Dag Michelle,
Bedankt voor je snelle reactie! Ik ben er al heel wat wijzer uit geworden. Het was inderdaad geen makkelijke beslissing, maar we staan er allebei achter en het is inderdaad zo, mijn man zal sowieso de vader zijn van ons kindje. Hij zal het opvoeden, de waarden, normen en karaktereigenschappen enz.. allemaal meegeven. Zit nu wel soms nog met de vraag, wat me de familie.. zullen we het vertellen of zwijgen we er gewoon verder over? Het is namelijk iets waar je niet mee te koop loopt natuurlijk. Onze ouders weten wel dat hij het Syndroom van Klinefelter heeft, maar we hebben ook gezegd dat we nog een (zeer kleine) kans hebben met TESE. Maar dit wil mijn man absoluut niet. Hij wil meteen voor een donor gaan omdat we van de professor maar 10% kans hebben gekregen dat er iets gevonden zal worden en dan is de vraag of het nog een goede zaadcel is natuurlijk... Maar nu vragen we ons af wat we er het beste mee doen, vertellen of niet? En wat met het kindje, zullen we het daar tegen vertellen als het oud genoeg is? Geen idee en zijn toch nog wel vragen die rondspoken in m'n hoofd... Bij jullie is dat natuurlijk helemaal anders, dus ik snap je volledig dat je me hier niet mee kan helpen misschien. Maar elkaars mening geven kan ook wel ophelderend zijn, dan bekijk je soms toch dingen even langs een andere kant vind ik..
Wij zijn tot hier toe alleen nog maar naar Gasthuisberg geweest in Leuven. Daar hebben ze ook verteld dat de verdere procedure ook via daar kan verlopen met samenwerking met ons ziekenhuis waar men gynaecoloog zit. Ik heb daar ook reeds een HSG onderzoek gehad, inderdaad geen prettig onderzoek.. Maar we zouden dus best eerst terug een afspraak maken bij men gynaecoloog en informeren hoe en wat er nu allemaal kan/gaat gebeuren. Want dat lijkt inderdaad in elk ziekenhuis wel anders te gaan. En dat het ziekenfonds hierin tussen kwam, dat wist ik niet. Ik heb altijd maar gelezen dat niets daarvan werd terugbetaald door het ziekenfonds. Donorzaad dat wist ik dat het niet werd terugbetaald. Ergens natuurlijk een hele goede zaak want het kost ook wel wat allemaal he. Maar als je er zoiets moois voor in de plaats krijgt, is het echt wel de moeite waard allemaal !
Ik las ook dat jullie ook al enige tijd bezig zijn, meer dan een jaar? Moet zeer zenuwslopend zijn denk ik, zowel fysiek als psychisch. Maar nu hadden jullie een pauze? Of zijn jullie er al terug mee begonnen? Ik hoop echt met je mee dat het eindelijk eens positief nieuws mag zijn! Doet elke keer ontzettend veel pijn als je zo'n nieuws krijgt, en tegelijkertijd krijg je familie en vrienden over de vloer die komen vertellen dat ze in blijde verwachting zijn, dat doet serieus pijn hé? Ookal ben je wel blij voor hen, het geeft je zo'n dubbel gevoel. Ik ken het jammer genoeg maar al te goed.. Maar zeker de moed niet opgeven, ookal is dat vaak heel erg moeilijk denk ik, het komt zeker wel goed !!
Groetjes. x
