Ik kom hier binnenvallen als pas bevallen mama terwijl iedereen zijn kinderen hier precies al zo groot zijn
Ik was dus uitgerekend voor Kerstmis, 28/12 moest ik 's ochtends aan de monitor voor het eerst, ik voelde toen nog niks eigenlijk. Maar bloeddruk was wat hoog en dan heeft de gynaecoloog gestript (wat ik wel hoopte dat ze sowieso gingen doen, want was het echt kotsbeu) en zijn mijn vliezen daar op tafel meteen gebroken. Dus toen moest ik daar blijven en zien of de weeën spontaan op gang kwamen. Het was superdruk dus heb echt lang moeten wachten, rond 15u zijn ze dan toch oxytocine beginnen bijgeven en om 22u15 is hij geboren. 52cm en 3,6 kilo, een flinke baby dus terwijl ik nooit een erg dikke buik had. Ik had gelukkig op voorhand al 3cm ontsluiting, ik denk dat veel wandelen wel geholpen heeft. Ik had me voorgenomen, door de lessen bij de vroedvrouw, om te proberen veel rond te lopen en zitbal etc, maar ik werd heel rillerig en koortsachtig, steeds warm en koud, en heb dus niet veel anders gedaan dan op bed en in bad te zitten en dan epidurale gevraagd toen ik 7cm had. Gelukkig had ik dat gedaan, want ik had een klein scheurtje, een grote knip voor de zuignap, en de placenta hebben ze nadien er manueel moeten uithalen en dat lukte pas na drie kwartier. Ik wil niet weten wat dat geweest was zonder epidurale. Uiteindelijk ben ik wel trots dat een eerste bevalling "slechts" 7 uur geduurd heeft bij mij, maar het zal wel nog even duren voor ik helemaal hersteld ben. Ik voel het nu, op dag 10, toch nog steeds allemaal :') Het laatste wat ik verwacht had, was dat mijn buik onmiddellijk terug plat was en mijn gewicht onmiddellijk terug hetgene van voor de zwangerschap was, maar dat is dus wel gebeurd. Misschien omdat ze zo hard hebben zitten duwen om die placenta eruit te krijgen :')
Vlak na de bevalling voelde ik me eigenlijk redelijk goed, ik kon vlot praten met de gynaecoloog en alles volgen wat er gebeurde, maar daarna begon ik me heel flauw te voelen. Ik had zwaar ijzertekort en kon de eerste zes uur ook niet plassen, dus ik heb de dag erna twee bloedzakken bijgekregen en een blaassonde tot donderdagochtend. Dat heeft mij mentaal toch wel een beetje gekraakt. Ik kon niks doen, mijn partner moest het eerste badje doen, de eerste pamper, hij kon dan gelukkig drie nachten blijven slapen, ik weet echt niet hoe anderen dat doen zonder partner. Op Oudejaarsavond mochten we dan gelukkig naar huis, want ik was dat slecht slapen in het ziekenhuisbed en elke vroedvrouw die iets anders zei over geligheid of borstvoeding ook wel een beetje beu.
Thuis is alles toch veel comfortabeler vind ik, onze eigen spullen en ons ritme een beetje proberen zoeken. Maar ik vind wel dat de borstvoedingsmiserie allesoverheersend is tot nu toe. De tweede nacht in het ziekenhuis hebben we al een klein flesje bijgegeven en een tut geïntroduceerd omdat hij niet stopte met schreeuwen. Van overal hoor je dat dat niet goed is: geen flesjes bijgeven, geen tut geven voor speenverwarring, je melkproductie gaat verminderen, etc... dus we hebben geprobeerd zoveel mogelijk op borstvoeding in te zetten, wat resulteerde in drie nachten krijsen van 20 uur tot 2 uur 's nachts, en wij dachten eerst: het is een baby, normaal dat hij weent... de vierde nacht was ik het beu, zei ik dat ik hem een flesje wou geven om 21u om mij ook even wat borstvoedingsrust te geven, en wat gebeurde er? Hij sliep gewoon flink 4 uur aan een stuk. Voor mij het ultieme bewijs dat ik gewoon niet genoeg melk heb en je je kind niet moet zitten uithongeren omdat iedereen die borstvoeding zo heilig vind. Net als die tepelhoedjes, als ik die niet zou gebruiken, was ik op dag 2 al gestopt met borstvoeding, maar owee als je dat gebruikt, dan krijgt hij misschien krampjes... We hebben nu met de vroedvrouw afgesproken om borstvoeding, afkolven en flesjes te combineren zodat hij toch zeker genoeg binnen heeft, maar ik weet niet hoe lang ik het mentaal nog volhoud met die drie dingen tegelijk. Ik heb nog steeds geen enkele pamper helemaal alleen gedaan, zeker niet midden in de nacht, omdat ik nog steeds niet zo mobiel ben. En het ergste vind ik dat ik hem alleen vastheb om borstvoeding te geven, wat ik zelf met iets negatief associeer, en zo ook geen band met hem opbouw. Verder ligt hij gewoon in zijn wieg. Ik weet niet goed of ik nu al veel met hem moet doen, je kan nog niet echt spelen of zo.
Maandag komt de vroedvrouw terug en de kraamzorg ben ik ook wel blij mee, ook al is het huishouden voorlopig nog redelijk onder controle omdat mijn partner veel doet, zij weet wel veel van die kleine trucjes en heeft ook gekookt nu.
Ik hoop dat het een beetje herkenbaar is wat ik hier schrijf, ook al zitten jullie al veel verder. Door die lichamelijke ongemakken heb ik het gevoel dat ik teveel met mezelf bezig ben en te weinig met hem. De vroedvrouw zegt ook wel dat ik veel te streng ben voor mezelf, maar je wilt gewoon een goeie ouder zijn he.