En dan wordt het je teveel

[Amaryllis1]

Ik wou hier gewoon even mijn gevoelens kwijt. We zijn al bijna 2 jaar aan het proberen. Sinds februari in Jette. De eerste IUI was geslaagd, maar na 3 maand is de zwangerschap gestopt, een miskraam . De volgende 4 IUI's zijn mislukt. Mijn hart smeekt om een baby, mijn verstand wilt er mee stoppen. Ik kan niet meer, ik ben op, lichamelijk en geestelijk. Ik wil roepen, tieren, huilen, brullen... Ik weet dat veel mensen iets hebben van, komaan, zet maar door, je bent zelfs nog niet met ivf bezig. In die mallemolen wil ik absoluut niet terecht komen. Ik moet nu leren aanvaarden dat een kind geen deel van mijn leven zal uitmaken, tenzij er een mirakel gebeurt natuurlijk. Veel succes en moed aan alle meiden die wel doorzetten. Ik duim voor ieder van jullie!

[Vraagtekens]

Hey meid...

Ik begrijp helemaal je gevoelens!
En deze week werd het me ook teveel.. ik stond in douche alle zat op mijn gat.. te wenen.. ik schreeuwde al wenend.. ok het is je gelukt.. je hebt me kapot gekregen.. het gaat nemeer ik stop met alles...
Op 1 of andere manier vond ik toen de moed terug..

Mijn man is onvruchtbaar.. dat was 1 van de grootste teleustellingen in ons leven.. geen kind van ons twee.. onbegrijpelijk.. wij hebben uiteindelijk voor donor gekozen.. waar we dan ook 8 maand op moesten wachten...
Uiteindelijk dacht ik.. bon met mij alles ok.. zullen snel zwanger zijn..
Poging 1 en 2 zonder resultaat.. poging 3 biochemische zwangerschap.. poging 4 weer negatief..
Ik ga langs bij dokter.. ja mevr ik weet niet waarom het niet lukt..
Vermits je al spuit kan je mss best overstappen op ivf..
Ik had nooit gedacht er te moeten aan beginnen..maar mijn drang naar een kindje is zo groot.. ik wil er alles voor doen.. we staan al zover...
Nu mogen we niet opgeven he!

Ik hoop dat je toch nog de moed vindt om er voor te gaan.. het verlies van je beebje ga je voor altijd met je meedragen.. maar laat het niet de reden zijn om je kinderwens op te bergen... (klink cru, sorry)
Toen je eerte iui lukte was dat super he.. maar per poging heb je 13 procent kans.. dus eigenlijk moet je 6 keer proberen om alle kansen te benutten niet?

Ok ik heb misschien makkelijk praten, ik weet niet met 100 % hoe het voelt.. maar ergens denk ik dan, de natuur laat dit om een reden gebeuren.. Er zal nooit zomaar een miskraam voorvallen.. (tenzij door een ongeluk)..

Het is jullie keuze natuurlijk of je verder wilt of niet.. of je voor ivf zou kiezen of niet.. maar je moet weten je staat er niet alleen voor.. heel veel mensen zien hun kinderwens door troebel water.. heel veel mensen moeten via de malenmolen aan hun wondertje geraken.. wij zijn er voor je...

Huil eens goed.. ontspan je eens goed.. neem even een pauze.. ga met je partner even weg..

Knuffel..

Ja mijn tekst is mss wat rommelig en ik wil niet pushen.. maar wil je hart onder de riem steken!!! Knuffel

[waitykaty]

Hey Amarillys,

Ik ken het gevoel, zit er sinds deze week midden in! Na 2 jaar proberen, 3IUI's, een laparoscopie was ik deze maand per ongeluk natuurlijk zwanger (had net kijkoperatie gehad dus de behandeling was even stopgezet). Mijn geluk kon natuurlijk niet op maar ik probeerde toch realistisch te blijven. En toen dacht ik: een miskraam is bij 1/10, we hebben nu geluk gehad, wij mogen er ook eens bijzijn. En toen liep het mis na 6 weken (niet zo lang als je 3 maanden natuurlijk!). En ineens stopt de wereld met draaien want: waarom moet ik bij die 1/1O zitten, waarom lukt het bij andere mensen wel na 3 keer proberen, hoe is het toch mogelijk dat we 2 jaar proberen het dan lukt en we dan en miskraam voorgeschoteld krijgen? Het is alsof mij al het onrecht van de wereld wordt aangedaan. Ik kan het absoluut niet relativeren! Komt er nog eens bij dat ik weer een maand moet overslaan en wachten.
Ik vind dat er in Jette ook heel licht wordt overgegaan. Een miskraam is iets normaal, het gebeurt vaak,... dus ze geven je wat medicatie mee en dat was het dan. Niemand heeft aangegeven dat ze er toch kunnen inkomen dat het niet gemakkelijk is. Er heeft zelfs niemand eens gepolst of ik wel helemaal psychisch ok ben of er bv met iemand van hun dienst over moet praten.

Ik kan je dan ook niet zeggen hoe weer uit de dip te komen, ik veronderstel dat de tijd de pijn wat verzacht, dat je het beter leert plaatsen en dat je er rationeler mee zult kunnen omgaan. Het is een beetje een rouwproces.


Waarom wil je geen ivf? Vind je het te belastend tov IUI?

Heel veel sterkte!