zou op dit moment graag positieve IUI verhalen willen horen

[BlijvenHopen]

Helaas is het bij 6 weken gestopt met groeien :'(

[Vraagtekens]

knuffel!!
vind ik zo jammer voor je!!! knuffel!!!
sterkte mie

[Diablo]

Blijvenhopen jammer om dat te lezen... Sterkte en een hele dikke knuffel!

[BlijvenHopen]

Bedankt.

Kan het nog niet zo goed een plekje geven. Na 7,5 jaar proberen en voor t eerst raak en bij 6 weken gestopt (hoorden we in week zit ik er doorheen. Alles van afgelopen jaren komt op me af.
Komt wel weer goed maar pff heftig.

[Diablo]

Blijven hopen, dat moet een verschrikkelijke klap zijn heel veel sterkte, zo iets is heel zwaar om te boven te komen... neem je tijd en rouw om dit grote verlies! Ik hoop dat snel de moed terug kan vinden en gaan voor een nieuwe poging, het is je ongelooflijk hard gegund, ik duim voor jou! *dikke knuffel*

[Vraagtekens]

blijvenhopen! dikke knuffel meid!!
ik stuur je al de kracht en al de moed die ik jou kan opsturen zodat je opnieuw de kracht kunt vinden om er vol voor te gaan.
Lieve knuffie

[evi81]

Hey iedereen,

Nog een -uiteindelijk- positief verhaal! Wij zijn gestart met pré-onderzoeken in januari 2009 om zwanger te geraken (wegens bloedziekte bij mezelf), uiteindelijk in augustus 2009 groen licht gekregen om te 'oefenen' wegens geen enkel medisch bezwaar.
Mijn eerste cyclussen waren er van 38 dagen, wat normaal blijkt te zijn na jàren de pil te nemen... Met Nieuwjaar (6 maand later dus) bleek ik zwanger te zijn, dit ook maar voor 6 weken.

Nadien 60 dagen geen maandstonden en zijn we naar UZLeuven geweest voor verder onderzoek, hormonaal gericht deze keer. 4-5 maand moest ik pilletjes nemen om mijn cyclus in te korten, wat niet hielp, ik viel wel 15kg af. September 2010 nog meer onderzoeken, zowel echo's bij een natuurlijke cyclus alsook een staaltje van mijn man.
Ik heb in oktober 2010 PCOS opgeplakt gekregen en mijn man "normaal".
Wij hebben 7 maand Clomid moeten nemen (een dikke vuiligheid, amai!) waarvan 4x een eisprong en 3x geen reactie van de eierstokken. Ook elke maand meerdere keren op echo gaan om te zien hoe de eitjes al dan niet groeien.

Mei 2011 werden we overgeplaatst naar fertiliteit, die wilde 1st een laparascopie laten doen en daar hebben ze gaten in mijn eierstokken gebrand. 2 maand later mochten we normaal beginnen met IUI maar ik was net zwanger geraakt door de gevolgen van die gebrande eierstokken (de hormonen kwamen hierdoor in actie).
Die zwangerschap ging geweldig, al was het niet dat we op 12weken en 3 dagen geen hartactiviteit meer hadden op de echo. Er werd letterlijk gezegd: aan de groei te zien moet het 2dagen geleden 'vertrokken' zijn. Dit op Halloween/Allerheiligen 2011 en net in het weekend dat we in ons nieuw huisje zijn getrokken.

Eventjes dik balen, veel dipjes met veel wenen en wanhopig wezen... De 3tal weken die erop volgde waren héél zwaar, je moest 3dagen achter elkaar naar het ziekenhuis voor pilletjes op te steken om het vruchtje laten af te komen, onvriendelijke mensen aan de telefoon die vlakaf zeiden dat een 12 weken miskraam "alledaags" is... Tussen zwangere vrouwen moeten zitten in de wachtkamer... HEL, pure HEL terwijl ge zelf met een dood babytje in u zit.

Zodra mijn regels terug startte in januari 2012 mocht ik ook starten met IUI (puregon spuiten en pregnyl).
Dit heb ik 3x gedaan en bij de 3e keer was ik zwanger, mijn 1ste reactie aan de telefoon was: ge bent toch niet aant zwanzen?? En tot mijn 16 weken heb ik mezelf gezegd dat ik niet zwanger was... Ondanks dat ik mijn zoon gezien heb op 6 weken-7.5-10-12-16-19-20... weken (dit vooral omdat ik al 2 miskramen had, ze moesten het 2 wekelijks int oog houden)

Ik heb zelfs nog op mijn 16 weken het hele huis geschilderd ... (mits verluchting en af en toe rusten hoor) voor sommige onverantwoord maar de instelling was: blijft ie nu weer niet zitten, pech voor mij maar ik moet niet op een stoeltje blijven zitten ook niet.

De zwangerschap op zich was superperfect buiten 1 kleine bloeding en paniek door de bloedresultaten (die waarden bleken achteraf gezien van mezelf te zijn en niet van de baby) en natuurlijk op het einde de vermoeidheid, de waggelende eend en de bloeddruk die te laag was.

Bij deze heb ik nu al 8 maand een pracht van een zoon die elke dag met een glimlach wakker wordt, geen last heeft van reflux of huilbuien, die al doorslaapt van zijn 7 weken en die nu reeds al pogingen doet om 5minuten op zijn benen te blijven staan.

Zowel de financiële kant (bij ons rond de 3000 euro alles bij elkaar geteld), de miskramen als de behandelingen als al de emoties die meekomen wegen serieus op de relatie tussen man en vrouw, als je als man en vrouw hieruit komt, ga dan niet liggen zagen over akkefietjes maar lach er meer en denk verdomme we hebben wel wat meer meegemaakt dan te klagen over een afwas die blijft staan of een vuilbak of weet ik veel.

Echt waar... het maakt niet uit hoelang wij vrouwen al proberen, hoeveel we er voor over hebben, wat we moeten doorstaan, hoe kwaad we kunnen worden erover of hoe verdrietig, wij zijn vrouwen en vrouwen krijgen nu eenmaal wat ze willen, hoe en wanneer maakt niet uit op het einde, we willen maar 1 ding...
Gelukkig zijn en onze liefde geven aan onze kinderen en achteraf denken ... hoe heb ik het toch allemaal doorstaan? En nadien eens héél breed glimlachen.

Groetjes en super veel succes voor wie nog steeds op dat ene puzzelstukje wacht!

[Diablo]

Evi, dank je voor je verhaal, geeft hoop!
Welke bloedziekte heb je?! (ik heb er zelf ook een dus ben benieuwd!)

[evi81]

Ik heb van mijn 7 jaar Aplastische Annemie, na een operatie is da -naart schijnt- een reactie geweest op een infectie toen. Da was dus ook nog een extra punt, of het niet erfelijk was want als dat het geval was zou ik geen kindje willen... Ik moest om de 3-4 weken voor bloedtransfusie en om de 2 weken bloedplaatjestransfusie vroeger. En ook voor bloedingen bij de zwangerschap en dergelijke was er een streng opvolgschema mijn hart opvolgen, de resultaten opvolgen en elke 2 weken op controle gaan ... een hele boterham maar het is mijn hele leven al zo dus ik ben niet anders gewoon.