going nuts

[Muse]

Hallo allemaal,

Ik ben hier een oude klant (ongeveer zo'n vier jaar geleden nu). Ik weet niet of iemand op mijn verhaal zit te wachten, maar ik moet het ergens kwijt en ik vond hier vroeger ook altijd heel veel steun.

Wij hebben twee kindjes, een zoontje van 7 en een dochter van 3. Allebei icsi's: voor zoon 3 pogingen nodig gehad en voor dochter zelfs 5 en de laatste dan met assisted hatching.

De oorzaak lag in de eerste plaats bij mijn partner zijn zwemmers, te weinig en ook nog eens weinig goeien, vandaar dus ook meteen icsi (niks ivf of andere toestanden geprobeerd). Na heel de MMM, had ik geen zin meer in nog hormonen als anticonceptie, dus legde ik de bal in zijn kamp: als hij er écht zeker van wou zijn: dan was hij deze keer aan zet, maar dat zag hij toch niet zitten blijkbaar. Maar ja 8 icsi's voor 2 kinderen... hoe groot is dan de kans??

Nu, vier jaar na de dochter ben ik opeens hevig ziek, griep met complicaties. Toch blijf ik misselijk, lust geen koffie, niks smaakt me nog, moe, ... En mijn MS blijven uit. Manlief heeft al vaak gezegd dat hij een derde niet ziet zitten.
Ik heb vrijdag een test gedaan en tot mijn immense verbazing staan daar 2 strepen!!!

Ik heb vandaag op mijn sokken al het verhaal begonnen dat ik dénk zwanger te zijn. Hij gaat er nog van uit van niet, reageert heel nuchter "haal een test, dan weten we het", "kans is zoooo klein", "dat zou wel heel straf zijn", maar ik ben ergens toch wel bang voor zijn reactie. En ook al heb ik altijd gedacht dat een derde kindje meer dan welkom zou zijn, ik had dat idee zo ver opgeborgen dat ik het nu erg moeilijk heb het idee alleen al een plaats te geven en dat is zo oneerlijk tegenover dat kindje.

Daarbovenop komt nog dat ik dus de voorbije weken een hele hoop medicijnen heb moeten nemen waaronder een antibioticum, neussprays, hoestfles, antihistaminica, ... én ben ik nog één van de kids gaan begeleiden bij een röntgenonderzoek. Ik had wel een loden schort aan, maar die man vroeg toch of ik zwanger was. Wat ik toen dus niet dacht.

Dus nu ben ik niet alleen in shock dat er een nummer 3 zou kunnen komen, waar we eigenlijk geen plaats voor hebben, ik ben ook nog eens bang dat ik dat hummeltje al een hoop miserie heb aangedaan.

Iemand hier die ooit iets gelijkaardigs heeft meegemaakt?

[Yvonne1983]

Oooh muse wat een lastige situatie ik wil je sterkte wensen met hoe het ook gaat uitpakken.

[snoopy86]

Oh zo herkenbaar jouw verhaal.

Hier ook 2 icsi kindjes (icsi 6 en van 4 jaar en 15 maand.
Wij konden spontaan zwanger worden,maar de kans was heel klein.

In mei 2017 gestopt met de borstvoeding. In juli de eerste keer mn maandstonden.
Ik nam ook nog geen anticonceptie,had even genoeg van al die hormonen. We gebruikten condooms,alle toch in het begin.
Steeds meer last beginnen krijgen in mn rug in juni-juli,grote hernia.
Eind juli operatie gehad.
Een dikke week na de operatie begon ik erge maaglast te krijgen,ik dacht van de brufen.
Maar tegelijk zei ik tegen mn man dat is precies dezelfde maaglast dan bij de laatste zwangerschap.
Brufen gestopt en de last was ook gedaan.
De week nadien begon ik overtijd te gaan.
Soms eens draaierig,wat last in mn borsten,maar dacht mss van te rusten ed.
En de 2de keer de maandstonden na de bevalling kunnen mss wat later zijn.
Ondertussen 4-5dagen verder en nog steeds niks,dus mn man gevraagd voor test te gaan halen.
Smorgens vroeg om 5u test gedaan en was direct positief.
Al bibberend aan mn man verteld.
Hij was even geschrokken dan mij.

Hij wilde aanvankelijk 1kindje, maar is nu anders uitgedraaid.
Ik mss 3,maar wss niet zo kort op elkaar.

Wel aanpassingen moeten doen:grotere auto,kamer bijmaken,2 kindjes tegelijk in de creche.

Ik ben nu 36 weken en hij heeft het er met momenten nog wat moeilijk mee.maar is zeker welkom,maar echt enthousiast kan ik hem niet noemen.
Hij is nu wel zo geen enthousiasteling, maar ben zeker dat als het baby'tje geboren is hij er direct verliefd op gaat zijn.

Ik zou precies ook niet te lang wachten met hem te vertellen.
Ik heb dus een operatie gehad,wnnr het wss juist ingenesteld was en ook pijnmedicatie genomen en beebje is gezond en wel.
Veel succes daar nog.
Sorry voor mn lange bericht

[Muse]

Heel erg bedankt voor je lange bericht. Fijn te zien dat we niet de enigen zijn in deze situatie.
Wie had dat ooit gedacht!!

Ondertussen weet hij het ook. Was serieus in shock.

Het moeilijke aan de hele situatie vind ik, dat ik nu niet dat gevoel van euforie heb van vroeger. Ik zou vroeger een gat in de lucht gesprongen zijn met een positieve test en nu... Ik vind dat zelf zo gemeen tegenover dat wezentje.
Ik ben nu zo hard aan het piekeren over de praktische kanten van de zaak... Zie zelfs het feit dat ik het een "zaak" noem.
Alles is zoooo raar. Ik heb het gevoel dat ik ons hummeltje tekort doe en ben zo bang dat dat gaat voelen.
Ik stel me zoveel vragen. Wat als ik altijd zo ergens een gereserveerd gevoel ga hebben???

Sorry voor mijn gezaag!!

[snoopy86]

Dat gevoel had ik ook wel wat in het begin en soms nu nog.
Want ja de jongste gaat maar 15maand zijn,hoe gaan we dit allemaal moeten doen.
En nog steeds bang dat er iets zou misgaan,want ja,zo gewoon maar zwanger geraakt.
Toen ik de zws test deed en hij was positief,was ik ook de eerste dagen helemaal in shock hoor en mn man ook.
Maar dat gevoel is bij mij wel serieus veranderd.
Ik kijk er echt al naar uit.
Het aan mn man vertellen vond ik nog niks,maar aan de familie.
Niet iedereen reageerde positief,heb mn man soms zelf alleen opgestuurd om te vertellen en als ik de reacties hoorde,mss maar best ook.
Maar iedereen is bijgedraaid .

[Muse]

Ja alles is zo tweeslachtig... Bij de vorige twee wilden we het op een leuke verrassende manier vertellen en nu zie ik er al halvelings tegenop. Wat gaat die of die zeggen??

En wat ik zo vreemd vind, ik voelde me wel degelijk zwanger, maar eigenlijk ook niet, het lijkt alsof ik mezelf nog halvelings bescherm. Zo ben ik ergens ook heel bang voor afwijkingen met al die medicatie en dat röntgenonderzoek en dat is voor mij een uitgemaakte zaak. Als er iets serieus mis is, dan houdt het voor mij wel op. Misschien dat ik mijn knoppen ga kunnen omdraaien wanneer ze me vertellen dat alles ok is.

[Muse]

Ondertussen eerste echo gehad en alles zit op schema, maar de dokters zijn toch mee wat ongerust over de medicatie die ik allemaal genomen heb en vooral ook die röntgenstraling, die toch echt niet goed zou zijn, zeker niet zo pril in de ontwikkeling. Ze zeiden toch heel voorzichtig dat ik moest rekening houden met het feit dat het nog mis kan gaan of dat er toch misschien afwijkingen zouden kunnen zijn. Dat is op dit moment nog te vroeg om te zeggen.

De onzekerheid blijft dus en van genieten is nog geen sprake.