IUI-clubje

[Maggie1]

Hallo allemaal,

Ik ben in maart 2020 - net voor de covid pandemie - op eerste gesprek geweest in het UZ Gent om het traject om BAM te worden op te starten. Toen was covid in het land, waardoor ik het allemaal wat heb laten rusten. Aangezien dat beestje niet van plan was om snel weg te trekken, dan toch in november 2020 verder gezet. Gesprekken met de psycholoog, gesprek met mijn reumatoloog want hij moest ook akkoord zijn, goedkeuring gekregen. Ik dacht toen, hoera we zijn vertrokken. Maar dan was het toch vrij lang wachten op mijn eerste afspraak.

Ondertussen in juni follikelmetingen gehad in combinatie met femara, Pregnyl moeten spuiten en op 26 juni eerste IUI. Ik dacht toen, oké ik kan dit, ik ga hier niet te vaak aan denken. Maar wat een hel zijn die wachtweken? Elke seconde dat ik niet aan het werk was of iets leuk aan het doen was dacht ik eraan. Ik heb elk kwaaltje zeker gevoeld. En in plaats van te wachten op mijn testdag - maandag 12/7 - heb ik mijn ongeduldige kant laten winnen en gisteren en vandaag toch al getest. Beide negatief, ik ben nu dus aan het wachten op mijn MS.

Ik heb een handjevol vriendinnen die op de hoogte zijn van mijn traject, die er steevast van overtuigd zijn dat er toch nog een positieve test mogelijk is en dat het nog "vroeg" is. Als ik uittel daarentegen zit ik vandaag op 11 DPO dus ik ga ervanuit dat mocht het al gelukt zijn, er nu toch een heeeeel licht streepje te zien zou moeten zijn?

Ik ben gestart met het idee, goh die eerste keer zal wel niet lukken maar dat is niet erg. Terwijl nu elke vezel in mijn lichaam teleurgesteld is. Aangezien ik met een BAM traject bezig ben kan ik het ook met niet heel veel mensen delen (ik probeer de vraag: en voel je al iets? zoveel mogelijk te vermijden). Dus tips om de wachtweken door te komen bij de 2e poging zijn zeker welkom

Eerst en vooral chapeau om zo´n BAM traject te beginnen! Het lijkt me niet gemakkelijk om zoiets te doen zonder partner. Die wachtweken zijn inderdaad hels. Je voelt alles en niets en mentaal weegt het zwaar door. Hopelijk vind je mensen om daarover te praten. Ik vond rust in het delen van mijn gevoelens in die weken. Ook afleiding zoeken met dingen in te plannen helpt, al zal je wel altijd in jouw achterhoofd hiermee bezig zijn. Dat is normaal. Voor mezelf was het wel beter om te wachten tot 14 dpo om te testen. Het is wat meer op de tanden bijten, maar de resultaten zijn meer zeker. En sowieso, je kan je mentaal wel proberen voorbereiden dat het niet altijd direct lukt, maar stiekem hoop je dat eh. Dat is volkomen normaal dus die teleurstelling kan je niet vermijden, denk ik. Veel succes alleszins!

Hey Glow,

dankje! Ja ik heb lang getwijfeld maar dan dacht ik, ik wil dit al zo lang, ik doe het nu gewoon.

Die wachtweken zijn inderdaad vreselijk, mijn vriendinnen die hiervan op de hoogte zijn zeggen dan: probeer er niet te veel mee bezig te zijn. Maar dan denk ik, vrij moeilijk hoor . Ik kan er met hen wel over praten maar dan krijg je heel snel de reactie: en? Hoe voel je je? Heb je al een test gedaan? Dus dat is dan zowat de keerzijde van de medaille.

Volgende poging ga 'k in ieder geval ook proberen om te wachten tot de testdag. Niet alleen voor mezelf maar anders betaal ik mij blauw aan testen .

Dikke proficiat trouwens! Ik zie dat je eerste echo ook goed was, dus nu beginnen genieten?

[Maggie1]

Hallo allemaal,

Ik ben in maart 2020 - net voor de covid pandemie - op eerste gesprek geweest in het UZ Gent om het traject om BAM te worden op te starten. Toen was covid in het land, waardoor ik het allemaal wat heb laten rusten. Aangezien dat beestje niet van plan was om snel weg te trekken, dan toch in november 2020 verder gezet. Gesprekken met de psycholoog, gesprek met mijn reumatoloog want hij moest ook akkoord zijn, goedkeuring gekregen. Ik dacht toen, hoera we zijn vertrokken. Maar dan was het toch vrij lang wachten op mijn eerste afspraak.

Ondertussen in juni follikelmetingen gehad in combinatie met femara, Pregnyl moeten spuiten en op 26 juni eerste IUI. Ik dacht toen, oké ik kan dit, ik ga hier niet te vaak aan denken. Maar wat een hel zijn die wachtweken? Elke seconde dat ik niet aan het werk was of iets leuk aan het doen was dacht ik eraan. Ik heb elk kwaaltje zeker gevoeld. En in plaats van te wachten op mijn testdag - maandag 12/7 - heb ik mijn ongeduldige kant laten winnen en gisteren en vandaag toch al getest. Beide negatief, ik ben nu dus aan het wachten op mijn MS.

Ik heb een handjevol vriendinnen die op de hoogte zijn van mijn traject, die er steevast van overtuigd zijn dat er toch nog een positieve test mogelijk is en dat het nog "vroeg" is. Als ik uittel daarentegen zit ik vandaag op 11 DPO dus ik ga ervanuit dat mocht het al gelukt zijn, er nu toch een heeeeel licht streepje te zien zou moeten zijn?

Ik ben gestart met het idee, goh die eerste keer zal wel niet lukken maar dat is niet erg. Terwijl nu elke vezel in mijn lichaam teleurgesteld is. Aangezien ik met een BAM traject bezig ben kan ik het ook met niet heel veel mensen delen (ik probeer de vraag: en voel je al iets? zoveel mogelijk te vermijden). Dus tips om de wachtweken door te komen bij de 2e poging zijn zeker welkom

Veel succes!
Het is inderdaad niet gemakkelijk om het van je af te zetten he.. Ik dacht ook dat het mij niet veel ging doen maar verloor regelmatig de moed.. Je wil vanalles voelen maar over het algemeen kan je eigenlijk nog maar weinig voelen. Ik kreeg de tip van de psycholoog om die wachtweken zoveel mogelijk te plannen..
En ivm het te vroeg testen... Ik deed dit sommige pogingen ook, maar eigenlijk maakte ik mezelf daarmee alleen maar zot. De laatste poging, die nu uiteindelijk gelukt is heb ik dag 13 getest, maar vroeger wou ik zeker niet testen. En toen had ik al een duidelijke streep. Maar te vroeg testen gaf mij teveel twijfel.

Hey Zitav,

Niet gemakkelijk inderdaad, maar ik ben al blij dat ik hier lees dat iedereen het daar moeilijk mee heeft. Daar vind ik gelukkig ook al steun in. Had ik dit forum maar eerder ontdekt .

Helemaal gelijk over het te vroeg testen, bij poging 2 ga 'k dat ook proberen. Het voordeel is dat ik dan op vakantie ben dus automatisch meer met leuke dingen bezig ben en er dus minder aan zal denken (dat hoop ik in ieder geval).

Ik zie in je onderschrift dat het bij jou positief was, dikke proficiat in ieder geval!

[Glow]

Hey Glow,

dankje! Ja ik heb lang getwijfeld maar dan dacht ik, ik wil dit al zo lang, ik doe het nu gewoon.

Die wachtweken zijn inderdaad vreselijk, mijn vriendinnen die hiervan op de hoogte zijn zeggen dan: probeer er niet te veel mee bezig te zijn. Maar dan denk ik, vrij moeilijk hoor . Ik kan er met hen wel over praten maar dan krijg je heel snel de reactie: en? Hoe voel je je? Heb je al een test gedaan? Dus dat is dan zowat de keerzijde van de medaille.

Volgende poging ga 'k in ieder geval ook proberen om te wachten tot de testdag. Niet alleen voor mezelf maar anders betaal ik mij blauw aan testen .

Dikke proficiat trouwens! Ik zie dat je eerste echo ook goed was, dus nu beginnen genieten?

Misschien kan je aangeven bij die vriendinnen dat je zo´n reacties, hoewel ze goed bedoeld zijn, als niet zo fijn ervaart? Dat je meer nood hebt aan steun en een luisterend oor? Ik heb al gemerkt dat mensen vaak goedbedoeld dingen zeggen zoals ´je moet niet stressen´, maar niet weten dat dat een soort druk geeft.

Mijn eerste echo was goed inderdaad. Dat is wel een opluchting! Al is het allemaal nog een beetje vroeg, dus echt genieten doe ik nog niet. Eerst dat eerste trimester overleven.

[Zitav]

Hallo allemaal,

Ik ben in maart 2020 - net voor de covid pandemie - op eerste gesprek geweest in het UZ Gent om het traject om BAM te worden op te starten. Toen was covid in het land, waardoor ik het allemaal wat heb laten rusten. Aangezien dat beestje niet van plan was om snel weg te trekken, dan toch in november 2020 verder gezet. Gesprekken met de psycholoog, gesprek met mijn reumatoloog want hij moest ook akkoord zijn, goedkeuring gekregen. Ik dacht toen, hoera we zijn vertrokken. Maar dan was het toch vrij lang wachten op mijn eerste afspraak.

Ondertussen in juni follikelmetingen gehad in combinatie met femara, Pregnyl moeten spuiten en op 26 juni eerste IUI. Ik dacht toen, oké ik kan dit, ik ga hier niet te vaak aan denken. Maar wat een hel zijn die wachtweken? Elke seconde dat ik niet aan het werk was of iets leuk aan het doen was dacht ik eraan. Ik heb elk kwaaltje zeker gevoeld. En in plaats van te wachten op mijn testdag - maandag 12/7 - heb ik mijn ongeduldige kant laten winnen en gisteren en vandaag toch al getest. Beide negatief, ik ben nu dus aan het wachten op mijn MS.

Ik heb een handjevol vriendinnen die op de hoogte zijn van mijn traject, die er steevast van overtuigd zijn dat er toch nog een positieve test mogelijk is en dat het nog "vroeg" is. Als ik uittel daarentegen zit ik vandaag op 11 DPO dus ik ga ervanuit dat mocht het al gelukt zijn, er nu toch een heeeeel licht streepje te zien zou moeten zijn?

Ik ben gestart met het idee, goh die eerste keer zal wel niet lukken maar dat is niet erg. Terwijl nu elke vezel in mijn lichaam teleurgesteld is. Aangezien ik met een BAM traject bezig ben kan ik het ook met niet heel veel mensen delen (ik probeer de vraag: en voel je al iets? zoveel mogelijk te vermijden). Dus tips om de wachtweken door te komen bij de 2e poging zijn zeker welkom

Veel succes!
Het is inderdaad niet gemakkelijk om het van je af te zetten he.. Ik dacht ook dat het mij niet veel ging doen maar verloor regelmatig de moed.. Je wil vanalles voelen maar over het algemeen kan je eigenlijk nog maar weinig voelen. Ik kreeg de tip van de psycholoog om die wachtweken zoveel mogelijk te plannen..
En ivm het te vroeg testen... Ik deed dit sommige pogingen ook, maar eigenlijk maakte ik mezelf daarmee alleen maar zot. De laatste poging, die nu uiteindelijk gelukt is heb ik dag 13 getest, maar vroeger wou ik zeker niet testen. En toen had ik al een duidelijke streep. Maar te vroeg testen gaf mij teveel twijfel.

Hey Zitav,

Niet gemakkelijk inderdaad, maar ik ben al blij dat ik hier lees dat iedereen het daar moeilijk mee heeft. Daar vind ik gelukkig ook al steun in. Had ik dit forum maar eerder ontdekt .

Helemaal gelijk over het te vroeg testen, bij poging 2 ga 'k dat ook proberen. Het voordeel is dat ik dan op vakantie ben dus automatisch meer met leuke dingen bezig ben en er dus minder aan zal denken (dat hoop ik in ieder geval).

Ik zie in je onderschrift dat het bij jou positief was, dikke proficiat in ieder geval!

Ja da's helemaal normaal dat het moeilijk van je af kan zetten. Ja het is niet gemakkelijk he om die twee weken vol te houden. Mij is het twee keer niet gelukt en twee keer wel.

Dankjewel ! Moet wel nog een eerste echo krijgen 19 juli. Ik hoop zolang ik geen bloedingen heb, dat alles oké is.

[Maggie1]

Veel succes!
Het is inderdaad niet gemakkelijk om het van je af te zetten he.. Ik dacht ook dat het mij niet veel ging doen maar verloor regelmatig de moed.. Je wil vanalles voelen maar over het algemeen kan je eigenlijk nog maar weinig voelen. Ik kreeg de tip van de psycholoog om die wachtweken zoveel mogelijk te plannen..
En ivm het te vroeg testen... Ik deed dit sommige pogingen ook, maar eigenlijk maakte ik mezelf daarmee alleen maar zot. De laatste poging, die nu uiteindelijk gelukt is heb ik dag 13 getest, maar vroeger wou ik zeker niet testen. En toen had ik al een duidelijke streep. Maar te vroeg testen gaf mij teveel twijfel.

Hey Zitav,

Niet gemakkelijk inderdaad, maar ik ben al blij dat ik hier lees dat iedereen het daar moeilijk mee heeft. Daar vind ik gelukkig ook al steun in. Had ik dit forum maar eerder ontdekt .

Helemaal gelijk over het te vroeg testen, bij poging 2 ga 'k dat ook proberen. Het voordeel is dat ik dan op vakantie ben dus automatisch meer met leuke dingen bezig ben en er dus minder aan zal denken (dat hoop ik in ieder geval).

Ik zie in je onderschrift dat het bij jou positief was, dikke proficiat in ieder geval!

Ja da's helemaal normaal dat het moeilijk van je af kan zetten. Ja het is niet gemakkelijk he om die twee weken vol te houden. Mij is het twee keer niet gelukt en twee keer wel.

Dankjewel ! Moet wel nog een eerste echo krijgen 19 juli. Ik hoop zolang ik geen bloedingen heb, dat alles oké is.

Ik duim mee

[Maggie1]

Vandaag testdag, negatief. Was er gelukkig al wat op voorbereid.

Net gebeld naar UZ, wat de vervolgstappen zijn. Want ondertussen nog steeds mijn regels niet. 1 dag overtijd, in combinatie met een negatieve test eigenlijk niet zo fijn. Daar de boodschap gekregen dat als mijn regels er niet zijn, dat ik woensdag moet langskomen voor een HCG test, en anders moet ik terugbellen.

Ookal weet ik dat het negatief is en voor de volgende keer zal zijn. Dacht ik bij het horen van 'HCG test' zou het toch?

Nieuwe maand - nieuwe hoop

[Fuego]

Jammer Maggie, maar inderdaad volgende maand weer een kans!

[Glow]

Vandaag testdag, negatief. Was er gelukkig al wat op voorbereid.

Net gebeld naar UZ, wat de vervolgstappen zijn. Want ondertussen nog steeds mijn regels niet. 1 dag overtijd, in combinatie met een negatieve test eigenlijk niet zo fijn. Daar de boodschap gekregen dat als mijn regels er niet zijn, dat ik woensdag moet langskomen voor een HCG test, en anders moet ik terugbellen.

Ookal weet ik dat het negatief is en voor de volgende keer zal zijn. Dacht ik bij het horen van 'HCG test' zou het toch?

Nieuwe maand - nieuwe hoop

Aww. Wat jammer! Ik was ook wel telkens een beetje overtijd. Maar negatieve test betekent meestal wel dat het niets is.

[Zitav]

Vandaag testdag, negatief. Was er gelukkig al wat op voorbereid.

Net gebeld naar UZ, wat de vervolgstappen zijn. Want ondertussen nog steeds mijn regels niet. 1 dag overtijd, in combinatie met een negatieve test eigenlijk niet zo fijn. Daar de boodschap gekregen dat als mijn regels er niet zijn, dat ik woensdag moet langskomen voor een HCG test, en anders moet ik terugbellen.

Ookal weet ik dat het negatief is en voor de volgende keer zal zijn. Dacht ik bij het horen van 'HCG test' zou het toch?

Nieuwe maand - nieuwe hoop

Wat jammer! Veel goede moed bij de volgende poging!

[LoveSpell]

Vandaag is mijn menstruatie erdoor gekomen. En voelde mij echt slecht, is de eerste keer dat ik het zo erg vond.. het onzeker gevoel of het wel zal lukken, opnieuw het wachten.. ik begin te beseffen dat IUI mentaal zwaarder zal worden dan toen we nog natuurlijk probeerden. Op naar poging 3.

[Glow]

Vandaag is mijn menstruatie erdoor gekomen. En voelde mij echt slecht, is de eerste keer dat ik het zo erg vond.. het onzeker gevoel of het wel zal lukken, opnieuw het wachten.. ik begin te beseffen dat IUI mentaal zwaarder zal worden dan toen we nog natuurlijk probeerden. Op naar poging 3.

Pff. Geen fijn nieuws. IUI is idd een mentale strijd. Ik had dat zelf ook onderschat. Veel succes met de derde poging!

[Maggie1]

Vandaag is mijn menstruatie erdoor gekomen. En voelde mij echt slecht, is de eerste keer dat ik het zo erg vond.. het onzeker gevoel of het wel zal lukken, opnieuw het wachten.. ik begin te beseffen dat IUI mentaal zwaarder zal worden dan toen we nog natuurlijk probeerden. Op naar poging 3.

Klopt helemaal! Het is een emotionele rollercoaster waar je doorgaat. Maar de moed nog niet laten zakken. Hier ook net doorgekomen. Dus samen een volgende poging ondernemen

[Maggie1]

We zijn weer van start gegaan

[Fuego]

Maggie en LoveSpell ik wens jullie veel succes met de nieuwe ronde!

[Maggie1]

Maggie en LoveSpell ik wens jullie veel succes met de nieuwe ronde!

Dankje