Mag het ook eens...
Geplaatst: 23 september 2019, 9:08
niet goed gaan als je zwanger bent?
Mag je ook eens niet "stralend zwanger zijn".
Moet het altijd "rond en gezond" en blij-blij-blij zijn?
Mijn naam is Ellen en ik ben ondertussen 24 weken zwanger.
Na een jarenlange kinderwens, hadden we in juni 2018 eindelijk de stap naar het ziekenhuis gezet. Het hele proces dat daarop volgde hoef ik jullie natuurlijk niet uit te leggen, maar wonder boven wonder was ik na de eerste IUI poging (april 2019) zwanger.
Uiteraard kon ons geluk niet op.
En omdat je zo uitgekeken hebt naar eindelijk ouders worden, denk je "die zwangerschap dat wordt een walk-in-the-park".
Niet dus...
De eerste paar weken, geen enkel probleem, maar vanaf week 6, was het gedaan met de pret. Hele dagen misselijk (nooit boven de wc-pot gehangen toen), ene moment razende honger, om de andere moment geen eten te kunnen zien of ruiken. Het enige dat ik kon verdragen: spaghetti italiano van miracoli (juist ja, dat gezonde ding). Geruststellingen van "dat gaat wel over" zijn op die moment ook niet bepaald geruststellend, want je zit er wel mee nu he.
Dat het niet is zoals ik in mijn hoofd had, dat is geen verrassing.. maar dat ik het zwanger zijn zo erg zou vinden, DAT is niet wat ik verwachtte. En het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat... natuurlijk wil ik mijn dochter, en natuurlijk zie ik haar al liever dan mijn eigen leven. En toch...
Na de misselijkheid was het een iets positievere periode, en wat iedereen ook zegt, op 18 weken voelde ik haar voor de eerste keer 'fladderen" in mijn buik. Op 20 weken wist ik het zeker, en nu zit ze geen 5 minuten meer stil.
Da's het leuke (nu tenminste nog), haar voelen bewegen en gerustgesteld zijn dat ze, ondanks alle problemen die ik ervaar met het haar dragen, het toch goed doet, daarbinnen.
Nu zijn het andere problemen natuurlijk... enorme rugpijn, pijn aan mijn schaambeen... elke stap die ik zet is er eigenlijk een teveel, en ik durf aan mijn omgeving te weinig mijn grens aangeven. Nachten zijn (ter voorbereiding dan zeker) een hel, want elke draai die ik doe maakt me wakker van de pijn, ik kan niet zitten, staan , liggen, want geen enkele houding is comfortabel...
En ik weet het, ik moet eigenlijk niet zeuren. Er zijn aanstaande mama's die het veel erger hebben dan ik. Mensen die 9 maanden boven de wc hangen, of die moeten opgenomen worden in het ziekenhuis.
maar daarom mag het mij toch ook minder afgaan, niet?
Of moet ik maar gewoon doen alsof? Fake it 'till you make it?
Mag je ook eens niet "stralend zwanger zijn".
Moet het altijd "rond en gezond" en blij-blij-blij zijn?
Mijn naam is Ellen en ik ben ondertussen 24 weken zwanger.
Na een jarenlange kinderwens, hadden we in juni 2018 eindelijk de stap naar het ziekenhuis gezet. Het hele proces dat daarop volgde hoef ik jullie natuurlijk niet uit te leggen, maar wonder boven wonder was ik na de eerste IUI poging (april 2019) zwanger.
Uiteraard kon ons geluk niet op.
En omdat je zo uitgekeken hebt naar eindelijk ouders worden, denk je "die zwangerschap dat wordt een walk-in-the-park".
Niet dus...
De eerste paar weken, geen enkel probleem, maar vanaf week 6, was het gedaan met de pret. Hele dagen misselijk (nooit boven de wc-pot gehangen toen), ene moment razende honger, om de andere moment geen eten te kunnen zien of ruiken. Het enige dat ik kon verdragen: spaghetti italiano van miracoli (juist ja, dat gezonde ding). Geruststellingen van "dat gaat wel over" zijn op die moment ook niet bepaald geruststellend, want je zit er wel mee nu he.
Dat het niet is zoals ik in mijn hoofd had, dat is geen verrassing.. maar dat ik het zwanger zijn zo erg zou vinden, DAT is niet wat ik verwachtte. En het schuldgevoel dat daarmee gepaard gaat... natuurlijk wil ik mijn dochter, en natuurlijk zie ik haar al liever dan mijn eigen leven. En toch...
Na de misselijkheid was het een iets positievere periode, en wat iedereen ook zegt, op 18 weken voelde ik haar voor de eerste keer 'fladderen" in mijn buik. Op 20 weken wist ik het zeker, en nu zit ze geen 5 minuten meer stil.
Da's het leuke (nu tenminste nog), haar voelen bewegen en gerustgesteld zijn dat ze, ondanks alle problemen die ik ervaar met het haar dragen, het toch goed doet, daarbinnen.
Nu zijn het andere problemen natuurlijk... enorme rugpijn, pijn aan mijn schaambeen... elke stap die ik zet is er eigenlijk een teveel, en ik durf aan mijn omgeving te weinig mijn grens aangeven. Nachten zijn (ter voorbereiding dan zeker) een hel, want elke draai die ik doe maakt me wakker van de pijn, ik kan niet zitten, staan , liggen, want geen enkele houding is comfortabel...
En ik weet het, ik moet eigenlijk niet zeuren. Er zijn aanstaande mama's die het veel erger hebben dan ik. Mensen die 9 maanden boven de wc hangen, of die moeten opgenomen worden in het ziekenhuis.
maar daarom mag het mij toch ook minder afgaan, niet?
Of moet ik maar gewoon doen alsof? Fake it 'till you make it?