Hebben jullie dit ook? Is dit herkenbaar?

[NeleG]

Ik had daarnet mijn zus aan de telefoon. Met de mededeling "het zal misschien pikken, maar ik heb tof nieuws: ik ben zwanger!". Mijn zus verwacht dus haar tweede kindje, wééral na maar één maand proberen.

En ondanks dat ik oprecht blij voor haar kan zijn, pikt het inderdaad. Waarom zij wel opnieuw zo snel zwanger, en werden wij dat niet? En tegelijkertijd denk ik: waarom maakt dit nog uit, ik heb de allermooiste en allerliefste dochter om bij thuis te komen straks (boeeeeeh voor werken, maar dat terzijde ).

Ik merk dat dit nieuws me ineens weer aan het twijfelen brengt over de waarom-vraag dat het bij ons niet lukte, en of ik de volgende keer dan nog eens door die "miserie" moet als we een tweede kindje willen en... pfffffff. Ik hou tegenwoordig meer van mensen die een klein beetje moeite hebben moeten doen. Niet veel, want dat wens ik niemand toe, maar een beetje. Zo nét genoeg om een klein beetje te begrijpen wat een emotionele rollercoaster het kan zijn.

En tegelijkertijd snap ik niet waarom ik me zo voel en zelf ineens terug op die emotionele rollercoaster zit. Het maakt toch helemaal gene ene ruk meer uit, want ik heb het mooiste meisje van heel de wereld thuis. Blijkbaar blijft het toch ergens in mijn achterhoofd hangen dat ik "faalde" als vrouw/moeder/partner en wij als koppel dat ik (wij) het niet zelf kon. En god weet wat geeft dat in de toekomst. Dat maakt me een soort van bang. Dat ik nog eens door al die afspraken en emoties en ... heen moet als we een tweede kindje zouden willen. Terwijl ik tegelijkertijd zelfs kan denken en beseffen dat we het niet eens zo zwaar hebben gehad, objectief bekeken. Ik vond het zwaar, in mijn beleving.

Ik heb precies een soort van allesoverwegende angst dat moeder natuur op haar manier aan het vertellen was dat ik niet zwanger hoorde te worden, dat ik geen moeder hoorde te zijn en dat mijn man niet de juiste partner is voor mij om kinderen mee te krijgen. Ik kreeg ooit (nog voor onze kinderwens en parcours) de opmerking van iemand die er van overtuigd was dat "partners niet zwanger geraken als ze biologisch niet matchen. En dat moeder natuur je zo vertelt dat je eigenlijk de verkeerde partnerkeuze hebt gemaakt". Mijn logische zelf heeft het altijd afgedaan als onzin (duuh ), maar mijn emotionele zelf heeft er een tijdlang op lopen kauwen tijdens onze weg naar dochterlief. Want zonder dokter had ik geen kind gehad. Want zelf ging het voor geen meter. Wat als onze biologische match inderdaad niet goed is? Wat wil dat zeggen? En tegelijkertijd denkt mijn logische zelf: god echt wat een onzin is dit! Waarom maak ik mij hier druk in! Dat slaat toch echt nergens op! Raar eigenlijk, hoe één stomme opmerking er zo kan inhakken.

In ieder geval. Ik moest het denk ik even kwijt. En ik wou even polsen of jullie soms met dezelfde gedachten en ideeën rondlopen. Even zoeken naar (h)erkenning en checken dat ik niet gek geworden ben in dat voorbije 2014


Wat niet wil zeggen dat ik niet blij ben voor mijn zus trouwens. Het is echt leuk nieuws! Voor hen, en voor mij: ik wordt opnieuw tante! Wat de toekomst voor ons brengt, dat zien we dan wel. Toch? Ik maak gewoon een hoop kinderen, al dan niet samen met mijn dokter. En een dikke middelvinger naar moedertje natuur en haar potentiële biologische match. Haha! Tenzij ze me dan gaan boycotten. Dan blijf ik braaf



Nele

[Wies]

Hoi Nele,

Heel herkenbaar hoor!
Ik krijg ook nog altijd een steek als ik hoor dat mensen rondom me zwanger zijn, zeker als het 'gemakkelijk' gegaan is. Ook wij hebben ondertussen onze prachtige zoon. We kunnen ons echt geen beter kindje wensen.
Maar dat gemis van geen spontane en natuurlijke zwangerschap te kunnen krijgen, blijft wel aanwezig. Het is iets wat we misschien nooit zullen ervaren, iets dat toch anders is dan eerst de hele medische malle molen te moeten doorlopen, een ander gevoel... Ik denk dat dat tijd nodig heeft om te helen, dat het wel zal beteren, maar ook dat het altijd wel in ons achterhoofd zal spelen. Zeker de waarom vraag. Ik pluis graag alles uit, en dit is nu net iets dat niet uit te pluizen valt...
Dat wil uiteraard niet zeggen dat we daarom niet blij zijn voor anderen, maar er is toch altijd een beetje dat wrang gevoel.

Het schrikt mij ook af om terug aan die MMM te beginnen als we voor een tweede willen gaan. Dat gevoel van falen blijft hangen.

Maar nu volop genieten van onze wondertjes!

Groetjes,
A.

[lieze81]

Ook bij mij heel herkenbaar!
Momenteel 39weken zwanger van ons eerste wondertje, dit na 4j waaronder 2j mmm....
Dus ja, als er dan verkondigen dat ze zwanger zijn na 3 maand proberen, of dat het zelfs een ongelukje was, dan kan ik gewoon niet 'gewoon blij' zijn.
Waarom zij wel, en waarom moeten wij zo'n lange weg afleggen?
Terwijl je anderzijds niemand die weg toewenst uiteraard....
Een beetje dubbel gevoel, waar we allemaal wel wat last van hebben denk ik.

ik moet nog bevallen van nr 1 en ben nu al aan het denken aan 'hoeveel pogingen we gaan moeten doen voor nr 2'. Ga ik dat nog aankunnen? Hebben we nog pogingen genoeg? enz....

Dus nee Nele, je bent niet gek!

[NeleG]

Een collega van mij (ik werk in de palliatieve thuiszorg) moet vannamiddag een vorming geven rond het thema rouw.
Ze las net een citaat voor dat ik echt super toepasselijk vind voor mijn epistel van deze morgen:

"Ja, je komt het te boven. Dat is waar. Na een jaar, of misschien na vijf jaar. Maar je komt het niet te boven zoals een trein die uit de kanaaltunnel schiet en snel verder dendert in het zonlicht van het leven. Je komt het te boven zoals een zeemeeuw die uit een olievlek vliegt: je vliegt weer, maar je bent voor het leven besmeurd. - Uit het boek Hoogteverschillen, door Julian Barnes.

De context van het citaat was misschien anders, maar ik snap het gevoel wel. Je neemt het mee.

[trinity]

Geweldig citaat. Helaas is het waar!
We dragen allemaal ons kruisje mee en het is geen makkelijke weg. Ons gezin is ondertussen compleet. 2 icsi wondertjes. Al heeft nummer 2 wel 2 helse jaren op zich laten wachten. En hoe blij ik ook ben, het blijft nazinderen. En zeker na opmerkingen van mensen die helemaal niks afweten van icsi zoals, en nu nog een meisje, of wanneer komt nummer 3. Of tzijn schoontjes ge moogt voort doen. Echt jong, k zou ze achter het behangpapier plakken
Niemand begrijpt onze leidensweg en dat is en blijft frustrerend
Nu voor mij is het een afgesloten hoofdstuk, het einde van een thriller boek maar met een geweldige start van een nieuw boek maar met een blijvend gevoelig plaatsje

[Sloebertje]

Nele, dat is inderdaad - jammer genoeg - heel herkenbaar. Ik blijf jaloers op mensen die zonder problemen zwanger worden, ook al ben ik ondertussen mama van een twee weken oude prachtdochter. Het is inderdaad zwaar om dragen dat je lichaam niet kan wat zo natuurlijk is. Ik denk dat iedereen zich hier wel wat gefaald voelt als vrouw of man. Mijn schoonvader heeft ooit nog gezegd: jullie zullen niet compatibel zijn hé. Daar mag je niet in geloven. Je partnerkeuze is een keuze, moeilijk vruchtbaar zijn is dat niet. Ook al versterk je elkaar daar soms in. Zowel mijn man als ik hebben fertiliteitsproblemen en soms lachen we er wel eens mee dat het met een andere partner waarschijnlijk gemakkelijker had verlopen. Zonder hem zou ik mijn knappe dochter niet hebben. En zonder hem zou mijn leven maar leeg zijn.

Sommige mensen hebben nu eenmaal wat hulp nodig. Het is normaal dat je dingen in vraag stelt, maar zoals Wies zegt, het valt eigenlijk niet uit te pluizen waarom het niet of moeilijk lukt bij de ene en wel bij de andere. Maar door het wel te doen maak je jezelf gek. Dus stop er maar mee, hoewel dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan is.

Ik heb 3,5 jaar nodig gehad waarvan 3 jaar in de mmm. Ik ben nu al doodsbang hoeveel moeite het ons gaat kosten voor nummer 2. Als die er al gaat komen..

Zeg, ik vind het wel niet tactvol van je zus om te zeggen: dit gaat pikken. Dat zal wel zo zijn en het lijkt me niet meer dan normaal, maar om het dan ook te zeggen.. Komaan zeg.. Natuurlijk ben je blij voor haar en voor iedereen die zwanger is, maar ik begrijp dat je net dat tikkeltje extra blij bent als het ook wat moeite heeft gekost en mensen dus begrijpen wat je hebt doorgemaakt.

Maar probeer in het hier en nu te blijven, samen met je man en dochtertje en niet te veel vooruit te lopen op de dingen. Je kan er toch niks aan veranderen, hoeveel je ook piekert.

[NeleG]

Bedankt voor jullie reacties!
Ik merk ook door het van me af te schrijven hier dat ik er alweer "overheen" ben. Toch voor eventjes
Ieder huisje heeft zijn kruisje en dat van ons ziet er nu eenmaal zo uit. Met een groot zilver randje eromheen, om in de spreekwoorden te blijven.

@Sloebertje: die opmerking van mijn zus kwam er trouwens nadat ik zelf aangaf ooit in een gesprek 'dat het soms pikt als mensen heel snel zwanger geraken omdat ik me dan ineens terug afvraag waar bij ons het "probleem" lag'. En dat heeft ze blijkbaar onthouden. Dus daar erger ik me niet zo aan. Het is zelfs lief vind ik dat ze onthouden heeft dat ik dat misschien een beetje moeilijk zou vinden. Maar dat ik tegelijkertijd toch de eerste zus ben met wie ze het nieuws wil delen (we hebben een goede band). Ik wou daarom naar haar toe ook niet 'pikkerig' reageren en schreef het hier maar van me af. Het is tenslotte ook niet haar schuld dat het bij haar snel gaat en hier traaaaaaaaag.

Soit. So be it. Ik kolfde net een dikke 150ml moedermelk af voor mijn kleine meisje en ben alweer hartstikke trots op mezelf en de zorg voor mijn mooiste meisje. Borstvoeding is bijvoorbeeld bij haar nooit goed gelukt. Ik doe het al bijna 8 maanden

[Aria]

Hoi Nele,

Ik denk dat je gevoel erg herkenbaar is voor wie worstelt om een kindje op de wereld te zetten. Ik ben blij dat je je al beter voelt nu, maar wou toch even mijn 2 cents geven...

Ik ben iemand die telkens heel snel zwanger wordt. Ik ben 4 keer zwanger geworden op een dikke 2 jaar tijd, waarvan 2 miskramen, 1 zoontje van 15 maanden en momenteel een goed lopende zwangerschap. Die laatste zwangerschap was trouwens ongepland en onverwacht. (Maar natuurlijk wel heel erg gewenst.)

Ik ben dus *zo* iemand en ik begrijp dat anderen die erg lang moeten wachten op die twee roze streepjes dat oneerlijk vinden. Het feit is, dat niemand in deze zaken ook maar iets daarover te zeggen heeft. Niemand kiest ervoor om snel of traag zwanger te worden, dat *is* gewoon zo. Ik geloof dat ieder van ons zijn portietje miserie op z`n bord krijgt, maar het zich gewoon anders manifesteert.

Jarenlang in de medische mallenmolen zitten lijkt mij erg zwaar, maar 2 miskramen op korte tijd waren dat ook. (Ondanks dat ik heel erg snel zwanger werd.) Elk huisje heeft zijn kruisje. Zo heb ik een vriendin die 3 prachtige kinderen heeft, altijd supersnel zwanger, maar nu mag ze medisch gezien geen kinderen meer hebben, omdat haar baarmoederwand door 3 keizersnedes zo is uitgedund dat een zwangerschap levensgevaarlijk zou kunnen zijn voor haar en haar kindje. Ze zou doodgraag een 4de willen en ook voor haar is dat echt niet gemakkelijk om te aanvaarden. Een andere vriendin ook totaal geen probleem met zwanger worden en heeft een prachtig gezin van 4. Maar heeft wel 2 kindjes moeten afgeven op 18 weken zwangerschap, naast nog enkele miskramen in het 1e trimester. Ik kan zo eindeloos doorgaan, ik denk dat heel veel mensen worstelen met zwanger worden, zwanger blijven, ... Maar heel veel van dat verdriet wordt achter gesloten deuren gehouden of kan je niet aflezen van iemands gezicht, he...

Ik hield dat altijd in mijn achterhoofd als ik destijds een moeilijk moment had en geconfronteerd werd met iemand die ogenschijnlijk zorgeloze zwangerschappen had...

Ik hoop dat als jullie voor een tweede kindje gaan, jullie alvast zullen gespaard blijven van de medische mallemolen en wens jullie heel veel geluk toe!

Liefs,
Aria

[Ketje]

Hallo Nele,

Hoewel ik besef dat ik nu echt wel mijn polletjes mag kussen, kan ik mij de periode ook nog levendig herinneren dat het maar niet lukte. Jaloers ben ik nooit geweest op mensen bij wie het snel lukte of vrouwen met een zwanger buikje behalve één keer, maar dat was een marginaal geval dat met haar dikke buik zonder enige gène een sigaret aan het roken was. Die had ik wel een klap kunnen verkopen.
Het moeilijkst had ik het soms met domme opmerkingen van sommige mensen die er niet bij stil stonden dat het mogen hebben van een kindje niet voor iedereen a piece of cake is. Maar anderzijds worstelen zij misschein dan ook weer met zaken die voor mij eerder van zelfsprekend zijn, bijvoorbeeld het vinden van werk.

Zoals sommigen al gezegd hebben: ieder huisje heeft zijn kruisje en met die 'wijsheid' in het achterhoofd heb ik me dikwijls recht gehouden. Maar dat verhindert natuurlijk niet dat je het eens niet moeilijk mag hebben, want uiteindelijk is het niet zo makkelijk kunnen krijgen van kinderen iets wat echt ingrijpt in je zijn, in je dromen en soms ook in je eigenwaarde. Het is een gans proces dat aanvaarden dat het niet zo makkelijk lukt en dat er medische hulp nodig is. Ik denk dat niemand op het forum hier zal gedacht hebben 'laat ik vandaag maar eens een IUI, IVF/ICSI/PGD doen'. Maar er zijn uiteindelijk veel mensen die wat hulp nodig hebben om kinderen te krijgen, alleen is het nog erg taboe om daar open over te spreken. Gelukkig bestaat dit forum!

Eén voordeel van de mmm: we beseffen hoe kostbaar onze kindjes zijn en beschouwen ze niet als iets vanzelfsprekend. Ik zal de mijne dus waarschijnlijk nooit als 'kleine fuckers' omschrijven .... (OK vraag het me nog eens over 18 jaren )