Hallo allen,
Ik zou me ook graag hier willen melden maar zal me kort even voorstellen:
Na een jaar te zijn gestopt met de pil zonder resultaten ging ik er toch eens meer over vragen bij mijn gynae. Moest in maart normaal op jaarlijkse controle maar vanwege de hele corona is dat pas juni geworden. Toen constateerde hij mij met PCOS, maar liet het niet echt negatief klinken tot je thuiskomt en je gaat googelen. Mijn wereld stortte toen eventjes in omdat je toch vaak leest dat dit zwangerschap vermoeilijkt. Uiteindelijk heb ik het een plaats kunnen geven en lijkt het alsof je er verschillende 'gradaties' in hebt waardoor ik toch iets minder ergere variant heb.
Toch de beslissing genomen naar de fertiliteits-gynae te gaan waarbij ik al paar onderzoeken heb gedaan waaronder hyfosy en ook zaad van mijn vriend nagekeken. Bij mij was alles normaal, eileiders waren volledig toegankelijk. Bij mijn vriend veel zaad, alleen de beweegelijkheid is net onder het gemiddelde. Hij heeft voornamelijk diegene in rondjes zwemmen haha
Ik heb in augustus mijn eerste iui achter de rug en helaas negatief. Ondertussen aan iui 2 gestart. ik moet van dag 3 - 7 clomid van 50gr nemen. vandaag was dag 11 en heb moeten langsgaan voor bloedname + follikelmeting. Ik had iets beter gehoopt eigenlijk. nu was de follikel rond de 15,5mm terwijl bij mijn laatste hij op dag 11 al 19,8mm was.
Ze zullen me deze namiddag opbellen om over paar dagen opnieuw langs te gaan voor een meting. Ik ben benieuwd..
Laatste keer was inseminatie op een zaterdag dus moest het via de spoed en was dan een gynae van wacht. Die was niet vriendelijk, zei amper iets en was voor mij eerste keer. Ze zei dat ze iemand ging langssturen om mij te helpen uit die stoel te komen maar nooit iemand gezien! Heb daar 45 min gelegen en er dan zelf maar uitgeklauterd.
Met momenten heb ik het wel zwaar.. al die zwangerschapsaankondigingen maar na een tijdje is het zo moeilijk om blij te zijn voor een ander want het gaat bij hun allemaal 'vanzelf'. Er zijn er ook nog niet veel in mijn omgeving die van mijn situatie afweten omdat iedereen heel makkelijk zwanger is geraakt en ik geen behoefte heb aan 'het komt wel' of 'laat het los, dan komt het wel'.
Uiteindelijk zijn er 3 vriendinnen die het weten, en eentje vraagt af en toe wel eens hoe het met me gaat, de vraagt wordt veralgemeend zodat ik zelf kan beslissen of ik het 'over mijn traject' wil hebben of niet. de anderen vragen er helemaal niet naar. Soms is dat dubbel. Het ene moment wil ik dat er wel naar gevraagd wordt, maar soms totaal niet.
Ik volgde een oud klasgenootje op instagram en die had af en toe foto's gepost van haar kinderen en was openlijk dat zij ICSI had gedaan. Ik mijn stoute schoenen aangetrokken en haar bericht gestuurd. Hier kreeg ik enorm veel positieve feedback van en moed en ze liet me weten dat ze enorm veel support had gekregen via dit forum. Dus nu sinds een weekje volg ik deze groep al een tijdje anoniem. Tijd om mij aan te melden en hopelijk kan ik hier af en toe mijn hart luchten, om tips vragen en ook jullie een riem onder het hart te steken.