Woeha, was me dat in werkelijkheid toch wat anders!mies schreef:Ik vind er zelf ook absoluut niks mis mee als een kindje onder de lamp moet. Geen probleem voor mij.
Mini-mies is wat geel beginnen zien in haar gezichtje. Geen nood dacht ik, dat hebben veel kindjes. Kinderarts maakte er ook nog niet veel van.
Ikke braaf de hele dag voor het raam gaan zitten, met haar in enkel een body'tje, en een dekentje.
"Ach ja, het is wel zeer kort dag vandaag, maar elk beetje daglicht helpt" dacht ik.
Ze dronk een beetje minder goed, ze was moeilijk wakker te krijgen. Ik zat dan ook nog met colostrum, wat voor haar moeilijker te zuigen is natuurlijk.
Gevolg: volgende ochtend zag mini-mies nog een heel stuk geler.
Schoonmoeder kwam op bezoek, ikke stoer doen over de eventuele lamp. Kinderarts kwam langs en besloot bloed te laten trekken.
Schoonmoeder weg (groooooote zucht van verlichting
), BV gegeven, tijd voor de prik.Voor het eerst in haar korte bestaan werd mini-mies van mij weggenomen. Voor een wrede, pijnlijke prik dan nog wel. En ik bleef achter op de kamer, kon niks voor haar doen. Dat schuldgevoel, die ongerustheid! Nooit verwacht dat het moederinstinct zo fel kon zijn, ik die altijd zo stoer was
Mini-mies werd teruggebracht, ze was de rust zelve. Al mijn rampscenario's met een compleet ontredderde baby vervielen. Mini-mies is een superflinke meid, ze had blijkbaar geen kik gegeven!
Dan was het tijd voor het volgende bezoek. Ze waren nog maar goed binnen, of een vroedvrouw kwam binnen en vraagt hen om even buiten te wachten. Met een kannetje in haar hand, dat ik herkende van de spoelingen. Maar achter haar zeulde ze nog een groter ding op wielen mee: de lamp...
Ik kreeg een krop in de keel.
Lamp werd geïnstalleerd in de babybox, mini-mies werd helemaal uitgekleed en kreeg een maskertje op. Ze protesteerde, wat mij zeer logisch leek. Ikzelf had enorm met haar te doen, ik wilde haar instinctief beschermen tegen dat vervelende maskertje en tegen de kou.
Dan moest mini-mies haar bedje in. Zonder dekentje, gewoon zo bloot met alleen een pamper aan. En dit terwijl mini-mies de dagen ervoor geen dertig seconden alleen in haar bedje had gelegen, mét dekentjes. Ze heeft continu in de armen van mij of mijn man gelegen, 's nachts sliep ze naast mij in mijn bed (helemaal gebarricadeerd, ik kon toch niet goed bewegen vanwege de wonde en zou nooit spontaan op haar kunnen draaien zonder wakker te worden).
Mini-mies weende fel.
Ik werd gespoeld, terwijl ik mini-mies hoorde wenen.
Het bezoek mocht daarna terug binnen, en mini-mies weende en spartelde nog steeds. Het werd niet beter, het ging helemaal in crescendo. Ik probeerde het luchtig te zien, maar opeens brak mijn moederhart... nooit meegemaakt maar ik ben daar beginnen wenen wenen wenen, niet te doen! Ik voelde me zó machteloos, mijn kleine dochtertje had mij nodig en ik deed niks om haar leed te verzachten!!
Wat mijn bezoek over mij dacht, kon me geen reet meer schelen. Ik moest en zou mijn dochter troosten.
Ikke dus de rest van het bezoek doorgebracht in de babybox, naast haar bed en de lamp, maar niks hielp om haar te troosten. Ze was al een dik halfuur aan het krijsen, spartelen, totaal overstuur.
Ik pakte haar uit haar bedje en besloot mijn eigen ogen toe te doen en de lamp naar mijn schoot te draaien. Zo ben ik blijven zitten, niemand zou mij ooit met geen stokken wegkrijgen van mijn dochtertje.
Bezoek weg, manlief snel op internet opzoekingen gaan doen of die lamp kwaad kon voor mij.
We konden niks vinden, het maakte ook niet uit, ik zou desnoods de hele nacht op die stoel met haar doorbrengen. Ik kon haar toch niet achterlaten in dat bedje, zonder enige geborgenheid?
Dan kwam nog bezoek, mijn tranen herhaalden zich, het kon me ook niet schelen. Er werd me gezegd dat waarschijnlijk de kraamtranen (hormonenval) ook een rol zouden spelen, en dat mijn reactie normaal was.
Anyway, ik bleef haar vasthouden, haar zoveel mogelijk "tonend" aan de lamp, maar in haar bedje lukte het geen enkele keer.
We besloten stoer te doen. Op een andere manier dan. Als het bezoek weg was, haalden we de lamp uit de babybox en installeerden we die boven de ligzetel in het gewone kamergedeelte. Vroedvrouw kwam binnen, heeft er niks van gezegd (ik deed dan ook alsof ik sliep, had handdoek op mijn gezicht gelegd tegen het felle licht
)'s Nachts kwam de toffe nachtvroedvrouw en zij heeft ons zelfs geholpen om de lamp boven mijn eigen bed te installeren, met tochtschermen en al. Manlief heeft niet veel geslapen met al dat licht en moest vandaag gaan werken, maar wij hadden dat ervoor over. Mini-mies kon weer naast mij lekker slapen. En ikke, ik heb haar heeeeeeeeeeeeel vaak aangelegd, de pijn van mijn kloven verbeten, haar zoveel mogelijk gestimuleerd om toch maar goed te drinken. Want dat zou haar helpen om de bilirubine in haar stoelgang uitgescheiden te krijgen.
's Morgens moesten we haar wel weer terugleggen in haar bedje in de babybox, want de kinderarts zou het niet goed gevonden hebben. Ikzelf heb dan de hele morgen al troostend naast haar bedje doorgebracht, mini-mies kon er beter en beter tegen om daar zo alleen te liggen, ook al heb ik haar wel duizend keer weer moeten oppakken, troosten en terugleggen. De hysterische krijsconcerten kon ik zo vermijden, het enige dat ze nog deed was de hele ochtend "neuten". Die inspanningen van mij waren zeker nodig, helaas konden die de dag ervoor helemaal niet plaatsvinden door al dat stom bezoek. Hopelijk zal mini-mies ondertussen toch wat "harder" zijn geworden na de training van die ochtend.
Want eerlijk gezegd, we waren misschien nogal doorgeslagen naar de "attachment parenting" stroming, hetgeen aanvankelijk nooit onze bedoeling was geweest.
Maar ze is nog zo klein he, en dat moederhart kan zo luid spreken he...
Ach ja, na een tweede (zeer flinke) bloedprik bleek haar bilirubine voldoende gedaald te zijn en mocht ze vanonder de lamp
Eerste grote hindernis genomen, mini-mies en ikzelf verdienen een grote pluim!!
Nu nog afwachten wat de rest van de babykwaaltjes met ons gaan uitsteken op emotioneel gebied
Na de suppo is er serieus veel uitgekomen en was hij precies helemaal opgelucht 