Mijn kindje is momenteel ook een volhouder. Wel al wat paniekmomentjes gekregen door wat bloedverlies maar mocht gelukkig altijd meteen naar de dokter voor een extra controle.
Ook al zie ik dat het oké is en hoor ik het hartje kloppen blijf ik me toch steeds ongerust maken ( is het wel groot genoeg? Is nu ook nog alles oké?) Ondanks dat ik van de eerste icsi poging zwanger was blijft het heel gegeven mij toch emotioneel maken. Ik besef dat er mensen een veel langer traject hebben afgelegd.
Ik ben momenteel iets meer dan 11 weken.
Toen mijn zus gisteren zei dat ze (alweer na 1 maand van de pil af te zijn) voor de tweede keer zwanger is (bijna gelijktijdig met mij uitgerekend) was ik zo triest... Ik vind het verschrikkelijk van mezelf maar heb hele dag gehuild en voel me er dan ook nog eens super schuldig over omdat ik ook zwanger ben en dus geen reden tot klagen heb.
Ik moest even ventileren bij mensen die het misschien wat meer begrijpen.
Misschien dat ik de laatste tijd wat op automatische piloot heb geleefd ( de operaties en ingrepen) en dat het mij nu wat inhaalt.
Ik wens jullie allemaal nog een hele fijne zwangerschap toe!
X