Uitgerekend okt-nov-dec 2021

[mich75]

Soms is de verzekering voor het hele gezin, eventueel mits een beetje eigen opleg, best eens navragen.

[Pindanootje]

Soms is de verzekering voor het hele gezin, eventueel mits een beetje eigen opleg, best eens navragen.

Goed om te weten thanks! Hoe is het met jou intussen mich? Is er al een pos tp geweest?

[Sara1987]

Via het werk iig niet want ben zelfstandige, dus dan heb ik pech m'n vriend heeft er wel meerdere lopen maar dat telt wss niet?

Ik weet niet wat er via zijn verzekering kan. Wel de moeite waard om na te vragen en eventueel via hem zowel jezelf als het kindje aane sluiten.

Heb je bij je sociaal verzekeringsfonds al gepolst wat zij voorzien? Ik betaal momenteel geen bijdrage want geen inkomsten als zelfstandige maar ik zou anders poetshulp terug betaald gekregen hebben.

Sowieso kunnen jullie beiden via de mutualiteit een deel terug betaald krijgen voor de kraamhulp. Bij de cm is dat max 5 euro per uur en max 150 euro per ouder.

[Pindanootje]

Via het werk iig niet want ben zelfstandige, dus dan heb ik pech m'n vriend heeft er wel meerdere lopen maar dat telt wss niet?

Ik weet niet wat er via zijn verzekering kan. Wel de moeite waard om na te vragen en eventueel via hem zowel jezelf als het kindje aane sluiten.

Heb je bij je sociaal verzekeringsfonds al gepolst wat zij voorzien? Ik betaal momenteel geen bijdrage want geen inkomsten als zelfstandige maar ik zou anders poetshulp terug betaald gekregen hebben.

Sowieso kunnen jullie beiden via de mutualiteit een deel terug betaald krijgen voor de kraamhulp. Bij de cm is dat max 5 euro per uur en max 150 euro per ouder.

Ik ben inderdaad bij cm, m'n vriend bij voorzorg. En via acerta ben ik inderdaad aanvraag ah doen voor extra dienstencheques voor poetshulp, dus dat is ook al mooi!

[Ennas]

Krijgen jullie ook al veel (ongewenste) opmerkingen over jullie buikje of jullie kindje(s)? Ik vind het soms toch lastig om ermee om te gaan.

Bijvoorbeeld: ik ben al heel fier op mijn buikje (de kindjes hebben moeite genoeg gekost !) en de meeste mensen die mij al gezien hebben, geven er ook complimenten over. Maar er zijn er toch die iets zeggen als 'Moh, zo'n klein buikje. Ben je zeker dat je niet gewoon te veel gegeten hebt? Dat ziet ge toch echt nog niet!'

Of als ze horen dat het een tweeling is, heb ik al meermaals de vraag gehad of we dat wel zien zitten, want dat zij dat echt niet zouden willen/kunnen.

En ook: enkele collega's kenden het proces niet van met donorsperma een kindje te maken. Geen probleem, als ze respectvol vragen stellen dan antwoord ik daar met plezier op. Maar dan moest er een collega de opmerking maken van 'een vriend van mij is spermadonor en daar wil ik toch écht geen kindje van hoor'. Heb op mijn tong moeten bijten om niet te antwoorden dat niet iedereen de keuze heeft en dat wij bovendien heel dankbaar zijn dat er donoren bestaan.

Herkenbaar voor jullie? Van die opmerkingen waar je nu echt geen boodschap aan hebt? Ik negeer ze meestal, hoe gaan jullie ermee om?

[mich75]

Soms is de verzekering voor het hele gezin, eventueel mits een beetje eigen opleg, best eens navragen.

Goed om te weten thanks! Hoe is het met jou intussen mich? Is er al een pos tp geweest?

Yep,ondertussen zwanger en vandaag een 2e goede echo gehad, ik ben nu 9w+3.

[mich75]

Krijgen jullie ook al veel (ongewenste) opmerkingen over jullie buikje of jullie kindje(s)? Ik vind het soms toch lastig om ermee om te gaan.

Bijvoorbeeld: ik ben al heel fier op mijn buikje (de kindjes hebben moeite genoeg gekost !) en de meeste mensen die mij al gezien hebben, geven er ook complimenten over. Maar er zijn er toch die iets zeggen als 'Moh, zo'n klein buikje. Ben je zeker dat je niet gewoon te veel gegeten hebt? Dat ziet ge toch echt nog niet!'

Of als ze horen dat het een tweeling is, heb ik al meermaals de vraag gehad of we dat wel zien zitten, want dat zij dat echt niet zouden willen/kunnen.

En ook: enkele collega's kenden het proces niet van met donorsperma een kindje te maken. Geen probleem, als ze respectvol vragen stellen dan antwoord ik daar met plezier op. Maar dan moest er een collega de opmerking maken van 'een vriend van mij is spermadonor en daar wil ik toch écht geen kindje van hoor'. Heb op mijn tong moeten bijten om niet te antwoorden dat niet iedereen de keuze heeft en dat wij bovendien heel dankbaar zijn dat er donoren bestaan.

Herkenbaar voor jullie? Van die opmerkingen waar je nu echt geen boodschap aan hebt? Ik negeer ze meestal, hoe gaan jullie ermee om?

Er zijn altijd mensen die commentaar hebben, dat moeten we er helaas bijnemen en ik vind dat het na de bevalling alleen maar erger is Commentaar op alles en nog wat, waarom je bv geeft, over wanneer en waar je je kindje laat slapen, al dan niet te warm aangekleed, of het een jongen of meisje is (had een roos kleedje aan), op wie het lijkt, onze tweeling zijn 2 totaal verschillende, dat kan niet want het is een tweeling,... je kan het zo gek niet bedenken.

Wij hebben het verzwegen dat het een tweeling was, dus bij de geboorte iedereen verrast, de meeste enthousiast, maar dus ook wel wat commentaar dat het zwaar ging zijn en of het voor ons ook een verrassing was

Het ergste vond ik mijn schoonbroer, ipv gelukwensen stuurde hij 'innige deelneming'

Achteraf bleek dat hij dit meende, hij had compassie met ons, pas toen hij ons zag en dat wij er geen problemen mee hadden is hij van gedachte veranderd, al ben ik zeker dat zij dit niet zouden willen.

[Pindanootje]

Proficiat Mich, zo fijn om te lezen van je zwangerschap!!! Hoe voel je je?
Ik ben nu dikke 22weekjes al, het vliegt voorbij..

Ennas ja heel herkenbaar, zeker dat buikje in 't begin zovan "amai dat gaat gene grote worden precies" terwijl ik idd ook al super blij was met het kleinste zichtbare verschil. Nu heb ik inmiddels wel een buikje waar niemand meer omheen kan en nu spreekt iedereen me er wel over aan, zelfs iemand die zei "binnekort al bevallen zeker?" maar zoals mich zegt zal al 't ongevraagde advies of commentaar na de bevalling enkel erger worden vrees ik ook. Zeker m'n schoonma kan daar wat van. Dus mijn tactiek zal vooral zijn die mensen op afstand houden, en wat standaard zinnetjes in m'n achterhoofd houden om m'n grenzen kenbaar te maken. Zovan "merci voor de tip maar ik voel me prettig bij m'n eigen keuze ". Of "ik zal zeker in het achterhoofd houden dat ik je om advies kan vragen wanneer ik daaraan nood zou hebben".

[mich75]

Ja, jij bent al voorbij de helft, voor je het weet is het zo ver.

Ik heb net zoals de vorige keren eigenlijk geen kwaaltjes, dus toppie.

Alleen nu ik zwanger ben denk ik wel vaak aan de mk en dat ik ondertussen al bijna 32w zou zijn, heel dubbel.

[Johanna1991]

Ik heb echt nog geen buikje, ben ook nog maar 14 weken, alleen zo'n opgezwollen buik die je perfect kan verbergen. In sommige kleedjes zie je dan wel iets, in een broek en t-shirt helemaal niet. Ben wel heel benieuwd hoe dat buikje gaat groeien, maar eigenlijk ook blij dat ik voorlopig nog geen last heb daarvan :p

Ik heb hier echt al lang niet meer gereageerd zie ik, maar ben wel altijd blijven meelezen. Leuk dat het allemaal goed gaat met jullie en sommigen die ik nog ken uit het IUI of ICSI-clubje al zo ver zitten Ik moet zeggen dat ik de laatste weken het gevoel heb uit een diep dal te zijn gekropen. Week 6 tot week 12 waren verschrikkelijk bij mij. Ik begon over te geven en kon niks meer binnenhouden, ook de medicatie niet. Ik heb 3 dagen in het ziekenhuis aan een infuus gehangen voor vocht, medicatie en vitaminen, want het ging echt niet meer. Dat was een week voor ik van werk veranderde. Mijn eerste weken op mijn nieuwe job waren echt overleven, dag per dag. Ik heb me nooit ziek gemeld, maar heb wel veel thuisgewerkt en soms gaan neerliggen in de zetel met mijn laptop. Na de overgeefperiode zit ik nu in de periode dat ik elk uur iets móet eten of ik krijg een bloeddrukval en word weer misselijk. Maar dat is al veel minder erg dan niet kunnen eten natuurlijk.

Ik heb het mentaal wel lastig ermee, omdat we zo lang hebben moeten proberen, en nu valt zwanger zijn eigenlijk tegen... ik moet ook wel toegeven dat ik in de medische malemolen na een tijdje alleen nog maar dacht aan het feit dat mijn lichaam me teleurstelde, alleen nog maar gefocust was op hormonen en bloedwaarden, dat ik niet meer nadacht over het feit dat als het wél lukt, je effectief een baby gaat krijgen en mama en papa wordt en je leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik ben soms een beetje in denial geweest en dat komt nu recht in mijn gezicht terug... Het is ook gewoon omdat ik voorlopig niets positief associeer met zwanger zijn. Het is leuk dat het gelukt is en om het aan mensen te vertellen die weten dat we heel lang moesten proberen, het is leuk dat mijn ouders grootouders worden, maar voor de rest hebben we nog niets leuks gedaan: nog geen spullen gekocht (we willen eerst bij mijn schoonbroer kijken wat we kunnen overnemen), nog geen kleertjes gekocht, ik ben nog niet bij een vroedvrouw geweest (binnenkort pas), die echo's bij de gynaecoloog verlopen wel vlot maar ik vind het om één of andere manier nog steeds onwerkelijk dat dat kind effectief in mijn buik zit, en van de zoektocht naar een crèche (in de stad Leuven blijkbaar een onmogelijke opgave) heb ik al paniekaanvallen gehad. Ik hoop echt dat ik de baby (een jongen ) binnenkort voel bewegen en dat het dan allemaal wat meer op z'n plaats valt.

[Pindanootje]

Hey Johanna, leuk om iets van je te vernemen, kan me je nog herinneren uit vorige topics
Je hebt het ook pittig gehad dan zeg, met zoveel overgeven en een ZH-opname! Ik denk dat dit vooral bij het eerste trimester hoort en je binnekort wel beter gaat voelen weer. En ervan kunnen genieten. Denk dat het heel logisch is dat alles nog onwerkelijk is nu en zelfs wat negatief gekleurd, na wat je allemaal doorstaan hebt, geef het tijd, ik heb me in mijn eerste zw.schap-periode ook niet goed gevoeld ivm het plotse ziek worden en overlijden van mijn vader. En daar worstel ik ook nog dagelijks mee. Ik spreek er soms ook over met een therapeut. Maar sinds m'n kwaaltjes wat wegtrokken en mn buikje groter werd en ik wat spulletjes ben gaan kopen en baby-dingetjes op pinterest bekeek of gewoon leuke commentaar van mn omgeving kreeg, ben ik naast de moeilijke zaken toch ook de mooie zaken gaan zien en voelen. Kan nu wel zeggen dat ik geniet van het zwanger zijn en trots ben op mn dikke buikje en dat dit perfect naast het rouwproces kan bestaan. En voor jou zal de verwerking vd ferti-periode ook nog even duren wellicht maar zal je blijdschap om je kleintje er ook naast gaan komen te staan, het een sluit het ander niet uit. Probeer een klein boekje bij te houden bijvoorbeeld waarin je wat echo's kan plakken of wat schrijven aan de kleine (althans dat probeer ik te doen) en zeker wanneer je eens beweging gaat voelen vanbinnen dan gaat dat ook meer vanzelf.
Stel dat je toch heel angstig zou blijven kan je ook zeker tijdig iemand inschakelen om daarover te babbelen, je gyn zal daarmee wel helpen.

[Minosh]

Krijgen jullie ook al veel (ongewenste) opmerkingen over jullie buikje of jullie kindje(s)? Ik vind het soms toch lastig om ermee om te gaan.

Bijvoorbeeld: ik ben al heel fier op mijn buikje (de kindjes hebben moeite genoeg gekost !) en de meeste mensen die mij al gezien hebben, geven er ook complimenten over. Maar er zijn er toch die iets zeggen als 'Moh, zo'n klein buikje. Ben je zeker dat je niet gewoon te veel gegeten hebt? Dat ziet ge toch echt nog niet!'

Of als ze horen dat het een tweeling is, heb ik al meermaals de vraag gehad of we dat wel zien zitten, want dat zij dat echt niet zouden willen/kunnen.

En ook: enkele collega's kenden het proces niet van met donorsperma een kindje te maken. Geen probleem, als ze respectvol vragen stellen dan antwoord ik daar met plezier op. Maar dan moest er een collega de opmerking maken van 'een vriend van mij is spermadonor en daar wil ik toch écht geen kindje van hoor'. Heb op mijn tong moeten bijten om niet te antwoorden dat niet iedereen de keuze heeft en dat wij bovendien heel dankbaar zijn dat er donoren bestaan.

Herkenbaar voor jullie? Van die opmerkingen waar je nu echt geen boodschap aan hebt? Ik negeer ze meestal, hoe gaan jullie ermee om?

Dit moet verschrikkelijk zijn. Ik snap niet waarom mensen dit überhaupt doen...
Mensen zijn soms zo tactloos. Ik zou daarop antwoorden, maar dat ben ik natuurlijk. Soms is negeren wel het beste, denk ik.
Ik ben gelukkig gespaard kunnen blijven van de opmerkingen. Mijn collega's zijn altijd nieuwsgierig hoe het gaat alsook mijn vriendinnen en familie. Waar ik heel blij over ben.
Ik hoop dat het naarmate je zwangerschap wel verbeterd.

[Minosh]

@Johanna: Amaai dat moet niet gemakkelijk geweest zijn de voorbij weken. Het is ook niet niets om in het ZH te belanden voor uitdroging enz... Ik hoop dat het nu wat beter kan gaan en dat de grootste kwaaltjes achter de rug zijn.
Het proces dat we in zitten maakt het al niet gemakkelijk, dus alles die erboven opkomt zorgt ervoor dat we soms minder gemakkelijk kunnen genieten. Ik merk wel dat het vanaf 20 weken voor mij beter ging, wanneer je de baby echt voelt en je ook meer kan stilstaan bij wat er gaat komen. Ik kan nu echt genieten en merk dat ik het voorbije traject al wat heb kunnen plaatsen. Ik zie het minder als een groot verdriet, maar een pad waarop we zijn terecht gekomen. Het heeft tijd nodig, mijn gynaecoloog vertelde me dit, je mag niet onderschatten wat het gedaan heeft en op termijn zal je dit een plaatsje kunnen geven, maar je mag je daarin niet forceren.
Veel succes de komende periode. Ik hoop dat je meer mag gaan genieten. PS: proficiat met je zoontje

[Pindanootje]

Vandaag voor 't eerst de fysio gezien en oefeningen gedaan voor de onderrug. Waren er toch wel een hoop en zou ze elke dag beetje moeten blijven doen maar ben de helft alweer vergeten maandag terug..
Elke keer als ik veel eet savonds, dan is alles zo enorm opgespannen, dan is er precies te weinig huid om m'n buikje te houden ofzo, hebben jullie ook zo'n gevoel? Alles trekt dan, buik en ook rug. In kleinere gedeeltes eten zeker? Maarja is toch eig niet te doen met warm eten savonds

[Minosh]

Pindanootje, ik heb dat nu ook, ik denk dat dit bandenpijn is, ze groeien nog sneller dan voorheen.
Ik las ergens dat het sowieso goed is om eigenlijk 's middags warm te eten en 's avonds lichter om beter te kunnen verteren. Hier is dat ook nog een optie omwille dat we aan het werk zijn, maar ik ga di wel in de laatste maand proberen te doen.
Ik heb ook veel oefeningen voor mijn middenrug en bekkenbodem. Ik heb nog een speciaal kussen gaan halen, omdat de pijn te veel werd. Ik hoop hier sneller beterschap te voelen.