.
Ik ga wel zelf iets in elkaar steken voor de doopsuiker enzo en naai graag dus ga me daar mee bezig kunnen houden.
Ha ik ben blij dat ik lees dat je middagdutjes doet, ik doe dat ook ik voel mij zo lui, ik doe amper iets, maar ben super moe.
Nee, ik ga naar mijn eigen gynaecoloog nu. Mijn vriendin durft ook de autostrade niet op, dus zou een lange weg worden naar het zh als ik daar moet bevallen .
Jij wel ?

Ja, continu moe zijn van niets te doen. Maar het lichaam werkt hard, natuurlijk! Ik ga wel naar het UZ. Is het dichtste bij ons. We bezitten ook geen auto dus we gaan een beetje creatief moeten worden.

Wel goed dat je daar kan blijven gaan. Ik heb wel veel vertrouwen in hun. Oei, veel succes je hebt nog tijd om erover na te denken

[Maggie1]

Hallo allemaal,

Ik ben in maart 2020 - net voor de covid pandemie - op eerste gesprek geweest in het UZ Gent om het traject om BAM te worden op te starten. Toen was covid in het land, waardoor ik het allemaal wat heb laten rusten. Aangezien dat beestje niet van plan was om snel weg te trekken, dan toch in november 2020 verder gezet. Gesprekken met de psycholoog, gesprek met mijn reumatoloog want hij moest ook akkoord zijn, goedkeuring gekregen. Ik dacht toen, hoera we zijn vertrokken. Maar dan was het toch vrij lang wachten op mijn eerste afspraak.

Ondertussen in juni follikelmetingen gehad in combinatie met femara, Pregnyl moeten spuiten en op 26 juni eerste IUI. Ik dacht toen, oké ik kan dit, ik ga hier niet te vaak aan denken. Maar wat een hel zijn die wachtweken? Elke seconde dat ik niet aan het werk was of iets leuk aan het doen was dacht ik eraan. Ik heb elk kwaaltje zeker gevoeld. En in plaats van te wachten op mijn testdag - maandag 12/7 - heb ik mijn ongeduldige kant laten winnen en gisteren en vandaag toch al getest. Beide negatief, ik ben nu dus aan het wachten op mijn MS.

Ik heb een handjevol vriendinnen die op de hoogte zijn van mijn traject, die er steevast van overtuigd zijn dat er toch nog een positieve test mogelijk is en dat het nog "vroeg" is. Als ik uittel daarentegen zit ik vandaag op 11 DPO dus ik ga ervanuit dat mocht het al gelukt zijn, er nu toch een heeeeel licht streepje te zien zou moeten zijn?

Ik ben gestart met het idee, goh die eerste keer zal wel niet lukken maar dat is niet erg. Terwijl nu elke vezel in mijn lichaam teleurgesteld is. Aangezien ik met een BAM traject bezig ben kan ik het ook met niet heel veel mensen delen (ik probeer de vraag: en voel je al iets? zoveel mogelijk te vermijden). Dus tips om de wachtweken door te komen bij de 2e poging zijn zeker welkom

[mich75]

Hallo allemaal,

Ik ben in maart 2020 - net voor de covid pandemie - op eerste gesprek geweest in het UZ Gent om het traject om BAM te worden op te starten. Toen was covid in het land, waardoor ik het allemaal wat heb laten rusten. Aangezien dat beestje niet van plan was om snel weg te trekken, dan toch in november 2020 verder gezet. Gesprekken met de psycholoog, gesprek met mijn reumatoloog want hij moest ook akkoord zijn, goedkeuring gekregen. Ik dacht toen, hoera we zijn vertrokken. Maar dan was het toch vrij lang wachten op mijn eerste afspraak.

Ondertussen in juni follikelmetingen gehad in combinatie met femara, Pregnyl moeten spuiten en op 26 juni eerste IUI. Ik dacht toen, oké ik kan dit, ik ga hier niet te vaak aan denken. Maar wat een hel zijn die wachtweken? Elke seconde dat ik niet aan het werk was of iets leuk aan het doen was dacht ik eraan. Ik heb elk kwaaltje zeker gevoeld. En in plaats van te wachten op mijn testdag - maandag 12/7 - heb ik mijn ongeduldige kant laten winnen en gisteren en vandaag toch al getest. Beide negatief, ik ben nu dus aan het wachten op mijn MS.

Ik heb een handjevol vriendinnen die op de hoogte zijn van mijn traject, die er steevast van overtuigd zijn dat er toch nog een positieve test mogelijk is en dat het nog "vroeg" is. Als ik uittel daarentegen zit ik vandaag op 11 DPO dus ik ga ervanuit dat mocht het al gelukt zijn, er nu toch een heeeeel licht streepje te zien zou moeten zijn?

Ik ben gestart met het idee, goh die eerste keer zal wel niet lukken maar dat is niet erg. Terwijl nu elke vezel in mijn lichaam teleurgesteld is. Aangezien ik met een BAM traject bezig ben kan ik het ook met niet heel veel mensen delen (ik probeer de vraag: en voel je al iets? zoveel mogelijk te vermijden). Dus tips om de wachtweken door te komen bij de 2e poging zijn zeker welkom

Als ik je verhaal lees ben je nu 13DPO, maar dit even terzijde.

Laat je niet gek maken door mensen die goed bedoeld zeggen dat het nog kan. Ik geloofde mijn testen en dan begon ik te twijfelen omdat men zei dat de bn toch nog positief kon zijn. Uiteindelijk kreeg ik valse hoop en was de teleurstelling nog groter.

Het kan natuurlijk altijd, er zijn uitzonderingen, een late innesteling of zo, maar ik zou er vanuit gaan dat het negatief is.

Wachten op ms en vol goede moed naar de volgende poging.

[Maggie1]

Hallo allemaal,

Ik ben in maart 2020 - net voor de covid pandemie - op eerste gesprek geweest in het UZ Gent om het traject om BAM te worden op te starten. Toen was covid in het land, waardoor ik het allemaal wat heb laten rusten. Aangezien dat beestje niet van plan was om snel weg te trekken, dan toch in november 2020 verder gezet. Gesprekken met de psycholoog, gesprek met mijn reumatoloog want hij moest ook akkoord zijn, goedkeuring gekregen. Ik dacht toen, hoera we zijn vertrokken. Maar dan was het toch vrij lang wachten op mijn eerste afspraak.

Ondertussen in juni follikelmetingen gehad in combinatie met femara, Pregnyl moeten spuiten en op 26 juni eerste IUI. Ik dacht toen, oké ik kan dit, ik ga hier niet te vaak aan denken. Maar wat een hel zijn die wachtweken? Elke seconde dat ik niet aan het werk was of iets leuk aan het doen was dacht ik eraan. Ik heb elk kwaaltje zeker gevoeld. En in plaats van te wachten op mijn testdag - maandag 12/7 - heb ik mijn ongeduldige kant laten winnen en gisteren en vandaag toch al getest. Beide negatief, ik ben nu dus aan het wachten op mijn MS.

Ik heb een handjevol vriendinnen die op de hoogte zijn van mijn traject, die er steevast van overtuigd zijn dat er toch nog een positieve test mogelijk is en dat het nog "vroeg" is. Als ik uittel daarentegen zit ik vandaag op 11 DPO dus ik ga ervanuit dat mocht het al gelukt zijn, er nu toch een heeeeel licht streepje te zien zou moeten zijn?

Ik ben gestart met het idee, goh die eerste keer zal wel niet lukken maar dat is niet erg. Terwijl nu elke vezel in mijn lichaam teleurgesteld is. Aangezien ik met een BAM traject bezig ben kan ik het ook met niet heel veel mensen delen (ik probeer de vraag: en voel je al iets? zoveel mogelijk te vermijden). Dus tips om de wachtweken door te komen bij de 2e poging zijn zeker welkom

Als ik je verhaal lees ben je nu 13DPO, maar dit even terzijde.

Laat je niet gek maken door mensen die goed bedoeld zeggen dat het nog kan. Ik geloofde mijn testen en dan begon ik te twijfelen omdat men zei dat de bn toch nog positief kon zijn. Uiteindelijk kreeg ik valse hoop en was de teleurstelling nog groter.

Het kan natuurlijk altijd, er zijn uitzonderingen, een late innesteling of zo, maar ik zou er vanuit gaan dat het negatief is.

Wachten op ms en vol goede moed naar de volgende poging.

Hey Mich,

Hoe tel jij?

Ik heb zaterdag 26/06 om 23u Pregnyl moeten spuiten om eisprong op te wekken. Dokter zei tegen mij dat maandag 28/ (IUI dag) = dag 0, dus als ik dan uittel zit ik momenteel aan dag 11? Maar ik doe waarschijnlijk iets verkeerd .

Ja inderdaad, ik ga ervanuit dat het negatief is dus aan het wachten zodat ik opnieuw kan opstarten.

[mich75]

Hey Mich,

Hoe tel jij?

Ik heb zaterdag 26/06 om 23u Pregnyl moeten spuiten om eisprong op te wekken. Dokter zei tegen mij dat maandag 28/ (IUI dag) = dag 0, dus als ik dan uittel zit ik momenteel aan dag 11? Maar ik doe waarschijnlijk iets verkeerd .

Ja inderdaad, ik ga ervanuit dat het negatief is dus aan het wachten zodat ik opnieuw kan opstarten.

Hoe je het nu schrijft zit je wel op 11DPO je schreef eerst dat je IUI op 26/6 was.

Op zich is het niet abnormaal om nog negatief te testen op d11, maar de kans is wel groter dat het negatief blijft dan dat het nog positief wordt.

Nog even geduld, als je toch nog wil testen, doe je dit best minstens 2 dagen na de vorige.

[Glow]

Hallo allemaal,

Ik ben in maart 2020 - net voor de covid pandemie - op eerste gesprek geweest in het UZ Gent om het traject om BAM te worden op te starten. Toen was covid in het land, waardoor ik het allemaal wat heb laten rusten. Aangezien dat beestje niet van plan was om snel weg te trekken, dan toch in november 2020 verder gezet. Gesprekken met de psycholoog, gesprek met mijn reumatoloog want hij moest ook akkoord zijn, goedkeuring gekregen. Ik dacht toen, hoera we zijn vertrokken. Maar dan was het toch vrij lang wachten op mijn eerste afspraak.

Ondertussen in juni follikelmetingen gehad in combinatie met femara, Pregnyl moeten spuiten en op 26 juni eerste IUI. Ik dacht toen, oké ik kan dit, ik ga hier niet te vaak aan denken. Maar wat een hel zijn die wachtweken? Elke seconde dat ik niet aan het werk was of iets leuk aan het doen was dacht ik eraan. Ik heb elk kwaaltje zeker gevoeld. En in plaats van te wachten op mijn testdag - maandag 12/7 - heb ik mijn ongeduldige kant laten winnen en gisteren en vandaag toch al getest. Beide negatief, ik ben nu dus aan het wachten op mijn MS.

Ik heb een handjevol vriendinnen die op de hoogte zijn van mijn traject, die er steevast van overtuigd zijn dat er toch nog een positieve test mogelijk is en dat het nog "vroeg" is. Als ik uittel daarentegen zit ik vandaag op 11 DPO dus ik ga ervanuit dat mocht het al gelukt zijn, er nu toch een heeeeel licht streepje te zien zou moeten zijn?

Ik ben gestart met het idee, goh die eerste keer zal wel niet lukken maar dat is niet erg. Terwijl nu elke vezel in mijn lichaam teleurgesteld is. Aangezien ik met een BAM traject bezig ben kan ik het ook met niet heel veel mensen delen (ik probeer de vraag: en voel je al iets? zoveel mogelijk te vermijden). Dus tips om de wachtweken door te komen bij de 2e poging zijn zeker welkom

Eerst en vooral chapeau om zo´n BAM traject te beginnen! Het lijkt me niet gemakkelijk om zoiets te doen zonder partner. Die wachtweken zijn inderdaad hels. Je voelt alles en niets en mentaal weegt het zwaar door. Hopelijk vind je mensen om daarover te praten. Ik vond rust in het delen van mijn gevoelens in die weken. Ook afleiding zoeken met dingen in te plannen helpt, al zal je wel altijd in jouw achterhoofd hiermee bezig zijn. Dat is normaal. Voor mezelf was het wel beter om te wachten tot 14 dpo om te testen. Het is wat meer op de tanden bijten, maar de resultaten zijn meer zeker. En sowieso, je kan je mentaal wel proberen voorbereiden dat het niet altijd direct lukt, maar stiekem hoop je dat eh. Dat is volkomen normaal dus die teleurstelling kan je niet vermijden, denk ik. Veel succes alleszins!

[Zitav]

Hallo allemaal,

Ik ben in maart 2020 - net voor de covid pandemie - op eerste gesprek geweest in het UZ Gent om het traject om BAM te worden op te starten. Toen was covid in het land, waardoor ik het allemaal wat heb laten rusten. Aangezien dat beestje niet van plan was om snel weg te trekken, dan toch in november 2020 verder gezet. Gesprekken met de psycholoog, gesprek met mijn reumatoloog want hij moest ook akkoord zijn, goedkeuring gekregen. Ik dacht toen, hoera we zijn vertrokken. Maar dan was het toch vrij lang wachten op mijn eerste afspraak.

Ondertussen in juni follikelmetingen gehad in combinatie met femara, Pregnyl moeten spuiten en op 26 juni eerste IUI. Ik dacht toen, oké ik kan dit, ik ga hier niet te vaak aan denken. Maar wat een hel zijn die wachtweken? Elke seconde dat ik niet aan het werk was of iets leuk aan het doen was dacht ik eraan. Ik heb elk kwaaltje zeker gevoeld. En in plaats van te wachten op mijn testdag - maandag 12/7 - heb ik mijn ongeduldige kant laten winnen en gisteren en vandaag toch al getest. Beide negatief, ik ben nu dus aan het wachten op mijn MS.

Ik heb een handjevol vriendinnen die op de hoogte zijn van mijn traject, die er steevast van overtuigd zijn dat er toch nog een positieve test mogelijk is en dat het nog "vroeg" is. Als ik uittel daarentegen zit ik vandaag op 11 DPO dus ik ga ervanuit dat mocht het al gelukt zijn, er nu toch een heeeeel licht streepje te zien zou moeten zijn?

Ik ben gestart met het idee, goh die eerste keer zal wel niet lukken maar dat is niet erg. Terwijl nu elke vezel in mijn lichaam teleurgesteld is. Aangezien ik met een BAM traject bezig ben kan ik het ook met niet heel veel mensen delen (ik probeer de vraag: en voel je al iets? zoveel mogelijk te vermijden). Dus tips om de wachtweken door te komen bij de 2e poging zijn zeker welkom

Veel succes!
Het is inderdaad niet gemakkelijk om het van je af te zetten he.. Ik dacht ook dat het mij niet veel ging doen maar verloor regelmatig de moed.. Je wil vanalles voelen maar over het algemeen kan je eigenlijk nog maar weinig voelen. Ik kreeg de tip van de psycholoog om die wachtweken zoveel mogelijk te plannen..
En ivm het te vroeg testen... Ik deed dit sommige pogingen ook, maar eigenlijk maakte ik mezelf daarmee alleen maar zot. De laatste poging, die nu uiteindelijk gelukt is heb ik dag 13 getest, maar vroeger wou ik zeker niet testen. En toen had ik al een duidelijke streep. Maar te vroeg testen gaf mij teveel twijfel.