Rugweeen: ervaringen?

[Aria]

Hoi allemaal,

ik wou de ervaringen van de dames es horen die tijdens hun bevalling ook rugweeen hebben gehad of die meerdere bevallingen hebben gehad en kunnen *vergelijken* met `gewone` weeen.

Mijn bevalling was erg lang en pijnlijk. Vanaf de eerste wee tot mijn zoontje geboren werd heeft het 48u geduurd. Ik wou graag natuurlijk bevallen en zonder epidurale, maar uiteindelijk heb ik na 44u een epi gevraagd/gekregen.

Het duurde zo lang bij mij omdat ik geen ontsluiting kreeg, ik vorderde echt heel traag. Voor mijn weeen begonnen zat ik al op 3 cm, maar toen de epi in mijn rug werd gestoken zat ik op 5 cm. Ik ben dus op 2 dagen en nachten maar 2 cm vooruit gegaan. De epidurale was echt een zegening voor mij omdat ik toen kon ontspannen en enkele uren later volledige ontsluiting had. Ook de pijn. De pijn was echt verschrikkelijk. Ik heb eigenlijk de hele bevalling rugweeen gehad, maar ik kon ze redelijk goed opvangen, maar toen mijn water uiteindelijk vanzelf brak, werden de weeen zo hevig dat de pijn echt ondraaglijk was geworden. Ik ben toen echt alle controle over mijzelf verloren, heb echt geschreeuwd om een epidurale en heb -tot de epi kwam- 1,5u niets anders gedaan dan geweend en geschreeuwd. Dat was echt verschrikkelijk. Die pijn... Zowel in mijn rug als benen was... Niet te beschrijven. Met de beste wil van de wereld zou ik dat nooit zonder pijnbestrijding hebben kunnen doen. Het heeft 2 maanden geduurd vooraleer ik die specifieke pijn begon te vergeten...

Ik kijk over het algemeen vrij positief terug op het grootste deel van de arbeid, behalve dus die extreme pijn nadat mijn water brak. Dat is echt een hele zwarte vlek en ik wil die pijn nooit meer meemaken. Ik had een doula tijdens mijn bevalling en zij zei dat het te maken kon hebben met mijn hernia waardoor ik zo een hevige rugweeen had. Mijn zoontje lag ook posterior, dat geeft blijkbaar ook rugweeen.

Als ik met vriendinnen praatte over de bevalling dan leken zij die pijn niet te herkennen. Ja, heel erge pijn natuurlijk, maar zoals ik het beschreef herkenden zij het niet. Ik voelde mij altijd een beetje vreemd daardoor en heb me altijd afgevraagd of ik misschien gewoon een lage pijngrens had? Of ik de pijn van een bevalling misschien niet aankon?

Aangezien ik nu opnieuw zwanger ben, komt dat onderwerp terug wat bovendrijven en vraag ik me dus af hoe dat deze keer gaat gaan... Een bevalling van 48u: geen probleem, maar ik wil nooit meer die specifieke pijn die ik in dat 1,5u ervaren heb meemaken. Ik vraag me af of het dan aan mij ligt en of ik niet gewoon sowieso maar een epidurale moet nemen volgende keer? Maar nu begon ik een beetje te lezen en nu kom ik vaak tegen dat vrouwen zeggen dat rugweeen veel pijnlijker zijn dan `gewone` weeen in de buik? Vrouwen die beiden hebben meegemaakt zeggen dat een bevalling met `gewone` weeen veel beter doenbaar is?

Ik ben benieuwd of er hier dames zijn met eenzelfde ervaring als ik of die de vergelijking zelf hebben kunnen maken? `t Is namelijk dat ik voor mezelf wil weten of ik het nog es wil proberen zonder verdoving of niet...

Bedankt!
Aria

[Summerfeeling]

Hallo Aria,

Ik had ook enorme rugweeën tijdens mijn bevalling. Mijn zoontje was een sterrenkijker (is dat hetzelfde als posterior?) en dat veroorzaakte die felle rugweeën. Net als jou had ik op voorhand niet beslist of ik een epidurale wilde of niet. Mijn water is plots gebroken en toen ik twee uur later in het ziekenhuis arriveerde had ik al 6cm (en dat zonder enige voorweeën). Ik dacht al: dit wordt een makkie! Helaas: toen ze kwamen voelen bleek het om een sterrenkijker te gaan. We hebben hem nog proberen draaien door de hand-knie-houding, maar dat was tevergeefs. Vanaf toen ging het eigenlijk echt niet zo goed meer vooruit en de rugweeën waren vreselijk! Ik heb nog nooit zo hard gebruld denk ik . Toen heb ik beslist dat ik een epidurale wilde. Ik heb wel enorm lang op de anesthesist moeten wachten en die uren waren verschrikkelijk. De epidurale heeft de scherpe pijn er zeker afgehaald en was in mijn geval ook echt geen overbodige luxe. Uiteindelijk is mijn zoontje geboren na bijna twee (!) uur persen, met duwen op de buik en de zuignap. Het heeft niet veel gescheeld of het was een keizersnede geworden.

Ik heb er wel zeker geen negatieve ervaring aan overgehouden. Die pijn kon ik me al snel niet meer voor de geest halen. Maar ik weet wel nog dat het enorm veel pijn deed (als ik terugdenk aan hoe hard ik gebruld heb). Voor een volgende bevalling zal ik opnieuw wachten hoe het loopt, maar ik zal niet aarzelen om opnieuw voor een epidurale te kiezen als ik vind dat het nodig is.

[Aaricia]

Hoi Aria,

Het lijkt wel alsof je mijn bevalling aan het beschrijven bent, al weet ik voor mijn bevalling niet juist hoe lang de arbeid net geduurd heeft te rekenen vanaf de eerste wee. Ik ben beginnen 'tellen' vanaf 4 à 5 minuten tussen elke wee van minstens 1,5 minuut en vanaf dan duurde het bij mij dus nog 16 uur, maar ik weet ook dat de eigenlijke arbeid minstens 12 uur daarvoor begonnen is. Alleen vond ik die eerste weeën nog goed te verdragen, toch in vergelijking met wat daarna kwam... Onophoudelijke weeën (ik heb echt uuuren gehad dat er gewoon geen seconde zonder pijn was) in combinatie met de demotiverende vaststelling dat de ontsluiting niet vorderde...

Je verhaal is echt heel herkenbaar! Ook bij mij rugweëen in combinatie met buikweëen, veroorzaakt door een achterste plaatsing van mijn zoontje. En ook bij mij bracht een epidurale soelaas, want daardoor kon de gyne mijn zoontje nog laten dragen en amper 4 uur na de epidurale was-ie er al, terwijl ik op die 12 uur hevige arbeid ook maar van 2 naar 5 cm was geëvolueerd. Ook hier op voorhand overtuigd geen epidurale te nemen (bij mij ook wel uit schrik voor de ruggenprik zelf), maar achteraf heel blij dat ik het toen wel heb gedaan, want volgens de gyne en begeleidende vroedvrouwen was de kans op een spoedkeizersnede anders zeer groot...

Nu ben ik 25 weken ver en ook ik ben weer veel aan het denken over de bevalling. Ik ga het wel zeker terug zonder epi proberen, omdat ik er van overtuigd ben dat ik een 'normale' bevalling (dwz ongeveer 1 cm ontsluiting per uur) wel aankan... En als het terug zo'n dwarsliggertje is, dan ga ik misschien iets sneller een epi vragen .

Ik heb nu ook yoga gevolgd en heb er wel nog het één en ander uit geleerd, maar ze spreken daar toch vooral over 'normale' bevallingen hoor. Enfin, elke bevalling doet pijn, maar mijn vroedvrouw zei toch ook dat zo'n achterste plaatsing (met rugweëen dus) wel heel specifiek is (en zeker in jouw geval als het zoooo lang heeft geduurd). Dus daar trek ik me nu aan op. Zou het fijn vinden om nu een gewone (dus pijnlijke ) bevalling te mogen meemaken... Ik duim ook voor jou! En misschien kan je toch al eens met een vroedvrouw spreken over de bevalling?

Groetjes,

Aaricia

[Aria]

Summer, haha, je bent niet de enige dus die zo gebruld heeft! Ik schaamde me echt te pletter, maar ik kon er echt niks aan doen... Ik denk inderdaad dat posterior = sterrenkijker is. Ik ken de Nederlandse terminologie niet zo goed omdat bij mij alles in `t Engels is altijd.
2u persen en dan nog duwen op de buik en zuignap: brrrrrrr. Dat moet echt spannend geweest zijn... Gelukkig was een ks uiteindelijk niet nodig!
Bij mij is die pijn wel nog levendig blijven hangen. Pas na een maand of 2 is dat beginnen vervagen. Nu kan ik me dat niet meer voor de geest halen, maar ik weet wel dat het verschrikkelijk was en dat werpt wel een soort van schaduw over mijn ervaring. Ik wil dat dus echt niet opnieuw meemaken, vandaar dat ik er nu es een beetje over probeer rond te horen. `t Is eigenlijk de eerste keer dat ik dat doe, want ik zeg het, we waren met een aantal vriendinnen die rond dezelfde tijd zijn bevallen en bijna allemaal zonder verdoving (wel met Gas and Air), maar zij herkennen mijn ervaringen dus niet. Als ik bijvoorbeeld dat schreeuwen vermeld, dan krijg ik altijd het gevoel dat ze denken *Zo erg was het nu toch ook niet...* Maar het was echt zo erg. Zij hadden wel voor zover ik weet geen rugweeen en allemaal vrij vlotte bevallingen (+- 12u en minder).

Aaricia, heel erg bedankt om je ervaringen te delen, klinkt echt heeeeel herkenbaar! Met 48u bedoel ik idd vanaf de eerste weeen tot de geboorte. Die eerste weeen waren natuurlijk eerder menstruatieachtige krampen, he, maar bij mij kwamen die toch al heel regelmatig toen om de 10 minuten en `t is niet meer gestopt, dus ik reken dat wel mee.

Die `weeen` waren inderdaad goed doenbaar, ik ben toen nog te voet naar de winkel geweest om boodschappen, heb zitten haken, afwassen, ... Op vrijdagmiddag is dat begonnen en dan zaterdagnamiddag zat ik op weeen van 90 seconden om de 3-4 minuten. Die werden inderdaad moeilijker he, venijniger, langer, ... Maar dat ging nog steeds. Mijn doula vond het dan echt tijd om naar het ziekenhuis te gaan, maar daar aangekomen bleek dan inderdaad dat ik nog maar op 4cm zat en dus maar 1tje vooruit was gegaan. Dat was echt efkes een domper en ze wouden mij toen daar houden en weeenopwekkers geven en epi steken. Ik heb toen vriendelijk bedankt en ben naar huis gegaan, haha. (Zo koppig was ik dus.) Daar konden ze ginder niet mee lachen, maar bon, ze konden mij niet verplichten, he! Ik wist dat als ik weeenopwekkers zou krijgen, ze sneller zouden beginnen komen en ik dat waarschijnlijk niet zou kunnen zonder epi, dus neen, ik ging naar huis.

Uiteindelijk ben ik tegen middernacht wel teruggegaan, want toen begon de pijn thuis te moeilijk te worden en ik dacht: soite, nu ga ik naar ginder en ze houden me maar, want ik begon het beu te worden. Hele nacht bleef eigenlijk zelfde: 90 seconden om de 3-4 minuten. Dat was al zeer pijnlijk, maar dat was nog altijd tolereerbaar. Maar uiteindelijk heb ik dan al hurkend mijn water kunnen breken. (Zeer grappig moment tot de eerste wee daarna, haha.) Die pijn kon ik echt niet meer verdragen. Dat ging totaal mijn verstand te boven. Ik was ook heel erg in paniek door de intensiteit van die pijn want dat tartte echt mijn ergste verbeelding, lol. De epi was echt een must...

Echt goed dat je vroedvrouw uitlegde dat dat dus meer pijn doet... Ik begin nu stilletjes aan precies te geloven dat ik meer pijn heb gehad dan een gewone bevalling zou moeten doen. Dat stemt mij wel optimistisch, haha. Ik voelde mij lang toch zo een beetje *mislukt* in het gezelschap van vriendinnen bij wie dat wel was gelukt zonder epi, ik dacht echt dat ik gewoon die pijn niet aankon en zij er sterker in waren dan ik.

Ik heb wel een vriendin en zij herkende wel mijn ervaringen, zij had heel erge beenweeen bij haar dochter en die is uiteindelijk met spoedkeizersnede moeten geboren worden. Zelfs maanden na de geboorte werd zij nog altijd heel emotioneel als ze terugdacht aan die pijn. Haar vroedvrouw had haar ook gezegd dat dat eigenlijk niet de pijn is van een standaard bevalling...

Allez, we zullen ons dus maar positief instellen, hihi. Ik ben er nu al wat meer van overtuigd dat ik het nog es moet proberen en zien hoe het gaat, maar inderdaad: als ik merk dat het dezelfde kant opgaat, gaat die epi er wel sneller in steken deze keer, hehe.

Nog veel succes met de zwangerschap trouwens en laat ons weten hoe de bevalling geweest is, he!

Liefs,
Aria

[Muse]

Hé Aria, als ik jouw verhaal lees, komt mijn eerste bevalling ineens weer erg naar voren.
Ik heb er nooit echt stil bij gestaan en ik weet idd ook niet of ik echte rugweeen gehad heb of niet.
En jouw gevoel van "ik ben een trezeke" heb ik ook al vaak gedacht, maar daar tegenover denk ik dan ook meteen: een geluk dat ik epi gehad heb (2x) en ik heb meer uren afgezien dan al die andere dames met hun bevallingen van 2à3 uren zonder epi.
Bij onze zoon, ben ik na een nacht weeën binnen gegaan met ween die ongeveer een dikke minuut duurden en die om de 5 minuten kwamen. Heel regelmatig en "héél goed te doen", ik dacht toen nog "is het dit maar?"
rond 10 uur zat ik dan op 4 cm, om 12u op 6 cm: dik oké en weinig last.
Om 14u na twee uur hevige weeën om de 2 minuten, maar nog draagbaar, kwamen ze checken en ik dacht nu zal het 8 zijn. Helaas pindakaas: nog steeds 6. Op dat moment was ik zwaar teleurgesteld. Ik had zo flink al die pijn verdragen, voor niks.
Toen begon ik aan een epi te denken: ik kon daar nog lang zo liggen... Ze hebben dan mijn water gebroken en toen begon het pas echt. Na een half uur heb ik een epi gevraagd, die ik niet meteen kreeg, want ik moest eerst een bloedonderzoek laten doen, want ze waren niet zeker over mijn stolling. Op zondag duurt dat dus meer dan een uur. Dat is ook een uur waar ik niet graag aan terug denk. Ik was zooooooo bang dat ik die epi niet ging krijgen en dat ik het niet ging aankunnen. En ik denk dat angst alles nog een pak erger maakt. Geschreeuwd heb ik niet, maar dat doe ik nooit, dus ja. Ik was mijn bed aan het "opvreten" zoals mijn ventje altijd zegt... En dan kreeg ik eindelijk die verlossende epi. Ik was in al die tijd nog niks opgeschoten.
Dan heb ik opwekkers bij gekregen en ons ventje was ook een sterrenkijker, die uiteindelijk dankzij de epi met een zuignapje is kunnen geboren worden. Als hij die wee niet was geboren, was het een KS. Dat hoor ik de gynae nog zo zeggen: "dat kind moet NU komen", zijn hartslagje was niet meer OK.
Ze hadden nooit zo lang kunnen wachten zonder epi.
En bij onze dochter was alles een stuk rustiger, ingeleid en ik wist dat ik niet meer op dat bloedonderzoek zou moeten wachten, want dat was op voorhand gedaan. EN ik ging ze sowieso vragen, kwestie van niet meer zoiets te moeten meemaken. De anesthesist kwam wel wat sneller dan gedacht. Ik had het langer kunnen volhouden, maar ik had gezegd dat ik epi wou, dus durfde ik diene mens niet meer wegsturen. En achteraf ook weer veel geluk gehad. Ik had een hevige nabloeding en dankzij die epi hebben ze op de verloskamer een spoeling kunnen doen om na te kijken wat er aan de hand was, had ik niet verdoofd geweest, hadden ze me onder volledige verdoving moeten brengen in de OK om dat te kunnen doen. Dus, nu ben ik bij ons meisje kunnen blijven en heeft die epi me weer gered.
En door dat ik nu ingeleid ben, waren de weeën ook een stuk heviger, op het einde voelde ik ze er los door en leek het gewoon één megalange wee die niet meer wegging, zag je ook zo op de monitor.
Bij onze zoon heb ik een uur moeten persen, bij ons meisje 2x: dus je ziet het is nooit hetzelfde, maar probeer vooral niet bang te worden. Ik denk dat dat al een groot verschil kan maken.