IUI-clubje

[Lienie]

Hey GDN

Kan je volledig begrijpen..
Een eicel blijft inderdaad 24u vruchtbaar. Sperma bij iui bereikt binnen uur de eicel dus op zich is er tijd genoeg..
Stress is uiteraard voor niets goed , maar das moeilijk volledig te vermijden e. Een normale dosis stress zal echt geen invloed hebben op je zwangerschapkans. Als je vindt dat je echt veel stress hebt, zou ik kijken naar iets dat je kan helpen ontspannen.. eventueel eens een massage laten doen? Gaan zwemmen? Ademhalingsoefeningen?

Die wachtweek zijn hels idd. Je leeft zo tussen hoop en wanhoop.. maar we moeten erin blijven geloven!

[GDN]

Dank u voor je reactie Lienie.
Ik ben al eens zwanger geweest en dan was het eerste keer met clomid met pregnyl dus ik versta niet wat er nu mis is. We zitten aan ronde 7 nu. Ik ga naar de ostheopaat die telkens de spanning wegneemt, neem af en toe bad, veel rusten enz. Na mijn miskraam wel zwaar gehad.
Om den duur zoek je gewoon een reden waarom
het niet lukt. Wat zou het kunnen zijn?
In juni was ik ook zwanger en had 2 eicellen en nu ook 2 dus wie weet...

[Lienie]

Pff amai moet idd hels zijn om dit allemaal te doorstaan. En uiteraard begin je je vragen te stellen waarom het niet lukt.. hebben ze ev al gesproken over ivf indien iui opnieuw niet zou lukken? Want dan verhoog je aanzienlijk de zwangerschapskansen!
Ik duim met je mee!! Laat ons hopen dat we binnen een tweetal weken een positieve test hebben!

[GDN]

@lienie
Ik heb zelf aangegeven dat ik inseminatie wou.Omdat mijn vriend zijn zaad goed is en bij mij enkel cyclus vonden ze het niet nodig maar na 5 pogingen zag ik het niet zitten om nog meer tijd te verliezen. Ze zeiden dat de kansen niet zoveel meer zouden zijn maar ze brengen het zaad toch iets dichter en de druk voor zoveel seks te hebben is er toch af. Hoor dat vaak van vriendinnen ooh dat is zo’n leuke spannende periode maar voor ons was dat niet meer zo. Nu 6 pogingen inseminatie maar vind dat toch lang weer. We zijn gestart op mij 30ste en in sept word ik 33. Tijd gaat zo snel voorbij...

[Lienie]

Ja ik vind ook dat de druk door iui minder wordt op je seksleven. Ervoor was het ook van "nu moeten we seks hebben" en dat was op einde echt niet leuk meer...
De tijd gaat echt zeer snel vooruit eens je in dat traject stapt.. 2 weken wachten en dan weer wachten en.. voor je het weet ben je idd een jaar verder.
Zou je het overwegen naar ivf over te stappen stel dat het deze keer niet lukt?
Ik duim! 6e keer hopelijk goede keer!!!

[GDN]

Ja ik zou alle stappen doorstaan als het moet.
Tis de 7de poging na mijn miskraam. Vorige maand eerste iui mislukt. Gevoel als je zo leest
dat de meesten een geslaagde iui hebben vanaf de 3de poging?

[Lienie]

Het is en blijft een kansberekening natuurlijk. Elke cyclus heb je in principe ongeveer even veel kans en ongeveer 50% raakt zwanger na 6x IUI.
Bij ivf liggen de percentages veel hoger natuurlijk.
Ik zou er ook alles voor over hebben op zwanger te worden...

[LiNN89]

Hallo allemaal,

Ik zoek al een hele tijd vanalles op (niet zo goed ik weet het maar kan me dat toch niet laten) zo kwam ik dan al op veel forums terecht en las dus al een tijdje mee op verschillende “plaatsen”

Ik wil me graag even voorstellen,
Wij zijn al meer dan 2 jaar bezig met het proberen een kindje te krijgen. Exact een jaar geleden helaas een vroeg miskraam. In september vorig jaar begonnen met “de zwemmerkes” van mijn vriend te onderzoeken, dit resultaat was nogal slecht. Dus doorverwezen naar de fertiliteit jette. Na daar weer een heleboel onderzoeken bleek het zaad van m’n vriend toch veel beter dan het eerste onderzoek (was een staal dat we zelf naar het labo gebracht hadden.) maar vonden ze bij mij ook een probleempje, mijn eicellen groeien niet voldoende door zodat ik dus eigenlijk weinig tot geen eisprong krijg. Volgens de fertiliteitsarts wel goed te beïnvloeden en ze gaf ons dan ook goede kans bij iui, ze sprak ervan 3 pogingen te doen en indien niet gelukt evalueren. Ik moet vanaf dag 3 in m’n cyclus 5 dagen letrozole nemen en pregnyl voor de eisprong.
We hebben net een eerste mislukte poging achter de rug, het was zo spannend allemaal... eerst was ik heel erg bang dat de medicatie niet zou aanslaan en er een heel gedoe aan vooraf zou gaan eer de juiste dosissen of mss andere medicatie moest geprobeerd worden maar bij de eerste follikelmeting had ik 4 goed groeiende eitjes! Na nog een follikelmeting mocht ik savonds m’n eerste pregnyl spuit zetten op zondag en op dinsdag binnen voor de eerste poging. Daarna voelde ik 2 weken vanalles en nog wat gebeuren in m’n lichaam en hoopte natuurlijk vurig dat het meteen raak was, ook al besefte ik zeker wel dat dat wel heel veel geluk zou geweest zijn zomaar na 1x. Maar helaas op dag 29 waren die verdomde duivels daar! Ondertussen bezig voor ronde 2, gisteren mijn laatste pilletje letrozele genomen en komende zaterdag eerste follikelmeting. Ik hoop heel erg dat het deze keer wil lukken, maar ik vind het nu al moeilijk om de moed erin te houden.

Zo hierbij m’n lang verhaal (sorry hoor) het deed wel eens goed om het eens helemaal te kunnen afschrijven.
Ik wens ieder van jullie heel veel moed en dat het snel raak mag zijn!!

Groetjes!

[JustmeKathy]

Allee, nu maar weer wachten geblazen...

Aftellen tot NOD:
- JustmeKathy, 29j, Kinderloos, BAM, 2de poging Clomid + Pregnyl, NOD 1/04

- GJM, 31j, kinderloos, poging tot 1,5j, IUI 3 (clomid + pregnyl + utrogestan) (intake IVF op 20 maart indien IUI 3 mislukt), NOD 17/3

Aftellen tot volgende IUI:
- Solary,31j, kinderloos, lesb koppel, 1ste poging enkel pregnyl, fm 21/03

- AngelNR , 30 jaar, kinderloos, 5,5 jaar bezig, nu bezig met 2e IUI, clomid + pregnyl + ovulatietesten en vanaf deze ronde ook utrogestan

- Eekhoorntje3, 33j, zoontje van 4, 2,5jaar bezig, iui-D 4, geen medicatie

Zwanger:
- Sesampje, 33j, 1 zoon van 5j, 3 iui's, uitgerekend half november (februari-lady )
- ShH, 35j, kinderloos, BAM, 3 iui's, uitgerekend half november

[GJM]

Dag dames!

Even de tijd gevonden om wat neer te schrijven. Vrijdagavond (tijdens ons jaarlijks vrouwenweekend) mijn bloedonderzoek doorgekregen. Helaas opnieuw niet zwanger. En daar stond ik dan, op weekend zonder mijn man in een huis vol uitgelaten vrouwen en met de tranen in m’n ogen. Aangezien sommige onder ons elkaar maar jaarlijks zien, was ik bang om de leuke sfeer te ‘verpesten’ met mijn niet zo fijn nieuws (gelukkig sliep mijn dierbaarste vriendin bij me en heb ik wel heel even mijn hart kunnen luchten). Uiteindelijk kon ik niets anders dan doen alsof alles ok was. Maar aan de emotionele rollecoster kwam geen einde. Aangezien ons huisje maar een uur rijden was van waar sommige onder ons wonen is er een zwangere vriendin de zaterdagavond op bezoek gekomen. Ik had haar even niet gezien en toen
ze binnen kwam moest ik toch even slikken bij het zien van haar buik. Aangezien op 4 mensen na iedereen mama is moet ik jullie niet vertellen waarover er de hele avond gepraat werd, om nog maar te zwijgen over hoeveel keer de ‘wanneer beginnen jullie eraan vraag’ me werd gesteld. Maar nu komt de kers op de taart. De zondag tijdens de wandeling wist mijn schoonzus te vertellen dat ze zwanger is (begrijp me niet verkeerd ik ben heeeel blij voor haar want ook zij heeft een lang traject afgelegd) en dat ik thuis niets mag zeggen aangezien mijn man z’n broer het zelf tegen hem wil vertellen (wat ik zeker begrijp). Met mijn fake-happy-gezicht ben ik ‘s avond naar huis gereden. Eenmaal thuis was ik zodanig overstuur dat ik zelfs tegen mijn man niet meer uit mijn woorden kwam.

Deze ochtend ben ik uiteindelijk in zombie-modus richting school gereden. En tijdens de middagpauze volledig ingestort. Aangezien ik lesgeef en zo niet voor een klas kan staan ben ik voor de eerste keer sinds mijn schoolcarrière ‘ziek’ richting huis gegaan. Na een middag vol paniek en tranen heb ik mijn huisarts opgebeld. Mijn bloedruk en hartslag stonden veel te hoog. Aangezien ik woensdag start met mijn ivf traject wou hij me geen medicatie geven, maar wel een weekje rust om tot mezelf te komen en alles te verwerken.

Sorry voor mijn niet zo positief verhaal, maar ik moest het even kwijt. Ik ben er zeker van dat ieder van ons hier ooit een zeer positief verhaal zal neerschrijven.

Ik duim alvast voor jullie!

PS: welkom nieuwe dames!

Liefs GJM

[GJM]

Voor de nieuwe dames... vul gerust aan!
@Kathy: veel succes met de wachtweken! 🍀

Aftellen tot NOD:
- JustmeKathy, 29j, Kinderloos, BAM, 2de poging Clomid + Pregnyl, NOD 1/04

Aftellen tot volgende IUI:
- Solary,31j, kinderloos, lesb koppel, 1ste poging enkel pregnyl, fm 21/03

- AngelNR , 30 jaar, kinderloos, 5,5 jaar bezig, nu bezig met 2e IUI, clomid + pregnyl + ovulatietesten en vanaf deze ronde ook utrogestan

- Eekhoorntje3, 33j, zoontje van 4, 2,5jaar bezig, iui-D 4, geen medicatie

Start IVF traject:
- GJM, 31j, kinderloos, poging tot 1,5j, 3x iui (clomid + pregnyl + utrogestan) mislukt, intake IVF op 20 maart

Zwanger:
- Sesampje, 33j, 1 zoon van 5j, 3 iui's, uitgerekend half november (februari-lady )
- ShH, 35j, kinderloos, BAM, 3 iui's, uitgerekend half november

[Eekhoorntje3]

Voor de nieuwe dames... vul gerust aan!
@Kathy: veel succes met de wachtweken! 🍀

Aftellen tot NOD:
- JustmeKathy, 29j, Kinderloos, BAM, 2de poging Clomid + Pregnyl, NOD 1/04

- Eekhoorntje3, 33j, zoontje van 4, 2,5jaar bezig, iui-D 4, pregnyl, NOD 20/03

Aftellen tot volgende IUI:
- Solary,31j, kinderloos, lesb koppel, 1ste poging enkel pregnyl, fm 21/03

- AngelNR , 30 jaar, kinderloos, 5,5 jaar bezig, nu bezig met 2e IUI, clomid + pregnyl + ovulatietesten en vanaf deze ronde ook utrogestan

Start IVF traject:
- GJM, 31j, kinderloos, poging tot 1,5j, 3x iui (clomid + pregnyl + utrogestan) mislukt, intake IVF op 20 maart

Zwanger:
- Sesampje, 33j, 1 zoon van 5j, 3 iui's, uitgerekend half november (februari-lady )
- ShH, 35j, kinderloos, BAM, 3 iui's, uitgerekend half november

[Eekhoorntje3]

Dag dames!

Even de tijd gevonden om wat neer te schrijven. Vrijdagavond (tijdens ons jaarlijks vrouwenweekend) mijn bloedonderzoek doorgekregen. Helaas opnieuw niet zwanger. En daar stond ik dan, op weekend zonder mijn man in een huis vol uitgelaten vrouwen en met de tranen in m’n ogen. Aangezien sommige onder ons elkaar maar jaarlijks zien, was ik bang om de leuke sfeer te ‘verpesten’ met mijn niet zo fijn nieuws (gelukkig sliep mijn dierbaarste vriendin bij me en heb ik wel heel even mijn hart kunnen luchten). Uiteindelijk kon ik niets anders dan doen alsof alles ok was. Maar aan de emotionele rollecoster kwam geen einde. Aangezien ons huisje maar een uur rijden was van waar sommige onder ons wonen is er een zwangere vriendin de zaterdagavond op bezoek gekomen. Ik had haar even niet gezien en toen
ze binnen kwam moest ik toch even slikken bij het zien van haar buik. Aangezien op 4 mensen na iedereen mama is moet ik jullie niet vertellen waarover er de hele avond gepraat werd, om nog maar te zwijgen over hoeveel keer de ‘wanneer beginnen jullie eraan vraag’ me werd gesteld. Maar nu komt de kers op de taart. De zondag tijdens de wandeling wist mijn schoonzus te vertellen dat ze zwanger is (begrijp me niet verkeerd ik ben heeeel blij voor haar want ook zij heeft een lang traject afgelegd) en dat ik thuis niets mag zeggen aangezien mijn man z’n broer het zelf tegen hem wil vertellen (wat ik zeker begrijp). Met mijn fake-happy-gezicht ben ik ‘s avond naar huis gereden. Eenmaal thuis was ik zodanig overstuur dat ik zelfs tegen mijn man niet meer uit mijn woorden kwam.

Deze ochtend ben ik uiteindelijk in zombie-modus richting school gereden. En tijdens de middagpauze volledig ingestort. Aangezien ik lesgeef en zo niet voor een klas kan staan ben ik voor de eerste keer sinds mijn schoolcarrière ‘ziek’ richting huis gegaan. Na een middag vol paniek en tranen heb ik mijn huisarts opgebeld. Mijn bloedruk en hartslag stonden veel te hoog. Aangezien ik woensdag start met mijn ivf traject wou hij me geen medicatie geven, maar wel een weekje rust om tot mezelf te komen en alles te verwerken.

Sorry voor mijn niet zo positief verhaal, maar ik moest het even kwijt. Ik ben er zeker van dat ieder van ons hier ooit een zeer positief verhaal zal neerschrijven.

Ik duim alvast voor jullie!

PS: welkom nieuwe dames!

Liefs GJM

Oh... klinkt inderdaad als heel stressvol weekend... neem nu maar wat tijd voor jezelf! De trajecten die we door moeten zijn niet zomaar iets en mensen in omgeving hebben geen idee van hoeveel we moeten doorstaan... weet dat we er hier zijn...
Knuffel!

[GDN]

Dag dames!

Even de tijd gevonden om wat neer te schrijven. Vrijdagavond (tijdens ons jaarlijks vrouwenweekend) mijn bloedonderzoek doorgekregen. Helaas opnieuw niet zwanger. En daar stond ik dan, op weekend zonder mijn man in een huis vol uitgelaten vrouwen en met de tranen in m’n ogen. Aangezien sommige onder ons elkaar maar jaarlijks zien, was ik bang om de leuke sfeer te ‘verpesten’ met mijn niet zo fijn nieuws (gelukkig sliep mijn dierbaarste vriendin bij me en heb ik wel heel even mijn hart kunnen luchten). Uiteindelijk kon ik niets anders dan doen alsof alles ok was. Maar aan de emotionele rollecoster kwam geen einde. Aangezien ons huisje maar een uur rijden was van waar sommige onder ons wonen is er een zwangere vriendin de zaterdagavond op bezoek gekomen. Ik had haar even niet gezien en toen
ze binnen kwam moest ik toch even slikken bij het zien van haar buik. Aangezien op 4 mensen na iedereen mama is moet ik jullie niet vertellen waarover er de hele avond gepraat werd, om nog maar te zwijgen over hoeveel keer de ‘wanneer beginnen jullie eraan vraag’ me werd gesteld. Maar nu komt de kers op de taart. De zondag tijdens de wandeling wist mijn schoonzus te vertellen dat ze zwanger is (begrijp me niet verkeerd ik ben heeeel blij voor haar want ook zij heeft een lang traject afgelegd) en dat ik thuis niets mag zeggen aangezien mijn man z’n broer het zelf tegen hem wil vertellen (wat ik zeker begrijp). Met mijn fake-happy-gezicht ben ik ‘s avond naar huis gereden. Eenmaal thuis was ik zodanig overstuur dat ik zelfs tegen mijn man niet meer uit mijn woorden kwam.

Deze ochtend ben ik uiteindelijk in zombie-modus richting school gereden. En tijdens de middagpauze volledig ingestort. Aangezien ik lesgeef en zo niet voor een klas kan staan ben ik voor de eerste keer sinds mijn schoolcarrière ‘ziek’ richting huis gegaan. Na een middag vol paniek en tranen heb ik mijn huisarts opgebeld. Mijn bloedruk en hartslag stonden veel te hoog. Aangezien ik woensdag start met mijn ivf traject wou hij me geen medicatie geven, maar wel een weekje rust om tot mezelf te komen en alles te verwerken.

Sorry voor mijn niet zo positief verhaal, maar ik moest het even kwijt. Ik ben er zeker van dat ieder van ons hier ooit een zeer positief verhaal zal neerschrijven.

Ik duim alvast voor jullie!

PS: welkom nieuwe dames!

Liefs GJM

Ooh GJM, ik leef zo mee met jou en je verhaal
is zo herkenbaar. Ik had na mijn miskraam 2 vriendinnen uitgerekend voor maart ( allebei
heel vlot zwanger) en 2 collega’s zwanger. Ondertussen zijn ze allemaal bevallen en zijn er opnieuw 2 collega’s zwanger. Ik was al bezig als ze nog maar zwanger waren van hun eerste. Het is toch altijd slikken he. We zijn ook maar menselijk en je kan dat niet blijven weglachen en zeggen jaja mijn beurt komt wel. Ik sta ook in het onderwijs dus weet hoe moeilijk het is om
dan vrolijk voor de klas te staan. Ik ben al 2 keer een week afwezig geweest om te bekomen en rust te hebben. Geniet van je weekje rust en doe leuke ontspannende dingen.

[LiNN89]

Dag dames!

Even de tijd gevonden om wat neer te schrijven. Vrijdagavond (tijdens ons jaarlijks vrouwenweekend) mijn bloedonderzoek doorgekregen. Helaas opnieuw niet zwanger. En daar stond ik dan, op weekend zonder mijn man in een huis vol uitgelaten vrouwen en met de tranen in m’n ogen. Aangezien sommige onder ons elkaar maar jaarlijks zien, was ik bang om de leuke sfeer te ‘verpesten’ met mijn niet zo fijn nieuws (gelukkig sliep mijn dierbaarste vriendin bij me en heb ik wel heel even mijn hart kunnen luchten). Uiteindelijk kon ik niets anders dan doen alsof alles ok was. Maar aan de emotionele rollecoster kwam geen einde. Aangezien ons huisje maar een uur rijden was van waar sommige onder ons wonen is er een zwangere vriendin de zaterdagavond op bezoek gekomen. Ik had haar even niet gezien en toen
ze binnen kwam moest ik toch even slikken bij het zien van haar buik. Aangezien op 4 mensen na iedereen mama is moet ik jullie niet vertellen waarover er de hele avond gepraat werd, om nog maar te zwijgen over hoeveel keer de ‘wanneer beginnen jullie eraan vraag’ me werd gesteld. Maar nu komt de kers op de taart. De zondag tijdens de wandeling wist mijn schoonzus te vertellen dat ze zwanger is (begrijp me niet verkeerd ik ben heeeel blij voor haar want ook zij heeft een lang traject afgelegd) en dat ik thuis niets mag zeggen aangezien mijn man z’n broer het zelf tegen hem wil vertellen (wat ik zeker begrijp). Met mijn fake-happy-gezicht ben ik ‘s avond naar huis gereden. Eenmaal thuis was ik zodanig overstuur dat ik zelfs tegen mijn man niet meer uit mijn woorden kwam.

Deze ochtend ben ik uiteindelijk in zombie-modus richting school gereden. En tijdens de middagpauze volledig ingestort. Aangezien ik lesgeef en zo niet voor een klas kan staan ben ik voor de eerste keer sinds mijn schoolcarrière ‘ziek’ richting huis gegaan. Na een middag vol paniek en tranen heb ik mijn huisarts opgebeld. Mijn bloedruk en hartslag stonden veel te hoog. Aangezien ik woensdag start met mijn ivf traject wou hij me geen medicatie geven, maar wel een weekje rust om tot mezelf te komen en alles te verwerken.

Sorry voor mijn niet zo positief verhaal, maar ik moest het even kwijt. Ik ben er zeker van dat ieder van ons hier ooit een zeer positief verhaal zal neerschrijven.

Ik duim alvast voor jullie!

PS: welkom nieuwe dames!

Liefs GJM

Hey GJM,

Ik begrijp heel goed hoe je je moet voelen! Ik vind die zwangere buikjes en "lastige" vragen ook enorm vervelend! Moeilijk om vrolijk te reageren en dat is enkel erger aan het worden! Ook al is het met vele momenten moeilijk, we blijven erin geloven. Ik ben blij dat ik me hier heb aangemeld want uiteindelijk zijn het enkel de dames die dit meemaken die het echt begrijpen. Veel moed!