IUI en miskramen

IUI Forum
Plaats reactie
ssdd84
Berichten: 5
Lid geworden op: 29 mei 2012, 12:22

IUI en miskramen

Bericht door ssdd84 » 26 september 2013, 17:47

Hallo,

wanneer ik al de berichten hier lees, troost het me enigszins te zien dat wij niet de enigen zijn met hoop, wensen, angst, vragen, teleurstellingen, etc... Jullie zijn in mijn ogen allemaal helden om er zo openlijk over te praten.
Mij heeft het meer dan een jaar gekost om hier een post te durven doen.

We zijn nu ondertussen een jaar bezig, hebben al 4 IUI's gehad en 2 miskramen op 8 weken.

Hoewel ik mezelf in onze relatie altijd gezien heb als de "onverstoorbare" rust die zijn vrouw altijd kon troosten valt het me steeds zwaarder en zwaarder om mijn vrouw opnieuw te kunnen troosten bij de teleurstellingen van het afgelopen jaar. Uiteraard wil ik ongelooflijk graag een kindje met mijn vrouw en wil ik er alles voor doen, maar ik zie hoe ze afziet van die teleurstellingen en dat breekt mijn hart.
Er blijft ook niets meer over om te zeggen... "Het komt wel goed" "Wees gerust" "Hou de moed erin" Ik krijg het niet meer over mijn lippen... Want ik heb het enorm overheersende gevoel dat ik lieg... Hoewel ik fantastische vrienden en collega's heb, heb ik het gevoel dat ik er met niemand over kan praten... Want ze vertellen me allemaal hetzelfde wat ik tegen mijn vrouw vertel...

2 weken geleden hebben we een nieuwe IUI gehad.
Morgen hebben we normaal gezien een bloedtest... maar we kunnen niet meer wachten en gaan vanavond een urinetest doen... Op naar een nieuwe teleurstelling? Want zwanger worden is bij ons blijkbaar niet het grootste probleem... Zwanger blijven.. Daar ligt loopt het fout. Hoewel genetisch onderzoek na de curetage geen problemen aan het licht gebracht hebben en aantoonden dat het puur toeval was, kan ik er niet in vertrouwen dat het dit keer wel goed komt.

Ik wou dat ik het allemaal wat vrolijker in zag en alles kon relativeren... Maar dat is volledig weg...
Wat ons het grootste avontuur van ons leven leek, is uitgedraaid in een absolute mentale strijd, waarvan ik de indruk heb dat we hem aan het verliezen zijn...

Anyway... Hopelijk snel veel beter nieuws... En anders op naar de volgende poging.

Prettige avond iedereen! En aan iedereen die worstelt... succes!

Vraagtekens
Berichten: 2445
Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43

Bericht door Vraagtekens » 26 september 2013, 18:52

Beste

Jouw verhaal raakt mij enorm..
Ik vind het echt mooi hoe jij vol liefde naar je vrouw toe jouw verhaal komt vertellen..
Het is idd zo dat er hier veel vrouwen schrijven en uit alle verhalen blijkt dat alle vrouwen hier op hun partners echt steunen..

Ik merk dat jij ook veel verdriet meedraagt en altijd zeggen en horen.. het komt wel goed,...geduld hebben enzo. is niet altijd de beste oplossing, maar soms is het beter om gewoon eens te zeggen huil maar goed.. gooi het er allemaal uit.. dit kan ook echt helpen om het mentaal te verwerken..

Ik wens je veel geluk toe en wij zijn er voor jullie want men komt hier terecht omdat we mensen zoeken die ons begrijpen.. die in dezelfde stress zitten..

Neemt je vrouw iets ter ondersteuning voor innesteling?

Ik duim voor postieve test morgen.. en dat dit jullie wondertje blijft..

ssdd84
Berichten: 5
Lid geworden op: 29 mei 2012, 12:22

Bericht door ssdd84 » 26 september 2013, 20:10

Bedankt voor je berichtje.
Net urinetest gedaan en negatief...
Ach ja... Op naar de volgende zeker eh.

Mijn vrouw neemt utrogestan (progesteron).

Emeltje
Berichten: 346
Lid geworden op: 22 januari 2012, 22:55

Bericht door Emeltje » 26 september 2013, 21:27

Hallo,

Ik begrijp jou verhaal maar al te goed, mijn ventje heeft het net ook gelezen en herkent het maar al te goed.
Ook hier moet mijn man veel incasseren (om het zo te verwoorden) de emoties, mijn huilbuien als het weer maar eens niet gelukt is...
Wij hebben wel al een kindje (ook via behandelingen, na 2 jaar proberen) en zijn nu terug bezig met iui voor een broertje of zusje voor onze kleine meid. Toen we bezig waren met die behandeling vond ik dat mijn ventje heel sterk was, ik kon altijd bij hem terecht, nooit klaagde hij, soms zag ik wel dat het voor hem ook zwaar was maar daar liet hij (bijna) niets van merken... Tot hij op een avond terug naar beneden kwam, hij was duizelig, zijn handen tintelden en hij begon te hyperventileren. Alles kwam er opeens uit, alle emoties van de voorbije maanden. Ik was eigenlijk blij dat hij eindelijk eens zei wat er allemaal in hem omging. Daarna spraken we af dat hij niet alles meer zou opkroppen en dat heeft geholpen.
Ik heb superveel respect voor onze mannen die altijd achter ons blijven staan, hoe moeilijk het soms ook is!!!
Ik hoop dat jullie snel resultaat mogen hebben en dat alles goed verloopt!!!
Veel sterkte en succes gewenst!!!

Vraagtekens
Berichten: 2445
Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43

Bericht door Vraagtekens » 27 september 2013, 8:43

O wat jammer.. knuffel..

Utrogestan neem ik ook..
Neemt ze steeds zelfde hormonen?

ssdd84
Berichten: 5
Lid geworden op: 29 mei 2012, 12:22

Bericht door ssdd84 » 27 september 2013, 10:55

Hey,

hormonen gebruikt ze momenteel nog niet.
De vorige IUI's heeft ze wel Pregnyl 5000 moeten gebruiken om de eisprong op gang te krijgen... maar deze keer hadden we een spontane eisprong, veel spermacelletjes, een groot follikkeltje, etc... Alles leek perfect... En dan gisterenavond weer die domper...

Hoewel ik vind dat mijn vrouw zich enorm sterk houdt momenteel, zie ik dat ze van binnen huilt... En ik ben bang om het gesprek op gang te brengen...

Softebanana
Berichten: 288
Lid geworden op: 15 november 2012, 21:40

Bericht door Softebanana » 27 september 2013, 16:15

Beste ssdd84,

Ik zou je graag raad geven hoe te reageren, maar iedere situatie is anders. Soms is stilzwijgen ook niet altijd goed. Mijn man en ikzelf gingen nogal 'chill' om in het begin met de IUI. We waren van de eerste keer zwanger, daar we geen verwachtingen hadden waren we totaal verrast en gelukkig!
17 weken later was de droom veranderd in onze nachtmerrie, ons kindje was in mijn buik overleden.
Tot dan goed kunnen praten, maar de laatste tijd heb ik het steeds moeilijker, de eerste poging na het miskraam had ik cystes en bloedingen, mislukt. Nu terug een poging gedaan, in de wachtweken nu. We zien wel, maar ik heb er ook niet teveel hoop meer in. Alles wat mis kan lopen is voorlopig al mis gelopen.
Hij zwijgt er meestal over, en heb soms het gevoel dat hij het wat beu is, zijn depri vrouwtje. Ik vraag hem soms wat hij denkt. Hij zegt dat mijn hele wereld om zwanger worden draait, en om niks meer anders; Voor hem is het ook belangerijk, maar toch is het voor een vrouw misschien anders, ik weet het niet.

Ik wens je veel sterkte, neem je vrouwtje af en toe eens goed vast, zomaar; Kan deugd doen!

Vele groetjes

Vraagtekens
Berichten: 2445
Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43

Bericht door Vraagtekens » 27 september 2013, 16:27

Dan heeft ze mooie cyclus.. het zal zeker goed komen...
Mss even maand rusten?
Trek er even op uit...
En ja schrik om er over te beginnen praten., dat ken ik.
Mijn man is onvruchtbaar en soms durf ik mijn gevoelens niet te laten zien omdat ik denk dat hij zich dan mss opnieuw schuldig zou voelen of weer te hard aan die werkelijkheid moet denken..
Maar dan moet je denken.. wij houden van elkaar en we gaan er samen door..
Geen geheimen.. tonen die emoties

Michelle
Berichten: 439
Lid geworden op: 27 februari 2013, 16:49

Bericht door Michelle » 27 september 2013, 18:24

Hey ssdd,

Ik sta net als jou ook aan de andere kant van de baarmoeder. (ik ben wel een vrouw, maar mijn partner zou het kind dragen)

Ons verhaal begon ook behoorlijk luchtig. We zagen het volledig zitten en dachten dat het ook direct zou lukken.
Ze heeft echter nooit de pil gebruikt en niets wees erop dat het niet zou gaan.
4 IUI's en 6 maanden later is het gemoed toch minder vrolijk.
Ik heb het gevoel dat het nooit gaat lukken en dat er misschien iets mis is, waardoor we niet zwanger worden.
Maar ik wil haar niet ongerust maken dus ik zwijg erover.
Soms stel ik haar voor om een pauze te nemen omdat ik denk dat ze het emotioneel zwaar heeft, maar dat wil ze nooit (en ik zelf ook niet eigenlijk).
Het is moeilijk om jezelf opzij te zetten bij een ontgoocheling omdat je haar niet het gevoel wil geven dat zij gefaald heeft, want dat is ook helemaal niet zo.
De vorige mislukte pogingen heb ik steeds goed kunnen aanvaarden. Deze keer is wel echt een moeilijke. Mede omdat we ook weten dat ons donorzaad slinkt en dat we zullen moeten wachten als we bijbestellen.

Ergens vind ik het niet eerlijk dat als een kliniek je belooft je te helpen een kind te krijgen, dat ze niet direct alles op alles zetten om dat zo snel mogelijk te doen lukken.

Als raad aan jou ssdd kan ik je geven dat je naast het kinderverhaal zeker moet zorgen dat je ook nog een relatie hebt. Ga samen weg, ga wat pinten pakken samen na een mislukte poging of doe iets dat je anders nooit zou doen. Wij proberen die weken naar een IUI altijd zo aangenaam mogelijk door te brengen.

Veel succes en bedankt voor je verhaal. Je bent echt lief voor haar!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten