Hallo,
in juli had ik mijn vierde IUI achter de rug en tot onze grote blijdschap waren we zwanger!!! Ongeloofelijk na bijna 2,5 jaar proberen en bijna 1 jaar medisch begeleid. Groot was de schok toen dit op 6 weken uitdraaide op een miskraam. Mijn miskraam had ik op 25 augustus en tot op vandaag ben ik nog altijd kapot van verdriet. Zodanig dat ik in het weekend alleen wil weggaan als dit strikt noodzakelijk is. Ik ben al weken het liefste thuis... Ik vraag mij af wanneer ik er zal over geraken.
De ramp werd compleet toen 2 weken geleden werd vastgesteld dat ik nog een cyste had ook, dus moest ik aan de pil. Nu zie ik echt niet hoe het verder moet. Hopelijk is volgende maand de cyste weg en kunnen we terug starten maar kvraag mij toch af hoeveel ontgoochelingen ik nog aan kan. Bij ons weet de buitenwereld niet echt van ons problemen af buiten een paar dichte vrienden. Soms denk ik dat ik het soms beter aan iedereen zou vertellen zodanig dat ik misschien wat meer 'gespaard' zou kunnen blijven van pijnlijke opmerken, maar toch...
Zijn er nog mensen die dit hebben meegemaakt? Misschien ben ik echt te emotioneel om dit alles door te maken...
Liefs,
Kaatje
wie nog miskraam na IUI
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
lieve kaat,
waar je nu doorgaat, trust me, het is een hel... dat verdriet, die pijn, tklinkt raar maar het is allemaal normaal.
je wil al zo lang die zwangerschap, dan is ze er eindelijk en dan moet je ze weer afgeven...
dat verwerken heeft tijd en veel energie nodig. neem je tijd, 'gun' jezelf dat rouwproces. en het is heel jammer maar in de buitenwereld is weinig plaats voor tranen en verdriet, het is niet zo 'in', je moet maar sterk zijn, hé... volgens de buitenwereld.
ik heb heel veel steun gehad uit lotgenoten contact na de doodgeboorte van onze matéo*, mensen die weten hoe zwaar het is omdat ze weten wat verliezen is, het helpt enorm. en ja, als ik geen zin had in buitenkomen deed ik het ook niet, dan zitten we gewoon met ons tweetjes en de poezekop in de zetel te kneuzen;)
leestip; 'als je een prille zwangerschap verliest' van manu keirse, helpt om je verdriet te herkennen en er gewoon te laten zijn...
zoen,
liesje
waar je nu doorgaat, trust me, het is een hel... dat verdriet, die pijn, tklinkt raar maar het is allemaal normaal.
je wil al zo lang die zwangerschap, dan is ze er eindelijk en dan moet je ze weer afgeven...
dat verwerken heeft tijd en veel energie nodig. neem je tijd, 'gun' jezelf dat rouwproces. en het is heel jammer maar in de buitenwereld is weinig plaats voor tranen en verdriet, het is niet zo 'in', je moet maar sterk zijn, hé... volgens de buitenwereld.
ik heb heel veel steun gehad uit lotgenoten contact na de doodgeboorte van onze matéo*, mensen die weten hoe zwaar het is omdat ze weten wat verliezen is, het helpt enorm. en ja, als ik geen zin had in buitenkomen deed ik het ook niet, dan zitten we gewoon met ons tweetjes en de poezekop in de zetel te kneuzen;)
leestip; 'als je een prille zwangerschap verliest' van manu keirse, helpt om je verdriet te herkennen en er gewoon te laten zijn...
zoen,
liesje
-
Duifke
- Berichten: 9
- Lid geworden op: 8 augustus 2010, 12:00
Lieve Kaat,
Het is zo normaal dat je je zo voelt.
Zelf heb ik in maart een miskraam gehad bij 10 weken en ook na een IUI (ik heb PCO en mijn man is vorig jaar zomer erg ziek geweest, waardoor kwaliteit verslechterd was). Met 6 weken had ik de eerste echo en het vruchtzakje leek niet goed, het vruchtje leefde toen wel. 'n Week later heb ik nog een echo gehad en toen leek alles wel goed, vruchtje was goed gegroeit en het hartje klopte. Bij 10 weken kreeg ik 'n bloeding en mijn gevoel werd bevestigd, de zwangerschap was over.
Op 5 oktober was ik uitgerekend.
Al die maanden heb ik me heel verdrietig, alleen en leeg gevoeld, zelfs nu heb ik er soms nog moeilijk mee. Niet gek want er is iets heel dierbaars 'weggenomen', ondanks dat ik weet dat dit kindje geen kans had om te overleven (zo zie ik het).
Het verliezen van een ouder of opa/oma doet je veel verdriet, maar dit verdriet is nog veel intenser. Het is een stukje van jezelf. Iets waar je zo naar verlangt hebt en zo ontzettend veel van hield (ondanks dat je het kindje nog niet kende).
De eerste maanden heb ik veel mailcontact gehad met mijn collega, die had al eerder een miskraam gehad en dat heeft me ontzettend geholpen.
Het zien van pasgeboren baby's vond/vind ik ontzettend moeilijk, mijn 2 schoonzussen zijn in mei en september bevallen van hun zoontjes, ik heb me toen wat afgejankt.
De verhalen van vrouwen die even vertellen dat ze hartstikke zwanger zijn en het allemaal zo makkelijk en spontaan, kan ik niet goed aanhoren. Iedere keer komt mijn verdriet weer boven.
Je mag je verdriet hebben, langzaam aan worden de tranen minder, maar vergeten doe je het nooit. Er zullen steeds weer situaties zijn worden je verdriet wordt aangewakkerd, daar kun je niets aan doen. Nu de uitgerekende datum voorbij is, voel ik me wat rustiger en heb ik ook sterker het gevoel dat ik wel weer zwanger ga worden. Hoe lang dat gaat duren voordat het zover is weet ik niet, maar in eerste instantie was het belangrijk dat ik het verloren kindje een plekje moest geven. Dit heb ik o.a. gedaan d.m.v. een tattoo die ik kort na het verlies heb getekend. Ook dat gaf me een rustiger gevoel, ik draag mijn kindje voor altijd bij me.
Nu heb ik genoeg over mezelf verteld.
Ik hoop dat je je snel wat rustiger voelt en het langzaam een plaatsje kunt geven. Neem de tijd voor de verwerking van dit verdriet, trek je niets aan van wat anderen zeggen tegen je (zeker niet van mensen die zelf dit niet hebben meegemaakt)!! Verwerk het op je eigen manier en eigen tempo, dat is het allerbelangrijkste.
sterkte,
Liefs,
Caatje
Het is zo normaal dat je je zo voelt.
Zelf heb ik in maart een miskraam gehad bij 10 weken en ook na een IUI (ik heb PCO en mijn man is vorig jaar zomer erg ziek geweest, waardoor kwaliteit verslechterd was). Met 6 weken had ik de eerste echo en het vruchtzakje leek niet goed, het vruchtje leefde toen wel. 'n Week later heb ik nog een echo gehad en toen leek alles wel goed, vruchtje was goed gegroeit en het hartje klopte. Bij 10 weken kreeg ik 'n bloeding en mijn gevoel werd bevestigd, de zwangerschap was over.
Op 5 oktober was ik uitgerekend.
Al die maanden heb ik me heel verdrietig, alleen en leeg gevoeld, zelfs nu heb ik er soms nog moeilijk mee. Niet gek want er is iets heel dierbaars 'weggenomen', ondanks dat ik weet dat dit kindje geen kans had om te overleven (zo zie ik het).
Het verliezen van een ouder of opa/oma doet je veel verdriet, maar dit verdriet is nog veel intenser. Het is een stukje van jezelf. Iets waar je zo naar verlangt hebt en zo ontzettend veel van hield (ondanks dat je het kindje nog niet kende).
De eerste maanden heb ik veel mailcontact gehad met mijn collega, die had al eerder een miskraam gehad en dat heeft me ontzettend geholpen.
Het zien van pasgeboren baby's vond/vind ik ontzettend moeilijk, mijn 2 schoonzussen zijn in mei en september bevallen van hun zoontjes, ik heb me toen wat afgejankt.
De verhalen van vrouwen die even vertellen dat ze hartstikke zwanger zijn en het allemaal zo makkelijk en spontaan, kan ik niet goed aanhoren. Iedere keer komt mijn verdriet weer boven.
Je mag je verdriet hebben, langzaam aan worden de tranen minder, maar vergeten doe je het nooit. Er zullen steeds weer situaties zijn worden je verdriet wordt aangewakkerd, daar kun je niets aan doen. Nu de uitgerekende datum voorbij is, voel ik me wat rustiger en heb ik ook sterker het gevoel dat ik wel weer zwanger ga worden. Hoe lang dat gaat duren voordat het zover is weet ik niet, maar in eerste instantie was het belangrijk dat ik het verloren kindje een plekje moest geven. Dit heb ik o.a. gedaan d.m.v. een tattoo die ik kort na het verlies heb getekend. Ook dat gaf me een rustiger gevoel, ik draag mijn kindje voor altijd bij me.
Nu heb ik genoeg over mezelf verteld.
Ik hoop dat je je snel wat rustiger voelt en het langzaam een plaatsje kunt geven. Neem de tijd voor de verwerking van dit verdriet, trek je niets aan van wat anderen zeggen tegen je (zeker niet van mensen die zelf dit niet hebben meegemaakt)!! Verwerk het op je eigen manier en eigen tempo, dat is het allerbelangrijkste.
sterkte,
Liefs,
Caatje
-
rainbow
- Berichten: 731
- Lid geworden op: 17 februari 2010, 14:31
hey kaat,
hoewel ik nooit officieel zwanger ben geweest en dus ook niet van een miskraam kan meespreken, wil ik je toch zeggen dat het normaal is dat je hier kapot van bent. Je hoeft dus zeker niet te denken dat je te emotioneel bent!! Heel veel sterkte, ik hoop dat het verdiet wat slijt en minder pijn gaat doen en natuurlijk hoop ik ook dat je lang verwachte droom binnenkort toch mag uitkomen..
knuffel
hoewel ik nooit officieel zwanger ben geweest en dus ook niet van een miskraam kan meespreken, wil ik je toch zeggen dat het normaal is dat je hier kapot van bent. Je hoeft dus zeker niet te denken dat je te emotioneel bent!! Heel veel sterkte, ik hoop dat het verdiet wat slijt en minder pijn gaat doen en natuurlijk hoop ik ook dat je lang verwachte droom binnenkort toch mag uitkomen..
knuffel
-
kaat1983
- Berichten: 33
- Lid geworden op: 14 april 2010, 10:58
Dag allen,
bedankt voor de lieve woorden.
@Liezeke: ik heb zoveel bewondering voor jou. Hoe sterk je wel bent na de geboorte van jouw sterretje. Je bent een fantastische vrouw. Ik duim dat het voor jou hoor lieve liezeke!
@Duifke: alle gevoelens die jij hebt begrijp ik perfect. Meerdere van mijn vriendinnen zijn nu ook zwanger, allemaal zonder problemen, waardoor ze soms niet beseffen hoe zwaar het is als je wel problemen hebt. Soms zeggen ze tegen mij: je wordt wel terug zwanger. Maar als ik opnieuw 2,5 jaar moet wachten eer het zover is, dan word ik gek. Ik heb 2,5 jaar moeten wachten op een miskraam. Kan er nog altijd niet goed bij. Kdenk dat april heel moeilijk wordt want dan ging ons kindje geboren worden.
Ben jij nu opnieuw aan het proberen?
@Rainbow: ik volg de verhalen in het IUI clubje al een klein jaartje vandaar dat ik weet dat je er ook al een tijdje bent. Ik hoop voor jou dat je toch met IUI zwanger wordt en dat het een droom van een zwangerschap wordt. Het is nu aan de 'anciens' om zwanger te worden. Ook voor jou Liezeke!
Ikzelf ben terug bezig met behandelen. We zijn overgestapt op menopur omdat ik niet meer reageerde op de clomid (3 per dag). Heel traag groeiende follikels en mijn BMS altijd aan de dunne kant.
Gisteren wel minder nieuws gehad. Ik reageer blijkbaar ook niet echt op menopur. Was gestart met 1 ampulle na 6 dagen geen reactie. Nu moet ik 1,5 spuiten en gaan ze volgende week nog eens kijken. Weet niet of er deze maand IUI gaat zijn...
Heel veel liefs,
Kaat
bedankt voor de lieve woorden.
@Liezeke: ik heb zoveel bewondering voor jou. Hoe sterk je wel bent na de geboorte van jouw sterretje. Je bent een fantastische vrouw. Ik duim dat het voor jou hoor lieve liezeke!
@Duifke: alle gevoelens die jij hebt begrijp ik perfect. Meerdere van mijn vriendinnen zijn nu ook zwanger, allemaal zonder problemen, waardoor ze soms niet beseffen hoe zwaar het is als je wel problemen hebt. Soms zeggen ze tegen mij: je wordt wel terug zwanger. Maar als ik opnieuw 2,5 jaar moet wachten eer het zover is, dan word ik gek. Ik heb 2,5 jaar moeten wachten op een miskraam. Kan er nog altijd niet goed bij. Kdenk dat april heel moeilijk wordt want dan ging ons kindje geboren worden.
Ben jij nu opnieuw aan het proberen?
@Rainbow: ik volg de verhalen in het IUI clubje al een klein jaartje vandaar dat ik weet dat je er ook al een tijdje bent. Ik hoop voor jou dat je toch met IUI zwanger wordt en dat het een droom van een zwangerschap wordt. Het is nu aan de 'anciens' om zwanger te worden. Ook voor jou Liezeke!
Ikzelf ben terug bezig met behandelen. We zijn overgestapt op menopur omdat ik niet meer reageerde op de clomid (3 per dag). Heel traag groeiende follikels en mijn BMS altijd aan de dunne kant.
Gisteren wel minder nieuws gehad. Ik reageer blijkbaar ook niet echt op menopur. Was gestart met 1 ampulle na 6 dagen geen reactie. Nu moet ik 1,5 spuiten en gaan ze volgende week nog eens kijken. Weet niet of er deze maand IUI gaat zijn...
Heel veel liefs,
Kaat
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Hoi Kaat,
Ook ik herken heel goed wat je bedoelt...
Ik heb 10/11 augustus een miskraam gehad, ook na IUI. Ik ben al sinds begin 1996 'bezig' (met weliswaar wat tussenposes, maar in totaal toch al ruim 11 jaar).
Dit was voor mij de 1e keer dat ik zwanger was. Maar met 9 weken zagen we op de echo dat het vruchtzakje leeg was. Ik was gebroken!! Heb toen nog bijna 2 weken gewacht tot de miskraam op gang kwam....en dat was zowat een bevalling, zo heftig.
Ik ben toen 2 weken thuis gebleven en ben daarna weer aan het werk gegaan. En precies een maand na de MK heb ik (op mn verjaardag) een tattoo van een vlinder laten zetten op mn onderarm.
Heel langzaam ging ik van overleven weer een beetje naar leven. Maar ook nu nog voel ik me niet happy.
Kan moeilijk geniet van dingen en voel me vaak nogal 'vlak'.
Wat het voor mij nog even moeilijker maakte, was dat mijn relatie dit alles niet heeft 'overleefd' en ik dus nu er alleen voor sta....en dat vind ik érg moeilijk.....mis die arm om me heen énorm!!
Gezien mijn leeftijd (ben vorige maand 39 geworden) ben ik na 2 maanden alweer verder gegaan met IUI (maar nu met een onbekende donor; wat een hele moeilijke keuze was)....maar helaas....ik werd vandaag ongesteld
Kortom het is een énorm zwaar en moeilijk proces wat tijd nodig heeft. Vrees dat ik het pas écht los kan laten als ik ooit hopelijk een kindje in mn armen mag sluiten.
Ik verlang er zó enorm naar!!
Ik doe sterk (en ben t soms ook wel), maar soms voel ik me zó klein en kwetsbaar en dat doet pijn.....
Oftewel Caat, de pijn die je voelt is helaas érg herkenbaar.....STERKTE ERMEE!!!
x Lacta
Ook ik herken heel goed wat je bedoelt...
Ik heb 10/11 augustus een miskraam gehad, ook na IUI. Ik ben al sinds begin 1996 'bezig' (met weliswaar wat tussenposes, maar in totaal toch al ruim 11 jaar).
Dit was voor mij de 1e keer dat ik zwanger was. Maar met 9 weken zagen we op de echo dat het vruchtzakje leeg was. Ik was gebroken!! Heb toen nog bijna 2 weken gewacht tot de miskraam op gang kwam....en dat was zowat een bevalling, zo heftig.
Ik ben toen 2 weken thuis gebleven en ben daarna weer aan het werk gegaan. En precies een maand na de MK heb ik (op mn verjaardag) een tattoo van een vlinder laten zetten op mn onderarm.
Heel langzaam ging ik van overleven weer een beetje naar leven. Maar ook nu nog voel ik me niet happy.
Kan moeilijk geniet van dingen en voel me vaak nogal 'vlak'.
Wat het voor mij nog even moeilijker maakte, was dat mijn relatie dit alles niet heeft 'overleefd' en ik dus nu er alleen voor sta....en dat vind ik érg moeilijk.....mis die arm om me heen énorm!!
Gezien mijn leeftijd (ben vorige maand 39 geworden) ben ik na 2 maanden alweer verder gegaan met IUI (maar nu met een onbekende donor; wat een hele moeilijke keuze was)....maar helaas....ik werd vandaag ongesteld
Kortom het is een énorm zwaar en moeilijk proces wat tijd nodig heeft. Vrees dat ik het pas écht los kan laten als ik ooit hopelijk een kindje in mn armen mag sluiten.
Ik verlang er zó enorm naar!!
Ik doe sterk (en ben t soms ook wel), maar soms voel ik me zó klein en kwetsbaar en dat doet pijn.....
Oftewel Caat, de pijn die je voelt is helaas érg herkenbaar.....STERKTE ERMEE!!!
x Lacta
-
liezeke
- Berichten: 2798
- Lid geworden op: 14 juli 2009, 7:23
Lieve Kaat en Lacta,
Het is allemaal zo herkenbaar. Dat sociaal isoleren, dat verdriet dat zo ontzettend veel pijn doet en waar je toch doorheen gaat. De wereld die maar blijft toertjes draaien tegen de sterren op (I wonder of onze Matéo tegenspartelt;)) maar jij die verweesd achter blijft al is verweesd niet het juiste woord, hé...
eigenlijk zijn er geen woorden bij het verlies van een kind, van een droom , er zijn gewoon geen woorden voor.
ik merk wel dat bij tegenslagen in het dagelijkse leven dat verdriet terug naar boven komt, dat mijn grens van 'nu-kan-ik-het-niet-meer-aan' heel wat lager wordt en ik van één moment in de andere kan zitten bleiten-nog-nooit-gebeurd om iets wat voor anderen een banaliteit is. anderen vinden mijn reaktie dan vaak 'overdreven', terwijl ik gewoon wil zeggen dat ik nog zoveel verdriet heb.
maar ook dat gaat voorbij, niet over maar wel voorbij. en dan kan ik de volgen de dag weer verder en kan ik de volgende dag weer aan.
laat die sluisjes van verdriet maar eens openstaan om die overvloed van tranen weg te spoelen, tenzij je spaart en meteen een heel huis energetisch wil voorzien van eco water;)
denk aan jullie,
liesje
Het is allemaal zo herkenbaar. Dat sociaal isoleren, dat verdriet dat zo ontzettend veel pijn doet en waar je toch doorheen gaat. De wereld die maar blijft toertjes draaien tegen de sterren op (I wonder of onze Matéo tegenspartelt;)) maar jij die verweesd achter blijft al is verweesd niet het juiste woord, hé...
eigenlijk zijn er geen woorden bij het verlies van een kind, van een droom , er zijn gewoon geen woorden voor.
ik merk wel dat bij tegenslagen in het dagelijkse leven dat verdriet terug naar boven komt, dat mijn grens van 'nu-kan-ik-het-niet-meer-aan' heel wat lager wordt en ik van één moment in de andere kan zitten bleiten-nog-nooit-gebeurd om iets wat voor anderen een banaliteit is. anderen vinden mijn reaktie dan vaak 'overdreven', terwijl ik gewoon wil zeggen dat ik nog zoveel verdriet heb.
maar ook dat gaat voorbij, niet over maar wel voorbij. en dan kan ik de volgen de dag weer verder en kan ik de volgende dag weer aan.
laat die sluisjes van verdriet maar eens openstaan om die overvloed van tranen weg te spoelen, tenzij je spaart en meteen een heel huis energetisch wil voorzien van eco water;)
denk aan jullie,
liesje
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
-
kaat1983
- Berichten: 33
- Lid geworden op: 14 april 2010, 10:58
Hey allen,
Liezeke: jij kan alles zo goed verwoorden hé. Hoe is het nu met jou? Ben je nog altijd bezig met IUI of ga je overstappen op IVF?
Ik ben terug begonnen met IUI ditmaal met menopur. Had vanmorgen afspraak met de prof. en we hebben besloten dat we nog 4 IUI's gaan doen. We zullen er in het totaal 8 gehad hebben.
Lacta: het moet verschrikkelijk zijn voor je, nu je alles alleen moet dragen. Al die emoties en teleurstellingen. Alles draait rond zwanger worden eens je in de mmm zit... Ik duim voor je mee. Blijf je ook nog IUI's doen?
Rainbow: ik duim ook voor jou. Je bent ook al heel lang bezig hé. Ik hoop dat je genoeg afleiding kan vinden in andere dingen.
Duifke: ben je ook bezig met IUI of ben je sinds kort bezig met stimulatie? Het moet verschrikkelijk geweest zijn om zolang een onzekere zwangerschap te hebben... Ik wens je veel moed om door te gaan!
Ik hoop echt dat we de komende maanden bij de gelukkigen zijn, alhoewel dat ik de eerste maanden vooral zal nodig hebben om de voorbije maanden te verwerken. De euforie van een zwangerschap zal wel weg zijn. Hard om te zeggen, maar ik voel dat zo aan.
veel liefs,
K
Liezeke: jij kan alles zo goed verwoorden hé. Hoe is het nu met jou? Ben je nog altijd bezig met IUI of ga je overstappen op IVF?
Ik ben terug begonnen met IUI ditmaal met menopur. Had vanmorgen afspraak met de prof. en we hebben besloten dat we nog 4 IUI's gaan doen. We zullen er in het totaal 8 gehad hebben.
Lacta: het moet verschrikkelijk zijn voor je, nu je alles alleen moet dragen. Al die emoties en teleurstellingen. Alles draait rond zwanger worden eens je in de mmm zit... Ik duim voor je mee. Blijf je ook nog IUI's doen?
Rainbow: ik duim ook voor jou. Je bent ook al heel lang bezig hé. Ik hoop dat je genoeg afleiding kan vinden in andere dingen.
Duifke: ben je ook bezig met IUI of ben je sinds kort bezig met stimulatie? Het moet verschrikkelijk geweest zijn om zolang een onzekere zwangerschap te hebben... Ik wens je veel moed om door te gaan!
Ik hoop echt dat we de komende maanden bij de gelukkigen zijn, alhoewel dat ik de eerste maanden vooral zal nodig hebben om de voorbije maanden te verwerken. De euforie van een zwangerschap zal wel weg zijn. Hard om te zeggen, maar ik voel dat zo aan.
veel liefs,
K
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
-
Lacta
- Berichten: 188
- Lid geworden op: 21 augustus 2010, 13:51
Balen Kaat!!!!!!!!!! 
Ik zit nu in dé spannendste dagen. Als ik zondag nog niet ongesteld ben, ga ik denk ik testen. Eigenlijk mag ik van t ziekenhuis pas na 18 dagen na de inseminatie testen (dat is dinsdag), maar ik denk dat ik niet zo lang kan/wil wachten.
(en wil ook niet op een werkdag testen)
STerkte Kaat, ik hoop voor je dat je nu meer geluk hebt!!!
x Lacta
Ik zit nu in dé spannendste dagen. Als ik zondag nog niet ongesteld ben, ga ik denk ik testen. Eigenlijk mag ik van t ziekenhuis pas na 18 dagen na de inseminatie testen (dat is dinsdag), maar ik denk dat ik niet zo lang kan/wil wachten.
(en wil ook niet op een werkdag testen)
STerkte Kaat, ik hoop voor je dat je nu meer geluk hebt!!!
x Lacta
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 17 gasten