Ennas schreef: ↑23 september 2021, 17:03Hey iedereen, ik ben wat minder actief geweest op het forum… Het is bij ons namelijk een helse week geweest. Ik kan hier niet alles uit de doeken doen, maar… vorige week woensdag werd ik wakker gemaakt met het nieuws dat mijn papa plots in zijn slaap overleden was. Helemaal uit het niets, we hadden hem de avond ervoor nog gezien en er was niks aan de hand. Volgens de dokter is zijn hart ‘gewoon’ gestopt met kloppen.
Ik ben die ochtend naar het huis van mijn ouders gegaan, maar van de emoties kreeg ik plots enorm veel harde buiken. Terwijl mijn mama en broer dus alle zaken met de begrafenisondernemer moesten regelen, heb ik naar het verloskwartier gebeld. Conclusie: dringend naar daar gaan ter observatie.
Toen ik daar woensdagmiddag aankwam, bleek ik om de 6 minuten harde buiken te krijgen, die in kracht toenamen. Gelukkig bleek mijn baarmoederhals nog hetzelfde te zijn en waren de baby’s niet in nood, dus ze concludeerden dat de bevalling allicht niet in gang zou schieten, zo lang die harde buiken geen pijn zouden veroorzaken. Ik heb wel twee spuitjes longrijping gekregen, voor het geval dat. We zijn tot donderdagavond gebleven, tegen dan bleken de harde buiken in intensiteit en frequentie afgenomen te zijn.
Op vrijdag heb ik dan nog eventjes in mijn eentje mijn papa mogen zien bij de begrafenisondernemer. Ik heb hem nog kunnen vertellen hoe we onze baby’s gaan noemen, zaterdag was de afscheidsceremonie. Zaterdagavond heb ik de weerslag van alles goed gevoeld, toen effe gecrasht. Zondag, maandag en dinsdag heb ik daardoor volledig in bed doorgebracht, om zowel fysiek als mentaal wat te bekomen van de dagen ervoor.
En gisteren had ik opnieuw controle bij de gyn. Dat was al eerder gepland, voor de 30w. Opluchting alom dat zowel ikzelf als de baby’s volledig goedgekeurd zijn, want ik had natuurlijk enorm veel schrik dat het ‘mijn schuld’ zou zijn moest de bevalling door mijn emoties op gang komen. De beebjes wegen al 1,6kg en 1,3kg, wat blijkbaar heel goed is voor een tweeling aan 30 weken. Nu dus hopen dat ze nog een hele poos willen blijven zitten.
Ennas lieve meid, wat is dit schrikken, ik lees je bericht met tranen in m'n ogen.. Innige deelneming.. Wat een ongelofelijk schok is dat om hem zomaar uit het niks te verliezen in z'n slaap. Een drama vind het super erg voor je, en ook de hele ziekenhuis opname die je moest doorstaan van de emotie. Gelukkig is alles oké met jou en de baby's. Hoop ook dat ze nog even een poosje willen blijven zitten. Ook al had je verdriet al weeën op gang gebracht oid was dat absoluut niet jouw schuld overigens!!
Bij mij is het vandaag 20 weken geleden sinds papa overleed. Ik kan me zeker verplaatsen in wat je voelt en wat er nog allemaal op je af zal komen. Als ik iets voor je kan doen, laat het zeker weten, je mag ook privé sturen of als je wil bellen of eender wat.. Wens je enorm veel sterkte. Het rouwen zal tijd en energie van je vergen en de kleintjes natuurlijk ook. Een hele hoop heftige gevoelens en gebeurtenissen tegelijk. Toch kunnen ze naast elkaar bestaan merk ik. Neem alle ruimte die je nodig hebt hele dikke knuffel..