irisbloem schreef: ↑17 december 2020, 18:42Bedankt zonnetje voor het medeleven Heb al mijn traantjes gelaten vandaag Ik zie haar al zo graag en hoop toch zo dat alles goed zal zijn Op internet lees ik dat het voorkomt bij 1 op 100, dat ik net weer die ene moet zijn ...zonnetje75 schreef: ↑17 december 2020, 18:29Oooh irisbloem.... ik had nog geen tijd gehad om te reageren eerder deze week, maar ik dacht, aan de reacties te zien dat het bij iedereen wel goed leek te lopen. Nu dit weer... In elk geval goed dat je volgende week al mag terug gaan (en dat ze je niet laten wachten tot na de kerstvakantie). Ik heb hier nog nooit van gehoord, dus kan er ook niks zinnig over zeggen. Hoop gewoon zooo dat het allemaal mee valt en je meisje in orde is. Dikke knuffelirisbloem schreef: ↑17 december 2020, 16:01Ik had vandaag mijn 20 weken echo en men heeft SUA vastgesteld nl een ader tekort in de navelstreng Dit kan groeiachterstand geven en ze is inderdaad wat kleiner maar valt nog binnen de curve Ik maak mij wel ongerust want ik las nu ook dat dit afwijkingen kan geven aan hart en nieren Nu lag ze niet goed vandaag en wou zich niet draaien, daarbij ligt mijn placenta vooraan wat een duidelijke echo ook bemoeilijkt, en zo kon ze niet alles in detail bekijken, het hartje was 1 van die dingen Nu moet ik volgende week terug om nog een poging te wagen maar ik maak mij intussen wel ongerust Heb haar nu gemaild met vraag om extra info Het is bij mij precies altijd wel iets Na 5 jaar en enkele vroege miskramen geraak ik eindelijk zwanger, krijg ik bloeding vanuit baarmoeder, stopt 1 van de 2 met groeien en nu dit weer
hey irisbloem, heb je ondertussen nog terug iets gehoord van de gyneacologe? Al vermoed ik dat je pas echt wat geruster zal zijn als je de echo gehad hebt volgende week en beter weet hoe het zit.
Ik heb het ook effe heel moeilijk gehad toen we moesten wachten op de hertest voor CMV. Ondanks de goeie raad hier is het mij toen niet echt goed gelukt om te relativeren. Je hoort en leest wel statistieken, maar als jij net die ene procent bent die pech hebt.. en met het traject dat we afgelegd hebben.. je begint het bijna gewoon te worden om die uitzondering te zijn...
Een goeie vriendin wist mij wel te vertellen dat de geneeskunde ondertussen niet stil staat en dat ze al wel veel kunnen (in mijn geval ging het dan over kindjes terug laten horen, maar hetzelfde geldt voor hartoperaties, als het zo ver zou komen dan). Dat gaf me toen wel weer terug wat moed, weten dat er nog opties zijn.