Hoera, iemand heeft het gedurfd een topic te beginnen
Gefeliciteerd alvast!
Sinds vorige donderdag weten we dat ik zwanger ben van ons 2de kindje... Pilstop was mei 2004. Yes, 12 jaar geleden dus
Ik zal even copy-pasten uit het icsi topic:
Onze zoon is ontstaan uit De cryo poging van ICSI 4. ICSI 1 en 2 waren in Leuven, daarna bij Decleer gegaan. Nooit ervoren zwanger geweest, gewoon 1x na 5 jaar wachten en dat is een prachtkind geworden. Geboren okt '10.
Na zijn geboorte er meteen terug natuurlijk voor gegaan, maar ondanks dat er medisch 0,0 met ons mis is, lukte het niet. Na een dik jaar terug bij decleer begonnen. Poging 5 en 6 met de nodige CRYO's, maar altijd ondanks prachtige blastocystes, altijd negatief. Dan poging 7 en 8 ook Bij decleer. Hij bleef zeggen "het is niet OF, het is WANNEER".
Noppes. Ben eerlijk waar de tel kwijt over hoeveel terugplaatsingen het gaat.
Besloten te stoppen, maar omdat zo veel mensen langs hun neus weg zeiden "nooit in jette geweest? Die zijn toch het beste?" Daar nog 1 poging gedaan. ICSI 9 dus. Verse poging september 2015.
Weer niks. Wel 4 cryos. Om een of andere rede begon ik het idee van 4 "kansen" in de diepvries te hebben, aangenamer te vinden dan die kans te nemen en dan een definitief punt te moeten zetten. Dat heeft anderhalf jaar aangehouden. Onze verbouwing is deze maand eindelijk klaar, en ineens voelde ik de nood om van de 3de slaapkamer een invulling te geven. Sportkamer, logeerkamer, of zoiets. Dus met veel tegenzin de afgelopen maand een cryopoging gedaan. TP van 2 (wederom) perfecte blasto's was op 1 mei. Vrijde dag, dus mijn man én zoon waren mee. Super bijzonder maar we kaderden het meer in "kijk eens jongen, zo ben jij in mama gekomen".
Soit, 10 dagen weinig ermee bezig geweest tot ik ineens toch wel heel erg gespannen borsten bemerkte. Meestal krijg ik ver voor de testdag mijn regels, maar nu niet. Afgelopen donderdag kon ik me niet houden: urinetest na 2 seconden knalpositief. HUH????? In 10 jaar MMM dus maar 1x mee gemaakt he.
Vrijdag de bloedname waarvan ik vrijdagavond 20u15 wist: zwanger.
Kei kei kei gek. Ik geloof er niks van, mijn
Man nog minder.
Niemand weet er tot hiertoe van. We willen het van de daken schreeuwen, net als in 2010, maar stel dat er wat mis gaat, is het wel kei zielig voor de zoon als die zich al verheugd op broer/zus...
Morgen 2de bloedname. Daarna weet ik niet maar wellicht volgende week echo? Volgens de theorie uitgeteld voor 17 januari.
Er kan nog zo veel mis gaan, weet ik donders goed, maar kan maar niet beslissen hoe ik met de wetenschap moet omgaan. Gewoon VET genieten en dromen? Zo van "ik zal mijn portie toch zeker wel gehad hebben nu?" Of diezelfde nonchalante "het wordt toch niks-" houding aannemen die ik al 3 jaar aan neem...
Pffffff, mindfucking dit.