Vertellen over IVF of niet?

[Sterrie]

Lieve dames (en heren),

Ik ben ondertussen 8,5 weken zwanger en heb deze week een goeie echo gehad. Het geloof begint er dus stilaan te komen dat ik echt wel zwanger ben en als alles goed blijft gaan, zullen we het leuke nieuws binnen enkele weken vertellen aan vrienden en familie. We komen er enkel niet zo goed uit of we er meteen bij vertellen dat het een IVF-kindje is of niet.

Ons eerste gedachte is van er niets over te zeggen. Toen we het hele IVF-traject ingingen, hebben we beslist om het maar aan een beperkt aantal mensen te zeggen en het verder voor ons te houden. Enkel onze ouders, broers en zussen en enkele goede vrienden wisten er vanaf. En we zijn nog steeds blij met deze keuze. Het was leuk om bij enkele mensen terecht te kunnen en hun steun te hebben, maar tegelijkertijd niet aan veel mensen steeds te moeten vertellen over de behandeling. We willen het nu graag bij deze enkele mensen houden (zij weten ondertussen ook al dat ik zwanger ben), en aan de andere familie en vrienden niets te zeggen. We willen graag het goede nieuws van de zwangerschap brengen en focussen op dat kleine prutske dat we verwachten, zonder ook het hele verhaal te moeten uitleggen over de (moeilijke) weg daarnaartoe. En we vinden het ook een beetje onze privé-zaak eigenlijk...

Maar aan de andere kant twijfelen we ook wel daarover omdat we ergens toch het gevoel hebben dat we onze familie en vrienden iets 'voorliegen' dan... Als we het meteen open aan iedereen vertellen, zal er ook wel een last van onze schouders vallen denk ik. Of waar ik ook schrik voor heb: wat als na maanden of jaren alsnog uitkomt dat wij beroep gedaan hebben op een IVF-behandeling, dat dan zal leiden tot hele rare situaties? Wat als onze ouders hun per ongeluk verspreken op een familiefeest? Of wat als ons kindje later in het bijzijn van vrienden zegt dat hij/zij een ziekenhuis-babytje is? Ik wil niet steeds op mijn hoede zijn voor zulke situaties...

Ik vind het dus een moeilijke keuze en hoop dat jullie wat ervaringen willen delen. Hoe hebben jullie dit aangepakt en zijn jullie nog steeds tevreden met die keuze? Al bedankt voor jullie reacties dames!

Liefs,
Sterrie

[EKM81]

Moest het bij ons enkel om IVF gaan zou ik het zeggen, maar dat is mijn mening. Mensen mogen best weten dat het niet altijd zomaar gaat. Eigenlijk is dit helemaal geen schande, integendeel. Er rust enkel nog een groot taboe op!
Waarom wij het niet tegen iedereen zeggen, is omdat het bij ons nog met een donor is. Onze dichtste omgeving weet het wel, maar zeker niet iedereen; Ergens nog uit bescherming voor ons kindje misschien, die dan enerzijds zal zien dat het geen taboe is omdat er wel mensen het weten, anderzijds kan hij beslissen wie het verder dan dichtste omgeving nog mag weten.
Het is ook iets waar je niet meteen een antwoord moet op weten denk ik. Soms hadden wij dat het moment ideaal was om het aan mensen te vertellen gedurende mijn zwangerschap, dan deden we dat gewoon als we er ons goed bij voelden. Gewoon je gevoel wat volgen denk ik... En er met jullie twee gewoon blijven over babbelen, dat hebben wij ook gedaan en doen we nog steeds.

[Carlijne80]

Hoi Sterrie,

Je hoeft je helemaal niet verplicht voelen om aan vrienden of familie te laten weten dat je zwanger bent geworden door IVF. Je bent zwanger en dat is het belangrijkste. Het is ook helemaal geen kwestie van iemand iets voorliegen. Als jullie aan familie of vrienden meedelen dat jullie zwanger zijn, dan zal heus niemand de vraag stellen: “En hoe hebben jullie het gedaan?” En als dit later uitkomt... so what? Dat is toch jullie zaak en niet die van iemand anders.

[lieze81]

Tegen mensen die nog niet op de hoogte zijn van het verhaal zou ik de IVF niet mee delen.
Als iemand jou vertelt dat ze zwanger zijn, verwacht je toch ook niet dat ze erbij vertellen HOE ze zwanger geraakt zijn?
Komt het toch uit, dan kan je er eerlijk over zijn. Ik zou er nu ook niet over liegen, dat is het niet waard. Maar als ze er niet om vragen, zou ik niks zeggen.

[pluimke]

Dag sterrie,

Proficiat met je zwangerschap! Ik ben het eens met wat hier al geschreven is: waarom zou je je verplicht moeten voelen om dat aan iedereen te vertellen? Ik zou als enige criterium om het al dan niet aan iemand te vertellen, de vraag nemen hoe je je zelf daarbij voelt. Ik woon in het buitenland, en heb de laatste 6 ICSI pogingen in Belgie gedaan. Omdat ik sinds 2014 ongeveer om de 2 maand naar Belgie kwam voor ofwel een pu ofwel een tp, vroegen sommige mensen wel waarom ik hier ineens zo vaak was. Ik ben dan bewust heel open geweest naar de meeste mensen toe, zelfs naar mensen die ik niet zo goed ken, bv in de bank. Dat vond ik voor mezelf gemakkelijker dan een vage leugen. Ik vind persoonlijk ook dat het taboe op vruchtbaarheidsbehandelingen wel eens mag doorbroken worden (en het feit dat je woorden gebruikt als "voorliegen", en dat je bang bent dat iemand iets zou verklappen, illustreert dat er nog steeds een taboe is). En je hoort dan vaak ook ineens verhalen dat het bij deze of gene ook niet direct gelukt is, of dat iemand anders ook een kindje verloren is. En dan besef je dat je niet alleen bent. Er heerst ook nog zoveel onwetendheid rond IVF, sommige mensen beseffen de emotionele kost niet, of denken dat het altijd van de eerste keer lukt. Door je eigen verhaal te vertellen, kan je die onwetendheid wat doorbreken. Dat waren voor mij redenen om het wel te zeggen. Maar zoals ik hierboven schreef, jij moet doen waar jij je goed bij voelt.

Bij mijn eerste IVF-poging, die ik in het buitenland deed, had ik enkel mijn familie ingelicht, omdat die poging doorging tijdens ons verlof en ik het gevoel had dat ik hun moest vertellen waarom ik niet naar Belgie kwam tijdens mijn verlof. Daarnaast wist enkel mijn baas het, omdat ik de eerste paar dagen na het verlof afwezig was. Tijdens die eerste zwangerschap en ook vlak nadat mijn kindje gestorven was, heb ik verder ongeveer niemand iets verteld waar ik woon, enkel dichte vrienden of bepaalde collega's op het werk. In een land waar IVF een luxe is die de meeste mensen zich niet kunnen permitteren, zijn er heel wat mensen die jaloers zouden zijn op mijn situatie. Ik besef dat dit misschien raar klinkt.

Je kan ook kiezen voor een vage uitleg, zoals "het heeft wel x aantal jaar geduurd eer we zwanger waren", of "we hebben wel wat hulp nodig gehad". Dat zei ik de voorbije jaren soms ook eens, als collega's afkwamen met goedbedoelde opmerkingen als "je zal wel een ander kindje krijgen" of "nog niet terug zwanger?". Dan kan je ook afgaan op de reacties en dan beslissen of je meer wil vertellen of niet.

Wat betreft de vraag of je kindje of iemand anders je "geheim" verklapt: je hebt toch niets verkeerds gedaan? Of, en aan wie jij dat vertelt, is jouw beslissing en anderen moeten dat maar respecteren. Ik heb het daar vorige zomer over gehad met een kennis die eiceldonatie gedaan heeft. Haar zoontje was toen 9, wist van bij het begin hoe hij er gekomen was, en maakte daar geen probleem van. Ook al is dat kind heel sociaal en open, hij had heel snel door dat bepaalde zaken prive zijn en binnen het gezin horen.

Ziezo, ik wou gewoon mijn mening/ervaringen delen. Nog veel succes met je zwangerschap!

pluimke

[clau]

Ik treed de andere dames ook bij. Je bent niemand iets verplicht. Doe wat voor jullie goed voelt. De liefde voor jullie kindje is er niet meer of minder om toch ?

Voor V hebben we de meeste mensen wel verteld dat ze er via IVF gekomen is, familie en dichte vrienden wisten sowieso dat we in het traject zaten.
Op het geboortekaartje hebben we subtiel verwezen naar de lange weg die eraan voorafgegaan is.
Bij deze zwangerschap zal ook iedereen het weten omdat ze weten dat beide eileiders verwijderd zijn na de BBZ. Wel wist dus niemand dat we terug begonnen waren

[Sterrie]

Bedankt voor jullie eerlijke reacties! Het is leuk om eens de meningen te horen van mensen die in hetzelfde schuitje zitten, ook al besef ik wel dat dit een heel persoonlijke zaak is.

Zoals jullie zeggen, moeten we doen waar we ons goed bij voelen. Ik denk dus dat we er vanuit onszelf niet over zullen beginnen, maar als het toch ter sprake komt, gaan we er zeker ook niet over liegen. Het is niet zo dat we dit als groot geheim willen houden, maar net omgekeerd, dat we er geen big deal van willen maken. We willen de nadruk leggen op het goede nieuws van de zwangerschap, en niet op de behandeling die we daarvoor nodig hebben gehad En als het achteraf toch nog uitkomt, dat zien we dan wel, en dan zullen we wel uitleggen waarom we ons verhaal niet meteen gedaan hebben. Echte vrienden zullen dat wel snappen he!

Mja en dat taboe, dat is er zeker nog ja, er zijn nog veel koppels die tegen niemand vertellen over vruchtbaarheidsproblemen. En dat is zeker hun goed recht, dat moet ieder voor zichzelf beslissen. Wij hebben een beetje de middenweg gekozen door het tegen een beperkt groepje mensen te zeggen, maar zeker ook niet te wijd te verspreiden. Bij mij is het eerder een soort gevoel van 'falen' waar ik mee zit, dat mijn lichaam mij in de steek laat, en ik ben nog niet klaar om dit breed te delen. Ooit komt dit misschien wel, als het allemaal wat aanvaard is... Maar op dit moment ben ik gewoon heel blij om zwanger te zijn en probeer ik me dus op dit wondertje te focussen

Allemaal veel succes met de behandelingen, zwangerschappen, kindjes,...!