Ik ben nog eens terug. Het is al lang geleden, maar aangezien ik weinig andere tweelingouders ken en ik weet dat er hier wel een aantal zitten kom ik toch nog maar eens terug naar hier.
Onze jongens gaan sinds een tijdje naar school en zitten samen in de klas. Na een jaar oefenen op hun naam slagen ze er echter nog steeds niet in om hun naam te onthouden. Vooral R blijft zeggen dat zijn broer R is. Voor hem zijn ze alletwee R, maar ook niet altijd. S doet dat ook maar veel minder.
Ik dacht in het begin dat dit vooral was omdat anderen hen blijven door elkaar halen, maar ze blijven het doen. Ofwel betekent dit gewoon dat anderen (de juf bijv.) hen nog steeds niet uit elkaar kunnen houden natuurlijk. In het begin lakte ik de duimnagels van S blauw zodat de juf hen uit elkaar kon houden, maar daar ben ik na een tijdje mee gestopt, ook omdat het de jongens zelf niet hielp.
Wat ze soms ook doen zijn dingen vertellen in de 'ik' vorm alsof ze het zelf hebben meegemaakt terwijl ik eigenlijk sterke vermoedens heb dat ze iets vertellen dat de broer heeft meegemaakt.
Klinkt dit herkenbaar voor iemand? Is het normaal voor een tweeling van 3 jaar om te twijfelen aan de eigen identiteit of de broer als een soort 'aanhangsel' te zien van zichzelf?
Ik kleed ze verschillend, ze hebben andere schoenen, andere kleur van jassen, andere boekentasjes etc etc. En ze weten heel goed welke spulletjes van wie zijn. Ik heb ook echt niet de indruk dat ze overdreven aan elkaar hangen. Ze spelen met andere kindjes en hebben andere interesses. Ze huilen ook niet als de broer zich pijn gedaan heeft of zo.
Zou het helpen als ik ze op school laat scheiden? Heeft er iemand ervaring hiermee? Ik weet niet of dit gewoon een fase is waar we door moeten, of toch iets om wat extra aandacht voor te hebben, toch aangezien we al een jaar regelmatig thuis oefenen op hun namen en benadrukken wie wie is (en dan krijg ik gewoon als antwoord: 'néé mama! Niet waar!'
)De juf weet ook geen raad. Ze staat nog maar twee jaar voor de klas en het is haar eerste tweeling. Op de school konden ze tweelingen tot nu toe niet scheiden omdat er nu pas een uitbreiding is gekomen. Zij hebben dus ook geen raad voor mij. Ik heb niet de indruk dat zij hetzelfde probleem zien als ik. Ik heb het gevoel dat zij zich vooral schuldig voelen voor de verwarring doordat ze ze niet uit elkaar kunnen houden. Sommige juffen riepen in het begin van het schooljaar gewoon steeds de beide namen als ze eentje moesten roepen. Ik weet niet of ze dat nog steeds doen.
Daarmee dus: feedback welkom!
Bedankt
(grapje!!).